Bloggang.com : Heavenworth : ละคร จับตายวายร้ายสายสมร ตอนที่ 18

เมษายน 2553

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30

26 เมษายน 2553

ละคร จับตายวายร้ายสายสมร ตอนที่ 18

ตอนที่ 18

แหม่มหนีไปหาจันดาราเพราะคิดว่าเป็นที่พึ่งสุดท้าย โดยไม่รู้เลยว่าทุกอย่างเป็นสิ่งที่จันดาราคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว

“ชั้นน่าจะเชื่อเธอตั้งแต่แรก ไม่น่าโง่คิดว่าเค้ากับเราเป็นพี่น้องกันจริง ๆ แต่แล้วเค้ากลับแทงข้างหลังชั้นได้อย่างเลือดเย็น”

“แล้วเธอจะเอายังไงต่อไป”

“ตอนนี้ยังไม่รู้ มันปวดหัวแล้วก็งงไปหมด แต่ที่แน่ ๆ ชั้นกับเค้าต้องขาดกัน”

“ชั้นว่าเธอตัดสินใจถูกต้องแล้ว ในโลกนี้มันไม่มีพี่ ไม่มีน้อง ไม่มีใครรักเราเท่ากับตัวเราเองหรอก”

“ใช่ ไม่มีใครรักเราเท่ากับตัวเราเองจริง ๆ”

ที่ร้านโพสต์แมน เสือถามถึงแหวนว่าเป็นอย่างไรบ้าง จ๊อดว่าเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว แล้วเสือจะทำอย่างไรต่อไป เสือย้อนว่าจ๊อดจะทำอย่างไร จ๊อดว่าคงต้องให้เวลาสักพัก เสือ หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น

หลังจากนั้นจ๊อดก็ไปหาลิลลี่ที่ร้าน ลิลลี่มีท่าทางเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด จ๊อดพยายามทำเฮฮาเพื่อให้ลิลลี่คลายจากความเศร้า

“เลิกพูดเล่นซะทีเถอะ ชั้นยิ่งกลุ้ม ๆ อยู่ด้วย มาช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะทำยังไงให้พี่ชั้นคืนดีกัน”

“นี่ ผมจะบอกให้นะ เราทำอะไรไม่ได้หรอก เพราะทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับคุณแหม่มคนเดียว ว่าเธอจะยอมเข้าใจและให้อภัยคุณแหวนรึเปล่า”

“ก็นั่นน่ะสิ แล้วทำยังไงพี่แหม่มถึงจะเข้าใจล่ะ ชั้นพยายามคิดหาวิธีพูดแล้วนะ แต่ไม่รู้จะพูดยังไง”

“ไม่ยาก วิธีที่ดีที่สุดก็คือ ต้องพูดความจริงทั้งหมดให้เค้าฟังเพราะความจริงเป็นสิ่งที่ไม่ตาย”

เมื่อได้ข้อคิดจากจ๊อด ลิลลี่จึงตัดสินใจที่จะไปพูดกับแหม่มถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา

เวลาเดียวกันนั้นแหม่มยังคงร้องไห้ไม่หยุดอยู่ที่ห้องตัวเอง แหวนพยายามโทรฯ หาแต่แหม่มก็ไม่ยอมรับสาย แต่ในที่สุดแหม่มก็ยอมรับจนได้ แหวนดีใจมากพยายามจะขอโทษแต่แหม่มก็ไม่ฟังวางสายไปทันทีก่อนจะบอกกับตัวเองว่าต่อไปนี้จะไม่ใช่พี่น้องกับแหวนอีกแล้ว

ระหว่างนั้นลิลลี่กับจ๊อดก็มาถึงห้องแหม่ม ลิลลี่ขอให้แหม่มเปิดประตูห้อง แต่พอแหม่มเห็นจ๊อดมาด้วยก็มีท่าทางไม่ค่อยพอใจ ลิลลี่ขอเข้าไปคุยข้างในส่วนจ๊อดขอรออยู่ด้านนอก ลิลลี่พยายามอธิบายให้แหม่มเข้าใจ แหม่ม จึงรู้ว่าลิลลี่รู้เรื่องนี้นานแล้วแต่ไม่ยอมบอก ทำให้แหม่มยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

“ในที่สุด ก็มีชั้นคนเดียวที่โง่ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เป็นตัวตลกให้ทุกคนหัวเราะเยาะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่แหม่ม”

“ไม่ใช่อย่างนั้นแล้วมันเป็นอย่างไหน ทุกคนรู้ว่าชั้นรักผู้ชายคนนั้น แล้วทุกคนก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นกับพี่แหวนรักกัน แต่ไม่มีใครบอกชั้น ไม่มีใครบอกความจริงชั้นซักคน แม้กระทั่งแก แกซึ่งเป็นคนที่ชั้นรักเหมือนน้อง แกยังปิดบังชั้น แล้วแกคิดว่าชั้นจะเชื่อใครได้อีก”

“พี่ฟังชั้นก่อนสิ พี่แหวนเค้าตั้งใจจะบอกเรื่องนี้กับพี่แต่มันไม่มีโอกาส”

“งั้นเหรอ ก็นี่ไง ชั้นรู้แล้วไง ชั้นรู้ความจริงแล้ว แล้วยังไง”

