<<
เมษายน 2553
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930 
 
21 เมษายน 2553
 
 
ละคร จับตายวายร้ายสายสมร ตอนที่ 17

ตอนที่ 17

สัญญาณไฟไหม้ดังขึ้น เสือรู้ทันทีว่าพวกสายสมรกำลังลงมือปฏิบัติการแล้ว จีจี้ว่าลิฟต์ค้างอยู่ที่ชั้น 8 เสือจึงรีบบอกให้วิ่งขึ้นไป ขณะที่จ๊อดซึ่งอยู่ที่ชั้น 15 วิ่งไปดักทางบันไดหนีไฟ ระหว่างนั้นมีหน่วยกู้ภัยในชุดปฏิบัติการเต็มยศกำลังงัดลิฟต์ที่ค้างอยู่ออก

หลังจากงัดลิฟต์ออกมาได้ หน่วยกู้ภัยซึ่งเป็นพวกสายสมร จันดาราและอินคาปลอมตัวมานั้นก็แจ้งว่าเกิดไฟไหม้ที่ชั้น 15 นายตำรวจทั้งหมดจึงรีบออกมาจากลิฟต์อย่างไม่ติดใจสงสัยอะไรทั้งสิ้น เมื่อเริ่มสังเกตดูก็รู้ว่าคนที่ใส่ชุดอยู่นั้นเป็นผู้หญิง แหวนถอดหน้ากากออกบอกว่าใช่พร้อมกับยิ้มให้ ก่อนที่ทั้ง 5 คนจะระดมยิงตำรวจทั้งหมด

เสือได้ยินเสียงปืนก็รีบวิ่งขึ้นมาที่ชั้น 8 ขณะที่จ๊อดวิ่งเบียดเสียดผู้คนที่กำลังหนีลงข้างล่าง หลังเสร็จภารกิจพวกสายสมรกับจันดาราและอินคาก็แยกกันหนี เสือกับทีมวิ่งขึ้นมา แหวนเห็นเข้าจึงบอกให้แหม่มกับลิลี่ไปอีกทาง ส่วนจ๊อดวิ่งลงมาจนเกิดสวนกับอินคาแต่เพราะควันไฟทำให้ทั้งคู่ไม่เห็นหน้ากัน

กว่าจ๊อดกับเสือจะไปถึงตรงจุดที่นายตำรวจถูกยิง พวกสายสมรและจันดารากับอินคาก็หนีไปแล้ว เสือเห็นหน้ากากนักดับเพลิงทำให้จ๊อดนึกได้ว่าเพิ่งวิ่งสวนกันไป จึงสั่งให้สกัดตรงบันไดหนีไฟ เจ้าหน้าที่ออกมาขวางจันดารากับอินคาแต่ถูกทั้งคู่ยิงจนพรุนก่อนจะหนีไปได้อย่างสบาย ๆ จ๊อดกับเสือรีบตามลงมาแต่ก็ไม่ทัน

“สายสมร พวกมึงนี่มันแน่จริง ๆ ซักวันกูจะฆ่าพวกมึงด้วยมือกูเอง”

เสือแค้นใจมาก ขณะที่แหวน แหม่ม ลิลลี่ซึ่งหนีไปอีกทางนั้นนั่งอยู่ในรถอีกคัน แหม่มกับลิลลี่ย่ามใจมากที่สามารถปฏิบัติภารกิจได้แบบสบาย ๆ

“แหม งานนี้ตอนแรกนึกว่ายากที่สุดตั้งแต่เคยทำมา ที่ไหนได้กลับกลายเป็นงานที่หมูที่สุด”

“ใช่ พวกตำรวจนี่มันโง่จริง ๆ มันป้อง กันประสาอะไรปล่อยให้พวกเราฆ่าได้ง่าย ๆ”

“เป็นเพราะพ่อวางแผนมาดีมากกว่า แล้วที่สำคัญไม่มีใครรู้ข่าวนี้”

“ชั้นว่าจากนี้ไปพวกเราต้องขึ้นทำเนียบเป็นมือสังหารที่เก่งที่สุดของประเทศไทยแล้วนะพี่
“แต่เสียดายนะลี่ เพราะหมดงานนี้พวกเราก็จะกลายเป็นแค่อดีตเท่านั้น”

