Bloggang.com : Heavenworth : ละคร จับตายวายร้ายสายสมร ตอนที่ 3

มีนาคม 2553

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31

25 มีนาคม 2553

ละคร จับตายวายร้ายสายสมร ตอนที่ 3

ละคร จับตายวายร้ายสายสมร ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

พ่อได้รับคำสั่งสำคัญจากเจ้านาย จึงสั่งให้พรโทรฯเรียกสายสมรมาพบ พรกับพลอยากแก้ตัวจึงอาสาจะขอทำงานครั้งนี้เอง แต่พ่อก็ไม่ยอมเพราะทั้งคู่เคยทำพลาดมาแล้วครั้งหนึ่ง

“ตอนนั้นเราสองคนประมาทไปนิดเดียวเองครับ ให้โอกาสเราแก้ตัวเถอะครับ”

“ไม่ได้ งานฆ่าคนต้องไม่มีคำว่าพลาด เอ็งรู้มั้ย จริง ๆ แล้วเอ็งสองคนไม่ควรจะมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ แต่ที่ข้าไม่ฆ่าเอ็งเพราะเห็นว่าเอ็งอยู่กับข้ามานาน”

พรกับพลไม่พอใจมากที่พ่อไม่เชื่อฝีมือ แต่เมื่อพ่อเรียกแหวน แหม่ม ลิลลี่มาประชุม และบอกว่าจะหาทีมเสริมมาช่วย แหวนขอให้พรกัลป์พลมาช่วยดีกว่าเพราะเคยทำงานด้วยกันมาก่อน แต่พ่อว่างานครั้งนี้ใหญ่กว่าทุกครั้งที่ผ่านมา จึงต้องหาคนมาช่วยและทั้งคู่ก็คือ อินคากับจันดารา ครั้งแรกที่แหวนเห็นหน้าจันดาราก็รู้สึกคุ้นหน้าขึ้นมาทันที แต่อีกฝ่ายกลับบอกว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“หนูไม่เคยรู้มาก่อนว่านอกจากไอ้พลไอ้พรแล้วก็เราสามคนพ่อยังมีลูกคนอื่นอีก”

“พ่อยังมีลูกอีกหลายคนที่พวกเธอไม่รู้จัก หลังจากที่พ่อรับเธอสามคนมาเป็นลูกสาวได้สองปี ฟ้าก็ลิขิตให้พ่อได้เจอจันดารากับอินคาที่เบตง”

“ใช่ค่ะพ่อ เป็นเพราะฟ้าลิขิตจริง ๆ”

จันดาราเหลือบมอง แหวนมองอย่างแปลกใจ ขณะที่พ่อวางรูปเจ้าพ่อ 3 คนลงบนโต๊ะให้ทุกคนดู

“สามคนนี้คือเจ้าพ่อหมายเลข 1 ของเมืองไทย พวกมันจะตกลงเซ็นสัญญากันเพื่อยุติการขัดแย้งในเดือนหน้า และงานนี้พ่อจะแบ่งออกเป็นสามทีม ทีมแรกสายสมรจัดการเจ้าพ่อเบอร์ 1 จันดารากับอินคาจัดการเจ้าพ่อเบอร์ 2 ไอ้พลกับไอ้พรจัดการเจ้าพ่อเบอร์ 3”

พลกับพรเหลือบมองหน้ากันอย่างดีใจ “ถ้างานนี้สำเร็จไปด้วยดี พ่อจะมีรางวัลพิเศษให้ทุกคน”

“แล้วงานนี้ใครจะเป็นหัวหน้าทีมคะ”

“ก็ต้องพี่แหวนน่ะสิ จะมีใคร”

“ใช่ แหวนจะเป็นหัวหน้าทีมและแจกงานให้ทุกคน”

จันดาราเหลือบมองแหวน แหวนหันมาสบตาจันดารารู้สึกว่ามีแววบางอย่างไม่น่าไว้วางใจ หลังจากนั้นอินคาก็เข้าไปจีบลิลลี่หลังจากเห็น ลิลลี่ยืนเหม่ออยู่คนเดียว แต่ลิลลี่กลับไปสนใจอินคาเลยสักนิด ทำให้อินคาไม่พอใจแต่ก็วางแผนที่จะทำให้ลิลลี่หันมาชอบตัวเองให้ได้

เมื่อกลับมาที่ร้านแล้ว แหวนพยายามนึกให้ออกว่าเคยรู้จักกับจันดาราที่ไหน แต่ขณะที่กำลังจะนึกออก ลิลลี่ก็ถือพิซซ่าเข้ามาชวนกินขัดจังหวะเสียก่อน แหม่มเห็นแหวนยังหน้าเครียดจึงถามขึ้น

“เป็นอะไรพี่แหวน เห็นนั่งนิ่งตั้งแต่กลับมาจากบ้านพ่อแล้ว”

“พี่กำลังคิดว่าพี่เคยเห็นหน้านังจันดารานี่ที่ไหน”

“เพื่อนนักเรียนสมัยที่พี่อยู่เชียงแสนรึเปล่า”

“ไม่ใช่ มันไม่ใช่เพื่อนพี่ พี่ต้องเคยเจอมันแน่ ๆ แต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน”

“เค้าอาจจะเคยมาซื้อดอกไม้ร้านเราก็ได้”

“นั่นสิ ชั้นว่าพี่อย่าไปคิดให้เปลืองสมองเลย ถึงพี่คิดออกก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับเรา”
“แต่พี่ว่านังนี่ท่าทางมันไม่ค่อยเป็นมิตรกับพวกเรานะ พวกแกว่ามั้ย”

“แน่ะ แน่ะ พอมีคู่แข่งเข้าหน่อยกลัวจะเสียตำแหน่งลูกสาวคนโปรดของพ่อล่ะสิ”

