มีนาคม 2553
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
22 มีนาคม 2553
 
 
ละคร จับตายวายร้ายสายสมร ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

แหวน แหม่ม และลิลลี่ไปพบกับพ่อที่เซฟเฮาส์ตามที่นัดหมาย ไปครั้งนี้ผู้ที่พวกเธอเรียกว่าพ่อ มอบแหวนเพชรเม็ดงามให้กับทั้งสามในฐานะที่ทำผลงานได้อย่างดีเยี่ยม

“คงแพงมากสิคะพ่อ” ลิลลี่ถามขึ้น

“ใช่ มันแพงมากทีเดียว แพงสมกับความสามารถของพวกหนูทั้งสามคน”

“ที่จริง พ่อไม่ต้องให้ของพวกนี้เราก็ได้ค่ะ เพราะสิ่งที่พ่อให้กับพวกเราสามคนมันก็มากพอแล้ว” แหวนซาบซึ้งในพระคุณที่ช่วยเหลือพวกเธอมา

“ใช่ค่ะ เพราะถ้าไม่มีพ่อ พวกเราก็คงไม่มีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้”

ทั้งสามสาวนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่พวกเธอพยายามหนีจากการถูกจับไปขายซ่องจากพวกแมงดา แต่ระหว่างที่ทั้งสามกำลังจนตรอก ผู้ที่พวกเธอเรียกว่าพ่อก็มาช่วยไว้ได้ทัน ก่อนที่พวกแมงดาเหล่านั้นจะเผาทั้งสามทั้งเป็นในหลุมที่วางกับดักไว้ พ่อขอซื้อชีวิตของทั้งสามจากกลุ่มแมงดา แต่พวกนั้นปฏิเสธจึงถูกยิงตายหมด

“ถ้าวันนั้นพ่อไปช้าอีกแค่วินาทีเดียว วันนี้ พวกหนูคงไม่มีโอกาสได้มานั่งอยู่ที่นี่”

แหวน แหม่ม ลิลลี่มองพ่ออย่างสำนึกในบุญคุณ

“ฉะนั้นพวกหนูต้องจำไว้นะลูก การที่พ่อให้พวกหนูไปทำงาน นั่นหมายถึงว่าพวกหนูได้ตอบแทนบุญคุณที่พ่อให้ชีวิตใหม่กับหนูแล้วพ่อก็คิดว่าหนูสามคนจะไม่ทำให้พ่อต้องผิดหวัง”

“ค่ะ พวกเราสัญญาว่าพวกเราจะไม่ทำให้พ่อต้องผิดหวัง”

พ่อได้ยินแล้วยิ้มอย่างพอใจ

ด้านเสือเขานั่งดูเอกสารที่หามาได้จากสนามยิงปืนอย่างถี่ถ้วน เมื่อจ๊อดเดินเข้ามาถาม เสือจึงเล่าเรื่องที่ไปเจอกับแหวนให้ฟัง

“แล้วไม่เจอใครที่เข้าข่ายเป็นมือปืนมาซ้อมยิงปืนมั่งหรือ”

“มันก็ดูยากว่ะ อ้อ แต่เจออยู่คนนึงชั้นพูดผิดหูหน่อยเดียว หล่อนกระชากปืนจะยิงชั้นเลย”

“หรือว่าไปเจอพวกสายสมรเข้าจริง ๆ”

“ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะผู้หญิงสวยขนาดนั้น แถมแต่งตัวดี มีรสนิยม ไม่น่าเป็นมือปืน”

“แต่จากข้อมูลที่เรามีพวกสายสมรมันสวยนะครับ”

ระหว่างนั้นเสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น เสือให้จ๊อดออกไปดู ก่อนจะหยิบเอกสารที่เกี่ยวกับแหวนขึ้นมาดู

“แกออกไปดูหน้าร้านซิ ลูกค้ามาเอาของแล้วมั้ง

“วัลยา พิมพงษ์ อายุ 28 เป็นเจ้าของร้านดอกไม้แองเจิล”

