แวะมาทักทายค่ะ

เข้ามาอ่านหนังสือค่ะ

เป็นมุมมองที่น่าสนใจครับ

ถามเรา ตอนแรกเราอ่านเรื่องนี้ด้วยความอยากรู้เช่นกัน

แต่พอตัวนางเอกของเรื่อง เริ่มไปยุ่งเกี่ยวกับคนที่รู้อยู่ว่าเขามีแฟนแล้ว มีเมียแล้ว (ต่อให้คุณเธอฝ่ายโน้นจะเลวร้ายอย่างไรก็เถอะ) ก็เลยเลิกอ่านไปเลย

ยังไงก็ยังรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้อยู่ดีน่ะค่ะ หึๆ

ให้ยังไง เราก็เห็นว่า ความดีงามควรอยู่เหนือความรักนะ เออ..อาจหัวโบราณไปก็ได้



เพราะงั้น สำหรับเล่มนี้..เราคงไม่ซื้อมาอ่านแน่ๆ
(พูดงี้ แฟนคลับจะมาด่าถึงบล็อกมั้ยนี่)

มาขำความเห็นพี่หนูริน

555555

.. ผ่านหูผ่านตามาบ้าง ตั้งแต่ตอนดังๆ ในพันทิป .. แต่อ่านผ่านๆ แค่ 2-3 กระทู้ก็เลิก เพราะไม่ใช่แนว (ที่ชอบอ่าน) .. รวมเล่มแล้ว ก็คงไมได้ซื้อมาอ่านเหมือนกัน ..

.. แต่ศึกกระทู้เลือดอาบที่ถนนฯ นี่ มม อ่านครบเลยนะ .. ของโปรด ..

.. ของเค้าแรงนะพี่ .. บล็อคคุณพี่ก็อาถรรพ์ใช่ย่อย .. ระวังบล็อคนี้จะอาบเลือดนะคะ ..

เพียงแค่เหงา - ขอบคุณค่ะ

เช้านี้ยังมีเธอ - เล่มนี้คงถูกใจนะคะ

แฟนคลับพี่แอร์กี่ -

สาวไกด์ใจซื่อ - สาวไกด์ฯ เป็นน้องโบฯ โย่...

piccy - ก็ขำกันมาตั้งแต่คืนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอจ้ะ

แม่มดพันปี - ม่ายยยยยยยย ไม่จริง ไม่อาววววววววว

แหมๆๆๆ เราว่าคนแถวๆ นี้ก็เป็นพี่โบฯ เหมือนกันแหละน่า อิอิ

หวาย ทำไมเหมือนคุณสาวไกด์ ฯ ไปได้

เคยอยากรู้อยากเห็นอยู่พักใหญ่ พอนางเอกกลายเป็นอื่น หายสงสารเลยเลิกตามเหมือนกัน

ตามอ่านเรื่องนี้ในพันทิพมาบ้างเหมือนกัน (แต่อ่านไม่จบ) ตามประสาคนอยากรู้เรื่องชาวบ้านเหมือนกันนิ อิอิ

เราว่า เรื่องนี้ดีในแง่ตีแผ่ความเป็นมนุษย์ที่ตัดกิเลสไม่ขาด ให้เห็นด้านมืดของมนุษย์ดี แต่เห็นด้วยค่ะว่า บุคคลที่อ่านควรมีวุฒิภาวะพอที่จะแยกแยะว่าอะไรถูกอะไรผิด

ไม่ได้อ่านจนจบ เลยไม่รู้ว่า ตอนท้ายผู้เขียนได้แทรกข้อคิดจากผลของการกระทำในด้านลบไว้หรือเปล่า ถ้ามี ก็น่าจะดีเหมือนกันนะคะ

เพิ่งรู้ว่า EXACT จะเอาไปทำเป็นละครแล้ว ว้าววว (ตื่นเต้นไปงั้นแหละ คงไม่มีโอกาสได้ดู)

เคยตามเรื่องในพันทิปค่ะ

แต่ตามคดีที่ชาวพันทิปทะเลาะกันเอง แค่เห็นตรงนั้นก็เหนื่อยใจแล้ว เลยพาลไม่อยากอ่านนิยายไปเลย (เกี่ยวกันไหมนั่น)