“ชั้นอยากให้พี่เข้าใจพี่แหวน พี่แหวนเค้าไม่ได้คิดจะแย่งคุณเสือไปจากพี่”

“เหรอ แล้วทุกวันนี้เค้าทำอะไรอยู่ แกตอบชั้นซิว่าเค้าทำอะไรอยู่”

“พี่แหวนเค้าพยายามจะไม่ยุ่งกับคุณ เสือแล้วนะพี่ แต่คุณเสือ...คุณเสือเค้ารักพี่แหวน”

“แกกำลังจะบอกว่าผู้ชายเค้าไม่รักชั้น แต่ชั้นต่างหากที่เป็นฝ่ายไปหลงรักเค้าเองใช่มั้ย”

ลิลลี่นิ่งไปเล็กน้อย อย่างหมดหนทางจะอธิบาย “แต่พี่บอกชั้นเองไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าวันนึงคุณเสือไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ พี่ก็จะไม่โกรธ ไม่เกลียดผู้หญิงคนนั้น”

“ใช่ ชั้นไม่โกรธไม่เกลียดหรอก ถ้าผู้หญิง คนนั้นไม่ใช่พี่แหวน”

“ก็แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะ”

“ต่างสิ มันต่างที่ความรู้สึก ถ้าเค้าบอกชั้นตั้งแต่วันแรก ชั้นจะไม่โกรธเลย”

“แต่ที่พี่แหวนเค้าไม่บอกพี่ ก็เพราะเค้าพยายามจะเลิกกับคุณเสือให้ได้”

“แล้วเค้าเลิกได้มั้ยล่ะ”

“แต่พี่แหม่ม ชั้นอยากให้พี่เข้าใจ”

“แกกลับไปได้แล้ว”

“ไม่ พี่ต้องฟังชั้นก่อนชั้นจะเล่าความจริงให้พี่ฟัง”

“ชั้นไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างมันจบลงแล้ว”

“แต่เราเป็นพี่น้องกันนะ พี่ลืมไปแล้วเหรอเราเคยบอกว่าจะไม่มีอะไรมาทำให้พวกเราแตกแยกกัน”

“นั่นมันวันนั้น แต่วันนี้ ชั้นไม่มีพี่น้องที่ไหนอีกต่อไปแล้ว”

“ทำไมพี่พูดอย่างนี้ แล้วชั้นล่ะ พี่ไม่คิดว่าชั้นเป็นน้องพี่เหรอ”

“ใช่ จากนี้ไป เราไม่รู้จักกัน”

แหม่มบอกอย่างหมดเยื่อใย ลิลลี่ร้องไห้และพยายามขอร้องแหม่ม แต่แหม่มก็ไม่สนใจจับลิลลี่โยนไปหน้าประตู จ๊อดได้ยินเสียงจึงเปิดประตูเข้ามาเห็นแหม่มกระชากปืนออกมาจ่อ ลิลลี่พอดี จ๊อดคิดว่าแหม่มคงไม่ฟังอะไรแล้วแน่ จึงพาลิลลี่กลับไป

“นี่มันอะไรกันเนี่ย ถึงขั้นต้องใช้ปืนเลยเหรอ”

“ทุกอย่างระหว่างพวกเราจบลงแล้ว พี่แหม่มเค้าไม่คิดว่าเราเป็นพี่น้องกันอีกต่อไปแล้ว เค้าไม่คิดว่าชั้นเป็นน้องเค้าแล้ว”

“ไม่เอาน่าลี่ อย่าร้องไห้นะ เค้าคงโกรธแค่อารมณ์ชั่ววูบ ปล่อยเค้าไปซักพัก เค้าก็จะคิดได้เอง เชื่อผมสิ นะ”

แหวนยังคงพยายามโทรฯหาแหม่มอยู่ แต่แหม่มก็ไม่ยอมรับสาย แหวนยังร้องไห้ไม่หยุดเพราะคิดว่าตัวเองเป็นคนทำให้แหม่มต้องเสียใจ ขณะที่ลิลลี่เองก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจที่ความสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นมีอันต้องขาดลง

แหม่มโทรฯไปหาจันดาราเพื่อบอกว่าจะไปหา จันดาราเตรียมต้อนรับขับสู้เต็มที่ตามแผนการที่วางไว้ และหัวเราะด้วยความสะใจกับอินคาที่ทุกอย่างดูจะใกล้ถึงวันของทั้งสองเข้ามาทุกที

ส่วนเสือไปดูอาการของแหวนที่ห้องพร้อม ซื้ออาหารไปให้ แต่แหวนก็ปฏิเสธไม่ยอมกิน

“แหวน คุณฟังผมให้ดีนะ ไม่ว่าคุณแหม่มจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ แต่คุณต้องกินข้าวแล้วกลับมาใช้ชีวิตปกติให้เร็วที่สุด เพราะเรา สองคน คุณกับผม เราต้องมีชีวิตอยู่ด้วยกันต่อไป”

แหวนเหลือบมองเสือด้วยความรู้สึกที่ยากจะทำใจ

“ผมเข้าใจนะว่าคุณเสียใจ แต่เมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ผมว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่คุณจะมาทำร้ายหรือโกรธตัวเองอย่างนี้ เพราะคนที่ผมรักคือคุณไม่ใช่คุณแหม่ม และต่อให้คุณเลิกกับผม ผมก็ไม่มีวันรักคุณแหม่มได้หรอก เข้าใจที่ผมพูดมั้ย”