“บ้าน่ะ ชั้นไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอก”

“แต่น้องชายเค้าก็หล่อดีเหมือนกัน นะพี่”

“นี่ลิลลี่ พี่ขอห้ามเลยนะ ไม่ให้แกไป ยุ่งกับมัน”

“ทำไมหรือพี่แหวน ชั้นว่าเค้าไม่มีอะไรหรอก”

“พี่บอกว่าห้ามยุ่งกับมัน ก็คือห้ามยุ่ง เข้าใจรึเปล่า”

ลิลลี่รับคำเสียงอ่อย แหวนลุกเดินออกไป แหม่มมองตามแล้วส่ายหน้า

“พี่แหวนนี่ก็คิดมากไปได้ กลัวนู่นกลัวนี่ไปหมด มิน่าถึงอยู่เป็นสาวแก่แบบนี้”

“นั่นน่ะสิ ชั้นว่าพี่แหวนระแวงคนมากเกินไป”

“แต่พี่ก็เห็นด้วยกับพี่แหวนนะเรื่องไอ้อินคา แกอย่าไปยุ่งกับมันเลย นอกซะจากว่าแกอยากจะมีผัวเป็นมือปืน”

“พี่แหม่มก็เป็นไปกับเค้าด้วย ชั้นแค่พูดเล่นไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับมันซะหน่อย เซ็งจริง ๆ”

ลิลลี่ลุกเดินออกไปอย่างโมโห แหม่มหัวเราะชอบใจหยิบพิซซ่าเข้าปาก

ที่ร้านโพสต์แมน จ๊อดมาบอกเสือว่าจะเข้าไปที่หน่วยและจะไม่กลับมาอีก เสือบอกว่าเขาจะอ่านหนังสือให้จบ เลยถูกจ๊อดแซวว่าจะค้นหาหัวใจเจ้าของหนังสือ เสือไล่จ๊อดออกไปก่อนจะหันมาอ่านต่อ

“ผู้หญิงยามที่ขาดอิสรภาพ หรือถูกเก็บกดมักจะแสดงออกถึงความก้าวร้าวดุดันไม่ยอมใครจนถึงขั้นหยาบคาย แม่มือปืนสาวนั่น คงขาดอิสรภาพล่ะมั้งถึงเก็บกดขนาดนั้น”

ขณะนั้นแหวนซึ่งกำลังเล่นโยคะก็คิดถึงการที่เธอทั้งสามจะต้องมาเป็นมือปืนรับจ้าง และคนที่พวกเธอเรียกว่าพ่อก็บอกว่าจะให้อิสระเมื่อ ถึงเวลา แหวนได้แต่พึมพำถึงวันเวลาที่เฝ้ารอ

จ๊อดทำงานเสร็จก็ออกไปเที่ยวผับกับเพื่อน จนไปเจอกับแหม่มเข้า จ๊อดสนใจในความสวยของแหม่มจึงเข้าไปจีบด้วยการเลี้ยงเหล้า แต่พอลิลลี่เห็นว่าคนที่เลี้ยงพวกเธอเป็นใคร ลิลลี่จึงตรงมาที่โต๊ะจ๊อดทันที พอดีกับที่จ๊อดกำลังพูดจาดูถูกผู้หญิงอยู่

“ผู้หญิงสมัยนี้นะร้อยทั้งร้อย ขอแค่เอ็งมีเงินเลี้ยงเหล้าเลี้ยงเบียร์ซักหน่อย ดริ๊งค์สองดริ๊งค์ก็ได้ เดี๋ยวหล่อนก็เดินตามเอ็งมาแล้ว พวกเอ็งว่าจริงมั้ย”

ลิลลี่ที่เดินมาพร้อมท่าทางโกรธเต็มที่ทำเอาเพื่อนของจ๊อดอึ้งจนไม่กล้าบอกอะไร กว่าจ๊อดจะรู้ตัวก็ถูกลิลลี่อาละวาดเข้าให้แล้ว ด้วยความที่ต้องเสียหน้ากับเพื่อน จ๊อดจึงขอตามไปเคลียร์กับลิลลี่แก้เก้อ ขณะนั้นลิลลี่กำลังเรียกให้แหม่มกลับ แต่จ๊อดก็เข้ามาขวางไว้

“เดี๋ยว อยู่ ๆ อยากจะด่าก็เดินไปด่า อยู่ ๆ อยากจะไปก็ไป แบบนี้มันไม่สวยนะน้อง จะไม่ร่ำลากันหน่อยหรือ”

“ขอโทษด้วยนะคะ น้องสาวชั้นเค้าไม่ได้มีเจตนาหรอกค่ะ”

“ไปขอโทษมันทำไม พี่แหม่ม แกเป็นอะไรกับชั้น ชั้นถึงต้องลาแก”

“ถูกต้อง ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ แล้วคุณมีสิทธิอะไรถึงไปด่าผมต่อหน้าเพื่อน”

“ใคร ใครไปด่าแก ชั้นเพียงแต่บอกว่าถ้าแกอยากจับไก่ก็ไปจับที่อื่น เพราะชั้นกับพี่สาวไม่ได้เป็นไก่อย่างที่แกคิด”

“ลิลลี่...”

