... หลังจากเขียนบทความประจำปีแบบบ้าพลังไปห้าบล็อก ตามนี้ (คลิกที่หัวข้อเพื่ออ่านได้เลย)

9 หนังดี(วีดี)น่าดู ประจำปี 2008

10 ตัวละครประทับใจ ประจำปี 2008

10 ฉากประทับใจ ประจำปี 2008

50 หนังประทับใจ ประจำปี 2008(ตอน 1)

5 หนังไม่ชอบ + 50 อันดับหนังประทับใจ ประจำปี 2008 (ตอนจบ)


... ก็ว่าจะพักผ่อนงานเขียนซักสองอาทิตย์ แต่เมื่อดูหนังจบ รู้สึกว่าเป็นหนังที่มีอะไรหลายอย่างชวนให้เขียนถึง และ พอกลับมาอ่านความเห็นคนดูในเน็ตแล้วพบ ความแซ่บของกะทิ ยิ่งทำให้รู้สึกว่า ไม่ว่าหนังเรื่องนี้จะดีหรือไม่ดีในสายตาใคร แต่ หนังมี อะไร ให้คุยต่อหลังดูจบ เช่นเดียวกับ นิยาย




... ในฐานะที่ตัวเองไม่ได้เป็นแฟนกะทิ ตั้งแต่ตอนได้ซีไรท์ใหม่ๆ คืออ่านแล้วรู้ว่าดี เพียงแค่ ไม่ได้อินหรือประทับใจ ว่าจะมาเขียนถึง แต่ตอนนั้นจำได้ว่า เคยอ่านเจอ คนมาแสดงความเห็น ตอนหนังสือได้ซีไรท์ไว้ว่า ไม่ชอบนิยายเรื่องนี้ แล้วโดนด่าเปิง ข้อหา ไร้ความสุนทรีย์

หลังจากนั้นผมก็เก็บตัวเงียบ ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่อินกับเนื้อหา แต่เปราะบางเกินกว่าจะโดนด่าได้


... จนบัดนี้ หลังจากดูหนังจบ จึงคิดว่าพร้อมแล้วที่จะรับข้อหานั้น เพื่อเขียนถึง ความสุขของกะทิ เพราะหนังและวรรณกรรมเรื่องนี้ให้อะไรหลายๆอย่างที่น่าเขียนถึง

ซึ่งผมกลับไปนั่งขบคิด แล้วจึงแยกโครงสร้างของวรรณกรรม และ หนัง ที่ทำให้มีมีทั้งคนรักและคนชัง ก่อให้เกิดความขัดแย้ง มีที่มากได้สามส่วน ตามทฤษฎีของ ซิกมันด์ สปอยล์

สามส่วนต่อไปนี้ ขอตัดในแง่ของ สถานภาพของผู้เขียนและการเมือง ซึ่งไม่ควรจะเกี่ยวข้องแต่อย่างใด


1.ความเป็นนิยาย ในแง่ของการใช้คำ การเรียงร้อย ฯลฯ + ความเป็นหนัง ในแง่ การกำกับ , การแสดง ฯลฯ

2.โลกของตัวละคร โลกของกะทิ

3.แก่นของเรื่องราว อันว่าด้วย ความตาย , ความรักและ ความสุข



1. ความเป็นหนัง และ ความเป็นนิยาย



... หนังเรื่องนี้ไม่ใช่หนังที่เล่าเรื่องตามสูตรสำเร็จหนังไทยส่วนใหญ่ และ ค่อนข้างเนิบช้า จึงทำให้ หลายคนมองว่า หนังห่วย และ อีกหลายคนมองว่า หนังสุดยอด

ส่วนตัวผมมองว่า


ถ้าเราสรุปว่าการเล่าเรื่องแบบเนิบนาบ คือ หนังห่วย หนังยุโรปคงห่วยเกือบทั้งทวีปและหนังเกาหลีคงห่วยกว่าครึ่งประเทศ

ในขณะเดียวกัน

ถ้าจะสรุปว่า การทำหนังเนิบนาบภาพสวยนั้นจะทำให้หนังกลายเป็น หนังดี แล้ว ไปสรุปว่าคนดูที่หลับเพราะคนดูหัวไม่ถึงเสมอไป ก็เท่ากับว่า ไม่ต้องใช้ผู้กำกับฝีมือดี แต่ ให้คนถ่ายรูปเก่งๆมาทำหนัง แช่ภาพนานๆถ่ายภาพสวยๆ ก็เพียงพอ



