Bloggang.com : Heavenworth : ละคร จับตายวายร้ายสายสมร ตอนที่ 11

เมษายน 2553

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30

11 เมษายน 2553

ละคร จับตายวายร้ายสายสมร ตอนที่ 11

ตอนที่ 11
“แล้วมันก็สำเร็จด้วยนะ ในที่สุดผมก็ได้แต่งงานกับเค้า ตอนวันแต่งผมยังเปิดเพลงนี้คลอทั้งงานเลย แล้วคุณล่ะ”

“ทำไม”

“คุณมีเพลงอะไรที่อยากบอกรักใครบ้างมั้ย”

“ไม่มี ชั้นไม่เคยรักใคร”

“จริงหรือที่คุณไม่เคยรักใคร”

“จริง แล้วก็ไม่คิดจะรักด้วย”

เสือมองจ้องขณะที่แหวนมองพยายามฝืนความรู้สึกเมินหน้ามองไปทางอื่น เสือยิ้มอย่างรู้ทัน

ด้านลิลลี่กับอินคาและจ๊อด อินคาไม่พอใจที่เห็นลิลลี่ชนแก้วกับจ๊อดอย่างสนิทสนมจึงพยายามจะหาโอกาสบอกความในใจกับลิลลี่ตรง ๆ เพื่อตัดหน้าโดยบอกว่าต้องการพูดกับ ลิลลี่แค่สองคนเท่านั้น จ๊อดแกล้งบอกว่าไม่ฟังก็ได้แต่ความจริงแล้วยังตั้งใจฟังดังเดิม ทำให้ลิลลี่อดขำไม่ได้

อินคาจะนัดลิลลี่ไปเที่ยวด้วยกันอีกพรุ่งนี้ด้วยการไปเล่นเรือใบ จ๊อดก็สอดขึ้นว่า ช่วงนี้มีมรสุมไม่ควรไป อินคาหันมาบอกว่า ไม่ได้ถาม จ๊อดก็บอกว่าเขาแนะนำลิลลี่เท่านั้น ลิลลี่บอก ว่าเธอไม่ชอบเล่นเรือใบ อินคาจึงชวนไปตกปลาแทน จ๊อดก็สอดขึ้นว่าพรุ่งนี้เป็นวันพระแล้วก็ไม่ควรฆ่าสัตว์ตัดชีวิตด้วย ทำให้อินคายิ่งโมโหมากขึ้นไปอีก ลิลลี่พยายามกลั้นเสียงหัวเราะก่อนจะปฏิเสธอินคาอีก

“ชั้นก็ไม่ชอบตกปลาหรอกอินคา ขี้เกียจนั่งรอกว่าปลาจะกินเบ็ด”

“งั้นไปดูหนังกันนะ”

“ดูหนัง ในภาวะที่บ้านเมืองเป็นอย่างนี้คุณยังคิดไปดูหนังอีกเหรอ”

อินคาตบโต๊ะอย่างหมดความอดทน

“นี่แกหุบปากซะที ชั้นชักทนไม่ไหวแล้ว นะ ไสหัวออกไปได้แล้ว ไป” อินคาชี้หน้าไล่จ๊อดเสียงลั่นร้านจนคนในร้านหันมามองเป็นตาเดียว

“อินคา นายไม่มีสิทธิไล่เค้านะ”

“นี่คุณเข้าข้างมันเหรอ”

“ชั้นไม่ได้เข้าข้าง แต่นายไม่ควรทำอย่างนี้ เราแค่ล้อกันเล่นเท่านั้นเอง”

“แต่ผมไม่เล่นด้วย”

“ถ้างั้นนายก็ไปเลย ไม่ต้องกินกับชั้น”

“นี่คุณไล่ผมเหรอ”

“ใช่ ในเมื่อนายไม่สนุก นายจะมาฝืนนั่ง อยู่ทำไม”

“ก็ได้ แกจำไว้นะไอ้จ๊อด แกกับชั้นต้องมีใครคนนึงอยู่ ใครคนนึงไป”

อินคาออกไปอย่างฉุนเฉียว จ๊อดแกล้ง ทำโง่

“เอ๊ะ เค้าพูดยังไงของเค้า ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเค้าต้องเป็นฝ่ายไป ยังมาชี้หน้าคาดโทษผมอีก”

“จ๊อด ทีหลังคุณอย่าเล่นกับเค้าอย่างนี้อีกนะ อินคาเค้าไม่เหมือนกับคนอื่น”