EXACT สร้างออกมาอาจจะรันทดกว่าเดิมก็ได้นะพี่
เพราะเขาน่าจะเติมความเป็นละครเข้าไปอีก
ทีนี้คุณเชอร์รี่นี่คงดังน่าดูถ้าใครรู้ว่าตัวจริงเป็นใคร
นับเป็นการแก้แค้นอันแยบยล

กรี๊ด ตกข่าวอย่างแรง เป็นหนังสือแล้วเหรอนี่

แบบว่าหลังจากอ่านแล้วพี่แอร์กี่ย้ายโต๊ะกลับไปก็ไม่ได้ตามอ่านอีก (จริงๆ แล้วตามแต่ด้วยความไม่คุ้นที่ทางที่ห้องสวนลุมเลยบื้อหลงอยู่หลายครั้งจนไม่ได้ไปอีก)

ได้ Exact เหรอคะ...ง่า...หลังๆ กลัวละครค่ายนี้เหมือนกัน -_-'' แต่เอาน่ะ...ว่าแล้วงานหนังสือคราวนี้หนังสือพี่แอร์กี่ก็เข้ามาอยู่ในลิสต์ให้เสียเงินอีกเล่ม

อิ๊ๆๆ (คุณผสมย.หาเรื่องมาได้ถูกใจ คุณ ฯคีอารมณ์ดีมากมายหลังจากไปบูดกับเรื่องงานมาทั้งวัน ขอบคุณค่า)

รู้แต่ว่าเรื่องนี้มันดัง แต่ไม่เคยอ่านเลยแม้แต่นิดเดียว

ได้อ่านแต่เซ็งเป็ด นิดๆ หน่อยๆ อิอิ

สวัสดีค่ะ คุณผู้สาวฯ

เห็นคุณ review หนังสือเล่มนี้ เลยแวะมาร่วมแสดงความเห็น ฉันก็ตามอ่านนะคะ ไล่แนจนจบ เพราะ เขาก็เขียนน่าติดตามดี (จริงๆ แล้วก็อยากรู้เรื่องชาวบ้านแหละค่ะ) อ่านมาอ่านไป แล้วก็ติด จริงๆ เรื่องนี้มันก็ล่อแหลม ประเด็นทางศีลธรรมนะ เพราะถ้าเราจะมองว่า หนังสือ หรือวรรณกรรมที่ออกมามันควรจะเสริมสร้างจรรโลงสังคม โดยการมีแบบอย่างดีที่เด่นชัดผ่านทางตัวละคร น่ะค่ะ แต่เรื่องนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้น เพราะทุกคนในเรื่อง(ที่ based on true story) นี่แหละ ทำเรื่องท้าทายศีลธรรมกันทั้งนั้น

ตัวฉันเอง(เป็งสาวแก่แร้ว) ที่ได้จากเรื่องนี้ คือ เรื่องกามารมณ์นี่มันประมาทไม่ได้ อย่าไว้ใจตัวเองมากไป อย่าเปิดโอกาสให้ตัวเองหวั่นไหว จนอาจจะทำสิ่งที่ผิด แล้วเรื่องมันจะยุ่งเหยิงกว่าเดิม ไม่ว่าจะด้วยแรงกดดันใดๆ ก็ช่าง อ่านแล้วฉันสยองเลยอ่ะค่ะ ในเรื่องนี้เห็นได้ชัดมาก

เรื่องนี้เพื่อนคอเล่าติดมากๆ เลยค่ะ เค้ายังชวนให้คอเล่าอ่านเลย บอกว่าสนุก + สะใจ
แต่ตอนนั้นมันผ่านไปเยอะแล้ว ตามอ่านไม่ทัน คิดว่าจะรอตอนรวมเล่มดีกว่า เพราะอ่านสบายตากว่า และก็ออกเป็นเล่มๆ จริงๆ ด้วย อย่างนี้ไม่พลาดแน่ๆ ค่ะ เพราะเรื่องของชาวบ้านคืองานของเรานั่นเอง

เห็นมีกระทู้นึง แนะนำว่า ใ้ห้ชาคริตเป็นพระเอกง่ะเจ๊ ฮ่าๆๆๆๆ

เคยเห็นกระทู้เหมือนกัน แต่ไม่เคยคลิกเข้าไปอ่านหนะคะ
เป็นพวกไม่อยากตามกระแสซะงั้น 555
แล้วอีกอย่างคือ เราไม่ค่อยสนใจเรื่องแบบนี้อยู่แล้วอะคะ