“ผมไม่ได้ว่าคุณเป็นไก่ แต่การกระทำของพี่สาวคุณมันเหมือนนี่ครับ”

“หา นี่คุณว่าชั้นเป็นไก่หรือ”

“ผมไม่ได้พูดอย่างงั้น แต่คนอื่น ๆ ที่มาเที่ยว เค้าอาจจะคิดก็ได้”

ลิลลี่ตบผัวะเข้าที่หน้าจ๊อด จ๊อดหน้าสะบัด

“แกนี่มันเลวจริง ๆ ไอ้แมงกะจั๊ว” แหม่ม ตบอีกผัวะ จ๊อดหน้าหัน

แหม่มหันมาเรียกลิลลี่กลับด้วยความโมโห ก่อนจะถามน้องสาวว่ารู้จักจ๊อดได้อย่างไร พอรู้ว่าจ๊อดอยู่ที่ร้านหนังสือเดียวกับเสือ แหม่มก็เปลี่ยนท่าทีทันที

ด้านแหวนเธอถูกจันดาราสะกดรอยตามโดยไม่รู้ตัว แต่แหวนก็ไปเจอกับเสือที่ร้านขายอาหารจานด่วนเข้าโดยบังเอิญ เสือแกล้งเข้ามาทักแหวน

“อ้าว คุณ จำผมไม่ได้หรือครับ เราเจอกันที่วัดไงครับ”

“ทำไมชั้นต้องจำได้”

แหวนตอบอย่างไม่สนใจผละเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอื่น เสือเดินตามไปนั่งตรงข้าม

“ถ้าคุณจำผมไม่ได้ ผมว่าคุณต้องไปเช็กสายตาหรือไม่ก็ต้องไปเช็กสมองบ้างนะครับ”

แหวนมองจ้องหน้าเสือแล้วเมินไปไม่อยากพูดด้วย

“เอ๊ะ หรือว่าจริง ๆ แล้ว คุณมีปัญหาอะไรทางด้านจิตใจรึเปล่าครับ”

“ใช่ ชั้นเป็นบ้า แล้วถ้าคุณพูดอีกคำเดียว ชั้นอาจจะหยิบซอสนี่บีบใส่ปากคุณก็ได้”

แหวนได้ของที่สั่งพอดีจึงจะเดินออกไป แต่เสือก็เรียกไว้อีก แหวนหันมาดุใส่จนเสือต้องยอมเลิกรา แหวนขับรถออกจากร้านโดยไม่รู้ตัวเลยว่ารถถูกเจาะยางไว้โดยจันดารา เมื่อขับไปได้สักพักรถจึงเริ่มออกอาการ จันดาราเตรียมที่จะเข้าจู่โจมเป้าหมาย เพราะแหวนคือคนที่เคยทิ้งเธอไว้ที่ซ่องโดยไม่ยอมช่วยออกไปด้วยกัน แหวนพยายามติดต่อแหม่มกับลิลลี่แต่ก็ติดต่อไม่ได้ ระหว่างนั้นเสือซึ่งตามมาก็เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

“ผมคิดว่าคุณกำลังต้องการความช่วยเหลือ ใช่มั้ยครับ”

“ไม่เกี่ยวกับคุณ”

“ผมเปลี่ยนยางให้คุณดีกว่านะครับ ไม่งั้นคืนนี้คุณต้องนั่งอยู่ในรถทั้งคืนแน่ เพราะแถวนี้ไม่ค่อยมีแท็กซี่เข้ามาหรอกครับ”

จันดาราต้องยอมปล่อยแหวนไปด้วยความเสียดาย ขณะที่เสือขอให้แหวนออกมาช่วยกางร่มและฉายไฟให้ตอนที่เขาเปลี่ยนยางให้ใหม่ แหวนมีโอกาสมองเสืออย่างพิจารณา จนเสือรู้ตัวมองกลับมาบ้าง แหวนเขินจนทำอะไรไม่ถูก เสือเปลี่ยนยางจนเสร็จ แหวนก็เอ่ยขอบคุณ

“ผมว่าคุณไม่ต้องไปเช็กประสาทแล้ว เพราะคุณพูดขอบคุณคนเป็น แสดงว่าคุณปกติ”

แหวนมองค้อนอย่างโกรธ หันไปเปิดประตูรถ

“หวังว่าครั้งหน้าถ้าเราเจอกัน คุณคงจะจำผมได้นะครับ”

“แต่ชั้นว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน”

แหวนยิ้มเยาะเย้ย ขึ้นรถปิดประตู เสือมองตามหันเดินกลับไปที่รถตัวเอง แต่ครู่เดียวเสือก็ต้องกลับมาช่วยแหวนอีก เพราะรถของแหวนสตาร์ตไม่ติด เสือเลยอาสาจะไปส่งแหวนที่บ้านแทน

“ขนาดคุณบอกว่าไม่อยากจะเจอผม แต่ฟ้ายังลิขิตให้ผมไปส่งคุณที่บ้าน”

“ชั้นว่าคุณคิดมากไปรึเปล่า รถชั้นมันจานจ่ายไม่ดี พอฝนตกมันก็เลยเกเร”

“แต่ผมกลับคิดว่าที่เราเจอกันเนี่ย”

“ชั้นว่าคุณเลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว พอถึงบ้านชั้น ชั้นจะจ่ายเงินค่าเสียเวลาให้คุณ”

แหวนพูดจบเมินหน้าออกไปอีกทาง เสือยิ้มขำก่อนจะขับรถมาส่งแหวนถึงอพาร์ต เมนต์

“เอ้าพันนึง หวังว่าคงไม่น้อยไปนะ”

“เอาเป็นว่าคุณเลี้ยงข้าวผมพรุ่งนี้ดีกว่า”

“ไม่ คุณจะเอาหรือไม่เอา ถ้าคุณไม่เอา พรุ่งนี้ชั้นจะเอาเงินพันนี่ไปทำบุญให้เด็กกำพร้า”

“งั้นผมฝากคุณทำบุญด้วยแล้วกัน เผื่อชาติหน้าเราอาจจะได้เกิดมาเป็นคู่กัน”

“ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ แล้วกัน”