คนที่มาสั่นระฆังเล่นอย่างสนุกสนาน จนจ๊อดเริ่มโมโห ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นลิลลี่ที่เอาหนังสือมาให้ซ่อมนั่นเอง ทันทีที่เห็นลิลลี่ จ๊อดก็ถึงกับตะลึงในความน่ารัก จ๊อดรับงานเสร็จก็ลืมขอเบอร์ติดต่อลิลลี่ไว้จึงต้องวิ่งตามไป

“ขอเบอร์โทรฯคุณด้วยครับ ไม่ใช่อะไรครับ เผื่อผมซ่อมหนังสือเสร็จเร็วผมจะได้โทรฯบอกคุณ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอาไว้อีกสามวันชั้นจะมารับเอง ขอบคุณนะคะ”

ลิลลี่ทำท่าจะเดินไปแต่จ๊อดมาขวางไว้

“จะถามว่าชั้นชื่ออะไรงั้นหรือ”

“ครับ ผมจ๊อด”

“เอาไว้ให้ได้หนังสือก่อนแล้วชั้นจะบอก ว่าชั้นชื่ออะไร”

ลิลลี่ยิ้มให้แล้วเดินจากไป จ๊อดได้แต่ ชะเง้อมองตาม

“เฮ้อ ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเจอผู้หญิงสวยน่ารักที่สุดก็คนนี้แหละวะ เฮ้ย สวย หรือว่าจะเป็นพวกสายสมร ฮื้อ ถ้าสวยขนาดนี้จะเป็นมือปืนทำไม ไปเป็นหมอนวดน่าจะดีกว่า ไอ้พวกสายสมรมันต้องสวยอ่อนกว่านี้”

เมื่อกลับมาถึงร้านดอกไม้ลิลลี่ก็เล่าเรื่องที่ไปเจอจ๊อดให้พี่สาวทั้งสองคนฟัง แหวนบอก ว่าดีแล้วที่ลิลลี่ไม่ให้เบอร์โทรฯใครง่าย ๆ แต่แหม่มกลับเห็นต่างกันคนละด้าน

“แหม พี่แหวน ชั้นว่าพี่มองผู้ชายในแง่ร้ายเกินไปแล้ว ถ้าเราสองคนคิดแบบพี่เมื่อไหร่จะมีแฟนซะที”

“นั่นน่ะสิ ชั้นว่าผู้ชายดี ๆ ยังมีเหลืออีก เยอะนะ”

“ก็แล้วตั้งแต่แกสองคนเจอผู้ชายมา มีคนไหนที่มันดีกับพวกแกบ้าง หรือมีใครที่มันไม่กดขี่ข่มเหงรังแกพวกแก”

แหม่มกับลิลลี่เหลือบมองหน้ากันอย่างเซ็ง

“แล้วไม่ใช่เพราะผู้ชายอีกหรือ เราสามคนถึงได้มีชีวิตแบบนี้”

“แต่นั่นมันอดีตนะพี่ ชั้นว่าเราควรจะลืม อดีตแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ซะที” แหม่มพยายามแย้ง

“ใช่ ถ้าเรามัวแต่ยึดติดอยู่กับอดีต เราจะมีความสุขได้ยังไงล่ะพี่แหวน”

“ทำไมจะไม่ได้ เพราะความสุขของชั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับผู้ชาย”

“แต่พี่อย่าลืมนะว่าโลกสร้างให้ผู้หญิงเกิดมาคู่กับผู้ชาย วันนี้พี่อาจจะปฏิเสธได้เพราะพี่ยังไม่เจอใคร แต่วันนึงที่พี่เจอคนที่พี่รักและไว้วางใจ ชั้นเชื่อว่าวันนั้นพี่ฝืนธรรมชาติของหัวใจตัวเองไม่ได้หรอก”
“แล้วทำไมคุณนุสบาบรรณถึงได้เข้าใจในเรื่องของความรักดีเหลือเกินล่ะคะ” ลิลลี่แซวแหม่ม