... สำหรับผม

ความสุขของกะทิ มีคุณภาพสูงในแง่ของความประนีต การกำกับ การแสดงของรุ่นใหญ่ และ การถ่ายภาพ คู่ควรกับความเป็น หนังดี

- ไม่บ่อยเลยที่เราจะเห็นงานด้านภาพที่เนี้ยบและงามเหมือนบทกวีจากในหนังไทย

- ไม่บ่อยเลยที่เราจะเห็นการดำเนินเรื่องที่ละมุนละไมไม่โฉ่งฉ่างไม่พยายามโน้มน้าวอารมณ์จนมากเกิน

- ไม่บ่อยเลยที่เราจะเห็นทักษะของผู้กำกับที่โชว์ลีลาการเล่าเรื่องแบบมีชั้นเชิงไม่เล่าตรงๆ ใช้การเล่าน้อยแต่ให้มาก และ ทิ้งช่องว่างให้คนดูได้จินตนาการ เช่น ฉากเปิดเรื่อง , ฉากตากับยายคุยกันแล้วให้เห็นกะทิอีกมุมหนึ่ง , ฉากตารับโทรศัพท์แล้ววิ่งไปที่โต๊ะอาหารถ่ายไกลๆ , ฉากเตะลูกโทษ ฯลฯ

ซึ่ง ฝีมือ ที่เห็นทำให้ผมอยากดูผลงานของผกก.คนนี้ต่อไปในอนาคต

... บวกกับชอบที่หนังถึงจะเนิบนาบละมุนละไม ทิ้งช่องว่างให้ได้คิดแบบเรื่องนี้ยังไม่ถึงกับทอดทิ้งคนดูมากจนเกินไป ตรงข้ามกับหนังที่เล่าเรื่องสไตล์เนิบส่วนใหญ่มักไม่ใยดีคนดูเท่าที่ควร

ซึ่งหนังไทยแนวนี้ที่ยังคิดถึงคนดูอยู่บ้าง ไม่ได้ดูยากมากเกิน ในรอบสองสามปีที่ผ่านมา และ อยู่ในข่ายที่ตัวเองชอบมากๆ คือ รักแห่งสยาม กับ Wonderful town

ส่วนหนังในสไตล์ของเป็นเอก ก็รวมอยู่ในกลุ่มนี้ แต่ สำหรับคนดูส่วนใหญ่จัดได้ว่า หนังของเป็นเอกค่อนข้างดูยากเพราะมีความเหนือจริงเซอร์เรียลปะปนซึ่งคนดูส่วนใหญ่ยังไม่คุ้น ( ผมชอบ พลอย แต่ ไม่ถูกจริตกับ คำพิพากษาของมหาสมุทร)





... ที่ชื่นชมอีกอย่างคือ ในส่วนของ การดัดแปลงจากนิยายมาสู่หนัง ผมชอบที่หนังยังคง ความงามของการบรรยายเรื่องราวในหนังสือมาสู่จอ นี่เป็นหนึ่งตัวอย่างของการดัดแปลงจากนิยายที่ดี

เพราะอย่าลืมว่า นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายที่เหมาะกับการจะทำเป็นหนังซักเท่าไหร่ เพราะจุดเด่นของนิยายไม่ใช่พล็อตแต่คือความงดงามสละสลวยของภาษา

เหมือนกับตอนที่อ่าน ชุดประดาน้ำกับผีเสื้อ ที่สงสัยว่าจะดัดแปลงมาเป็นหนังได้อย่างไร แต่คนดัดแปลงเก่งมากๆที่ซึมซับความงามจากนิยายและเพิ่มการเล่าเรื่องในรูปแบบหนังได้อย่างน่าสนใจ

ตัวอย่างที่ตรงกันข้ามสำหรับในเรื่องของการดัดแปลงที่เห็นชัดๆในระยะอันใกล้คือ ปืนใหญ่จอมสลัด ที่ผมรู้สึกว่าเป็นการดัดแปลงที่ไม่สามารถถ่ายทอด ใจความและอารมณ์ของนิยายมาสู่หนังได้ดีพอ