“ทำไมหรือครับ เค้าเป็นไง”

“คุณอย่ารู้เลย เอาเป็นว่าอย่ายุ่งกับเค้า เป็นดีที่สุด”

“ถ้ามันเลิกยุ่งกับคุณเมื่อไหร่ ผมก็จะเลิกยุ่งกับมันเหมือนกัน”

“คุณนี่มันดื้อจริง ๆ”

“นี่แหละคือบทเรียนบทที่สองสำหรับคุณ”

จ๊อดยกแก้วแชมเปญให้ ลิลลี่ถอนใจอดยิ้มขำจ๊อดไม่ได้ หลังจากนั้นจ๊อดก็มาส่งลิลลี่ที่อพาร์ตเมนต์ จ๊อดจะไปส่งถึงห้องแต่ลิลลี่ไม่ยอม เมื่อจ๊อดออกมาจากอพาร์ตเมนต์์ลิลลี่แล้ว เขาก็เจอกับอินคาที่ตามมาล้างแค้น อินคาคิดว่าจะสามารถเอาชนะจ๊อดได้ไม่ยาก แต่เขากลับคิดผิด แถมยังมีเสียงรถตำรวจแว่วมา อินคาจึงรีบหนีไปก่อน

เช้าวันต่อมาแหวนมาถามหาเช่าเรือเพื่อไปเที่ยวเกาะ เสือก็ขอร่วมเดินทางไปด้วย แหวนไม่ค่อยพอใจนักเดินหนีไปโดยมีเสือเดินตามไป ไม่นานทั้งสองก็ไปถึงเกาะ แหวนเดินจ้ำออกไปก่อนโดยมีเสือเร่งฝีเท้าตาม

“นี่คุณ ถึงหาดแล้ว เราก็ต่างคนต่างเที่ยวสิ มาเดินตามชั้นอยู่ได้”

“ขอผมไปกับคุณด้วยไม่ได้หรือ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำความรำคาญให้คุณ ผมไม่รู้จัก ที่เที่ยวจริง ๆ”

แหวนจึงต้องจำใจให้เสือตามไปด้วย แต่เสือที่เดินช้าทำให้แหวนหงุดหงิดอีก เพราะต้องรีบไปเข้าถ้ำก่อนที่น้ำจะขึ้น เมื่อไปถึงหน้าถ้ำแหวนก็อธิบายให้เสือฟัง

“เราต้องรีบเดินข้ามช่องนี้ไป เพราะถ้าน้ำขึ้นก่อน เราต้องดำน้ำออกไป”

“ผมไม่ยักรู้นะว่าตรงนี้มีถ้ำ เออนี่คุณ แล้วถ้าขากลับเราออกมาไม่ทัน น้ำขึ้นก่อนจะทำยังไง”

“จะทำยังไง ก็ต้องติดอยู่ในนี้น่ะสิ รอจนกว่าน้ำลดแล้วค่อยออกไป”

“แหม ผมอยากติดอยู่ที่นี่ซักคืน”

“ทำไม” แหวนถามอย่างไม่ไว้ใจ
เสือรู้ทัน “คุณอย่าคิดเป็นอย่างอื่น ผมเพียงแต่อยากรู้ว่าการติดเกาะซักคืนจะเป็นยังไง”

“ก็ได้นี่ เดี๋ยวคุณไม่ต้องกลับออกไป ไม่เห็นจะยากเลย”

“แล้วคุณจะอยู่เป็นเพื่อนผมมั้ย”

“ทำไมชั้นต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

“เอ้า ถ้าคุณไม่อยู่ด้วย ผมไม่เอาหรอก อยู่คนเดียวมันน่ากลัว แล้วถ้าเป็นคุณล่ะ ถ้าติดอยู่ที่นี่คนเดียวคุณกลัวมั้ย”

“ไม่”

“จริงอ่ะ”

“จริง”

“แหม ผมอยากให้คุณติดอยู่ที่นี่จริง ๆ อยากดูซิว่าจะเก่งเหมือนปากมั้ย”

แหวนมองค้อนขณะที่สายฝนเริ่มสาดลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ทะเลมันก็อย่างนี้แหละครับ ผมว่าเรารอให้ฝนหยุดก่อนดีกว่าออกไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ไปหลบตรงโน้นกันดีกว่า”