“อ้าว ทำไม”

“แกจำไม่ได้แล้วเหรอ ก็เราบอกว่าหมด งานนี้เราจะเลิก แล้วก็แยกย้ายกันไปมีครอบครัวไง ใช่มั้ยพี่แหวน พี่ต้องเป็นคนพูดกับพ่อนะ”

แหวนนิ่งไปเล็กน้อยเหลือบมองแหม่ม ก่อนจะพยักหน้าอย่างอึดอัดใจ

เสือกับจ๊อดถูกหัวหน้าต่อว่าที่ทำงานล้มเหลวอีกครั้ง พร้อมกับประกาศว่าจะให้คนอื่นมารับหน้าที่นี้แทน เสือขอโอกาสอีกครั้ง

“ผู้พันเสือ ผมให้โอกาสคุณมามากแล้วนะ ตั้งแต่คุณรับงานนี้มา ผมยังไม่เห็นความคืบหน้าอะไรของพวกคุณเลย”

“จะพูดอย่างนั้นมันก็ไม่ได้นะครับ หัวหน้า เรามาสตาร์ตเรื่องนี้กันที่ศูนย์โดยไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับพวกมันเลย”

“ใช่ครับ แต่ตอนนี้เราเริ่มได้เค้าโครงของพวกมันขึ้นมาบ้างแล้ว จากสถานการณ์และเหตุผลหลาย ๆ อย่างที่ผมประมวลดู ผมคิดว่าบางทีพวกวายร้ายสายสมรเนี่ย มันอาจจะทำงานให้กับองค์กรลับอะไรซักองค์กรนึงที่ทำงานคล้ายกับพวกเรา”

“ผมว่าคุณลืมประเด็นนี้ไปได้เลย”

“แต่หัวหน้าครับ...”

เสือจะแย้ง หัวหน้าบอกด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“พวกคุณมีหน้าที่จัดการกับวายร้ายสายสมรเท่านั้น เรื่องอื่นไม่ต้องคิดไม่ว่ามันจะเป็นพวกเราหรือพวกไหน คุณไม่ต้องสนใจ ปฏิบัติภารกิจของตัวเองให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว นี่คือสิ่งที่เราต้องการจากคุณ เข้าใจรึเปล่า”

“ครับผม”

“ผมจะให้โอกาสพวกคุณอีกครั้ง ภายในสิ้นเดือนนี้พวกคุณต้องปิดคดีสายสมรให้จบลง เพราะไม่อย่างนั้นผมจำเป็นต้องเปลี่ยนชุดใหม่มาทำงานและปลดคุณสองคนออกจาก หน่วยเรา”

“ครับ” เสือจำใจรับคำ

หลังจากหัวหน้าออกไป จ๊อดมองตามไปอย่างไม่เข้าใจและทำท่าจะโวยวาย แต่เสือก็ปรามไว้พร้อมกับย้ำกับจ๊อดอีกครั้งว่าได้รับคำสั่งให้จับวายร้ายสายสมรเท่านั้น

แหม่มกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์แล้วก็นึกถึงเสือขึ้นมาจึงโทรฯ หา ทีแรกแหม่ม จะใช้มือถือแต่ก็เปลี่ยนใจใช้เบอร์ที่ห้องแทน เสือไม่คุ้นเบอร์จึงรับสายแหม่มโดยไม่รู้ตัว แหม่มพยายามจะขอนัดเจอเสือแต่เสือก็มีท่าทีหมางเมินอย่างเห็นได้ชัดจนแหม่มน้อยใจ ขณะที่เสืออึดอัดไม่รู้จะทำยังไง

เช้าวันต่อมาแหวนซื้ออาหารและไปหาเสือที่ร้านโพสต์แมน เมื่อจ๊อดทักว่ามาหาเสือหรือ แหวนก็มีท่าทางเขิน เสือชวนแหวนดื่มกาแฟด้วยกันก่อนจะเข้าไปหลังร้าน ระหว่างนั้นแหม่มก็เข้ามาพอดี จ๊อดแทบจะทำอะไรไม่ถูก พอเสือกับแหวนออกมาจากหลังร้าน แหวนก็ต้องแกล้งบอกว่ามาเอาหนังสือที่สั่งไว้ก่อนจะรีบขอตัวกลับไป จ๊อดมองตามไป ด้วยความโล่งอก