แหวนเปิดประตูลงจากรถ เสือมองตามเห็นแหวนเดินขึ้นอพาร์ตเมนต์ไป

“ถ้างั้นชาตินี้เราต้องแวะมาที่นี่บ่อย ๆ ซะแล้วมั้ง”

คืนนั้นแหวนอดคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเสือไม่ได้ แต่แล้วก็ต้องเรียกสติกลับมาเพื่อไม่ให้คิดถึงเรื่องผู้ชาย

เช้าวันต่อมาแหม่มแต่งตัวสวยแต่เช้าเพราะวันนี้เธอจะต้องไปเอาหนังสือของแหวนที่ร้านของเสือ แหม่มถามความเห็นของแหวนและลิลลี่ น้องเล็กหาว่าแหม่มแต่งตัวไปยั่วผู้ชาย ขณะที่แหวนเตือนว่าระวังถูกผู้ชายพาเข้าโรงแรม

“พี่แหวนเนี่ย ปากร้ายพอกับไอ้ลี่เลย มิน่าถึงไม่มีใครมาจีบ”

“แกรู้ได้ไงว่าไม่มี ชั้นอาจจะมีผู้ชาย ลับ ๆ ซ่อนอยู่ที่บ้านก็ได้”

“ใช่ ถ้าพี่แหม่มเห็นแฟนพี่แหวน พี่แหม่มอาจจะตกใจจนเสียจริตไปเลย”

“ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงชั้นก็โมทนาสาธุด้วย แต่สงสัยว่าจะยากนะ เพราะวัน ๆ พี่แหวนอยู่แต่ในร้านจะไปเจอใครที่ไหน นอกจากพนักงานล้างแอร์”

“แกอย่ามาดูถูกชั้นนะ ถ้าแฟนชั้นหล่อล่ำมาดแมนละก็ อย่ามาอิจฉา”

“ไม่มีวันอยู่แล้ว เพราะคุณเสือของชั้นก็เพอร์เฟกต์สุด ๆ พูดแล้วก็รีบไปดีกว่า ไปนะจ๊ะ ลิลลี่”

“เรื่องบ้าผู้ชายไม่มีใครเกินพี่แหม่มเลยนะ พี่แหวน”

“ก็คงบ้าไปซักพัก”
เสือซ่อมหนังสือให้เสร็จก็บอกให้จ๊อดเป็นคนเอาไปคืนพร้อมกับขอโทษ แต่จ๊อดทำท่าจะไม่ยอม ครู่เดียวแหม่มก็มาถึงร้านและเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อจ๊อดทันทีที่จ๊อดออกมาจากหลังร้าน

“เรียบร้อยแล้วครับ น้องสาวคุณแหม่มอ่านหนังสือรุนแรงเหมือนกันนะครับ”

“ไม่ใช่หนังสือของน้องสาวหรอกค่ะ เป็นของพี่สาวแหม่ม”

“อ้าว หรือครับ แสดงว่าพี่สาวคุณแหม่มต้องเป็นคนซีเรียสแน่เลยถึงอ่านหนังสือประเภทนี้”

“ค่ะ พี่สาวแหม่มเค้าเป็นพวกสาวทึน ทึกน่ะค่ะ ชอบอ่านหนังสือรุนแรง พวกเก็บกดอะไรนี่แหละค่ะ”

จ๊อดเดินออกมาชะงัก เห็นแหม่ม

“คุณ...”

“สวัสดีค่ะคุณจ๊อด เรื่องวันก่อนต้องขอโทษด้วยนะคะ แหม่มไม่รู้ว่าที่แท้เราก็เป็นคน กันเอง”

“คุณแหม่มรู้จักกับจ๊อดด้วยหรือครับ”

“เพิ่งรู้จักไม่กี่วันนี้เองค่ะ ถ้าวันนั้นแหม่ม รู้ว่าคุณจ๊อดเป็นเพื่อนคุณเสือละก็ เราคงได้ร่วมโต๊ะกันนะคะคุณจ๊อด”

“เอ่อ ครับ พี่เสือจะกินข้าวเลยรึเปล่า ผมจะได้ไปสั่งให้”

“อุ๊ย ไม่ต้องค่ะ นี่ค่ะแหม่มซื้อข้าวหมกไก่เจ้าอร่อยมาฝากคุณเสือ”

แหม่มชูถุงอาหารให้ดู เสือเกรงใจจึงต้องชวนแหม่มทานด้วยกัน แต่แหม่มกลับซื้อมาแค่สองห่อทำให้จ๊อดซึ่งต้องเอาไปจัดใส่จานให้ถึงกับออกอาการเซ็ง แต่เมื่อเห็นเสือคุยกับแหม่ม อย่างสนิทสนมก็คิดว่าถึงเวลาที่เสือจะหมดลายเสียที หลังจากกลับมาที่บ้าน แหม่มก็เอาไวน์มาให้แหวนกับลิลลี่ช่วยกันดื่มฉลองให้เธอ

“พอ ๆ ไม่ต้องเติมแล้วแก้วเดียวก็จะเมาแย่”

“ไม่ได้นะพี่แหวน วันนี้ต้องฉลองให้กับน้องสาวของพี่ที่ได้ใกล้ชิดเจ้าชายในฝัน”

“นี่ก็โอเวอร์จัง เจ้าชายอะไร หน้าไม่เห็น จะหล่อมากมาย แก่ก็แก่ เผลอ ๆ ชั้นว่ามีลูกยั้วเยี้ยแล้วมั้ง”

“แกนี่มันปากอัปมงคลจริง ๆ ชั้นดูท่าทางเค้าแล้วเค้ายังเป็นโสดย่ะ”

“พี่รู้ได้ไง”