“แต่ถ้าฝนหยุดตกแล้วน้ำขึ้นเราอาจจะออกไปไม่ได้นะ”

“ผมว่ามันคงตกไม่นานหรอก ไปครับ ไปหลบตรงนู้นก่อนดีกว่า”

เสือปีนข้ามหินไปยื่นมือให้แหวน แหวนมองหน้า เสือพยักหน้า

“ส่งมือมาเถอะครับ ผมไม่คิดอะไรหรอก”

แหวนมองค้อนก่อนจะส่งมือให้เสือดึงข้ามหินไป

ที่ร้านดอกไม้จันดารามาหาแหม่มอีกเพื่อชวนออกไปด้วยกัน แต่แหม่มปฏิเสธเพราะ ไม่มีคนเฝ้าร้าน จันดาราถามหาแหวนกับลิลลี่ แหม่มก็บอกว่าลิลลี่ออกไปส่งของส่วนแหวนไปต่างจังหวัด

“งั้นไปกินแถว ๆ นี้ก็ได้”

“วันนี้ออกไปไหนไม่ได้จริง ๆ เดี๋ยวบ่ายมีนัดอีก”

“กับพ่อเสือเฒ่าน่ะเหรอ แหม ดูจะหลงแฟนเหลือเกินนะ”

“ใครบอกว่าชั้นนัดกับเค้าล่ะ ชั้นนัดกับ ลูกค้าต่างหาก ช่วงนี้คุณเสือเค้าไม่อยู่กรุงเทพฯ กลับไปทำธุระที่บ้านต่างจังหวัด”

“แล้วทำไมเธอไม่ไปกับเค้าด้วย”

“ไปอะไรกันล่ะ เค้ารีบไปโดยไม่บอกชั้นด้วยซ้ำ นี่ชั้นรู้จากเพื่อนเค้า”

“อย่างนี้ก็แสดงว่าเค้าไม่อยากให้เธอไปด้วย เอ๊ะ เมื่อกี้เธอบอกว่าพี่สาวเธอไม่อยู่ไปเที่ยวคนเดียวหรือ”

“ใช่”

“เธอว่ามันดูเป็นเรื่องบังเอิญเกินไปมั้ย”

แหม่มชะงักมองหน้าจันดาราแล้วคิดตาม ขณะนั้นเสือกับแหวนต้องเข้าไปหลบใต้หินในถ้ำเพราะฝนตกหนักและพายุพดแรง แหวน มีผ้าบาง ๆ ที่เปียกชื้นห่มอยู่เท่านั้น เสือจึงถามด้วยความเป็นห่วงว่าหนาวไหม แหวนว่าไม่เป็นไรก่อน จะย้อนถามเสือบ้าง เสือว่านิดหน่อยไม่เป็นไร แหวนจึงเอาเหล้าขวดเล็ก ๆ ที่มีอยู่ออกมาให้เสือดื่ม

“ดื่มซะหน่อยสิ มันจะทำให้คุณอุ่นขึ้น”

“อื้อหือ ไม่ยักรู้ว่าคุณพกเหล้ามาด้วย”

“ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คุณคิดก็แล้วกัน”

เสือยกดื่มอีกอึกแล้วส่งคืนพร้อมกับขอบคุณ แหวนยกเหล้าขึ้นจิบบ้างและมองออกไปในทะเล

“ทะเลยามที่มีพายุฝนนี่ มันน่ากลัวจังเลย นะ ผิดกับยามเช้าที่มันสงบนิ่งดูไม่มีพิษมีภัย”

“ผมว่าเหมือนคุณ”

“เหมือนชั้นยังไง”

“บางอารมณ์คุณก็ดูนิ่ง ๆ ไม่มีพิษภัย แต่เวลาคุณโกรธคุณดูน่ากลัวเหมือนกับแทบจะฆ่าคนได้”

“ชั้นเป็นอย่างนั้นเชียวเหรอ”

“ใช่ครับ คุณอาจจะไม่รู้ตัวเอง ถ้าให้ผมเดานะผมว่าตอนเด็ก ๆ คุณคงต้องต่อสู้ฟันฝ่ากับชีวิตน่าดู ใช่มั้ยครับ”

แหวนมองหน้าเสืออย่างสนเท่ “เพราะอะไรคุณถึงคิดอย่างนั้น”