แล้ว EXACT จะเอาไปทำ อืมม เรารู้สึกว่าเรื่องแบบนี้มันเกลื่อนไปหมดแล้วอะคะ พอมีเวลาว่างจะเปิดดูทีวีสักครั้งนึงก็เจอแต่ละครแย่งพระเอกแย่งนางเอกกันเต็มไปหมด ไม่ก็เจอละครซิทคอมไร้สาระตลอด สุดท้ายเลยต้องจำเวลาเอาไว้ให้ดีว่ารายการที่ดูอยู่ประจำมันมีวันไหนกี่โมง แล้วค่อยเปิดทีวีดูให้ตรงเวลาแทน เฮ้อ . . . เมนท์แบบนี้จะโดนด่ามั้ยเนี่ย ขอโทษไว้ล่วงหน้าละกันนะคะ

สาวไกด์ใจซื่อ - ต้องเป็นคุณพุดน้ำบุศย์แน่ ๆ มาลงชื่อตามสาวไกด์พอดี

~:พุดน้ำบุศย์:~ - คนเลิกอ่านเพราะสาเหตุนี้หลายคนเลยค่ะ

ปอมปอมเกิร์ล - อืม การแทรกข้อคิดเหรอคะ ผู้สาวฯ ว่าพี่เขาจะเล่าแทรกตามในเรื่องมากกว่าว่าสิ่งนี้ไม่ดี ไม่ควรกระทำ

Masaomi - ตอนนั้นเป็นฝ่ายมุงกระทู้ค่ะ พออยู่มานานทำให้รู้สึกว่าการตีกันเองเป็นเรื่องปกติของชาวพันทิป เรียกว่าเป็นตามคำนี้เลย "ยามศึกเรารบ ยามสงบเรารบกันเอง" ใครอย่ามาหาเรื่องชาวพันทิปเชียว จะร่วมมือกันตามถล่ม แต่ถ้าว่าง ๆ อยู่จะตีกันแก้เซ็ง

คิงเพนกวิน - จิ้นได้บรรเจิดมากเลยค่ะ แล้วอย่างนี้ตอนที่ละครออนแอร์ เชอรี่จะกล้าเจอหน้าใครไหมเนี่ย

ฯคีตกาล - สารภาพว่าถ้าไม่มีคนเอาลิงค์มาแปะบอกที่บล็อกบอกอ ก็ตามไปอ่านตอนจบไม่ถูกเหมือนกันค่ะ ย้ายไปย้ายมาจนงง

nunja555 - เซ็งเป็ดก็เขียนสนุกดีเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่ามีที่ไหนติดต่อพิมพ์ยัง

O_Sole_mio - ใช่แล้วค่ะ เรื่องกามารมณ์นี่ทำคนเสียมานักต่อนักแล้ว

คอเล่า - อยู่ชมรมเดียวกัน "เรื่องของชาวบ้านเป็นงานของเรา"

แพนด้ามหาภัย - ชาคริตเป็นพระเอกที่เหมาะสมกับบทมาก ๆ ถ้าเล่นจริงรับรอง ดัง โย่....

The White Rider - ไม่เป็นไรค่ะ คนไม่ชอบมีเยอะแยะไป แต่อย่างบอกแหละค่ะ เรื่องแบบนี้คนไทยอินง่าย ไม่งั้นช่อง 3 ช่อง 7 เขาคงไม่เน้นสร้างอะไรแนวนี้บ่อย ๆ หรอกค่ะ

เมื่อคืนกำลังจะหยิบเล่มนี้มาอ่านพอดีเลยค่ะ
แต่อีกเล่มน่าสนกว่า เลยอ่านเล่มนั้นแทน
(เป็นพวกเปิดหนังสือพร้อมกันหลายเล่ม เล่มไหนดึงดูดกว่า ชนะไป)

เรื่องแอร์กี่นี่อ่านในกระทู้แค่ตอนแรก ๆ
แล้วเขาย้ายห้องบ่อย ขี้เกียจตาม เลยลืมไปเลย
กะว่าจะมาอ่านในหนังสือนี่แหละ