“อ้าว ก็เพราะดิชั้นมีศรัทธาในความรักน่ะสิคะ คุณลิลลี่เองก็อย่าไว้วางใจในความสาวนะคะ ขืนคุณมัวชักช้าอืดอาดละก็ อาจจะต้องขึ้นคานอยู่เฝ้าร้านกับคุณแหวนวัลยาไปจนตาย”

“หึ เอาเถอะ แล้ววันนึงแกก็จะรู้ว่าพี่จะฝืนหัวใจตัวเองได้รึเปล่า”

“แล้วชั้นจะคอยดู”

“งั้นชั้นจะเป็นพยาน”

เวลาเดียวกันนั้นเสือซึ่งนั่งอ่านเอกสารของแหวนซ้ำไปซ้ำมา พร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ ตอนที่แหวนจ่อปืนจะยิงใส่ รวมทั้งสิ่งที่จ๊อดทักขึ้น เสือก็เริ่มสงสัยในตัวแหวนจึงแอบมาซุ่มดูแหวนที่ร้านดอกไม้ เมื่อแหวนขับรถออกจากร้านไปเสือก็รีบสะกดรอยตามแหวนจนไปถึงที่วัด เสือเห็นแหวนยกกล่องขึ้นกุฏิไปก็คิดว่าแหวนจะมาทำร้ายพระ แต่ปรากฏว่าแหวนเอาเทียนมาถวาย ไม่เพียงเท่านั้นแหวนยังมานั่งวิปัสสนาที่วัดแห่งนี้ด้วย เสือเฝ้ามองดูแหวนอย่างลืมตัวจนพระเข้ามาบอกให้เขาเข้าไปด้านใน

เสือพยายามจะปฏิเสธแต่สุดท้ายก็ต้องเดินตามเข้าไปอย่างจำใจ เมื่อแหวนเจอเสือก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเรื่องบังเอิญอย่างที่เขาอ้าง เมื่อหลวงพ่อพูดว่าแหวนมาวิปัสสนาที่นี่บ่อย เสือก็สวมรอยว่าหมายถึงตัวเองทันทีอย่างแนบเนียน

“ใช่ครับหลวงพ่อ ผมชอบวิปัสสนาครับ แปลกนะครับ ผมก็มาที่วัดนี้บ่อย ๆ แต่ไม่เคยเจอคุณซะที เพิ่งมาเจอวันนี้”

“แต่ชั้นว่าไม่เจอเลยจะดีกว่า”

“เดี๋ยวสิครับ คุณยังไม่หายโกรธผมเรื่องเมื่อวานนี้อีกหรือ ผมบอกแล้วไงครับว่าผมขอโทษ”

“ไม่จำเป็น อย่างคุณไม่ได้อยู่ในความทรงจำชั้นหรอก”

“คุณพูดอย่างนี้เหมือนกับรังเกียจผม”

“ใช่ คุณรู้ตัวก็ดีแล้วนี่ แล้วก็เลิกเซ้าซี้ชั้นได้แล้ว ไม่งั้นชั้นจะเรียกตำรวจมาจับคุณ” พูดจบแหวนก็เดินออกไป

“เผ็ด สวย ดุจริง ๆ”

แหวนเดินมาถึงรถก็มองกลับไปที่เสือก่อนจะบ่นขึ้นเบา ๆ “ไม่อยากเชื่อว่าโลกจะกลมขนาดนี้” แหวนส่ายหน้ากับตัวเองอย่างขำ ๆ

เสือให้จ๊อดเอาทะเบียนประวัติของผู้หญิงทั้งหมดที่อยู่ในข่ายอาจจะเป็นสายสมรไปตรวจสอบ ระหว่างนั้นลิลลี่ก็มาที่ร้านเพื่อมาเอาหนังสือที่เอามาซ่อมคืนตามที่จ๊อดนัดเอาไว้ แต่ปรากฏว่าจ๊อดกลับลืมซ่อมให้ ทำให้ลิลลี่โกรธมากโวยวายลั่นร้าน