“เพราะคุณเป็นคนที่ไม่ไว้วางใจใครนอกจากตัวเอง คุณสร้างกำแพงขึ้นมาแล้วก็บอกตัวเองว่าคุณจะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรมาสั่นคลอน ความเป็นตัวตนของคุณลงได้”

“แล้วยังไง”

“จะยังไง คุณก็เลยมีสภาพจิตที่ผิดเพี้ยนไปจากคนอื่น”

“นี่คุณว่าชั้นเป็นบ้าเหรอ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น ผมหมายความว่า จาก ความคิดทั้งหมดของคุณ มันก็เลยส่งผลให้คุณมีชีวิตอยู่อย่างไม่ค่อยมีความสุข”

“ใครบอกคุณว่าชั้นไม่มีความสุข”

“ถ้าคุณมีความสุข คุณคงไม่มาเที่ยวทะเลคนเดียวอย่างนี้หรอก และสาเหตุที่คุณมาก็เป็นเพราะผม คุณกลัวว่าจะเผลอใจชอบผมใช่มั้ย”

เสือมองจ้อง ขณะที่แหวนใจเต้นแรงที่โดนจี้จุด เวลาเดียวกันนั้นจันดารายังพยายาม หว่านล้อมแหม่มให้คิดเรื่องแหวนกับเสือต่อ

“เธอคิดดูนะ คุณเสือแฟนเธอต้องรีบเดินทางไปต่างจังหวัด ส่วนพี่สาวเธออยู่ ๆ ก็อยากไปเที่ยวคนเดียว เธอไม่รู้สึกว่ามันบังเอิญ เกินไปหรือ”

“นี่ ชั้นว่าเธอหยุดพล่ามเรื่องบ้า ๆ นี่ซะที แล้วชั้นก็จะบอกเธอเป็นครั้งสุดท้ายนะ ถ้าเธอพูดเรื่องอัปรีย์นี่อีก ชั้นจะไม่พูดกับเธออีกต่อไป”

แหม่มเดินไปที่ประตูกระชากเปิดออก อย่างโกรธ “เชิญ”

“แหม ชั้นก็แค่สันนิษฐานเท่านั้น เธอ ไม่น่าโกรธขนาดนี้เลย เอาอย่างนี้ ถ้าวันไหนชั้น ได้หลักฐานจริง ๆ ชั้นจะบอกเธอเป็นคนแรก”

“ชั้นว่าเธอไปได้แล้ว ชั้นมีธุระต้องทำอีกมาก”

จันดารามองแหม่มยิ้มเยาะอย่างสะใจก่อน จะออกไป

“นังบ้านี่ วัน ๆ ไม่มีเรื่องอะไรทำหรือไง เที่ยวยุแหย่ให้พี่น้องเค้าแตกกัน คุณเสือกับพี่แหวนน่ะหรือจะชอบกัน อิมพอสสิเบิล”

ขณะนั้นแหวนกำลังพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เผลใจไปกับเสือท่ามกลางคลื่นที่พัดกระหน่ำและฝนที่ยังตกหนัก

“ชั้นว่าคุณให้ความสำคัญตัวเองมากไป หน่อยนะ ต้องให้ชั้นบอกคุณกี่ร้อยครั้งว่าชั้นไม่เคยเอาเรื่องของคุณมาคิดให้รกสมอง”

“จริงหรือ”

“จริง และชั้นก็จะบอกให้คุณรู้นะว่าชั้นไม่เคยสนใจอะไรคุณเลย”

“ผมไม่เชื่อ ถ้าคุณไม่สนใจผม เมื่อคืนคุณคงไม่ทนนั่งทานอาหารกับผม แล้วเมื่อเช้าคุณก็คงไม่ยอมให้ผมนั่งเรือมาด้วย”

“คุณนี่มัน...”

“แล้วถ้าคุณไม่มีใจให้ผมจริง คนอย่างคุณ คงไม่ยอมนั่งติดฝนอยู่กับผมที่นี่ตามลำพังหรอก”

แหวนทั้งอายทั้งโกรธที่เสือรู้ความรู้สึกในใจ “ชั้นไม่คิดเลยนะว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้”

“ยอมรับมาเถอะคุณแหวนว่าคุณเองก็เป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึงทั่วไปที่มีอารมณ์ มีความ รู้สึกไม่ได้แตกต่างไปจากคนอื่น”

แหวนโกรธไม่รู้จะโต้ตอบยังไง

“แล้วถ้าคุณคิดจะรักหรือชอบใคร คุณก็ ไม่จำเป็นต้องปิดกั้นตัวเอง บอกมาสิว่าคุณชอบผม”

“ไอ้บ้า...”

