Bloggang.com : Heavenworth : ละคร จับตายวายร้ายสายสมร ตอนที่ 22

เมษายน 2553

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30

30 เมษายน 2553

ละคร จับตายวายร้ายสายสมร ตอนที่ 22

ตอนที่ 22

“แกกับพวกมันไม่ได้เป็นพี่น้องคลานตามกันออกมา ชั้นต่างหากที่เป็นคนช่วยชีวิตแก ชุบเลี้ยงแก ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับแก จนแกมีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้ เพราะฉะนั้นจำไว้ แกมีหน้าที่ทำตามคำสั่งชั้น จัดการฆ่ามันสองคนซะ ก่อนที่มันจะทำให้พวกเราเดือดร้อน”

หลังจากแหม่มออกไปพ่อก็ส่งสัญญาณ กับจันดาราว่าให้ไปจัดการด้วยเพราะคิดว่าแหม่ม อาจจะทำไม่ลง เมื่อขึ้นรถกลับด้วยกันจันดาราจึงแกล้งถามแหม่มเรื่องงานนี้ทันที แหม่มว่าแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้

คืนนั้นลิลลี่กับแหวนคุยกันถึงเรื่องพ่อที่ดูจะยอมให้ง่าย ๆ ด้วยความยินดี แต่แหวนก็ยังไม่ไว้ใจนักและคิดว่าพ่ออาจจะส่งคนมาตามเก็บทั้งคู่ ลิลลี่ว่าพร้อมที่จะต่อสู้หากว่าวันนั้นมาถึง
แหม่มยังครุ่นคิดถึงงานที่พ่อสั่งให้ทำครั้งนี้ เพราะแหวนกับลิลลี่นั้นแม้จะไม่ได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันจริง ๆ แต่ทั้งคู่ก็ร่วมเป็นร่วมตายกันมาหลายครั้งและรักกันยิ่งกว่าพี่น้องจริง ๆ แหม่มจึงไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี

แหวนกับลิลลี่ไปทำบุญที่วัดเพื่อขอพรให้ชีวิตของทั้งคู่รวมทั้งแหม่มได้พบแต่ความสุข ก่อนจะไปเที่ยวทะเลด้วยกันเพื่อฉลองอิสรภาพของทั้งคู่ ระหว่างนั้นลิลลี่ก็ขอยืมโทรศัพท์เพื่อโทรฯไปหาจ๊อดที่ร้าน จ๊อดต่อว่าลิลลี่เพราะเขาติดต่อทั้งลิลลี่และแหวนไม่ได้เลย ลิลลี่ว่ามาฉลองอิสรภาพก่อนสละโสดกับแหวนสองคน

เสือขอคุยกับแหวนบ้างและต่อว่าที่แหวนไม่ชวนเขาและจ๊อดไปด้วย แหวนว่าเย็น ๆ ก็กลับแล้ว เสือจึงบอกให้ทั้งคู่เที่ยวให้สนุก จ๊อดขอพูดกับลิลลี่อีกครั้งเพราะคิดว่าลิลลี่จะไปนอนแก้ผ้าล่อฝรั่งอย่างที่บอกจริง ๆ ลิลลี่ว่าพูดเล่น จ๊อดจึงยอมวางสายไป

“อิจฉาสองคนนั่นจังนะพี่เสือ เมื่อไหร่เราจะจับพวกสายสมรได้ซะที จะได้ไป เที่ยวกับแฟนบ้าง โอ๊ย เบื่อ ๆ ๆ วัน ๆ อยู่ กับไอ้อินคา จันดารา วายร้ายสายสมรทั้งวัน”

“ทนอีกนิดน่ะ ชั้นว่าเราใกล้จะถึงตัวพวกมันมากแล้ว”

โจโจ้โทรฯมารายงานเสือว่าเจอจันดาราแล้วอยู่กับแหม่ม เสือสั่งให้ตามไปอย่าให้คลาด สายตา เขาและจ๊อดจะรีบตามไป ระหว่างนั้นจันดารากำลังถามแหม่มถึงเรื่องการจัดการกับ แหวนและลิลลี่ แหม่มว่ากำลังรอจังหวะอยู่ จันดาราก็คาดคั้นว่าเมื่อไหร่