“นี่ ชั้นไม่คิดเลยนะว่าคุณจะไม่มีความรับผิดชอบขนาดนี้ ถ้าคุณรู้ว่าซ่อมไม่ทันแล้วนัดชั้นมาทำไม”

“ไม่ใช่อย่างงั้นนะครับ ไอ้ซ่อมน่ะซ่อมทันแต่ผมลืมจริง ๆ ครับ”

“ลืมหรือ คุณรู้มั้ยว่ากว่าชั้นจะมาถึงร้าน คุณได้ มันลำบากแค่ไหน ชั้นต้องฝ่ารถติดถึงสองสามชั่วโมง แต่พอมาถึงคุณกลับบอกว่าลืม”

จ๊อดกับเสือพยายามจะอธิบายแต่ไม่มีช่องว่างให้แก้ตัวเพราะลิลลี่ด่าไม่หยุด

“คุณทำงานอย่างนี้ได้ยังไง กะอีแค่ซ่อมหนังสือยังรับผิดชอบไม่ได้ ถ้างานใหญ่กว่านี้คุณไม่ทำเค้าพังป่นปี้หมดหรือ ชั้นทายได้เลยว่าน้ำหน้าอย่างคุณไม่มีวันเจริญแน่”

“นี่ คุณหยุดด่าผมได้แล้วนะ ผมไม่ได้เป็นลูก หรือเป็นแฟนคุณนะที่อยู่ ๆ คุณจะมาด่าผมฉอด ๆ แบบนี้ เอาหนังสือของคุณคืนไปเลย ผมไม่ซ่อมให้แล้ว” พูดจบจ๊อดก็โยนหนังสือลงบนเคาน์เตอร์

ลิลลี่ถามหาผู้จัดการ พอเสือบอกว่าเป็นเขาเองก็โดนด่าไปด้วยอีกคน

“เอาล่ะครับ ผมต้องขอโทษด้วย เอาอย่างนี้นะครับ ผมจะซ่อมหนังสือให้คุณโดยไม่คิดค่าแรงก็แล้วกัน ถือว่าเป็นความผิดของทางร้านเรา”

“ไม่ ชั้นต้องการให้คุณไล่ไอ้ลิงเผือกนี่ออกไปจากร้านเดี๋ยวนี้”

“ผมคงไล่เค้าไม่ได้หรอกครับ เพราะคุณจ๊อดเค้าก็เป็นเจ้าของร้านนี้เหมือนกัน”

“อะไรนะ เจ้าของร้านหรือ”

“ใช่ ผมเป็นเจ้าของร้าน”

“อ้อ มิน่าถึงได้อวดดี ชั้นทายได้เลยว่าไม่ช้าร้านนี้มันต้องเจ๊งแล้วปิดตัวลงเพราะมีเจ้าของร้านอย่างคุณ”

ลิลลี่พูดใส่หน้าจ๊อดแล้วเดินออก เสือเรียกไว้

“เดี๋ยวครับคุณ”

“นี่ ผู้จัดการคุณเองก็ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีกับชั้น ชั้นจะไม่มาเหยียบร้านนี้อีกต่อไป”

ลิลลี่กระชากประตูออกไปโดยลืมเอาหนังสือกลับไปด้วย เสือจึงตัดสินใจที่จะซ่อมให้ฟรี แต่พอเห็นชื่อหนังสือเล่มที่ว่าเสือก็ไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงอย่างลิลลี่จะอ่าน เมื่อลิลลี่เดินกลับไปที่รถแหวนก็ถามหาหนังสือ ลิลลี่จึงเพิ่งรู้ตัวว่าลืมไว้ที่ร้าน ก่อนจะบอกว่าหนังสือ ยังไม่ ได้ซ่อม แหวนจึงบอกให้ลิลลี่ไปเอาคืนมาแต่น้องเล็กกลับไม่ยอม แหม่มจึงอาสาไปเอาให้เอง