แหวนโกรธจัดเงื้อมือจะตบ เสือคว้ามือไว้ แหวนร้องบอกให้ปล่อยก่อนจะเงื้อมืออีกข้าง มาตบ แต่เสือก็คว้าไว้ได้อีก

“ผมจะไม่ปล่อยคุณจนกว่าคุณจะยอมรับความจริงออกมา”

แล้วเสือก็ซุกไซ้โถมตัวเข้าใส่ แหวนล้มลงดิ้นตะโกนร้อง

“ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่ พูดมาสิ พูดมาว่าคุณชอบผม”

“ไม่ ไม่ ไม่”

แหวนทั้งฟาดตบทุบตีตะโกนร้อง แต่เสือยังรุกไม่หยุดจนแหวนเริ่มอ่อนลง เสือก้มลงจูบแหวนด้วยความรัก ขณะที่แหวนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข

“ผมรักคุณนะแหวน คุณรักผมรึเปล่า”
แหวนมองสบตาพยักหน้าแทนคำตอบ เสือก้มลงจูบอีกครั้ง

ที่ร้านดอกไม้แหม่มฮัมเพลงไปทำงานไปอย่างมีความสุข แต่แล้วก็ถูกหนามกุหลาบตำร้องขึ้น ลิลลี่เข้ามาถามว่าเป็นอะไร ก่อนจะแซวว่าแหม่มมัวแต่ใจลอยคิดถึงแฟน

“อืมม์ ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงมั่ง จะโทรฯ หาเราซักนิดก็ไม่มี ใจร้ายที่สุด”

“หรือว่าเค้าอยู่กับผู้หญิงคนอื่น”

“บ้า เค้าจะอยู่กับใคร คุณเสือ เค้าไม่ใช่คนซี้ซั้ว”

“แล้วพี่ว่าเค้าเป็นผู้ชายยังไง”

“พี่ว่าเค้าเป็นผู้ชายที่รักใครรักจริง ไม่เหมือนคุณจ๊อดของแก พ่อนั่นท่าทางจะเจ้าชู้ไก่แจ้”

ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ลิลลี่จะรับแต่แหม่มขอรับเองเพราะคิดว่าเป็นเสือโทรฯมา แต่ปรากฏว่าเป็นจ๊อดที่โทรฯ มาหา ลิลลี่ ทั้งสองคุยโทรศัพท์กันกะหนุงกะหนิง แหม่มมองด้วยความอิจฉาก่อนจะบ่นถึงเสือ

“คุณเสือคะ คุณไม่คิดถึงแหม่มเลยหรือคะ”

คืนนั้นแหม่มก็โทรฯ ไปหาแหวนซึ่ง กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับเสือ แหวนเห็นชื่อคนโทรฯเข้ามาแล้วอึ้งมองหน้าเสือและทำท่าว่าจะไม่รับ

“ไม่รับหรือ”

“แหม่มโทรฯ มา”

“ไม่เห็นเป็นไรนี่ รับเถอะ”

“เอ่อ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ชั้นค่อยโทรฯ กลับเค้า”

“แหวน มันไม่ได้เป็นความผิดนะที่คุณกับผมจะรักกัน”

“คุยเรื่องอื่นได้มั้ย”

เสือพยักหน้าแทนคำตอบ แหวนเหลือบมองโทรศัพท์อย่างรู้สึกละอายใจ ส่วนแหม่มได้แต่แปลกใจที่แหวนไม่รับโทรศัพท์

“แปลกแฮะ ทำไมพี่แหวนไม่รับโทรศัพท์”

“เค้าคงปิดเสียงไว้มั้ง เฮ้อ พี่แหวนไม่อยู่ซะคน เหงาเหมือนกันนะพี่แหม่ม”

“คงเป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันมานานมั้ง พอใครคนนึงหายไปก็เหมือนขาดอะไรซักอย่าง”

“ชั้นไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย เจ้าประคู้นขอให้เราสามคนได้อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตด้วยเถอะ”

“จะบ้าหรือไอ้ลี่ วันนึงเราก็ต้องแยกจากกันอยู่ดี พี่เองก็ต้องมีแฟน ไปมีลูกมีเต้า แกเองพอเจอใครที่แกรัก แกชอบ แกก็ต้อง แยกไปมีครอบครัว”