“โดยเซ้นส์ย่ะ ชั้นเชื่อว่าเค้ายังไม่มีใคร พูดแล้วก็อยากให้พี่แหวนเห็นหน้าเค้าจริง ๆ พี่แหวนต้องชอบเค้าแน่เลย”

“ขนาดนั้นเลยหรือ แหม พี่ชักอยากจะเห็นหน้าไอ้หมอนี่ซะแล้ว”

“อยากเห็นหน้าหรือ งั้นดีเลย พรุ่งนี้เราไปหาเค้าที่ร้านกัน แต่พี่แหวนต้องถ่วงเวลาดูหนังสือนาน ๆ หน่อยนะ ชั้นจะได้มีโอกาสคุยกับเค้านานหน่อย อ้อ แต่มีข้อแม้นะ ห้ามพี่แหวนชอบเค้าเพราะชั้นเจอเค้าก่อน”

“แกนี่ชักจะบ้าใหญ่แล้ว ชั้นแค่พูดเล่น ใครบอกว่าชั้นจะไปจริง”

“งั้นแกก็ได้ลี่ แกไปเป็นเพื่อนพี่หน่อย”

“ไม่ ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นจะไม่มีวันไปเหยียบที่ร้านนั้นอีกเด็ดขาด”

“เออ จำไว้เลย วันนึงถ้าแกมีแฟน อย่ามาขอให้ชั้นช่วยอะไรนะ”

แหม่มถือขวดไวน์เดินงอนออกไป

“สงสัยพี่แหม่มจะชอบผู้ชายคนนี้จริง ๆ นะพี่แหวน”

“จำไว้นะ ลี่ ถ้าแกไม่อยากเสียใจ แก ต้องไม่มีหัวใจให้ใคร”

แหวนลุกเดินออก ลิลลี่มองตามแหวนแล้วมองกลับไปที่แหม่ม

“แต่สิบล้อบอก อกหักดีกว่ารักไม่เป็น นี่นา”

อินคาโทรฯ ไปหาลิลลี่เพื่อพยายามสานความสัมพันธ์ด้วย แต่ลิลลี่ก็ยังไม่สนใจอินคาอยู่ดี จันดาราเห็นอินคาพยายามตามตื๊อลิลลี่จึงถามว่าชอบลิลลี่หรือ อินคาว่าตอนนี้ยังแต่เขามั่นใจว่าอีกไม่นานลิลลี่จะต้องมาชอบแน่ จันดาราเห็นอินคามั่นใจเรื่องลิลลี่มากกลัวว่าอินคาจะเอนเอียงไปทางสายสมรจึงเรียกอินคาเพื่อถามอีกครั้ง

“ถ้าวันนึงชั้นมีเรื่องอะไรที่ต้องการความช่วยเหลือจากแก แกจะช่วยชั้นมั้ย”

“ผมเคยบอกแล้วไงครับว่าชีวิตผมเป็นของพี่ ผมยินดีตายเพื่อพี่”

“แกสัญญาแล้วนะ”

“ผมไม่เคยลืมว่าพี่เป็นคนดึงผมออกมาจากขุมนรก ถ้าวันนั้นไม่มีพี่ วันนี้ก็ไม่มีอินคา”

“ดี วันนึงแกจะได้ทดแทนบุญคุณชั้นแน่”

หลังจากนั้นอินคาก็แอบมาหาลิลลี่ที่อพาร์ตเมนต์พร้อมกับดอกกุหลาบช่อใหญ่ เพราะหวังจะทำให้ลิลลี่ประทับใจในตัวเขามากขึ้น ลิลลี่จำใจรับกุหลาบช่อนั้นมาทั้งที่ไม่เต็มใจนัก เพราะไม่อยากขัดแย้งกับคนในองค์กรเดียวกัน

ที่ร้านดอกไม้สามสาวสายสมรมารวมตัวกันอยู่ ระหว่างนั้นพ่อก็โทรศัพท์มาบอกข้อมูลเรื่องงานใหญ่ที่จะต้องทำ แหวนจึงรีบออกมาบอก แหม่มกับลิลลี่เพื่อแยกย้ายกันออกหาข้อมูล

“พ่อโทรฯ มาบอกแล้วว่ามันจะมีงาน กันที่สมาคมเล่งอี้”

“งานเลี้ยงระดับเจ้าพ่อใหญ่ทั้งที ทำไมไม่เลี้ยงที่โรงแรมหรู ๆ นะ”

“จะให้หรูได้ไง พี่แหม่ม มีแต่มือปืนมา ทั้งนั้น”

“ลี่ วันนี้แกไปเก็บภาพถ่ายรูปที่สมาคมเล่งอี้นะ ถ่ายทางเข้าทางออกมาให้หมด”

“ได้จ้ะ”

“แหม่ม แกลองติดต่อกับฝ่ายจัดเลี้ยงเค้าดูซิว่า วันงานเค้ามีดนตรีหรือการแสดงอะไรบ้างรึเปล่า”

“จ้ะ”

“งั้นชั้นไปเลยนะ” ลิลลี่รีบออกไปทันที

“ระวังตัวล่ะ อย่าให้ใครสงสัย”

“มือระดับนี้แล้ว สบมยห พี่แหวน”

หลังจากถ่ายภาพด้านในสมาคมเล่งอี้จนครบหมดทุกทางโดยเฉพาะทางออก ลิลลี่ก็รีบโทรฯ แจ้งความคืบหน้าให้พี่ ๆ รู้ แต่ระหว่างที่ ลิลลี่กำลังจะอ้อมไปทางด้านหลังที่มีท่าเรือนั้น จ๊อดที่มาหาข้อมูลของที่นี่เช่นกันเห็นลิลลี่จึงแอบสะกดรอยตามไป