แหม่มเข้าไปในร้านทีแรกไม่เห็นใครได้ยินแต่เสียงคุยด้วยว่า หากจะซื้อหนังสือก็ให้เลือกแล้วก็วางเงินทิ้งไว้ ทำให้แหม่มเริ่มไม่พอใจเช่นกันเพราะไม่ถามถึงเหตุผลที่เธอมาก่อน แต่พอได้เห็นหน้าเสือเข้า แหม่มก็เปลี่ยนท่าที
“ผมเป็นเจ้าของร้านครับ คุณจะมาเอาหนังสืออะไรครับ”

“หนังสือเรื่องอิสรภาพกับความตายค่ะ เห็นน้องสาวบอกว่าทางร้านยังไม่ได้ซ่อมให้ก็เลยจะเอาคืนน่ะค่ะ”

“บังเอิญมีความผิดพลาดนิดหน่อยน่ะครับ ผมตั้งใจจะซ่อมให้ฟรีอาทิตย์หน้ามารับได้มั้ยครับ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ”

“ไม่ได้หรอกครับ เป็นความผิดของทางร้านเราผมต้องรับผิดชอบ แล้วผมก็ยินดีให้คุณเลือกหนังสือไปอ่านฟรีได้เล่มนึงครับ”

“อุ๊ย ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“ถือว่าเป็นการขอโทษจากทางร้านเราครับ เชิญคุณเลือกหนังสือได้เลย”

“ที่จริงไม่ต้องก็ได้นะคะ แค่คุณจะซ่อมหนังสือให้ฟรีก็พอแล้วล่ะค่ะ”

“แต่ผมอยากให้คุณเป็นกรณีพิเศษครับ”

แหม่มชะงักมอง เห็นเสือยิ้มให้อย่างจริงใจ แหม่มเริ่มปิ๊ง

“คุณชอบอ่านหนังสือประเภทไหนครับ”

“แหม่มชอบอ่านพวกนิยายโรมานซ์น่ะค่ะ”

“งั้นเชิญด้านนี้เลยครับ ผมมีนิยายแปลสนุก ๆ อยู่หลายเรื่อง”

เสือเดินนำไป แหม่มเดินตามไปอย่างปลื้มเสือเต็มที่ แหม่มพยายามแอบลอบมองเสือระหว่างที่เขากำลังแนะนำหนังสือให้อย่างพอใจ เมื่อเลือกหนังสือได้แหม่มจึงกลับออก มาพร้อมกับนัดไปรับหนังสือ และถือโอกาสถามชื่อเสือไปด้วย เมื่อแหม่มไปแล้วเสือก็เริ่มงงที่พักนี้เขาเจอแต่ผู้หญิงสวย ๆ ทั้งนั้น หลังจากต้องมาสืบเรื่องของสายสมร

แหม่มกลับถึงรถก็ถูกแหวนต่อว่าเพราะแค่ให้กลับไปเอาหนังสือแหม่มกลับหายไปพักใหญ่ แหม่มจึงเล่าเรื่องที่ตัวเองตกหลุมรักเสือให้อีกสองคนฟัง

“พี่แหวนจ๋า สงสัยกามเทพจะแผลงศรกับน้องซะแล้ว ชั้นตกหลุมรักเจ้าของร้านหนังสือ โครมเบ้อเริ่มเลยพี่แหวน”

“อย่าบอกนะว่าพี่ชอบไอ้ลิงเผือกนั่น พี่เสียสติไปแล้วหรือ”

“แกก็พูดเข้า คุณเสือเค้าไม่ได้หน้าเหมือนลิงซะหน่อย เค้าเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ออกจะหล่อ สุภาพ ขรึม แมนสุด ๆ”

“พี่หมายถึงไอ้ผู้จัดการทึ่มน่ะหรือ”

“เค้าไม่ได้ทึ่มย่ะ เค้าเป็นเจนเทิลแมน และที่สำคัญเค้าอบอุ่นมาก”