“นี่ ชั้นไม่ได้ฆ่าคนธรรมดานะ ชั้นกำลังฆ่ามือปืนด้วยกัน อย่าลืม พี่แหวนกับไอ้ลี่ไม่ใช่มือปืนกระจอก ถ้าชั้นพลาดขึ้นมาเธอจะเอาชีวิตเธอมาแลกกับชีวิตชั้นมั้ยล่ะ”

“เอาล่ะ เอาล่ะ ชั้นก็แค่เตือนเธอว่า อย่าให้มันนานนักเท่านั้น”

ระหว่างจันดาราเหลือบมองไปนอกร้านแล้วชะงักเพราะเห็นโจโจ้กับหมูเล็กกำลังมองมาทางทั้งคู่พอดี

“อย่าเพิ่งหันไปนะ มีผู้ชายสองคนข้างนอกดูมีพิรุธ เดี๋ยวเธอจ่ายค่ากาแฟ แล้วออกไปเจอชั้นที่ลานจอดรถเลยนะ”

แหม่มรับคำก่อนจะเหลือบมองไปทาง นอกร้านเห็นคนที่ว่าจริง ๆ แหม่มเรียกเก็บเงิน เมื่อโจโจ้กับหมูเล็กเห็นแหม่มออกมาก่อนแต่จันดารายังอยู่จึงแยกกันตาม โจโจ้ซึ่งตามจันดาราไปถูกเก็บอย่างง่ายดาย ส่วนหมูเล็กก็ถูกแหม่มยิง เสือกับจ๊อดมาถึงพอดีได้ยินเสียงปืนจึงรีบตามไป

เสือกับจ๊อดตามแหม่มไปจนถึงลาน จอดรถ แหม่มซึ่งแอบอยู่เห็นเป็นเสือกับจ๊อด ก็ตกใจมากพยายามคิดหาทางหนี ระหว่างนั้นเสือเห็นชายเสื้อแหม่มที่แล่บออกมาเข้าจึงส่ง สัญญาณกับจ๊อด แหม่มตัดสินใจโผล่ออกมายิง ก่อนจะชิ่งไปอีกทางแต่กลับไปจนมุม เสือบอก ให้ออกมามอบตัว แหม่มโผล่ออกมาเสือกับ จ๊อดเองก็อึ้ง

“อย่าบอกนะว่าคุณคือสายสมร”

“ชั้นบอกให้พวกคุณถอยไป”

“ทิ้งปืนนะคุณแหม่ม”

“คุณน่ะแหละทิ้งปืนไม่งั้นชั้นยิงคุณเสือแน่”

“ถึงคุณจะยิงผมคุณก็หนีไม่รอดหรอกแหม่ม ทิ้งปืนซะ”

“ทิ้งปืน”

“อย่าให้ผมต้องจับตายคุณนะแหม่ม ทิ้งปืน”

ระหว่างนั้นจันดาราก็ขับรถพุ่งเข้ามารับแหม่มออกไป

“สองคนนั่นเป็นตำรวจจริง ๆ ด้วย”

“ถ้าเมื่อกี้ชั้นมาไม่ทัน เธอว่ามันจะกล้ายิงเธอมั้ย”

“ทำไม”

“อ้าว ก็เธอเคยรักมัน ชั้นก็อยากรู้ว่ามันจะยิงเธอลงรึเปล่าน่ะสิ”

“เธอนี่มันปาก ...”

จันดารายิ้มเยาะอย่างสะใจ ขณะที่เสือกับจ๊อดไม่อยากจะเชื่อว่าแหม่มจะเป็นมือปืนจริง ๆ

“เป็นไปได้ยังไงวะเนี่ย”

“แต่มันเป็นไปแล้วนะครับ ผมไม่อยากเชื่อจริง ๆ ว่าผู้หญิงหน้าตาสวย ๆ พูดจาอ่อน หวาน ดูบอบบางน่าทะนุถนอมจะกลายเป็นมือปืนที่โหดเหี้ยมอำมหิต”

“เราตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดิน แต่เธอกลับเป็นคนที่เรารู้จักและคุ้นเคย จนเกือบจะเป็นคนรักของชั้นด้วยซ้ำไป”