แหวนพยักหน้าอย่างจำนนกับเหตุผล เสือยิ้มออก

“ดี เดี๋ยวคุณกินอาหารเสร็จ ผมจะไปส่งคุณที่ร้านดอกไม้ จำไว้นะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่ามันจะดีขึ้นหรือเลวลง เราต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป”

แหวนพยักหน้ามองเสืออย่างตื้นตันและขอบคุณที่เสือให้กำลังใจ

ลิลลี่ตัดสินใจไปหาแหม่มที่ห้องอีกครั้ง แต่แหม่มกำลังจะออกไปหาจันดาราไม่สนใจ ลิลลี่ที่พยายามตามอธิบายทำให้ลิลลี่ยิ่งเสียใจมากขึ้นไปอีก ขณะที่เสือพาแหวนไปที่ร้านดอกไม้

“คุณไม่อยู่ซะคน ไม่มีใครมาร้านเลยเห็นมั้ย สัญญากับผมนะว่าจะเลิกคิดเรื่องนั้น วันนึงคุณแหม่มเค้าต้องคิดได้ แล้วกลับมาขอโทษคุณเอง”

“ชั้นกลัวว่าจะไม่มีวันนั้นน่ะสิคะ”

“มีสิ ก็ในเมื่อเราไม่ได้หลอกลวงเธอ ไม่ได้โกหก ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร ถ้าคุณแหม่มมีเหตุผลพอ เธอจะต้องเข้าใจ เพียงแต่ตอนนี้เธอยังรับไม่ได้เท่านั้นเอง แต่ถ้าสุดท้ายเธอยังไม่ยอมเข้าใจอีกล่ะก็ ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์ อะไรที่คุณจะไปสนใจเธอ”

ลิลลี่ที่กำลังจะเข้าร้านมาได้ยินที่เสือพูดทั้งหมดก็เริ่มโกรธ

“ใช่สิ คุณพูดง่ายนี่ แต่เราสามคนเป็นพี่น้องกันนะ”

“ลิลลี่”

“ผมเข้าใจว่าคุณสามคนรักกันมาก แต่เราจะเอาความรักมาอยู่เหนือเหตุผลไม่ได้หรอก”

“เหตุผลอะไร เหตุผลของผู้ชายเห็นแก่ตัวอย่างคุณน่ะสิ”

“ลี่ พูดอะไรน่ะ”

“ก็หรือไม่จริงล่ะ เพราะเค้าคนเดียว ถ้าเค้าไม่หลอกพี่แหม่ม ไม่มารักกับพี่ มันก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

“นี่เธอพูดอะไรของเธอ ชั้นไม่เคยคิดจะหลอกพี่สาวเธอ และการที่ชั้นรักกับแหวนมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับใคร มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ชั้นเองก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้”

“คุณมันก็เหมือนผู้ชายทั่วไป ที่เอาแต่ได้ฝ่ายเดียว คุณไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของผู้หญิง ถ้าเป็นคุณคุณจะรู้สึกยังไง ถ้ารู้ว่าคนที่คุณรักและเป็นห่วงเป็นใยอย่างสุดหัวใจ ไม่เคยรักคุณเลย ตอบชั้นมาสิว่าถ้าเป็นคุณ คุณจะรู้สึกยังไง”

“พอทีลี่”

“ไม่ ไหนบอกชั้นหน่อยซิ ตอบมาสิ ตอบมา”

“ลี่ พอที”

“เอาล่ะ ถ้าเธอคิดว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นชั้นเป็นต้นเหตุล่ะก็ เธอจะให้ชั้นทำยังไง หรือเธอต้องการให้ชั้นไปจากแหวน เธอต้องการให้ชั้นไปจากพี่สาวเธออย่างงั้นหรือ”

เสือย้อนถามเสียงเรียบ ลิลลี่นิ่งอึ้งไม่มีคำตอบ เสือเดินออกไป แหวนยืนนิ่งน้ำตาไหลพราก ลิลลี่โผกอดแหวนร้องไห้ไปด้วยกัน

“พี่แหวน ชั้นขอโทษ ที่ชั้นทำลงไปเพราะชั้นอยากให้ทุกอย่างเหมือนเดิม ชั้นไม่อยากเสียพี่แหม่มไป ไม่อยากให้พวกเราแตกแยกกันชั้นอยากให้เรากลับมารักกันเหมือนเดิม”

ครู่ต่อมาแหวนก็ตามออกมาหาเสือด้าน นอกพร้อมกับขอโทษกับสิ่งที่ลิลลี่พูดไป เสือว่าอาจเป็นความผิดของเขาที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของทั้งสาม

ส่วนแหม่มไปอยู่กับจันดาราเพราะคิดว่าจันดาราเข้าใจตัวเองที่สุด จันดาราเล่าเรื่องที่เคยถูกผู้ชายรุมข่มขืนให้แหม่มฟังและว่าเสือก็ไม่ต่างจากผู้ชายพวกนั้น จันดาราพอใจมากที่แหม่มคล้อยตามมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ชั้นดีใจนะที่วันนี้เธอหูตาสว่างขึ้นแล้วจากนี้ต่อไป เธอยังจะรักผู้ชายอีกมั้ย”