แหวนเดินออกมามองกลับไปที่ร้านแล้วถอนใจ ขณะที่แหม่มยังซักไซ้เสือเรื่องที่เขาเคยบอกว่าจะไม่อยู่ร้านแต่กลับยังอยู่ เสือว่า ลูกค้าเลื่อนนัดและกำลังจะออกไปงานอีกหลายที่ แหม่มอาสาจะขับรถไปส่งแต่เสือก็ปฏิเสธอีก สุดท้ายแหม่มจึงต้องกลับไปด้วยความผิดหวัง ขณะที่เสือก็ยังไม่กล้าบอกความจริงกับแหม่ม

หลังจากนั้นจ๊อดก็โทรฯไปเล่าเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นให้ลิลลี่ฟังด้วยความตื่นเต้น ระหว่าง นั้นแหม่มกลับมาถึงร้านพอดี ลิลลี่จึงรีบวางสายและมีความคืบหน้าอะไรจะโทรฯ ไปบอกจ๊อด

แหม่มเข้ามาถึงก็ถามหาแหวน ลิลลี่บอกว่าแหวนมีธุระเลยจะไม่เข้าร้านแล้ว แหม่ม จึงถือโอกาสถามลิลลี่ว่าแหวนไปญาติดีกับเสือมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ลิลลี่ได้ยินแล้วถึงกับสะดุ้งถามว่าทำไม ลิลลี่พยายามบอกว่าแหวนคงไม่ได้คิดอะไรแล้ว ก่อนจะถามแหม่มว่าเสือเป็นอย่างไรบ้าง แหม่มว่ากำลังสงสัยว่าเสือจะมีผู้หญิงอื่น

“แล้วพี่รู้รึเปล่าว่าเป็นใคร”

“ไม่รู้หรอก”

“เฮ้อ โล่งอก”

“เป็นอะไรโล่งอก”

“เปล่า ชั้นคิดว่าเค้าคงไม่มีใครหรอกน่า”

“บอกตรง ๆ เลยนะ พี่ชักไม่แน่ใจ เรื่องระหว่างพี่กับคุณเสือแล้ว นับวันดูเค้าจะทำตัวเหินห่างกับพี่ไปเรื่อย ๆ คอยหลบหน้าหลบตา พี่ยังอดคิดไม่ได้เลยนะว่าบางทีเค้าไม่อยากรับโทรศัพท์พี่”

ลิลลี่เหลือบมองแหม่มอย่างชั่งใจก่อนจะเลียบ ๆ เคียง ๆ ถาม

“พี่แหม่ม สมมุตินะถ้าคุณเสือเค้าเกิดมีใครอยู่จริง ๆ พี่จะว่าไง”

“จะไปว่าอะไรได้ ถ้าเค้าไม่รักเรา เราจะไปบีบบังคับเค้าได้ยังไง พี่ก็คงต้องดีใจกับผู้หญิงคนนั้นด้วย”

“แล้วพี่ไม่โกรธผู้หญิงคนนั้นเหรอ”

“จะไปโกรธเค้าได้ยังไง เรื่องความรักมันไม่มีใครผิดหรอก”

“จริงนะพี่แหม่ม พี่ไม่โกรธเค้าจริง ๆ นะ”

“ก็จริงสิ แกเห็นชั้นเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องหรือไง”

ลิลลี่โผกอดแหม่มร้องไห้อย่างตื้นตัน “ชั้นรักพี่จริง ๆ พี่ช่างเป็นคนที่มีจิตใจประเสริฐที่สุดในโลก”

“แล้วแกเป็นอะไรเนี่ย มาร้องไห้ทำยังกับ แกเป็นผู้หญิงคนนั้น”

ลิลลี่ผละออกปฏิเสธละล่ำละลัก “เปล่า นะพี่ ไม่ใช่ชั้นนะ ชั้นไม่ได้ชอบคุณเสือ”