เสือและจ๊อดต่างนิ่งอึ้ง จ๊อดหันมาสบตาเสือ “พี่เสือ พี่เสือจำที่ไอ้อินคามันพูดได้มั้ย”

“แหวนกับลิลลี่เหรอ”

“ใช่ จะเป็นคุณแหวนกับลิลลี่ด้วยหรือ ผมไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าลิลลี่จะเป็นสายสมร ...ไม่ ลิลลี่ต้องไม่เป็นสายสมร ใช่มั้ยพี่เสือ บอกผมว่าลิลลี่กับคุณแหวนไม่ใช่สายสมร”

“ถ้าเราอยากรู้ เราต้องไปดูประวัติเธอ”

“ไม่ ผมไม่ดู ผมไม่มีวันดูเด็ดขาด”

“แต่เราต้องทำนะจ๊อด เพราะมันเป็นหน้าที่ของเรา”

“แต่เธอสองคนเป็นคนรักของเรานะ”

“ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร เราก็ต้องทำ”

“แล้วถ้าเช็กออกมา เธอเป็นสายสมรจริง ๆ ล่ะ พี่จะทำยังไง”

“แต่ตอนนี้เรายังไม่รู้นี่ว่าเธอเป็นหรือไม่เป็น”

หลังจากเสือกับจ๊อดกลับไปเช็กประวัติของแหวนกับลิลลี่แล้ว ทั้งคู่ก็โล่งใจที่ทั้งสองไม่มีประวัติอาชญากรรมใด ๆ ทั้งสิ้น แต่เสือก็ยังไม่หายสงสัย

“เดี๋ยวจ๊อด แกว่าแหวนกับลิลลี่จะรู้มั้ยว่าแหม่มเป็นสายสมร เค้าสามคนรักกันมาก เค้าจะไม่รู้เลยหรือว่าแหม่มเป็นใคร ทำอะไร”

“พี่เสือ นี่พี่พูดยังไงเนี่ย ก็เราเห็นแล้วจากประวัติว่าเค้าสองคนบริสุทธิ์”

“งั้นเราก็ควรจะเรียกแฟ้มประวัติของแหม่มมาดูอีกคน”

“นี่พี่จะทำอะไรเนี่ย จะต้องพิสูจน์อะไรอีก”

“ก็พิสูจน์หาความจริงไง”

เสือหาข้อมูลของแหม่มบ้างและพบว่าแหม่มเองก็ไม่มีประวัติอาชญากรรมเช่นกัน จ๊อดไม่ยอมรับกับสิ่งที่ได้รู้

“ไม่ ยังไงผมก็เชื่อว่าคุณแหวนกับลิลลี่ต้องไม่ใช่พวกสายสมรแน่”

“ใช่หรือไม่ใช่ เราเท่านั้นที่จะต้องเป็นคนพิสูจน์มันออกมา”

เสือบอกอย่างหนักแน่น ขณะที่จ๊อดหวาดวิตก

แหม่มกับจันดาราหนีไปหาพ่อที่เซฟ เฮ้าส์และพ่อก็ให้ทั้งคู่เก็บตัวที่นี่ก่อนเช่นกัน เพราะไม่แน่ใจว่าเสือกับจ๊อดรู้ว่าแหม่มเป็นสายสมรหรือยัง จันดาราถามว่าจะจัดการกับ เสือและจ๊อดยังไง พ่อว่ายังก่อนเพราะต้องการ จัดการแหวนกับลิลลี่ก่อนมากกว่าจึงหันไปทวง ถามกับแหม่ม
แหม่มหยิบปืนขึ้นมาเตรียมพร้อม ส่วนเสือกับจ๊อดเดินเข้ามาจากด้านหลังกวาดตามอง รอบบริเวณขณะที่แหวนกับลิลลี่เดินอยู่กลางโกดัง ที่เงียบวังเวง

“พี่แหวน ไม่เห็นมีใครเลยนะ” ลิลลี่กับแหวนกวาดตามอง “ชั้นว่ามันแปลก ๆ นะพี่ หรือว่าพ่อหลอกให้เรามาติดกับ”

“ถ้าเห็นท่าไม่ดีก็ลงมือเลย”