จันดาราจ้องมอง แหม่มจ้องมองตอบแล้วส่ายหน้า จันดารายิ้มเคลื่อนตัวเข้าไปจูบแหม่ม

จ๊อดพาลิลลี่ออกไปทานอาหารด้วยกันข้างนอกเพื่อให้ลิลลี่สบายใจขึ้น แล้วทั้งสองก็ไปเจอกับอินคาเข้า ลิลลี่ชวนจ๊อดเปลี่ยนร้านเพราะไม่อยากมีเรื่อง จ๊อดยอมทำตามแต่อินคาก็ตามมาหาเรื่องจนได้ ทั้งสองต่อสู้กันจนร้านพังระเนนระนาด ทีแรกจ๊อดเสียท่าอินคา แต่ สุดท้ายก็กลับมาจัดการอินคาจนเกือบหมอบ

อินคาเห็นว่ากำลังสู้จ๊อดไม่ได้จึงเอาปืนออกมาจ่อ แต่ลิลลี่ไวกว่าเอาปืนมาจ่ออินคาไว้เช่นกัน อินคาว่าลิลลี่ไม่กล้ายิงเขา แต่ลิลลี่ยืนยันว่ายิงแน่ถ้าอินคายิงจ๊อด อินคาจึงยอมปล่อยจ๊อดแต่ไม่วายเอาด้ามปืนมาฟาดหน้าจ๊อดอีกครั้งก่อนไป

ลิลลี่พาจ๊อดไปทำแผลที่บ้าน จ๊อดถามเรื่องปืนขึ้นมา ลิลลี่อ้างว่าเอาไว้ป้องกันตัว ขณะที่จ๊อดก็เกือบจะหลุดปากเรื่องที่ตัวเองเป็นตำรวจออกมาเช่นกัน แต่แล้วทั้งสองก็เปลี่ยนเรื่องเมื่อจ๊อดขอลิลลี่แต่งงาน ลิลลี่ตอบตกลงทันที

ด้านอินคาที่เจ็บตัวกลับไปเช่นกัน นึกถึงคำพูดของลิลลี่ที่ประกาศว่าจะยิงเขาหากว่าเขาทำร้ายจ๊อด อินคาจึงประกาศกับตัวเองว่าจะจัดการกับลิลลี่ให้ได้

แหวนยังคงพยายามติดต่อแหม่มอยู่ แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย ลิลลี่ว่าแหม่มอาจจะไปต่างจังหวัดเพื่อพักผ่อน แหวนถามลิลลี่ว่าถ้าเลิกกับเสือแล้วแหม่มจะกลับมาไหม ลิลลี่ย้อนว่าแล้วแหวนจะเป็นอย่างไร แหวนว่าไม่เป็นไรเพราะก่อนหน้านี้ก็ยังอยู่มาได้ ลิลลี่ว่าอย่าโทษตัวเองเลย ก่อนจะบอกว่าจ๊อดขอแต่งงานเมื่อวาน

“ชั้นตอบโอเค พี่ว่าเค้าเป็นคนดีมั้ย”

“อย่าถามพี่เลย เพราะพี่ไม่ได้เป็นคนอยู่กับเค้า ถามตัวแกเองดีกว่าว่าเค้าเป็นคนดี สำหรับแกรึเปล่า”

“อืมม์ ชั้นก็ว่าเค้าดีนะ”

“ถ้าแกคิดว่าเค้าดี แล้วแกรักเค้า เท่านี้ก็พอแล้วล่ะ พี่ดีใจกับแกด้วย”
“แล้วพี่ล่ะ พี่จะทิ้งความรักที่พี่มีต่อคุณเสือไปได้จริง ๆ เหรอ”

“ถ้ามันทำให้แหม่มกลับมา พี่ก็จะทำ”

“แต่ว่า....”

“ชีวิตคนเราบางทีมันก็ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์หรอก บางคนอาจจะสมหวัง แต่บางคนอาจจะผิดหวังก็ได้”

เวลาเดียวกันนั้นเสือกับจ๊อดกำลังพยายามหาข้อมูลของวายร้ายสายสมรจากข้อมูลที่มีอยู่ เสือกลุ้มใจมากที่ไม่สามารถหาเบาะแสของทั้งสามได้เลย และเริ่มรู้สึกมีลางสังหรณ์ว่าสายสมรอาจจะอยู่ใกล้ ๆ เขากับจ๊อดแต่ทั้งสองไม่รู้ตัวก็ได้

“หมายความว่าไงครับ อยู่ใกล้ ๆ เรา”

“ชั้นหมายความว่าเราสองคนต้องเคยเจอมันจัง ๆ เพียงแต่เราไม่รู้ว่ามันคือสายสมร”

“อะไรทำให้พี่คิดอย่างนั้น”

“ชั้นตอบไม่ได้ว่ะ มันคล้าย ๆ เหมือนกับมีเซ้นส์ มีอะไรราง ๆ ซักอย่างว่าเคยเจอมัน เข้าใจมั้ย”

“ถ้างั้นเราต้องกลับมาคิดดู ว่าที่ผ่าน ๆ มาเราเจอผู้หญิงคนไหนที่สวยบ้าง เพราะเรามีข้อมูลอย่างเดียวว่าพวกสายสมรมันสวย ไหนพี่ลองนึกซิ”

“นึกไม่ออกว่ะ ว่าเจอใครสวย ๆ พักนี้ก็ไม่เจอใคร...”