ลิลลี่เดินอยู่ในตรอกก็เริ่มรู้สึกว่ามีคนตามจึงวิ่งหนี จ๊อดรีบตามไปเมื่อทั้งสองเจอกัน ต่างฝ่ายต่างก็ต่อสู้กันจนชุลมุน พอลิลลี่เห็นหน้าว่าเป็นจ๊อดก็โวยวาย

“นี่คุณมาตามชั้นเรื่องอะไร”

“ใครบอกว่าผมตามคุณ”

“ถ้าคุณไม่ตามชั้น แล้วคุณมาทำอะไรแถวนี้”

“แล้วคุณล่ะมาทำอะไรที่นี่”

“ชั้นมาเดินเที่ยว”

“ในโกดังมืด ๆ เนี่ยนะ”

“ชั้นหลงทางย่ะ แล้วคุณล่ะ ยังไม่บอกเลยว่ามาที่นี่ทำไม”

“ผมกำลังจะเอาของมาส่งลูกค้า เห็นคุณเดินอยู่คนเดียวในซอยเปลี่ยว ก็เลยขับรถตามมาดู เห็นรึยังว่าผมเป็นห่วงคุณ”

“ไม่ต้องยุ่ง”

“เดี๋ยวสิคุณ ใจคอจะไม่ขอบคุณผมเลยหรือที่ผมอุตส่าห์เสียเวลางานมาคอยดูแลความปลอดภัยให้คุณ”

“ชั้นไม่ได้ขอร้อง”

“เอาน่า ผมว่าเรามาดีกันเถอะนะ”

“ไม่มีวันซะหรอก”

“โธ่ คุณลิลลี่ ที่ผมทำลงไปก็แค่ล้อเล่นนิดหน่อย”

“นิดหน่อยของคุณ แต่ไม่นิดหน่อยสำหรับชั้น ชั้นไม่ชอบผู้ชายแบบคุณ” ลิลลี่ผลักจ๊อดล้มลงแล้ววิ่งหนีไป

“เดี๋ยวสิครับ คุณลิลลี่ เอ หรือว่าดวงเราจะสมพงศ์กับแม่นี่ โอ๊ย จะว่าไป มือหนัก นะเนี่ย สงสัยจะเป็นพวกคาราเต้สายดำ”
ที่กองบัญชาการหน่วยลับ เทพเรียกเสือและจ๊อดมาประชุมเพื่อรับทราบเกี่ยวกับงานชุมนุมเจ้าพ่อที่กำลังจะเกิดขึ้น

“หน่วยข่าวกรองของเรายืนยันมาว่าวันที่ 10 นี้ จะมีงานชุมนุมเซ็นสัญญาสงบศึก 3 สายระหว่างเจ้าพ่อหมายเลข 1 ของเมืองไทย งานนี้จะมีมือปืนมารวมตัวกันทั่วฟ้าเมืองไทย”

“หัวหน้าคิดว่าพวกสายสมรจะมาในงานนี้ด้วยหรือครับ”

“ใช่ เพราะเจ้าพ่อ 3 คนนี้อยู่ในระดับบิ๊ก พวกสายสมรอาจจะทำงานให้ใครคนใด คนหนึ่ง ดังนั้นผมอยากให้พวกคุณเข้าไปอยู่ในงานนี้ด้วย”

“แล้วถ้าเจอตัวพวกมันจะให้เราเก็บมันเลยรึเปล่าครับ”

“ยัง งานนี้มีมือปืนเป็นร้อย ขืนคุณทำอะไรลงไป อาจจะทำให้เกิดสงครามกลางเมืองย่อย ๆ ขึ้นได้ เอาเป็นว่าถ้าเจอพวกมัน ตามติดให้รู้ที่อยู่แน่นอนแล้วหลังจากนั้นค่อยตามปิดคดีมัน”

เสือกับจ๊อดรับคำ

เมื่อวันงานชุมนุมมือปืนมาถึง มีมือปืนจากสังกัดของ 3 เจ้าพ่อมาร่วมงานมากมาย โดยมี 3 เจ้าพ่อนั่งอยู่บนตั่งพร้อมกับมีลิ่วล้อคอยคุมเชิงอย่างหนาแน่น

“วันนี้เป็นวันดี เป็นวันศรีแห่งเมือง เป็นวันที่เหล่าบรรดาพี่น้องท้องคนละแม่จะกรีดเลือด หลั่งน้ำร่วมสาบานเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน จะมีทุกข์ร่วมทุกข์ จะมีสุขร่วมเสพ ยามใดมีภัยจะร่วมใจปัดเป่า สุภาษิตโบราณบอกไว้ว่าเสือสองตัวอยู่ในถ้ำเดียวกันไม่ได้ แต่วันนี้เสือสามตัวจะอยู่ในถ้ำเดียวกัน”

บรรดามือปืนในงานส่งเสียงเฮสนั่น เจ้าพ่อสามคนลุกขึ้นยืนโบกมือให้ ระหว่างนั้นเสือกับจ๊อดและทีมงานได้แฝงตัวเข้ามาเป็น ทีมงานถ่ายทำวิดีโอเพื่อจับความเคลื่อนไหวของวายร้ายสายสมร ที่คาดว่าจะต้องมาร่วมงานนี้อย่างแน่นอน แต่เสือพยายามใช้กล้องแพนหาไปทั่วงานก็ยังไม่มีใครที่ดูแล้วน่าจะเป็นสายสมรได้เลย