ลิลลี่พยักหน้ารับ แหวนกับลิลลี่มองรอบ ตัวอย่างระวัง โดยมีแหม่มยกปืนขึ้นเล็งมาจากอีกด้าน เมื่อเห็นแหม่มไม่ยิง จันดารายกปืนจ่อเล็งไปที่แหม่มพูดผ่านหูฟัง

“ถ้าเธอไม่ยิงมัน หัวเธอทะลุแน่”

แหม่มอึ้งหันไปเห็นจันดาราเล็งปืนมา ส่วนเสือกับจ๊อดแอบมองแหวนและลิลลี่ยืนอยู่

“คุณแหวนกับลิลลี่มาหาใครที่นี่”

“ชั้นว่าต้องเป็นคนที่โทรฯ หาเธอเมื่อกี้ อดใจรออีกนิด เดี๋ยวเราก็รู้ว่าเธอนัดกับใคร”

แหม่มเล็งปืนไปที่แหวนแล้วเตรียมพร้อมยิง จันดาราเร่งให้แหม่มรีบจัดการแต่แหม่ม ยังลังเล จันดาราขู่ว่าถ้าแหม่มไม่ยิงก็จะเป็นคนยิงแหม่มเดี๋ยวนี้ ในที่สุดแหม่มก็ยิงแต่กระสุนเฉียดหัวแหวนไปนิดเดียว

“พี่แหวน ไอ้ลี่หนีไป”

“ระยำ แกกล้าหักหลังชั้นเหรอ”

จันดาราโกรธมากไล่ยิงแหม่ม แต่แหม่ม หลบได้ทัน เสือกับจ๊อดมองดูเหตุการณ์ด้วยความตกใจ เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จันดารายิงแหม่มไม่โดนก็หันไปยิงแหวนกับลิลลี่ที่หลบอยู่หลังที่กำบัง

“นี่พ่อให้พี่แหม่มมาเก็บเรางั้นเหรอ”

“ในที่สุดเราก็ยังเป็นพี่น้องกัน เห็นมั้ย ไอ้ลี่”

จันดารายิงใส่แหม่ม จ๊อดหันมองเห็นจันดาราจึงรีบบอกเสือ เสือบอกให้จัดการจันดารา ก่อน แหวนเห็นแหม่มกำลังถูกไล่ยิงจึงบอกลิลลี่ ให้ยิงสกัดเพราะเธอจะเข้าไปช่วยแหม่ม จันดารา เห็นแหวนวิ่งไปอีกทางก็พยายามยิงสกัด ขณะที่แหม่มพยายามจะหนี จันดาราไม่ยอม เสือกับจ๊อด ยื่นมือเข้ามาช่วย จันดาราจึงต้องรีบถอยหนีโดยมีเสือกับจ๊อดไล่ตาม

“หยุดนะจันดารา”

จันดาราไม่สนใจหันยิงใส่ เสือกับจ๊อดรีบหลบ จันดาราวิ่งหนีไปโดยมีเสือกับจ๊อด วิ่งตาม

“จ๊อดแกตามจันดาราไป เดี๋ยวชั้นจะไปดักอีกทาง”

จ๊อดรับคำก่อนจะวิ่งไปอีกทาง จันดาราวิ่งมาเจอทางแยกหันมองซ้ายขวา ตัดสินใจวิ่งเข้าไปหลบในซอกหลืบ เสือกับจ๊อดวิ่งเลี้ยวออกมาเจอกัน

“เจอมั้ยจ๊อด”

“ไม่เจอครับ”

เสือมองซ้ายขวา ตัดสินใจ “ไปทางนี้”

เสือวิ่งนำจ๊อดตรงออกไป ทั้งสองวิ่งผ่านจันดาราที่แอบอยู่ในซอกหลืบ จันดารามองตามทั้งสองอย่างแค้นใจ ขณะที่แหม่มวิ่งลงข้างล่างถอยหนีออกมา แหวนก็วิ่งเข้ามาขวาง แหม่มชะงักจ่อปืนใส่แหวน

“ขอบใจแกมากนะ ในที่สุดเราก็ยัง เป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม”

“ไม่ใช่ ชั้นเพียงแต่ไม่อยากยิงคนข้างหลัง”

ลิลลี่วิ่งตามเข้ามา “พี่แหม่ม”

“ถอยไป ถ้าแกสองคนไม่ถอย ชั้นจะยิงพวกแกเดี๋ยวนี้”