เสือหยุดพูดหันมองจ๊อด จ๊อดสบตาเสือ

“นอกจาก...”

“สามสาวพี่น้อง” ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน

“บ้าน่ะ จะเป็นไปได้ยังไง คุณแหวน คุณแหม่ม ลิลลี่เนี่ยเหรอจะเป็นวายร้ายสายสมร เป็นไปไม่ได้หรอก”

“ชั้นก็ว่างั้น มันเป็นเรื่องอิมพอสสิเบิ้ล”

“เฮ้อ ผมว่าเราชักจะเลอะไปกันใหญ่แล้วนะพี่ เราคิดไม่ออกจนถึงขั้นมาลงที่แฟนตัวเอง”

“เออนี่ จ๊อด ชั้นถามแกอย่างนะ ถ้าสมมุติ...”

“สมมุติอะไร”

“สมมุติว่าสามสาวนั่นเป็นวายร้ายสาย สมรขึ้นมาจริง ๆ แกจะทำยังไง”

“แล้วพี่ล่ะ พี่จะว่ายังไง”

“ชั้นเหรอ ชั้นก็คงไม่รู้จะว่ายังไงเหมือนกันว่ะ”

คืนนั้นแหม่มให้จันดารามานอนค้างคืนด้วยกันที่ห้อง เช้าวันรุ่งขึ้นจันดาราก็เอากุหลาบมาอวยพรรับวาเลนไทน์แต่เช้า แหม่มได้ยินว่าเป็นวันวาเลนไทน์ก็ชะงักเพราะจำได้ดีว่าเป็นวันเกิดของแหวนจึงบอกจันดาราถึงเหตุผล จันดาราจึงรับยุส่งต่อทันที

เวลาเดียวกันนั้นแหวนออกไปทำบุญกับ ลิลลี่ และอดคิดถึงแหม่มขึ้นมาอีกไม่ได้ ลิลลี่พยายามปลอบไม่ให้แหวนคิดมากและว่าวันนึงแหม่มต้องเข้าใจ แต่แหวนก็รู้นิสัยของแหม่มดีว่าคงจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ลิลลี่ว่าแหวนไม่ต้องคิดมากเพราะวันนี้เป็นวันเกิดและชวนทำอะไรกินกัน แต่แหวนว่าขอออกไปกินข้างนอกดีกว่า สองสาวเลยตั้งใจจะชวนเสือและจ๊อดไปด้วยกัน

เย็นนั้นเสือไปรับแหวนที่อพาร์ตเมนต์ เสือเอาแหวนออกมาเป็นของขวัญให้แหวนพร้อมกับอวยพร

“สุขสันต์วันเกิดนะ ขอให้คุณมีความสุข ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา ขอให้คุณรู้ไว้ว่าผมจะรักคุณเสมอ”

“ขอบคุณค่ะ ชั้นก็จะรักคุณตลอดไปค่ะ”

แล้วทั้งสองก็ออกไปเจอกับจ๊อดและลิลลี่ที่ร้านอาหารที่นัดกันไว้ ทั้งสี่เลี้ยงฉลองกันอย่างมีความสุข ลิลลี่อวยพรให้แหวนมีความสุขและเป็นพี่ที่รักน้องตลอดไป แหวนเองก็อวยพรลิลลี่กลับเช่นกัน จ๊อดเห็นว่าทั้งสองเริ่มจะน้ำตาคลอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องชวนตัดเค้ก

ระหว่างนั้นแหวนก็เหลือบไปเห็นแหม่มมากับจันดารา แหม่มเองก็เห็นทั้งสี่คนเช่นกัน แหม่มชวนจันดาราย้ายร้านแต่จันดาราไม่ยอมบอกแหม่มไม่ต้องกลัวและหาที่นั่ง แหวนทำท่าจะลุกไปหาแต่เสือห้ามไว้ แหวนเสียใจมากเพราะรู้ดีว่าคงต้องเสียแหม่มไปแล้วจริง ๆ ลิลลี่อาสาจะไปคุยกับแหม่มแทน แต่จ๊อดก็ห้ามไว้เพราะไม่อยากให้มีเรื่อง

“ทำไม เค้าเป็นพี่ชั้นนะ ทำไมชั้นจะคุยกับเค้าไม่ได้”

“คุณมีสิทธิก็จริง แต่ไม่ใช่เวลานี้”

“แต่วันนี้เป็นวันเกิดพี่แหวนนะ บางทีพี่แหม่มอาจจะยกโทษให้พี่แหวนก็ได้”

“อย่าเลยลี่ ไม่มีประโยชน์หรอก เธอนึกหรือว่าแหม่มจะจำวันเกิดพี่ไม่ได้”

“แต่ว่า...”