“ชั้นว่าพี่บ้าไปแล้วที่ชอบคนซื่อบื้อแบบนั้น”

“แกอย่ามาว่าคุณเสือของชั้นแบบนี้นะ”

“พอ พอ แกสองคนไม่ต้องเถียงกันแล้วหนังสือชั้นอยู่ไหน”

“คุณเสือเค้าจะซ่อมให้ฟรีจ้ะ อีกสองวันชั้นจะมาเอาให้พี่เอง”

“แหม พอเรื่องผู้ชายละก็เสนอตัวเลยนะ”

“แกหุบปากไปเลยไอ้ลี่ แล้วก็ห้ามพูดถึงคุณเสือในทางที่ไม่ดีอีกเข้าใจรึเปล่า”

“ชั้นว่าไอ้หมอนี่มันต้องป้ายยาเสน่ห์ใส่แกแน่ ๆ เลยแหม่ม”

“แต่เค้าน่ารักจริง ๆ นะ พี่แหวน ชั้นว่าถ้าพี่แหวนเจอเค้าพี่แหวนต้องปิ๊งเค้าแน่ ๆ แต่พี่แหวนต้องอกหัก”

“ทำไมชั้นต้องอกหัก”

“ก็เพราะว่าชั้นจองเค้าแล้วน่ะสิ พี่แหวนหมดสิทธิ”

แหม่มหัวเราะคิกคักชอบใจ แหวนส่ายหน้ากับความบ้าผู้ชายของน้องสาว

เสือลองเอาหนังสือของแหวนมาอ่านดู ระหว่างนั้นบุษบงก็โทรฯ มาแจ้งหนทางสืบข่าวเรื่องสายสมร ว่าทางหน่วยได้มีการส่งฤทธิ์เข้าไปคลุกคลีอยู่กับพวกมือปืน เสือกับจ๊อดจึงไปหาฤทธิ์ตามที่ได้รายงานมา โดยไม่รู้เลยว่าโกเริ่มระแคะระคายถึงการมาของทั้งคู่ จึงได้โทรฯ ไปแจ้งให้เปี๊ยกรู้ ขณะที่เสือกับจ๊อดกำลังถามเรื่องสายสมรจากฤทธิ์นั้น เปี๊ยกก็กำลังเตรียมคนบุกมาจัดการ

“พี่ฤทธิ์รู้จักพวกมันด้วยหรือ”

“ไม่รู้จักหรอก เคยได้ยินแต่ข่าวพวกมัน เค้าว่าพวกมันแน่มาก”

“ชั้นอยากรู้ว่าในกลุ่มมือปืนด้วยกัน มีใครเคยเห็นหน้าหรือรู้จักพวกมันบ้างมั้ย”

“สงสัยจะลำบากพี่ ตั้งแต่มีข่าวออกมา ยังไม่เคยมีใครรู้จักมันเลย ในแวดวงเค้าก็ยัง สงสัยกันอยู่ว่าอีพวกนี้มันมาจากซุ้มไหน”

เสือฝากให้ฤทธิ์ช่วยสืบอีกแรง แต่เมื่อทั้งสองเปิดประตูจะกลับออกไปนั้นก็ต้องรีบ กลับเข้ามาแทบไม่ทัน เพราะพวกเปี๊ยกมาดักรออยู่หน้าห้องแล้ว ฤทธิ์ถูกยิงเต็ม ๆ ส่วนเสือกับจ๊อดพยายามยิงต่อสู้และพยายามหาทางออกไปจากห้องแต่ก็ดูจะไม่มีทาง เสือจึงต้องเปลี่ยนแผนมาจัดการกับมือปืนทั้งหมดแทนและจัดการเรียบในเวลาไม่นาน

จบตอนที่ 2
เครดิต เดลินิวส์


Create Date : 22 มีนาคม 2553
Last Update : 25 มีนาคม 2553 17:03:07 น. 0 comments
Counter : 385 Pageviews.
Share

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 

Heavenworth
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมค่ะ
[Add Heavenworth's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com