รูปนี้ถ่ายเมื่อวันนี้ของปีที่แล้วค่ะ
ก่อนเจ็ดโมงเช้าที่สถานีรถไฟ Gaithersburg
เป็นวันแรกที่ต้องเข้าไปทำงานในเมือง
อากาศหนาวมาก อยู่ที่ 20F ต้นๆ
และฟ้าสวยมาก


ครบหนึ่งปีพอดี
แต่ก็ถือว่าเป็นหนึ่งปีที่ดีพอสมควร
วันนี้ก็ยังหนาวแต่อุ่นกว่าปีที่แล้ว


พาเพื่อนที่แนะนำงานนี้ให้ไปเลี้ยงแซนด์วิชร้านดังชื่อร้าน Pret
พนักงานขายร้านนี้ โดยเฉพาะตอนเช้าๆ แข็งขันดีมาก
พาให้รู้สึกสดชื่น และอยากทำงานตามไปด้วย
คงเป็นเพราะเขาเน้นขายแซนด์วิชเพื่อสุขภาพ
เลยสร้างบรรยากาศร้านให้กระฉับกระเฉงว่องไว
ตอนแรกเพื่อนนึกว่าพาไปเลี้ยงเนื่องในโอกาสวันแห่งความรัก
เพิ่งถึงบางอ้อตอนบอกว่าเลี้ยงขอบคุณที่ให้โอกาสได้งานทำ
พนักงานขายแถมขนมให้คนละหนึ่งอัน
อันนี้เนื่องในโอกาสวันแห่งความรักของแท้
เดินกลับเข้าตึกได้รับคัพเค้กอีกหนึ่งก้อนโต
เลยอ้วนรับเทศกาลกันเสียเลย


เคยอ่านคอลัมน์ถามตอบในหนังสือเล่มหนึ่ง
คำถามมีว่าเจ้าของคำถามเป็นผู้จัดการบริษัท
วันหนึ่งมีนักศีกษามาขอคำแนะนำเรื่องการสัมภาษณ์งาน รวมถึงขอ Reference
เจ้าของคำถามก็ให้คำปรีกษาไปแล้วสองสามครั้ง
แต่นักศึกษาคนนี้ก็ยังส่งคำถามและขอความช่วยเหลืออื่นๆเพิ่มเติมอีก
ซึ่งเจ้าของคำถามชักจะรู้สึกว่านักศีกษาขอความช่วยเหลือมากเกินไปแล้ว
อยากให้เจ้าของคอลัมน์ตอบหน่อยว่าจะจัดการอย่างไรดี
หลายๆคำตอบเห็นด้วยว่านักศึกษารบกวนมากไปจริงๆ
และเจ้าของคำถามก็ควรจะตอบไปตรงๆแบบบัวไม่ใช้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น
ว่านักศีกษาควรจะช่วยตัวเองให้มากกว่านี้


ถึงตรงนี้เจ้าของบล็อกชักอยากส่งถามไปถึงจินตนา 2 จริงๆค่ะ
ว่าท่านจะตอบว่าอย่างไร


คำตอบสุดท้ายที่ไม่ได้มาจากเจ้าของคอลัมน์หรือจินตนา 2
(เพราะเป็นคำถามในนิตยสารฝรั่ง)
แต่มาจากคนอ่านตอบว่า
เจ้าของคำถามควรจะช่วยนักศีกษาคนนี้อย่างสุดความสามารถ
จนกว่านักศึกษาคนนี้จะได้คำตอบที่กระจ่าง
เป็น Reference ให้จนกว่าจะได้นักศึกษาจะประสบความสำเร็จ
เพราะก่อนที่เจ้าของคำถามจะประสบความสำเร็จได้เป็นผู้จัดการอย่างปัจจุบัน
ก็ต้องเคยตกที่นั่งของการ"ไม่รู้จะทำอย่างไรดี"มาก่อน
และอย่างน้อยสักครั้งก็ต้องขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นเช่นกัน


ของขวัญที่มีค่า ไม่ได้วัดกันว่าราคาเท่าไหร่
เพราะเป็นของที่มีชื่อว่า
เวลา โอกาส และ อภัย
ซื้อหาไม่ได้ ให้ได้ด้วยใจเท่านั้น






สวัสดีวันแห่งความรักค่ะ