จุดดีๆของการดัดแปลงที่ต่างไปจากหนังสือ เช่น การลดความเรื่อยๆมาเรียงๆจากนิยายลง ด้วย ช่วงเวลาที่หนังตัดสลับไปมา(ฉากเปิดเรื่องที่คอนโด , ฉากลูกโป่งหลุดมือ) สร้างความดึงดูดน่าสนใจ ให้เราอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวละคร มากกว่าตัวนิยายที่เล่าไปเรื่อยๆจากชนบทเรียงลำดับไปจนจบเรื่อง

หรือ ช่วงในโรงเรียนที่ทำให้หนังสนุกขึ้นมากและช่วยฉายให้เห็น ความสุขของกะทิ ในแง่มุมอื่นๆมากขึ้น มากไปกว่า ภาวะอมทุกข์ของคนรอบข้าง ที่มีอยู่เกือบตลอดทั้งเรื่อง

แต่

... หนังดี เรื่องนี้ไม่ได้ดีถึงขนาด ดีม๊ากมาก และ ในความงามนั้น สิ่งที่รู้สึกสะดุดเป็นพักๆจาก

1.นักแสดงรุ่นเล็ก เช่น น้องพลอยเจ้าของบทกะทิ น่ารักมากๆ มีเสน่ห์ แต่ บางฉากก็ยังดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่ บวกกับ ช่วงต้นเรื่อง ตัวบทหนังไม่ช่วยขยายความผูกพันแม่ลูกให้สัมผัสได้

ทั้งๆที่ โดยใจความจากนิยายคือ ช่วงบ้านชายคลอง นั้น กะทิคิดถึงแม่ แต่ เก็บความคิดความรู้สึกไว้ข้างใน เรารับรู้ได้ผ่านตัวอักษรที่บรรยายก่อนเริ่มบท

แต่

ในหนัง เวลาเห็นกะทิดูเฉย คือ เฉยๆแบบเฉยๆเลย ไม่ใช่ เฉยแบบเก็บความรู้สึก ถึงหนังจะใช้ตัวหนังสือจะบรรยายความคิดความรู้สึกเหมือนในนิยาย แต่ ภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ทำให้รู้สึกได้ว่า กะทิคิดถึงแม่แต่อย่างใด ยิ่งบวกกับบทหนังไม่พยายามเพิ่มเติมตรงนี้

ยิ่งทำให้

หนังไม่สามารถ สื่อสารสิ่งที่มองไม่เห็น(ความรักและคิดถึงแม่ แต่เก็บความรู้สึกอยู่) ให้คนดูสัมผัสได้ ครั้นผสมกับความเฉยๆของตัวนักแสดง ก็ยิ่งทำให้อินตามได้ยาก ครั้นมาสู่ ฉากเจอแม่ในบ้านก็ยิ่งดูเฉยเกิน

บวกกับ การแสดงที่เหมือนถูกเซ็ทอารมณ์มาเล่นเป็นฉากๆ แต่ ตัวนักแสดงไม่ได้เข้าถึงอารมณ์โดยรวม เช่นมาเล่นแบบ ฉากนี้นิ่งนะ ฉากนี้ร้องนะ ฯลฯ จึงทำให้ บางฉากพอถึงบทจะร้อง ก็เลยรู้สึกว่า เอ๊ะ ฉากร้องเล่นดีนะ แต่ เมื่อกี้ยังเฉยๆอยู่นิ ไม่ได้อารมณ์ประมาณว่า ที่นิ่งก่อนเพราะเก็บอารมณ์ไว้นะ แล้ว ร้องเพราะระเบิดอารมณ์ที่กักเก็บมานาน

เอาเข้าจริง ผมยังชอบการแสดงรุ่นเยาว์ใน แฟนฉัน เสียมากกว่า ส่วนตัวไม่มองว่าเกี่ยวกับการ เล่นมาก หรือ เล่นน้อย เพราะ เล่นน้อย แต่ถ้าผู้กำกับทำให้นักแสดงสื่อออกมาได้ ก็สามารถส่งต่อความรู้สึกที่ลึกซึ้งได้


2. ปกติ ผมไม่มีปัญหากับความเนิบ ถ้าความเนิบตอบโจทย์ของหนังที่ต้องการเสนอ และ ผมคิดว่า การเล่าเรื่องเนิบช้าในหนังเรื่องนี้เป็นการตอบโจทย์จากนิยายที่เหมาะสม มากกว่าจะทำหนังเล่าเรื่องจังหวะเดียวกับแฟนฉัน