ขณะนั้นคณะเชิดสิงโตกำลังยักย้ายไปตามเสียงกลองที่ดังระรัว โดยมีแป๊ะยิ้มวิ่ง นำขบวนตรงไปหาเจ้าพ่อทั้งสามคน โฆษกบนเวทีประกาศให้สิงโตคำนับเจ้าพ่อทั้งสาม คนเชิดสิงโตทำตามอย่างว่าง่าย แต่ระหว่างที่เจ้าพ่อทั้งสามหยิบเงินอั่งเปาให้นั้น แหวนที่ปลอมมาเป็นนักเชิดสิงโตก็กระหน่ำยิงใส่ ขณะที่จันดารากับอินคาก็จัดการกับเจ้าพ่ออีกคน ส่วนคนสุดท้าย เป็นหน้าที่ของพลกับพร

เมื่อบรรดามือปืนรู้ตัวต่างควักปืนออกมายิงต่อสู้กันจนวุ่นวายไปหมด ไม่รู้ว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายไหน เจ้าพ่อคนที่สามที่พลกับพรต้องจัดการยังไม่ตายลูกน้องจึงรีบพาหนี โดยมีพลกับพรตามไป เสือรีบลงมาจากรถถ่ายทอดสดเจอกับจ๊อดข้างในและยิงปะทะกับมือปืน

“นี่มันอะไรกันเนี่ย จ๊อด”

“ไม่รู้เหมือนกันพี่เสือมันยิงกันเละเลย”

“เอาไงดีพี่เสือ”

“ตามจับไอ้พวกสิงโตให้ได้ก่อน”

กลุ่มสายสมรกระหน่ำยิงใส่ลูกน้องเจ้าพ่อคนแรกพลางถอยหนี เสือเห็นแล้วรีบตะโกน บอกจ๊อด

“จ๊อด ตามจับไอ้สามคนนั่นก่อนเร็ว”

สามสาวยิงปืนสกัดเสือกับจ๊อดที่วิ่งตามกลุ่มสายสมรไป แหวนกับแหม่มยิงคุ้มกันให้ ลิลลี่ออกไปก่อน แต่ปรากฏว่าลิลลี่เกิดพลาดท่าและเกือบจะถูกจ๊อดจับได้ แต่อินคาก็มาช่วยไว้ได้ทัน ส่วนจันดาราตามไปจัดการกับเจ้าพ่ออีกคนที่เหลือซึ่งพลกับพรยังจัดการไม่เรียบร้อย ทำให้พลกับพรที่ตามมาเจอไม่ค่อยพอใจนัก

“ใครบอกให้เธอยิงมัน ไอ้นี่มันเป็นของเรา”

“ถ้าชั้นไม่มาดักมันตรงนี้ ป่านนี้มันหนีไปได้แล้ว”

“มันไม่มีทางหนีไปได้หรอก ในเมื่อเราตามมันมาติด ๆ”

“ใช่ ระดับอย่างเราจะไม่มีทางปล่อยให้มันหนีไปได้แน่”

“ก็ตอนที่ชั้นมาถึงตรงนี้ ชั้นไม่เห็นหัวแกสองคนนี่”

“มึงพูดอย่างนี้มึงอยากตายรึไง”

พลกับพรยกปืนขึ้นจ่อจันดารา อินคาเข้ามาด้านหลังชักปืนขึ้นจ่อพลและพรเช่นกัน

“แกก็ลองยิงดูสิ”

พลกับพรชะงักมองหน้ากัน กลุ่มสาย สมรวิ่งตามเข้ามา แหวนรีบบอกให้ทุกคนหนีออกไปก่อน เสือกับจ๊อดยังตามพวกสายสมรมาติด ๆ เมื่อออกไปจากสมาคมได้แล้วแหวนจึงโยนระเบิดใส่เสือกับจ๊อดจนทั้งคู่หลบกันแทบไม่ทัน ทั้งสองต่างหัวเสียที่ไม่สามารถตามจัดการกับสายสมรได้ จึงกลับไปที่กองบัญชาการ

“ไม่น่าเชื่อว่าเราจะเจอตัวพวกมันจริง ๆ”

“นั่นสิครับ ผมก็ไม่คิดว่ามันจะกล้าลงมืออย่างนี้

“ใช่ครับ มือปืนเป็นร้อย ๆ คน พวกมันยังกล้าฝ่าวงเข้าไปยิงได้”

“ผมบอกคุณแล้วไงว่าไอ้พวกนี้มันเหนือ กว่ามืออาชีพ”

“ผมไม่น่าชะล่าใจประเมินสถานการณ์ต่ำเกินไป ไม่คิดว่าผู้หญิงจะกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้”

“แล้วพวกคุณได้เห็นหน้ามันมั้ย”

“เห็นครับ แต่ก็จำไม่ได้หรอก เพราะมันแต่งหน้าซะเลอะไปหมด แล้วช่วงนั้นก็ชุลมุนกันมาก จนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร”

“เฮ้อ ระดับพวกคุณยังทำอะไรมันไม่ได้ ผมชักหวั่นใจซะแล้ว”

“หัวหน้าครับ ผมให้สัญญาว่าผมจะเอาตัววายร้ายสายสมรมาให้หัวหน้าให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย”

“ใช่ครับ และถ้าเราจัดการกับพวกมันไม่ได้ เราก็ไม่สมควรที่จะยืนอยู่ตรงนี้เหมือนกัน”

“ได้รับคำยืนยันจากพวกคุณอย่างนี้ผมค่อยมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย เดี๋ยวผมต้องพบท่านรัฐมนตรี ผมจะได้เรียนให้ท่านทราบว่าในไม่ช้านี้วายร้ายสายสมร จะต้องสิ้นชื่อไปจากแผ่นดินไทย”

เสือกับจ๊อดพยักหน้ารับคำอย่างมั่นใจ

ส่วนที่เซฟเฮาส์ของพ่อ เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้ากัน พ่อเปิดแชมเปญแสดงความยินดีที่ทุกคนสามารถจัดการกับงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จสิ้นสมบูรณ์