“พี่รู้ว่าแกไม่กล้ายิงเราหรอก”

“ชั้นบอกให้ถอยไป ไม่งั้นชั้นยิงจริง ๆ นะ”

“ก็เอาสิ ยิงเลย ถ้าแกคิดว่าพี่ตายแล้วแกจะมีความสุข ก็ยิงพี่เลย”

“ใช่ ชั้นก็ยินดีที่จะตายด้วยน้ำมือพี่แหม่มเหมือนกัน”

แหม่มจ่อปืนมองทั้งสองอย่างคับแค้นใจ แหวนกับลิลลี่มองจ้อง ในที่สุดแหม่มก็ลดปืนลง ด้วยความโมโห แหวกผละสองคนออกไป แหวน กับลิลลี่เรียกไว้แต่แหม่มก็ไม่สนใจ ระหว่างนั้นเสือกับจ๊อดก็เข้ามาขวางบอกให้แหม่มทิ้งปืน แหวนกับลิลลี่ตกใจที่เห็นเสือกับจ๊อดที่นี่ แหม่ม มองเสือกับจ๊อดอย่างไม่สนใจทำท่าจะเดิน

“ผมบอกให้ทิ้งปืน”

“ทิ้งปืนเถอะคุณแหม่ม ไม่งั้นเราจำเป็นต้องจัดการกับคุณขั้นเด็ดขาด”

แหวนกับลิลลี่มองหน้ากันอย่างงุนงง

“นี่มันเรื่องอะไรกันคะคุณเสือ”

“นั่นสิจ๊อด คุณมาทำอะไรที่นี่”

จ๊อดกับเสือชะงัก แหม่มยิ้มเยาะ

“บอกเค้าไปสิว่าพวกคุณมาจับวายร้ายสายสมร”

แหวนตกตะลึง “อะไรนะ หมายความว่าคุณเสือ...”

ลิลลี่ตะลึงมองจ๊อด “นี่คุณเป็นตำรวจหรือ”

จ๊อดกับเสือไม่ตอบเล็งปืนจ้องแหม่ม

“ใช่ เค้าสองคนเป็นตำรวจปลอมตัวมาเพื่อต้องการจับพวกเรา”

เสือตะลึงกับสิ่งที่แหม่มบอก เสือมองหน้าแหวนขณะที่จ๊อดเองก็มองลิลลี่อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“นี่คุณคือสายสมรเหรอ”

“จริงหรือลิลลี่”

แหวนยกปืนขึ้นจ่อไปที่เสือ “ใช่ ชั้นเป็น สายสมร”

“แหวน”

จ๊อดยกปืนจ่อแหวน

“ทิ้งปืนคุณจ๊อด”

“อย่านะจ๊อด”

“ไม่งั้นชั้นยิงคุณเสือจริง ๆ ด้วย”

“คุณกล้ายิงเหรอ ถ้าคุณยิงพี่เสือ ผมก็จะยิงคุณแหม่มทิ้งเหมือนกัน”

“ทิ้งปืนเถอะแหวน ไม่มีประโยชน์หรอก พวกคุณไม่มีทางหนีไปได้”

“ไม่”

จ๊อดจ่อปืนที่หัวแหม่ม “ผมบอกให้ทิ้งปืน”

“ทิ้งปืนซะแหวน”

“หนึ่ง ... สอง ...”

ลิลลี่ดึงปืนออกมาจ่อเล็งไปที่จ๊อด “คุณ น่ะแหละทิ้งปืน”

“ลิลลี่”

“ชั้นบอกให้คุณทิ้งปืน ไม่งั้นชั้นยิงคุณจริง ๆ นะ”

“ลิลลี่ นี่คุณทำอะไรของคุณ”

“ชั้นจำเป็นต้องทำเพื่อพี่ชั้น ทิ้งปืนซะจ๊อด”

จ๊อดมองลิลลี่อย่างเสียใจ

“ทิ้งปืนจ๊อด

เสือบอกเมื่อไม่มีทางเลือกก่อนจะยอมทิ้งปืนเช่นกัน สามสาวกลับมารวมกลุ่มกัน

“ชั้นไม่คิดเลยว่าคุณจะหลอกชั้น”

“ใช่ ชั้นไม่คิดเลยว่าคุณจะทำอย่างนี้กับ ชั้นได้” ลิลลี่ตบหน้าจ๊อดฉาดใหญ่

“นี่ชั้นไปได้รึยัง”

“ไปลี่”

ลิลลี่มองจ๊อดอย่างเสียใจน้ำตาไหลริน “ชั้นไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้”

ลิลลี่ร้องไห้ถอยหลังออกไป แหวนมองเสืออย่างเสียใจ เสือเองก็มองแหวนอย่างเจ็บปวด

“ลิลลี่ ... ลิลลี่อย่าไปนะ ... ลิลลี่ ...”