แต่ ความเนิบในหนังเรื่องนี้มีความน่าเบื่ออยู่มากในช่วงต้นที่บ้านชายคลอง ซึ่งคิดว่ามาจาก ความพยายามถอดภาพจากนิยายมาสู่หนังมากเกินไป โดย ความเนิบนาบนั้นไม่ได้ช่วยส่งอารมณ์หรือเพิ่มความหมายเท่าที่ควร


3. ชั้นเชิงการเล่าเรื่องแบบมีลีลาอย่าง เช่น การเคลื่อนกล้องจากขวาไปซ้าย ซ้ายไปขวา ถ่ายไม่เต็มตัว แล้วค่อยๆเคลื่อนกล้องจากไป เป็นมุมมองที่ดูดีมีสไตล์ แต่หนังใช้เทคนิคเหล่านี้บ่อยเกิน ดูเป็นความพยายามมากเกิน เหมือนการโชว์ของคนมีฝีมือ ซึ่งมีฝีมือจริง แต่พอโชว์มากมันก็ไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่

หรือ บางฉากที่ต้องอาศัยความพยายามในการเข้าใจมากไปนิด เช่น ฉากริมทะเลไปเจอม้า ก็สวยดี แต่ ผมไม่เข้าใจว่าในแง่สื่อสัญลักษณ์หนังจะบอกอะไร หรือ แค่ซึมซับความงดงาม




4. การเล่าเรื่องแบบพยายาม ‘เล่าน้อยหรือminimalist’ บางอย่างก็น้อยเกินไป ชนิดไม่สนคนไม่เคยอ่านนิยาย เช่น ตัวละครอาๆน้าๆล่องลอยจนจับต้องไม่ได้มากไป หรือ โรคของแม่ คนไม่อ่านนิยายไม่มีวันรู้ว่าคือ ALS ที่กล้ามเนื้อค่อยๆอ่อนแรงจนขยับไม่ได้ทีละน้อย ทำให้ยากที่จะอินในช่วงท้าย

หรือ ฉากเจอแม่ ซึ่งเป็นฉากสำคัญ ที่สามารถส่งพลังมากกว่านี้ได้ แต่ สีหน้ากะทิเฉยๆเสียจนเหมือนไม่มีอะไร และ ก็รีบเปลี่ยนฉากไปจนไม่ทันจะรู้สึกอะไรมากมาย

และ ความเฉยๆนี้เองก็ทำให้อึดอัดเล็กๆประมาณหนึ่ง เพราะ ตลอดทั้งเรื่องเหมือนเรากำลังนั่งดู ชีวิตครอบครัวที่สมาชิกในบ้านพยายามเก็บกดอารมณ์กันทั้งบ้าน


5. 'ความดูดีเกิน' ทั้งในรูปแบบชีวิตของกะทิและการถ่ายทำ ซึ่งตรงนี้ส่วนหนึ่งก็มาจากนิยาย แต่การเปลี่ยนตัวอักษรมาเป็นภาพในหนังยิ่งชัดขึ้น

ผมไม่ได้รังเกียจหรือหมั่นไส้คนรวย แต่ ภาพชีวิตของกะทิดูแปลกแยกดีเกินกว่าจะกลืนไปกับภาพชนบท ตั้งแต่ บ้านต่างจังหวัดใหญ่โต , รถ BMW สีขาวคันโก้ , อาหารมื้อเที่ยงริมทะเลเป็นสปาเก็ตตี้ , บ้านริมทะเลที่จัดไว้สวยยิ่งกว่าบางรีสอร์ทสี่ดาว , ห้องของแม่กับลิ้นชักอย่างดีในคอนโดที่ดูสวยพอๆกับห้องตัวอย่างในโฆษณา ฯลฯ

ความดูดี เหล่านี้ บวกกับ หลายๆฉากที่เซ็ตมาแบบเนี้ยบสุดๆ แทบจะทำให้ ชีวิตของกะทิ หลุดจากชีวิตคนธรรมดาๆ ดูงดงามเกินกว่าจะอินและสัมผัสได้ มันทำให้รู้สึกว่าไม่ได้ดูชีวิตของ คนธรรมดาๆ แต่เป็นชีวิตของ ครอบครัวเศรษฐีที่มีปัญหาแล้วย้ายไปอยู่ชนบท