“ถ้าแกชอบจริง ๆ พี่ก็ยกให้ได้”

“จริงนะ พี่แหม่ม พี่ต้องยกให้จริง ๆ นะ”

เวลาเดียวกันนั้นเสือกับแหวนกำลังคุยกันถึงเรื่องนี้ แหวนตัดสินใจว่าจะบอกแหม่ม ให้รู้ในวันพรุ่งนี้ เสือให้กำลังใจว่าแหม่มจะต้องเข้าใจแน่

คืนนั้นหลังจากปิดร้านแล้วแหม่มชวน ลิลลี่ออกไปกินข้าวด้วยกัน แต่ลิลลี่ก็ปฏิเสธเพราะนัดจ๊อดไว้แล้ว จึงชวนแหม่มไปด้วยกัน แต่แหม่มไม่ไปเพราะไม่อยากเป็นก้างขวางคอ หลังจากลิลลี่ไปแล้วแหม่มก็รู้สึกเหงาจึงคิดจะไปหาข้าวกินกับแหวนที่บ้าน

แหม่มไปถึงห้องแหวนพบว่าแหวนยังไม่กลับมาจึงไขกุญแจสำรองเข้าไป ระหว่างนั้นแหม่มก็เห็นรถแหวนกลับมาพอดีจึงปิดไฟไว้เหมือนเดิมเพราะจะเซอร์ไพร้ส์แหวน ขณะที่เสือซึ่งมากับแหวนด้วยขอขึ้นมาส่งแหวนที่ห้องทั้งที่แหวนบอกว่าไม่ต้อง

“คุณเนี่ยดื้อจริง ๆ บอกแล้วว่าชั้นขึ้นมาเองได้”

“ก็ผมขอกิน กาแฟซักแก้วไม่ได้หรือไง”

เสือบอกยิ้ม ๆ ขณะที่แหวนค้อน ระหว่างนั้นแหม่มเข้าไปซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้าของแหวนด้วยความร่าเริง แต่แล้วเมื่อแหม่มเห็นเสือเดินตามแหวนเข้ามาในห้อง และยังหยอกล้อกันอย่างสนิทสนมทำให้แหม่มอึ้งน้ำตาไหลพราก ยิ่งเห็นเสือกอดแหวนด้วยแล้วแหม่มก็แทบจะยืนไม่อยู่

“ถ้าวันนึงเราแต่งงานกันนะ ผมจะซื้อที่ริมทะเลปลูกบ้านหลังเล็ก ๆ ซักหลังนึง คุณชอบมั้ย”

“ใครบอกว่าชั้นจะแต่งงานกับคุณ”

แหม่มฟังและมองภาพตรงหน้าอย่างสุดแสนจะเจ็บปวดพยายามกลั้นสะอื้นแต่น้ำตา กลับยิ่งไหล

“ถึงยังไงผมก็ไม่มีวันยอมให้คุณแต่งกับคนอื่นแน่” เสือหอมแก้มขณะที่แหวนเบี่ยงตัวหลบพอเป็นจริต

“ปล่อยเถอะค่ะ เหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว ให้ชั้นอาบน้ำก่อน”

แหวนปลดมือเสือเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เมื่อเปิดตู้ออกแหวนก็แทบช็อกที่เห็นแหม่มอยู่ในนั้นกำลังยืนร้องไห้ เสือวิ่งเข้ามาดูด้วยความตกใจไม่แพ้กัน แหม่มมองเสือแววตาเจ็บปวด น้ำตาไหลไม่หยุด

“ทำไมพี่ไม่บอกชั้น...”