“พี่ว่าเราไปกันเถอะ”

“ผมว่าคุณไม่ควรหนีหน้าเค้านะ ยิ่งคุณหลบหน้า มันยิ่งทำให้เค้าเข้าใจว่าคุณเป็นคนผิด”

“นั่นสิครับ ผมว่าเราควรจะกินกันต่อนะครับ”

แหวนลังเล เสือพยักหน้าให้ทำตาม แหวนถอนใจเหลือบมองไปที่โต๊ะแหม่ม ขณะเดียวกันจันดาราก็กำลังยุยงแหม่มให้ลุกไปอวยพรวันเกิดให้แหวน แต่แหม่มทำไม่ได้อ้างว่าไม่อยากทำอะไรอย่างนั้น จันดาราได้แต่มองแหม่มด้วยความหมั่นไส้ แหวนเองเห็นท่าทางของแหม่มแล้วก็ยิ่งใจเสีย

คืนนั้นหลังจากแยกย้ายกันจ๊อดกับลิลลี่ก็ไปเดินเล่นด้วยกันต่อ จ๊อดถามเรื่องแต่งงานกับ ลิลลี่ขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ลิลลี่ว่าเธอมีอะไรบาง อย่างที่จ๊อดยังไม่รู้ และลิลลี่ก็ยังไม่พร้อมที่จะบอกด้วย

“นี่มันอะไรกันลิลลี่ คุณกำลังทำให้ผมงงและสับสนนะ ... ไหน คุณค่อย ๆ บอกผมใหม่อีกทีซิว่าคุณมีเรื่องอะไรในใจที่บอกผมไม่ได้”

“ชั้นบอกไม่ได้จริง ๆ”

“ลิลลี่ เราสองคนรักกัน กำลังจะแต่งงานกัน เราจะใช้ชีวิตร่วมกัน แล้วมันยังมีเรื่องอะไรที่คุณบอกผมไม่ได้”

ระหว่างที่จ๊อดกำลังค้นหาความจริงจาก ลิลลี่อยู่นั้น อินคาซึ่งซุ่มดูอยู่ก็ขับรถพุ่งเข้ามาหาทั้งคู่อย่างเร็ว จ๊อดไหวตัวทันผลักลิลลี่หลบไปได้อย่างหวุดหวิด อินคาขับรถหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว

“วันนี้แค่เริ่มต้นเท่านั้นวันต่อไปเกมของเราจะรุนแรงขึ้นไปเรื่อย ๆ ฮะ ฮะ ฮะ”

อินคาหัวเราะด้วยความสะใจขณะที่จ๊อดกับลิลลี่ข้องใจว่าใครกำลังปองร้ายทั้งคู่กันแน่

เสือไปส่งแหวนที่ห้อง แหวนยังคงมีท่าทางเศร้าซึมก่อนจะบอกเสือถึงสิ่งที่เธอตัดสินใจเมื่อเข้าถามว่าคิดอะไรอยู่

“ชั้นตัดสินใจแล้ว ชั้นจะเอาน้องกลับมา”

“แล้วคุณแน่ใจแล้วหรือว่าเธอจะยอมกลับมา”

“ยอมหรือไม่ยอม ชั้นก็ต้องทำให้แหม่มกลับมาให้ได้ ชั้นไม่ยอมสูญเสียน้องอีกต่อไปแล้ว ชั้นทำผิดมามากแล้ว ชั้นไม่ควรเห็นแก่ตัวเลย ถ้าชั้นไม่อ่อนแอ เรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้น”

“ผมว่าคุณเสียสติไปแล้วนะแหวน เรื่อง ที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องของความรัก ความรักระหว่างคุณกับผม ไม่ได้มีใครกำหนดหรือเสแสร้งแกล้งทำ”

“แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วทำให้ชั้นต้องสูญเสียน้องไป ทำให้เราต้องแยกกัน ชั้นก็ไม่อยากได้มันอีกต่อไปแล้ว”

เสือชะงักกับคำพูดแหวน “นี่คุณหมายความว่ายังไง”

“ชั้นจะบอกแหม่มว่าชั้นจะไปจากคุณ”

“แหวน นี่คุณพูดอะไรของคุณ”

“บางที...เราอาจจะไม่ใช่คู่กันก็ได้”

“แหวน คุณฟังให้ดีนะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับคุณและผม ถ้าคุณยอมตัดเรื่องน้องคุณออกไป เราสองคนก็จะได้ใช้ชีวิตร่วมกัน”

“แต่ชั้นคงไม่มีความสุขหรอก”

“แล้วคุณคิดว่าการที่คุณเลิกกับผม คุณจะมีความสุขงั้นเหรอ”

“มันไม่สำคัญหรอกค่ะ เพื่อให้ทุกอย่างดีขึ้น เพื่อให้แหม่มกลับมาชั้นจำเป็นต้องทำ”

เสือนิ่งไปมองแหวนอย่างเสียใจ “ก็ได้ ถ้าคุณคิดว่าสิ่งที่คุณทำ เป็นสิ่งที่ดีสำหรับคุณ ผมต้องขอโทษด้วย”

“ขอโทษ ขอโทษเรื่องอะไร”

“ก็ขอโทษที่ผมไม่น่าเป็นคนเข้ามาทำให้ครอบครัวของคุณแตกแยก”

เสือหันเดินออกไปด้วยความโกรธ แหวนตะลึงรู้สึกผิดตะโกนเรียกด้วยความเสียใจ แต่เสือก็ไม่หันหลังกลับมาอีก