“ไม่ ชั้นไม่ไป ถ้าให้แยกจากพี่สองคนชั้นไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“เชอะ ตอนนี้ก็พูดได้ วันนึงที่แกรักใคร แกก็จะลืมชั้น ลืมพี่แหวน แล้วพี่แหวนเองถ้าวันไหนเค้าเจอคนที่เค้ารักจริง ๆ เค้าก็ต้องไปจากเรา”

“แต่ชั้นไม่เชื่อว่าพี่แหวนเค้าจะเห็นคนรักดีกว่าพวกเรา”

“โธ่เอ๊ย นังเด็กน้อยหอยโข่ง แกนี่มันไม่รู้จักฤทธิ์ของความรักซะแล้ว”

“มันจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ หรือพี่แหม่ม”

“มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ถึงวันนึงเราจะไม่จากกันเพราะเรื่องคนรัก สุดท้ายเราก็ต้องตายจากกันอยู่ดี”

“ชั้นไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย”

“แกอย่าไปคิดมากเลย ถึงยังไงวันนี้เรายังมีกันและกันอยู่นี่ ใช่มั้ย”

แหม่มดึงลิลลี่เข้ามากอด สองสาวนั่งกอดกันอย่างเหงา ๆ

เช้าวันต่อมาเสือกับแหวนก็มาทานอาหารเช้าด้วยกันอีก เสือมองจ้องแหวนไม่วางตาจนอีกฝ่ายต้องถามขึ้นเพื่อแก้เขิน

“คุณมองอะไรชั้น”

“ผมว่าบรรดาพี่น้องสามคน คุณสวยที่สุดเลย”

“คุณอย่าพูดต่อไปอีกเลย เดี๋ยวชั้นจะอ้วกอาหารเช้านี่ซะก่อน”

“ผมพูดจริง ๆ นะ ไม่อย่างนั้นผมจะสนใจคุณทำไม”

“ชั้นจะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณพูดอย่างนี้กับใครมาบ้าง”

“คุณหมายถึงคุณแหม่มเหรอ ผมกับน้องสาวคุณไม่มีอะไรกันจริง ๆ นะ ที่ไปกินข้าวกับเธอก็เพียงแค่เป็นเพื่อนคุยกันมากกว่า”

แหวนได้ยินเสือพูดถึงแหม่ม ชะงักไปด้วยความละอายใจ “อย่าพูดเรื่องนี้เลยค่ะ”

“แต่ผมอยากพูดให้คุณเข้าใจ ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่ ผมไม่อยากให้คุณคิดว่าคุณกำลังทำร้ายน้องสาว”

“พอเถอะค่ะ อย่าพูดต่อเลย”

ระหว่างนั้นพิเชษฐ์เดินเข้ามาในร้าน ชายคนนึงทักขึ้น เสือได้ยินชื่อพิเชษฐ์จึงหันไปมองเห็นพิเชษฐ์เดินไปคุยกับชายอีกคน เสือรีบบอกแหวนว่าทานข้าวเสร็จแล้วคงต้องออกไปพบเพื่อนข้างนอก แหวนก็ว่าดีเหมือนกันเพราะเธอว่าจะไปนวดอย่างไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร เสือเหลือบมองพิเชษฐ์อีกครั้ง

เมื่อแหวนกลับมาที่ห้องพักก็ได้รับข้อความจากลิลลี่และแหม่ม แหวนได้ยินเสียงแหม่มแล้วรู้สึกละอายใจ จะโทรศัพท์หาแต่ไม่กล้าโทรฯ ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แหวนชะงักหยิบมาดูเห็นเบอร์แหม่ม แหวนอึ้งลังเลแต่ในที่สุดตัดสินใจรับ

“พี่แหวนเหรอ นี่หายไปไหนมาเนี่ย ชั้นกับไอ้ลี่เป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว”

“พอดีพี่ไม่ว่างน่ะ”

“อะไร ไม่ว่างถึงกับไม่มีเวลาโทรฯ หาน้องเชียวหรือ อย่าบอกนะว่า กำลังสวีทอยู่กับหนุ่มที่ไหน บอกมาซะดี ๆ ว่าใคร”