“ฟังพี่ก่อนนะแหม่ม”

แหวนจะเข้าไปจับตัว แหม่มยกมือห้ามถอยห่างสะอึกสะอื้นเดินเข้ามาหาเสือ

“คุณไม่น่าหลอกชั้นเลย”
“คุณแหม่มผมจะอธิบายให้คุณฟัง”

“ไม่ต้อง”

“แหม่ม เดี๋ยว แกต้องฟังพี่ก่อน พี่ไม่ได้หลอกแกนะ ให้พี่อธิบาย”

“ไม่ ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น ชั้นเข้าใจทุกอย่างแล้ว ชั้นเข้าใจแล้ว”

แหม่มร้องไห้วิ่งผละออกไป แหวนตะโกนเรียกวิ่งตามไป แต่แหม่มก็ไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น

“แหม่ม แกต้องฟังพี่ พี่ไม่เคยคิดจะทำร้ายแก ได้ยินมั้ยแหม่ม พี่ไม่ได้คิดจะทำร้ายแก”

เสือเดินตามมาจะเข้ามาปลอบแต่แหวน กลับขออยู่คนเดียว แหม่มเดินร้องไห้ไปด้วยความเศร้าเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงคนที่เสือรักจะเป็นแหวน แหม่มนึกถึงสิ่งที่แหวนเคยพูดกับ ตัวเองไว้ตอนที่แหม่มถามเรื่องที่เธอจะแต่งงานกับเสือ จนมาถึงเหตุการณ์ตอนที่เสือขอแหวนแต่งงาน

แหวนกลับขึ้นมาบนห้องก็เครียดมากจนหยิบปืนมาจะยิงตัวเอง แต่เสือรู้ทันกลับเข้ามาห้ามไว้ได้ แหวนไล่เสือไป แต่เสือก็ไม่ยอม

“ไม่ ผมไม่มีวันไปจากคุณ ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบลงแล้ว อีกไม่นาน แหม่มเค้าก็จะทำใจได้”

“ไม่ ชั้นรู้นิสัยน้องชั้นดี ชั้นเห็นแววตาที่เค้าจ้องมองชั้น เค้าจะไม่ให้อภัยชั้นไปตลอดชีวิต”

“ไม่หรอกแหวน คุณคิดมากน่ะ คุณแหม่มเค้าแค่โกรธเท่านั้น อีกไม่กี่วันเค้าก็หายโกรธ”

“ไม่มีวันหรอก แหม่มไม่มีวันหายโกรธ ทำไมชั้นไม่เข้มแข็ง ชั้นน่าจะรู้ว่ามันต้องเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ทำไมชั้นถึงทำร้ายความสุขของน้องได้ ชั้นนี่มันเลว เลวจริง ๆ แย่งแม้กระทั่งคนรักของน้อง เลว....เลว....เลว”

แหวนพูดไปก็ตบหน้าตัวเองไปด้วยความเสียใจ จนเสือต้องดึงแหวนเข้ามาเพื่อเรียกสติ

“แหวน คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ เรื่องอะไรมาทำร้ายตัวเองอย่างนี้”

“ชั้นอยากตาย”

แหวนร้องไห้สะอื้นบอกเสืออย่างหมดหวัง เสือดึงแหวนเข้ามากอด

“ไม่ ผมจะไม่มีวันยอมให้คุณตายด้วยเรื่องแค่นี้หรอก เชื่อผมสิแหวน ทุกอย่างมันจะต้องดีขึ้น แล้วมันจะดีขึ้นเอง”

เสือกอดแหวนไว้แน่น แหวนยังสะอื้นร่ำไห้

ลิลลี่มาถึงร้านดอกไม้ตอนเช้าโดยที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรก็งงที่ยังไม่มีใครมาเปิดร้านสักคน โทรฯไปหาแหม่มก็ไม่มีคนรับสาย พอโทรฯ ไปหาแหวน ลิลลี่จึงได้รู้ว่าแหม่มรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว แหวนขอให้ลิลลี่ช่วยอธิบายให้แหม่ม เข้าใจ ลิลลี่รับปากว่าถ้าติดต่อแหม่มได้แล้วจะโทรฯ หาแหวนทันที และบอกให้แหวนเลิกร้อง ไห้ แต่ลิลลี่ก็ไม่สามารถติดต่อแหม่มได้

จบตอนที่ 17
เครดิต เดลินิวส์


Create Date : 21 เมษายน 2553
Last Update : 26 เมษายน 2553 15:51:30 น. 0 comments
Counter : 271 Pageviews.
Share

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 

Heavenworth
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมค่ะ
[Add Heavenworth's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com