เสือกลับไปถึงร้านก็คุยกับจ๊อดถึงเรื่องที่เขากับแหวนเพิ่งจะคุยกันมา เสือถามว่าเขาผิดหรือที่ทำให้พี่น้องต้องแยกจากกัน จ๊อดว่าไม่ผิด
“ไม่ผิดแล้วทำไมผู้หญิงถึงต้องเลิกกับชั้น”

“ผมว่าเป็นเพราะผู้หญิงเธอยอมเสียสละ ความสุขส่วนตัว เพื่อส่วนรวมมากกว่าครับ”

“แกหมายความว่าชั้นควรจะยอมรับว่าสิ่งที่เค้าทำมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องใช่มั้ย ชั้นถามหน่อยถ้าเป็นแกล่ะ”

“ถ้าเป็นผม ผมรักผู้หญิงคนนึง แล้วผู้หญิงเค้าก็รักผม ผมก็ไม่สนใจหรอกว่าใครจะคิดยังไง”

“อย่างนี้แกก็เห็นแก่ตัวน่ะสิ”

“ก็อยู่ที่ว่าใครจะคิดล่ะครับ ถ้าคุณแหวนเธอจะเสียสละความรักที่เธอมีต่อพี่เพื่อคุณแหม่ม เราจะว่าเธอผิดก็ไม่ได้ หรือถ้าเธอจะทิ้งคุณแหม่มมารักกับพี่ ใครก็ว่าเธอไม่ได้อีกเหมือนกัน”

“ใช่ ถูกของแก ไม่ใช่ความผิดของแหวน ชั้นต่างหากที่เป็นฝ่ายเห็นแก่ตัว ที่อยากจะได้เธอมาครอบครอง”

“ผมว่าพี่ใจเย็น ๆ ซักนิดดีกว่า รอดูท่าทีคุณแหม่มไปซักพักว่าเธอจะว่ายังไง บางทีเธออาจจะยอมรับและเข้าใจคุณแหวนก็ได้ แล้วจากนั้นเรื่องทั้งหมดก็จะลงตัว”

เสือถอนใจยาวพยักหน้าเห็นด้วยกับจ๊อด

แหวนให้ลิลลี่ไปหาแหม่มด้วยกันที่ห้อง เมื่อแหม่มเห็นว่าเป็นลิลลี่ก็ยอมเปิดประตูให้ แต่ปรากฏว่าแหวนมาด้วย แหม่มทำอะไรไม่ถูก จันดาราซึ่งอยู่ในห้องรู้ทันทีว่าจะต้องมีเรื่องกันแน่ก็ยิ้มด้วยความพอใจ แหวนพยายามอธิบายเรื่อง ของเธอกับเสือ แต่แหม่มก็ไม่สนใจฟัง

“แต่แกต้องฟัง เพราะที่พี่มาวันนี้ พี่ไม่ได้ต้องการให้แกยกโทษให้พี่แค่อยากให้แกรับฟังเรื่องทั้งหมดจากปากของพี่เท่านั้นเอง ส่วนแกจะยกโทษให้พี่หรือไม่ ก็เป็นเรื่องของแก”

จันดาราโผล่ออกมาขัด “ชั้นว่าเธอหยุดเล่านิยายน้ำเน่าซะทีเถอะแหวน”

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ชั้นว่าเธอออกไปจากที่นี่ดีกว่า”

“เธอไม่มีสิทธิมาไล่ชั้น เพราะนี่มันเป็นห้องของแหม่ม ถ้าแหม่มเค้าไม่ต้องการชั้น เค้าก็จะไล่ชั้นเอง ใช่มั้ยแหม่ม”

“ใช่ จันดาราเค้าเป็นเพื่อนชั้น”

“พี่แหม่ม”

“ชั้นว่าแกพาพี่สาวแกกลับไปได้แล้ว”

ลิลลี่เริ่มโกรธ แต่แหวนยังไม่ยอมแพ้

“แหม่ม พี่อยากจะขอโทษแกนะ”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่จำเป็น เพราะพี่ไม่ได้เป็นฝ่ายผิด ชั้นต่างหากที่ผิด ผิดที่ไปหลงรักเค้า สมน้ำหน้าตัวเอง”

“แต่ตอนนี้พี่เลิกกับเค้าแล้วนะ”

“ทำไมพี่ต้องเลิกกับเค้าด้วย มันไม่ได้เกี่ยว อะไรกับพี่ เค้ากับพี่รักกันก็ดูเหมาะสมกันดีแล้วนี่”

“ไม่นะแหม่ม พี่ให้สัญญาพี่จะลืมเค้าไปจากชีวิตพี่ ทุกอย่างมันจะจบลง เราจะกลับไปเป็นพี่น้องกัน เราจะไปมีชีวิตที่เหมือนเดิม แก พี่ ไอ้ลี่”

“ถึงพี่จะเลิกกับเค้ามันก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรกับชั้น เพราะถึงยังไงเค้าก็รักพี่ พี่ไม่จำเป็นต้องเสียสละเพื่อชั้น”

“แต่พี่รักแกนะ รักมากกว่าผู้ชายคนนั้น”

“ไม่จริง พี่รักผู้ชายคนนั้นมากกว่าชั้น”

