ถ้าพูดถึงนิทาน.... ตอนเด็กๆ แบบเด็กเลยนะครับ อนุบาลงี้ เรื่องที่ผมชอบคือ "ลูกหมู 3 ตัว" แล้วผมก็เอามาเล่นพิเรน เล่าให้หลานฟังด้วยเวอร์ชั่นสนุกกว่าลูกหมูปกติ หลานก็ชอบนะครับ 55555 เรียกว่า มีฉากแอดชั่นเยอะกว่าปกติ หลังจากนั้นพอประถม มัธยมผมกับนิทานก็ไม่ค่อยสนิทกันครับ หันมาดูหนังเด็ก หนังผู้ใหญ่เอ้ย! ผมหมายถึงหนังปกตินี่แหละครับ แต่ช่วงม. ปลาย ผมไปติดอ่านหนังสือนอกเวลาที่ไปลักไอ่เทปมาอ่าน เรื่อง Phantom of the opera แต่อ่านเป็นภาษาอังกฤษครับ รู้สึกจะเป็นหนังสือนอกเวลาของ Oxford ที่สมัยก่อนฮิตๆ อ่านกัน รู้สึกมั่นใจขึ้นมากครับ ว่าเราก็อ่านหนังสืบจบซักเล่มนึงนี่หว่า แต่มันโคตรง่ายเลยนะ ผมเอามาอ่านใหม่เร็วๆ นี้คือไม่อยากอ่านแล้วครับ เพราะอ่านง่ายจนหน้าเบื่อ แล้วผมก็ไปอ่าน Harry Potter ฉบับภาษาอังกฤษครับ ซึ่งก็หลอยมาจากไอ่เทปเหมือนเดิม มันอ่านไม่ไหว ผมเลยเอามาอ่านแทน
พอเข้ามหาลัย...ผมกับหนังสือที่ไม่ใช่ Text book ก็ไม่สนิทกันอีกเลย เพราะแค่อ่านหนังสือเรียนก็แทบตายแล้ว แต่อ่านอ่านแต่ Text ทำให้ผมกลับมาอ่านหลังสือภาษาไทยแทบไม่ได้เลย ไม่ใช่อ่านไม่ออกนะ แต่อย่างที่เคยบอกครับ ว่าผมอ่านหนังสือช้ามากอยู่แล้ว ที่อ่าน text ได้เพราะภาษามันตรงไปตรงมา ผมก็อ่านสแกนเอาแค่ Keyword แค่นั้นก็เข้าใจแล้ว ไม่ต้องแปลไทยเป็นไทยอีกรอบเหมือนหนังสือภาษาไทย อย่าง "สมการเชิงอนุพันธ".....คืออะไรวะ....ถามจริง.....
ทหารตระเวนชายแดนไม่มี เกลียดที่สุดก็ไอ้ทหารการเมือง
ที่พอจะหมดวาระ ขยันเดินทางไปตรวจราชการทุกวันนี่แหละ