2.โลกของตัวละคร โลกของกะทิ



หนังสือ เหมือนกับ หนัง ตรง ข้อดีที่ชัดเจนและไม่มีใครแย้งคือ ในแง่ของการร้อยเรียงเรื่องราว การบรรยายรายละเอียด ภาษาภาพในหนังกับภาษาตัวอักษรในหนังสือ ล้วนงดงาม และ ประเด็นที่ต้องการสื่อลึกซึ้งมีความหมาย แต่ ที่ทำให้ผมไม่อิน มาจาก องค์ประกอบรายรอบและชีวิตของตัวละคร


2.1 ผู้ใหญ่ในร่างเด็ก

... โลกของกะทิ คือ โลกของเด็กประถมตัวเล็กๆคนหนึ่ง แต่ ปัญหาคือ ผมไม่รู้สึกว่านี่เป็นโลกของเด็กประถมคนนั้น

ผมอ่าน แฮรี่ พ็อตเตอร์ ผมสนุกและเชื่อว่า ทุกการกระทำของแฮรี่และผองเพื่อน เป็น ความคิดเป็นคำพูดของเด็กในวัยนั้น บางคน ก็อาจโตกว่าเพื่อนหรือฉลาดเกินวัย แต่ก็ยังรู้สึกว่าเป็น ความคิดของเด็กๆ

ในขณะที่ โลกของกะทิ ผมยังไม่รู้สึกเหมือนเป็น ความรู้สึกนึกคิดของเด็กที่ฉลาดช่างคิด เพราะ ผมรู้สึกว่าเป็นการบรรยาย ความรู้สึกนึกคิดและคำพูดแบบของผู้ใหญ่ ที่นำมาใส่ในตัวเด็กมากกว่า


2.2 ทุกอย่างล้วน ดูดี และ งดงาม มากเกินไป

... ผมเคยอ่านเจอคนที่ไม่เห็นด้วยมองว่า ตัวนิยายมี ความดัดจริตและปรุงแต่ง มากเกิน ซึ่งส่วนตัวแล้วยังไม่รู้สึกถึงแบบนั้น เพราะ ดัดจริต คือ ความพยายามเสแสร้งไม่เป็นตัวตนจริงๆ เพียงแต่ เนื้อหาที่อ่านให้อารมณ์ประมาณ

"มุมมองของคนมีฐานะ ที่มีความทุกข์ในชีวิตและปลีกตัวไปใช้ชีวิตแบบชนบท ซึ่งรายล้อมด้วยความเพียบพร้อม และ สุดท้ายเมื่อพบปัญหาจริงๆ ก็มีตัวช่วยมากเพียงพอ"

คือ ไม่จำเป็นที่จะต้องอัดโศกนาฏกรรมช้ำระกำทรวงถาโถมใส่ กะทิ แต่ ภาพทั้งหนังและนิยายก็ดีเกินไป เมื่อ ฉายภาพแต่ ความดีและสวยงาม มีเพื่อนดีๆ มีบ้านดีๆ มีญาติดีๆ มีเงินมีทองเหลือเฟือ ฯลฯ

ทุกอย่างในครอบครัวของกะทิล้วนเซ็ทมาดีสมบูรณ์แบบ ยกเว้น เพียงการพลัดพรากกับอาการเจ็บป่วยของแม่



... เมื่อลองเปรียบเทียบกับหนังที่ รอบตัวละครช่างดีพร้อม เช่น หนังญี่ปุ่นอย่าง Always หรือหนังฝรั่งอย่าง Mamma mia หรือ Lars and the real girl ที่ ตัวละครหลักๆในหนังก็มีปมปัญหา หนังไม่มีตัวร้าย มีแต่คนดีๆรอบกาย หนังกลับทำให้รู้สึกสนุกคล้อยตามไปได้มากกว่า ซึ่งนั่นก็เพราะ

ตัวละครในหนังเหล่านั้นมีความหลากหลาย มีด้านมืดเล็กๆในตัว ไม่ได้มีลักษณะแบบมีมิติระนาบเดียวคล้ายๆกันหมด อย่างเช่น กลุ่มตัวละครในกะทิ

บวกกับ หนังเหล่านั้นที่ตัวละครอาศัยอยู่ท่ามกลางสังคมอุดมคติ มีความ fantasy เล็กๆสอดแทรกให้เรารับรู้โดยอัตโนมัติ แต่ ความสุขของกะทิ คือ เรื่องราวที่นำเสนออย่างสมจริง มีความ realistic มากกว่า เมื่อ เนื้อหามีแต่ความดูดี และ ตัวหนังก็ยิ่งดูดีเหลือเกินแบบนี้ ยิ่งทำให้ยากจะรู้สึกคล้อยตามไปได้แบบสุดตัว