“ขอบใจลูก ๆ ทุกคน ไม่น่าเชื่อว่าลูก ๆ ของพ่อ จะทำงานได้เรียบร้อยจนไม่มีที่ติ จะมี ก็ไอ้พลกับไอ้พรที่เกือบทำพลาด”

พ่อมองพลกับพรอย่างตำหนิ ทั้งสองหลบตาพ่อแล้วเหลือบมองหน้ากันอย่างไม่พอใจ

“แต่งานนี้เราก็เกือบพลาดเหมือนกันนะคะ พ่อ เพราะอยู่ ๆ มีตำรวจโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้”

“แต่เราก็ไม่รู้ว่ามันมั่วรึเปล่านะพี่แหวน บางทีไอ้มือปืนของเจ้าพ่อ มันอาจจะอำเราก็ได้”

“แต่ชั้นว่าน่าจะเป็นตำรวจจริงนะพี่แหม่ม ท่าทางลีลามันไม่น่าจะเป็นมือปืน นี่ดีนะคะที่อินคาเข้าไปช่วยหนูไว้ ไม่อย่างงั้นป่านนี้หนูเกมไปแล้ว”

ลิลลี่เหลือบมองอินคาอย่างขอบคุณ อินคายิ้มอย่างภูมิใจ

“ไม่ต้องไปสนใจหรอกว่ามันจะเป็นตำรวจหรือมือปืน เพราะตอนนี้ใคร ๆ มันก็ตามล่าตัวตัวสายสมรทั้งนั้น ช่วงนี้พ่อจะให้พวกหนูหยุดงานซักพักรอให้เรื่องของหนูมันซาไปซะก่อน”

“แต่ถ้ามีงานเข้ามาล่ะคะ”

“เธอไม่ต้องห่วงหรอก มือระดับชั้นกับอินคาก็ทำงานได้ไม่แพ้สายสมร”

“ใช่ ช่วงนี้พ่อจะให้จันดารากับอินคามารับงานแทนไปก่อน เอาล่ะ นี่คือรางวัลสำหรับ พวกเธอ ไอ้พล ไอ้พร”

พลกับพรหยิบปึกเงินออกมาส่งให้พ่อ

“นี่เป็นเงินสดคนละสามแสนบาท”

“ทำไมเที่ยวนี้พ่อถึงให้เยอะนักล่ะคะ”
“เพราะพวกเธอทำงานได้ดีน่ะสิ ส่วนไอ้พลกับไอ้พรเอ็งสองคนได้คนล่ะแสน”

“อ้าว ทำไมล่ะครับนาย”

“พวกเอ็งทำงานเกือบพลาด แล้วยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าทำไม”

“ขอโทษครับ”

พ่อยกแก้วให้ทุกคน “ขอดื่มให้กับความสำเร็จของเราอีกครั้ง”

ทุกคนยกแก้วตามกันแล้วดื่ม หลังจากนั้นพลกับพรที่อารมณ์เสียเพราะนอกจากจะถูกตำหนิแล้วยังได้ค่าจ้างไม่เท่าเทียมกับคนอื่นด้วย ทั้งคู่คิดหาทางที่จะไปจากพ่อ ส่วนลิลลี่นั้นมาดักรอเพื่อขอบใจอินคาที่ช่วยชีวิตเธอไว้ อินคาจึงถือโอกาสชวนลิลลี่ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ลิลลี่ขอเวลาคิดอีก วันสองวันแต่ที่จริงแล้วเริ่มรู้สึกดีกับอินคามากขึ้น

ส่วนแหวนกับแหม่มยืนรอลิลลี่อยู่วางแผนจะออกไปทานอาหารอิตาเลียนที่ลิลลี่ชอบกัน ระหว่างที่แหม่มไปเข้าห้องน้ำนั้น จันดารา ก็แอบมองดูแหวนอยู่ด้วยสายตาอาฆาต อินคาเห็นแล้วแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

เสือเอาเทปวิดีโอที่ถ่ายมาได้จากในงานมาเปิดดู เพื่อพยายามหาเค้าโครงหน้าตาของวายร้ายสายสมร แต่ดูยังไงก็ไม่สามารถระบุหน้าตาที่แท้จริงได้เลย เพราะทุกคนแต่งหน้าขาวเหมือนกับงิ้วจนดูไม่ออกว่าใครเป็นใคร แถมยังมีเหตุการณ์ชุลมุนด้วย จนไปเจอภาพตอนที่สามสาวหันหลังให้ช่วงกำลังต่อสู้กันชุลมุนเข้า

“มันหันหลังกันหมด จากนั้นก็เห็นแต่ด้านหลังมันวิ่งออกไป”

“แต่อย่างน้อยเราก็รู้ว่าสองคนสูงเกิน 165 แน่” จ๊อดชี้ไปที่ภาพของสองสาวที่สูงสูสีกัน

“แกรู้ได้ยังไง”

“นี่ พี่เสือ ผมน่ะเสือผู้หญิงนะครับ จะให้บอกมั้ยว่าใส่เสื้อในคัพอะไร คนนี้ 32 คัพบี ส่วนสองคนนี้ 34 คัพซี พี่เสือชอบไซซ์ไหน”

“แกนี่มันทะลึ่งอยู่เรื่อย อยากเห็นหน้าพวกมันจริง ๆ”

“ไม่แน่นะพี่ บางทีพวกมันอาจจะเคยเดินสวนกับเราแล้วก็ได้”

เสือได้แต่ถอนใจที่ยังไม่สามารถหาเบาะแสอะไรเกี่ยวกับสายสมรได้เลย

จบตอนที่ 4
เครดิต เดลินิวส์

Create Date : 25 มีนาคม 2553

Last Update : 28 มีนาคม 2553 20:15:53 น.

0 comments

Counter : 528 Pageviews.