แหวนอึกอัก

“ถ้าอึกอักอย่างนี้ต้องใช่แน่ ๆ เลย ใครพี่ บอกมาเถอะน่า ไม่ต้องอายหรอก”

“บ้า พี่ไม่มีใครหรอก พี่จะโทรฯมาบอกว่าอีกสองสามวันถึงจะกลับนะ”

“แล้วนี่อยู่ไหนเนี่ย”

“อยู่แถวทะเลน่ะ แกอย่ารู้เลย”

“เออ นี่พี่ พ่อมีเรื่องด่วนให้พี่โทรฯกลับ”

“เรื่องด่วนหรือ”

“ใช่ พ่อโทรฯมาเมื่อเช้านี้ ชั้นกลุ้มแทบแย่ไม่รู้จะหาตัวพี่ที่ไหน”

“โอเค งั้นแค่นี้นะ เดี๋ยวพี่จะโทรฯหาพ่อเอง”

หลังจากวางสาย ลิลลี่ก็ถามว่าแหวนเป็นอย่างไรบ้าง แหม่มว่าสงสัยจะมีหนุ่มมาปิ๊ง ขณะที่แหวนโทรฯ หาพ่อทันที เมื่อพ่อถามว่าอยู่ที่ไหน แหวนว่าอยู่ที่รีสอร์ทของพิเชษฐ์แล้ว พ่อจึงสั่งให้แหวนจัดการกับพิเชษฐ์ทันที แหวนเอาปืนออกมาตรวจดูก่อนจะปลอมตัว

เวลาเดียวกันนั้นเสือก็กำลังตามหาพิเชษฐ์ แต่เมื่อไปดูที่ห้องแล้วกลับมียามเฝ้าอยู่หนาแน่น ระหว่างนั้นเสือก็เห็นคนในชุดดำกำลังเดินอยู่บนระเบียงด้านหลัง แหวนไขหน้าต่างเข้าไปในห้องพิเชษฐ์ ขณะที่เสือฉุกคิดได้ว่าพิเชษฐ์กำลังอยู่ในอันตรายจึงรีบวิ่งกลับไปที่หน้าห้องพิเชษฐ์

แหวนยิงใส่พิเชษฐ์ก่อนจะจัดการกับยามที่บุกเข้ามาแล้วออกจากห้องไป เสือเข้ามาจะช่วยพิเชษฐ์แต่ไม่ทันแล้ว จึงไล่ตามแหวนซึ่งเขาไม่รู้ว่าเป็นเธอไป ทั้งสองยิงสวนกันไปมาโดยไม่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างเป็นใคร แหวนวิ่งลัดเลาะลงมาชั้นล่าง เสือยังตามไล่ แหวนวิ่งเลี้ยวเข้าซอกข้างโรงแรม เสือมองตามแล้ววิ่งอ้อมไปดักด้านหน้า

เสือวิ่งมาอ้อมมาดักปากตรอกโผล่เข้ามาพร้อมยกปืนเล็งเตรียมเหนี่ยวไก แทนที่จะเจอคนร้ายชุดดำกลับเจอแหวนที่ร้องด้วยความตกใจ

“นี่มันอะไรกันคะ”

“มีคนบุกขึ้นไปยิงเจ้าของโรงแรม ผมเห็นมันวิ่งมาทางนี้ ก็เลยตามมา คุณเห็นใครน่าสงสัยผ่านมาบ้างรึเปล่า”

“ไม่มีนี่คะ”

เสือกวาดตาหาแต่ไม่เจอใคร “เอ๊ะ ก็ผมเห็นมันวิ่งมาทางนี้นี่นา”

แหวนหลบตาเสือทำกลบเกลื่อนมองรอบตัว “แต่ชั้นไม่เห็นมีใครจริง ๆ นะคะ”

เสือเก็บปืนถอนใจหันมาถาม “แล้วคุณมาทำอะไรแถวนี้”

“อ๋อ ก็มาหาคุณไงคะ”

เสือพยักหน้ารับรู้ไม่ได้ติดใจอะไรในตัวแหวน เพราะใจพะวงอยู่กับมือปืนว่าหายไปได้ยังไง แหวนเหลือบมองเสือลอบหายใจอย่างโล่งอก

จบตอนที่ 11
เครดิต เดลินิวส์

Create Date : 11 เมษายน 2553

Last Update : 15 เมษายน 2553 13:05:10 น.

1 comments

Counter : 530 Pageviews.