3. แก่นของเรื่องราว อันว่าด้วย ความตาย , ความรัก และ ความสุข



ถึงผมจะไม่อิน รู้สึกแปร่งๆอยู่บ้าง แต่ ความสวยงามของภาษาหนังและภาษานิยาย เมื่อบวกกับ ความงดงามในแก่นเรื่อง จึงทำให้ ผมต้องแนะนำให้ใครๆได้อ่านหรือรับชม ความสุขของกะทิ โดยเฉพาะ สามจุดต่อไปนี้ ที่ผมชอบมากเป็นพิเศษ


3.1 Death and dying คือ บทหนึ่งในตำราจิตวิทยา และ เป็น บทหนึ่งของชีวิตที่ทุกคนต้องเผชิญ

สำหรับผู้ใหญ่ เมื่อต้องสูญเสียพ่อแม่ สูญเสียคู่รัก สูญเสียเพื่อน ฯลฯ ถือว่าเป็นเรื่องยากแล้ว แต่ สำหรับเด็กการเผชิญกับความตายตรงหน้าหรือการช่วยเหลือเด็กๆยิ่งยากกว่า เพราะเราไม่รู้ว่า เราควรจะบอกเด็กอย่างไรถ้าคนใกล้ชิดของเขาเสียชีวิต(Death) หรือ ควรจะเตรียมตัวอย่างไรถ้าคนใกล้ชิดของเขากำลังจะตาย (dying)

ผมเคยพบคุณลุงของครอบครัวหนึ่ง ที่กลุ้มใจว่าจะ บอกหลานอายุประมาณสี่ห้าขวบอย่างไร ในเวลานั้นที่หลานอยู่ในโรงพยาบาล หลังจากเพิ่งได้รับอุบัติเหตุจากมอเตอร์ไซด์คว่ำ ซึ่งพ่อกับแม่นั่งมาด้วยกัน พ่อตายในที่เกิดเหตุ ส่วนแม่มาเสียชีวิตในโรงพยาบาล เหลือเพียงเขาคนเดียวที่รอดชีวิต

-ควรหลอกหรือไม่ว่า พ่อแม่ไปต่างจังหวัด อีกนานกว่าจะกลับ
-ถ้าจะบอกเด็กว่า พ่อแม่ ไปสวรรค์แล้ว เด็กจะเข้าใจหรือไม่
-ถ้าใช้คำว่าพ่อแม่’ตาย’แล้ว เด็กจะรู้จัก คำว่า ตาย มากแค่ไหน
ฯลฯ

...เพราะการรับรู้ของเด็กแต่ละวัยไม่เท่ากัน เราจึงเห็นเด็กบางคนถามญาติๆว่า เอาคุณตาไปฝังใต้ดินแล้วคุณตาจะหายใจได้หรือ , เผาคุณลุงแบบนั้นคุณลุงจะไม่ร้อนหรือ แม้กระทั่ง การสูญเสียสัตว์เลี้ยงก็ยังทำให้เด็กบางคนถึงกับไปนอนฝันร้าย ร้องไห้เป็นสัปดาห์

ความสุขของกะทิ ทำให้เราได้เห็นถึง การเตรียมพร้อมที่ดีสำหรับ การสูญเสียคนใกล้ชิดของเด็กๆ สิ่งสำคัญที่สุดคือ การบอกความจริง และ การให้เด็กรับรู้ว่า ความตายของชีวิตไม่ได้เป็นการสิ้นสุดของความรัก

และ การที่เด็กจะมีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไม่ทำร้ายจิตใจในระยะยาว ก็ต่อเมื่อ คนที่เหลืออยู่ให้ความมั่นใจว่าชีวิตของเด็กจะยังมั่นคงปลอดภัย และ ทุกๆคนจะยังคงรักและดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี


3.2 ความรักของคนเป็นแม่

ผมคิดว่า ถ้าหนังไม่พยายามที่จะ ‘เล่าน้อย’ เกินไปหน่อย แล้วขยายให้เหตุผลของแม่หนักแน่นชัดเจนขึ้นอีกซักนิด เพิ่มอารมณ์ความรู้สึกและทอดเวลาในฉากสำคัญๆเช่น ฉากพบแม่ ให้มากขึ้น หนังน่าจะดีกว่านี้