“ไม่นะแหม่ม พี่ยอมทิ้งเค้าได้เพื่อแก”

“ชั้นว่าพี่เลิกพูดเอาบุญคุณกับชั้นซะที ชั้นไม่อยากฟัง”

“นี่แกพูดอะไรเนี่ย พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นนะ”

“พอทีเถอะ แหวน ชั้นว่าเธอเลิกโกหกแหม่มซะที”

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอนะจันดารา หุบปาก ซะ” ลิลลี่สวนขึ้น

จันดารามองลิลลี่ด้วยความโกรธ แหม่มเอ่ยปากไล่แหวนอีกครั้ง แต่แหวนไม่ยอมไป แหม่มทนไม่ไหวเอาปืนออกมาจ่อแหวน ขณะที่ลิลลี่เองก็กระชากปืนมาจ่อจันดาราเช่นกัน แหม่มบอกให้แหวนกลับไปอีกครั้ง แต่แหวนก็ยังไม่ยอม แหม่มขู่จะยิง ขณะที่ ลิลลี่ไม่ยอมขู่ว่าถ้าแหม่มยิงแหวนเธอก็พร้อมยิงแหม่มเช่นกัน สุดท้ายแหวนจึงยอมกลับไป หลังจากนั้นแหม่มก็ไล่จันดารากลับด้วยเพราะอยากอยู่คนเดียว

ลิลลี่เดินกลับออกมากับแหวนอย่าง หัวเสีย พร้อมกับบ่นว่าแหม่มไม่จำเหตุการณ์ที่แหวนเคยช่วยชีวิตไว้ แหวนได้แต่ห้ามลิลลี่ไม่ให้พูดถึงเรื่องเก่า ๆ อีก ลิลลี่ไม่ยอมบอกแหวน ไม่ต้องเลิกกับเสือและให้ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง

แหวนขับรถไปส่งลิลลี่ที่อพาร์ตเมนต์ ระหว่าง ที่ลิลลี่กำลังขึ้นลิฟต์ไปนั้น ลิฟต์เกิดขัดข้องขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างผิดปกติก่อนจะตกลงมาจากชั้นสูงสุดอย่างเร็ว ลิลลี่พยายามร้องให้คนช่วย แต่ลิฟต์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด พุ่งลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว ลิลลี่กรีดร้องสีหน้าเริ่มเปลี่ยนเพราะความกดอากาศที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดลิฟต์ก็หยุดลิลลี่ลอยเด้งขึ้นมาก่อนจะตกลงไปกองที่พื้นลิฟต์เสียงดังลั่น

เมื่อลิฟต์เปิดออกจ๊อดก็รีบโผเข้ามาหา ลิลลี่ พร้อมกับถามยามว่าเกิดอะไรขึ้น ยามได้แต่บอกว่าระบบควบคุมคอมพิวเตอร์เสีย ต้องมีคนแอบป้อนข้อมูลใหม่เข้าไปแน่ ระหว่างที่จ๊อดกำลังสงสัยนั้น ลิลลี่ก็ร้องโอดโอยจนจ๊อดต้องหันมาสนใจเธอแทน จ๊อดจะพาลิลลี่ไปโรงพยาบาลแต่ ลิลลี่ว่าไม่ต้องแค่กลับไปบนห้องก็พอ

“เป็นไงบ้าง”

“ดีขึ้นแล้วค่ะ เมื่อกี้มันคลื่นไส้ รู้มั้ยจ๊อด มันน่ากลัวมาก ชั้นนึกว่าชั้นคงไม่รอดแล้ว”

“นี่ดีนะ ที่พนักงานควบคุมเค้าแก้ไขทัน ไม่งั้นป่านนี้ตัวคุณทะลุลิฟต์ออกมาแล้ว”

“จ๊อด ชั้นว่ามีใครซักคนพยายามที่จะฆ่าชั้น”

“ฆ่าคุณ”

“ใช่ คุณจำได้มั้ยที่เมื่อสองวันก่อนมีคนขับรถจะชนเรา”

“อืมม์ แต่อยู่ ๆ ใครจะมาฆ่าเราทำไม เราไม่มีเรื่องทะเลาะกับใครซะหน่อย คุณลอง คิดดูซิลิลลี่ว่าไปทะเลาะกับใครไว้บ้าง หรือทำให้ใครอกหักบ้างมั้ย”
“หรือว่า ...”

ระหว่างนั้นโทรศัพท์ในห้องลิลลี่ก็ดังขึ้น จ๊อดไปรับแทน แต่กลับไม่มีเสียงพูดและวางไป ครู่เดียวก็ดังขึ้นอีก พอจ๊อดรับก็เป็นแบบเดิมอีกด้วยความโมโหจ๊อดจึงดึงสายโทรศัพท์ออก อินคาซึ่งเป็นคนโทรฯ มายิ้มด้วยความพอใจกับจันดารา ที่แผนของทั้งคู่ใกล้ จะสำเร็จแล้ว เสียดายที่วันนี้เขาจัดการลิลลี่ ไม่สำเร็จเท่านั้น

จบตอนที่ 18
เครดิต เดลินิวส์

Create Date : 26 เมษายน 2553

Last Update : 26 เมษายน 2553 15:54:15 น.

0 comments

Counter : 416 Pageviews.