จ๊อดขอร้องลิลลี่และทำท่าจะตามไป แต่เสือห้ามไว้ แหวน แหม่ม ลิลลี่ วิ่งออกไป จ๊อดทรุดลงนั่งร้องไห้อย่างเจ็บปวด

“ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้วะ ทำไมต้องเป็นลิลลี่ด้วย ทำไมลิลลี่ต้องเป็นสายสมรด้วย ทำไม”

แหวนขับรถออกมาทั้งที่ยังอึ้งกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น โดยมีลิลลี่นั่งสะอื้นมาตลอดทาง ส่วนแหม่มนั่งนิ่งอยู่ด้านหลัง แล้วแหม่มก็ทำลายความเงียบลงด้วยการบอกขอลงและให้แหวนจอดรถให้

“แกจะไปไหน”

“ชั้นจะไปตามทางของชั้น”

“ไม่นะแหม่ม พี่จะไม่ให้แกไปไหนทั้งนั้น”

“พี่ไม่มีสิทธิอะไรมาบังคับชั้น”

“พี่แหม่ม เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว พี่ยังไม่หายโกรธพวกเราอีกเหรอ”

“ชั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกแก”

แหวนมองแหม่มอย่างเสียใจ ก่อนจะยอมจอดให้แหม่มลง แต่ก่อนลงแหวนก็หันมาบอกบางสิ่งกับแหม่มอีกครั้ง

“ก็ได้ ถ้าแกคิดว่าชั้นกับไอ้ลี่ไม่มีความหมายอะไรกับแก แกก็ไปตามทางของแก จากนี้ไปถือว่าแกกับชั้นไม่เคยรู้จักกัน”

แหม่มมองแหวนอย่างสะเทือนใจแต่พยายามควบคุมความรู้สึก ลิลลี่มองแหม่ม แหม่มมองลิลลี่มองแหวนแล้วตัดสินใจเปิดประตูออกไป ขณะที่แหม่มจะก้าวลงจากรถก็มีเสียงฟ้าคำรามร้อง

“พี่แหม่ม อย่าไปเลย เราเป็นพี่น้องกันนะพี่แหม่ม พี่ลืมไปแล้วหรือ เราสาบานว่าเราจะไม่ทิ้งกันนะ พี่ลืมไปแล้วหรือ พี่แหม่ม”

แหม่มตัดสินใจก้าวลงจากรถ ลิลลี่โผจะ ตาม แต่แหวนดึงห้ามลิลลี่ไว้

“ลิลลี่ ปล่อยเค้าไป”

แหม่มชะงักเสียใจ

“ไม่ ชั้นจะไม่ให้พี่แหม่มไป”

“พี่บอกให้ปล่อยเค้าไป เค้าไม่ใช่พี่น้องเรา ถ้าเค้ารักและคิดว่าพี่กับแกมีความหมายกับเค้า เค้าคงไม่เดินไปจากเรา”

แหม่มน้ำตาไหลตัดสินใจหันเดินจากไปท่ามกลางฝนกระหน่ำลงมา แหวนนั่งนิ่งน้ำตาไหล ลิลลี่ร้องไห้โผเข้ากอดแหวนสะอึกสะอื้น แหม่มร้องไห้เดินห่างจากรถไกลออกไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางฝนฟ้าคะนอง แหวนมองผ่านกระจกไปเห็นด้านหลังแหม่มเดินจากไป แหวนคิดว่าคงต้องจากกับแหม่มจริง ๆ แล้วหลับตาก้มลงกอดลิลลี่

“พี่แหวน ทำไมพี่ไม่เรียกพี่แหม่ม ทำไมไม่ห้ามพี่แหม่มไว้”