ลองนึกภาพตาม 'แม่' ในหนัง

แค่ความเจ็บป่วยที่ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงลงเรื่อยๆ ก็ ทารุณต่อจิตใจมากพอแล้ว มันทำให้ คนเป็นแม่ ไม่สามารถที่จะทำอะไรให้กับลูกได้เหมือนแต่ก่อน และ ค่อยๆกัดกร่อน ‘ความเป็นแม่’ ที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นแม่ที่ไม่ดีพอเมื่อเทียบกับแม่คนอื่นๆที่ดูแลลูกได้เต็มที่

ครั้นมาเจอเหตุการณ์สำคัญ ความรู้สึกผิด ที่ตัวเองทำให้ลูกเกือบตาย ทำให้ไม่กล้าเข้าใกล้ลูกอีกเลย

และนั่นทำให้ แม่ จึงพยายาม ปลีกตัวออกห่างจากลูก

ซึ่งถ้าหนังช่วยขยายตรงนี้จะยิ่งทำให้ดูมีน้ำหนักมากขึ้น แต่ หนังเหมือนนิยายตรงที่ บรรยายแค่ว่า แม่รู้สึกผิดและอธิษฐานแล้วไม่อยากสัมผัสลูกอีกเลย

ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า มันแค่นี้เองหรือ ที่ทำให้ถึงกับต้องแยกลูกไปไกลๆ เหตุการณ์นั้นกับระยะเวลาหลายปีดูยังไม่หนักแน่นพอ แค่ ฝากให้คนอื่นดูแลแต่ตัวเองไม่ต้องเลี้ยงลูกเองไม่ได้หรือ ? เพราะอะไรถึงไม่ยอมเห็นหน้ากันเลย เพราะคำอธิษฐาน หรือ เพราะความรู้สึกผิดที่กัดกร่อนใจไม่หาย ? หนังน่าจะขยายตรงนี้สักหน่อย




3.3 ความสุขของชีวิต

...ผู้ใหญ่หลายคนอาจนึกว่า ความสุขของเด็กคนหนึ่งคือการได้อยู่ร่วมกันพ่อแม่ลูก ซึ่งนั่นเป็นความจริง แต่ไม่ได้แปลว่า ขาดใครคนใดคนหนึ่งไป จะทำให้หาความสุขในชีวิตไม่ได้ หรือ จะต้องมีปมด้อยไปตลอดชีวิต

ความสุขของกะทิ มาพร้อมกับ ความเศร้าโศก แต่กะทิก็ยังสามารถค้นพบความสุข จาก ความรักที่คนรอบตัวมีให้กับเธอ ไม่ว่าจะเป็นยายที่ไม่ค่อยยิ้ม ตาจอมปล่อยมุก หรือ น้าๆอาๆ เพื่อนดีๆ และ ความรักของแม่ที่มอบให้

ถ้าเพียงคนเราสามารถมองหาความสุขในชีวิตจากความเศร้าโศก ความผิดหวัง เฉกเช่น กะทิ หรือ เฉกเช่นตัวละครนำในหนังอย่าง Happy-go-lucky

มันไม่ได้แปลว่า เราจะโกหกหรือหลอกตัวเอง ไม่ใช่การมองเรื่องร้ายแล้วเปลี่ยนเป็นเรื่องดี

แต่คือวิธีการใช้ชีวิตโดยมองโลกเห็นความโหดร้ายความผิดหวัง แต่ในอีกมุมนั้น ก็สามารถหา ความสุขที่จะนำมาหล่อเลี้ยงชีวิตให้เติบโต

เพียงเท่านี้ กะทิ หรือ เราก็สามารถค้นพบความสุขได้ แม้จะเจอเรื่องเลวร้ายเพียงใดก็ตาม


สรุป ... ในมุมมองของคนทีเชียร์แต่ไม่ค่อยอินเท่าไหร่อย่างผม ชื่นชมและเชียร์ให้ลองหามาอ่านหรือรับชมหนัง เหตุและผลขอสรุป ตามที่แบ่งไว้สามข้อใหญ่ๆข้างต้น

1.ในแง่คุณภาพทั้งหนังสือและหนัง อยู่ในข่าย ดี ละเมียดละไม ซึ่งหนังในลักษณะนี้หาได้น้อยมากจาก แนวหนังไทยส่วนใหญ่ (อย่างที่บอกข้างต้น ถ้าไม่นับหนังเป็นเอกหรือหนังนอกกระแส หนังในกระแสเรื่องที่เนิบละเมียดละไมที่นึกออกในยุคหลังๆมีแค่ รักแห่งสยาม แล้วก็มาเรื่องนี้) คุ้มค่าน่าไปดูน่าอ่าน แต่ อาจง่วงไปบ้าง และ ไม่ใช่หนังในแนวที่คนส่วนใหญ่คุ้นเคย

2.ในแง่โลกของตัวละคร ถ้าคนเคยอ่านรู้สึกว่าปรุงแต่งมาก จงใจประดิษฐ์ให้งามมากเกิน หรือ เคยไม่เชื่ออย่างไร ยิ่งดูหนังก็จะยิ่งรู้สึกเหมือนเช่นนั้น

3.สิ่งที่ดีมากๆ ที่น่าชักชวนให้เสพทั้งหนังและหนังสือ คือ แก่นใจความที่ผู้แต่งนิยายและผู้กำกับหนังให้ความสนใจ และ การที่ ความสุขของกะทิ สามารถแตกหน่อความคิดสร้างจุดถกเถียงกันได้หลังดูหนังหรืออ่านหนังสือจบ

ป.ล. ชอบเพลง ฉันดีใจที่มีเธอ มาอยู่ก่อน และ ชอบมากๆที่เลือกมาใช้ในเรื่องนี้ เหมาะดีเหลือเกิน



Link ของ บทความที่อ้างอิงถึง และ เกี่ยวข้อง

รักแห่งสยาม , ทุกชีวิตเติบโตได้ด้วยความรัก

พลอย , คุยเรื่องรัก+ ชวนคิดลึก กับ "พลอย"

จาก ปืนใหญ่จอมสลัด สู่ บุหงาปารี , ความน่าเสียดาย ความน่าผิดหวัง กับ หนัง(สือ)ดี

Always: Sunset on Third Street , บางสิ่งที่ไม่อาจเห็นได้ด้วยตา แต่สัมผัสได้ด้วยใจ

สามารถติดตามบทสรุป การให้คะแนน และบทวิจารณ์ของภาพยนตร์เรื่องนี้เพิ่มเติม หรือบทวิจารณ์ภาพยนตร์เรื่องอื่นๆ พร้อมความเห็นของเพื่อนร่วมบล็อคที่รักการดูหนัง ได้ที่ //vreview.yarisme.com

พื้นที่แนะนำผลงาน{ตัวเอง}

(คลิกที่รูปหนังสือ เพื่อ อ่าน หรือ แสดงความเห็น ต่อหนังสือแต่ละเล่มได้เลยครับ)

ปีนี้ “ผมอยู่ข้างหลังคุณ” ขอฝากผลงานเล่มล่าสุดที่เพิ่งคลอดจ้า อันว่าด้วย 'ความรักและกำลังใจ' ผ่านแรงบันดาลใจจากชีวิตและภาพยนตร์ ในหนังสือที่ชื่อว่า

เมื่อฉันลืมตา แล้วโลกเปลี่ยนไป



และ ผลงานสองเล่มก่อน จากสองปีที่ผ่านมา



"หนังสือรัก" หนังสือที่หยิบยกความรักและความสัมพันธ์ในภาพยนตร์ มาช่วยให้คุณเข้าใจตัวเองและคนรอบข้าง ได้มากขึ้นและลึกซึ้งกว่าเดิม กับ องศาที่ 361 หนังสือที่อาสาช่วยคุณค้นหามุมเล็กๆในตัวเองที่จะมีความสุขในชีวิตได้มากขึ้น โดยอาศัย'หนัง'เป็นสะพานพาไปเข้าใจตัวเอง


มีขายตามร้านหนังสือทั่วไป แต่ เพื่อนๆที่หาซื้อตามร้านไม่ได้ "หนังสือรัก"เข้าไปสั่งได้จากเว็บของสนพ.เลยจ้าที่ //www.bynatureonline.com/store/bookstore.php ส่วน องศาที่ 361 สั่งได้จากเว็บของซีเอ็ดครับผม

ชวนไปอ่านบทความเรื่องอื่นๆ คลิก

พูดคุยกับเจ้าของ Blog คลิก

เปิดหารายชื่อหนังเก่าๆนอกเหนือจากในหน้าสารบัญ คลิก