“ไม่มีประโยชน์หรอกลี่ ถ้าแหม่มเค้ายังรักเรา เค้าต้องกลับมาเอง”

แหวนปาดน้ำตาเงยหน้าขึ้นแล้วต้องชะงักงัน เมื่อเห็นแหม่มหยุดยืนนิ่งก่อนหมุนตัวหันกลับและตะโกนทั้งน้ำตา

“พี่แหวน ลิลลี่”

“แหม่ม”

“พี่แหม่ม”

แหวนกับลิลลี่เปิดประตูรถออกไป ทั้งสามโผเข้าหากันด้วยความคิดถึงก่อนจะกอดกันร้องไห้ท่ามกลางสายฝนเทกระหน่ำ

เสือกับจ๊อดกลับมาที่ร้านโพสต์แมนโดยมีหัวหน้ามาสอบถามความคืบหน้าล่าสุดเกี่ยวกับวายร้ายสายสมรที่ให้ตามหาตัว

“ที่แท้วายร้ายสายสมรก็คือคนรักของพวกคุณงั้นหรือ”

“ครับ”

“เราตามหาพวกมันแทบพลิกแผ่นดิน ที่ แท้มันก็อยู่ปลายจมูกพวกคุณ”

เสือกับจ๊อดหลบตาอย่างละอายใจ

“น่าอับอายจริง ๆ ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ดันไปรักกับนังโจร”

“ผมขอโทษครับ”

“มันเป็นความผิดของผมเองครับ”

“ใช่ มันเป็นความผิดของคุณทั้งสองคน ผมมอบหมายให้พวกคุณไปตามหาพวกมัน แต่พวกคุณกลับไปมีสัมพันธ์กับมัน คุณจะให้ผมทำยังไง”

เสือกับจ๊อดอึ้งไม่มีคำตอบ หัวหน้ามอง ทั้งสอง

“ผมจะให้โอกาสพวกคุณเป็นครั้งสุดท้าย จัดการกับพวกมันให้ได้”

“แต่หัวหน้าครับ ผม...”

“อย่าบอกนะว่าคุณทำไม่ได้ คุณลืมไปแล้วหรือว่าคุณได้มอบชีวิตของคุณให้กับองค์กรของเราแล้ว ผู้พันเสือ”

“ครับ”

“ผมคิดว่าคุณคงจะแยกออกนะระหว่างเรื่องหน้าที่กับความรัก”

“ครับ”

“ดี ผมจะให้เวลาพวกคุณ 7 วัน คุณต้องจับตายวายร้ายสายสมรให้ได้ เข้าใจรึเปล่า”

“ครับผม” เสือรับคำ จ๊อดยังนิ่ง

“เข้าใจรึเปล่าหมวดจ๊อด”

“ครับผม”

หัวหน้ามองทั้งสองอย่างเหนื่อยใจ เสือและจ๊อดทั้งอึ้งและเครียด

ด้านจันดาราเมื่อจัดการกับวายร้ายสาย สมรไม่สำเร็จ ก็กลับไปหาพ่อที่เซฟเฮาส์และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง โดยเฉพาะแหม่มที่ฆ่าแหวนกับลิลลี่ไม่ลง

“หมายความว่านังแหม่มเห็นอีสอง คนนั่นดีกว่าชั้นใช่มั้ย”

“ใช่ค่ะพ่อ มันไม่ยอมฆ่านังแหวนกับนัง ลิลลี่ แถมยังบอกให้สองคนนั่นรู้ตัวอีกด้วย”

“ทำไมชั้นถึงเลี้ยงคนไม่เชื่องซักคนนะ อินคา จันดารา”

อินคากับจันดารารับคำพ่อ แล้วพ่อก็สั่งให้ทั้งคู่ รวมทั้งเคนจิและยูริออกตามล่าวายร้ายสายสมรทั้งสามคน

“สายสมร ชั้นสร้างพวกแกขึ้นมาได้ ชั้นก็ทำลายแกได้เหมือนกัน”

จบตอนที่ 22
เครดิต เดลินิวส์

Create Date : 30 เมษายน 2553

Last Update : 30 เมษายน 2553 22:35:54 น.

1 comments

Counter : 417 Pageviews.