ไม่ติดตามอ่านเรื่องนี้เลยค่ะ ฮ่าๆ
แต่มีเพื่อนเล่าให้ฟังว่าเรื่องเป็นไงมาไง

ส่วนตัวก็ไม่ได้ชอบเรื่องแนวนี้ ไม่รู้สิ ปกติพวกละครโรสก็เบื่อพวกแย่งผู้ชายมากๆเลยล่ะ มันเผือเกินไป - -

แต่...ชอบเรื่องของเซ็งเป็ดมากกว่าแฮะ
อ่านแล้ว ... แอบน้ำตานองหน้าจอ ฮือๆ

สวัสดีค่ะ บล๊อกน่ารักมากๆ เข้ามาแล้วติดเลย

แอร์กี่สมัคร Bloggang ไปแล้ว แต่ยังไม่มีเวลาทำเลยค่ะ

มาขอบคุณน้องเจ้าของบล๊อกที่รีวิวเรื่องของพี่นะคะ

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์ ไม่ชอบก็บอกได้ค่ะ ไม่ว่ากันอยู่แล้ว

ขอแอบรีวิวชีวิตรันทดเอง..นิดส์เดียวว่า...

รินรู้ตัวว่าทำผิด ตามใจตนเองทั้งที่ไม่ควร และรินก็ได้รับกรรมทันตา

แอร์กี่อยากสื่อให้เห็นกันว่า รินทำผิดแล้วสำนึกผิด ทั้งพยายามเดินทางที่ถูกเพื่อลูกๆและครอบครัวของรินที่เป็นกำลังใจให้รินมาตลอด ทั้งพยายามสื่อกับผู้อ่านตลอดว่า แบบนี้ไม่ดีนะ อย่าทำ

บางทีความสุข ความอบอุ่นและการถูกอบรมที่ดีจากวัยเด็กของริน คงจะช่วยให้รินเป็นคนอดทน อดกลั้น จนท้ายสุดดูราวอ่อนแอ

หวายย... ยาวแล้ว... ไปดีกว่าค่ะ

แล้วจะมาเยี่ยมใหม่นะคะ

THANKS A LOT FOR YOUR COMMENTS

I AM MATURE ENOUGH TO ACCEPT ALL WITH หรืแพ SMILE ON MY FACE KA ;)

ป.ล.แต่เชอร์รี่ จนวันนี้ยังไม่สำนึกผิดเลย....

^
^
^
โอ้...คนเขียนมาเองเลย

บล็อกนี้นี่ของเค้า "แรง" จริงๆ


ฝากถึงคุณรินนะคะ (แบบที่อ่านไม่จบ ด้วยเหตุผลที่กล่าวมาแล้วในเบื้องต้น)

คุณรินสำนึกได้ก็ดีแล้วค่ะ แต่การทำผิดบางอย่าง ความสำนึกแต่ภายหลังก็อาจช่วยอะไรไม่ได้นะคะ

คุณได้ทำร้ายคนอื่นไป บางบาดแผลน่ะ มันหายไม่ได้หรอกค่ะ

คนๆ หนึ่งที่เลวร้าย ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะไปมีสิทธิ์ไปทำร้ายเค้าได้หรอกค่ะ


คุณเชอร์รี่เค้าจะสำนึกผิดหรือไม่..เราว่าเป็นเรื่องของเขาน่ะนะ

อาจเป็นกรรมเฉพาะบุคคลก็ได้



เอาใจตัวเองไปไว้ในที่สว่างก็พอแล้วค่ะ



หึๆ

^
^
ตามคุณสาวไกด์ฯ มาบอกว่า อ่านถึงตอนนั้น สิ่งที่นึกถึงก่อนเลย คือ ลูก ๆ ของรินน่ะค่ะ คุณแม่เอาความผิดพลาดมาเปิดเผยต่อสาธารณชนอย่างนั้น ลูก ๆ จะรู้สึกอย่างไร ถ้าเพื่อน ๆ ลูกรู้ล่ะ ....

สงสารลูกน่ะ

ยังไม่เคยอ่านในพันทิปเลย
ไว้งานหนังสือจะลองไปหาซื้อดู

แนวเรื่องจริงนี่ ถ้าอ่านแล้วเป็นประโยชน์
เป็นข้อคิดสำหรับคนรุ่นหลัง ก็คงเป็นประโยชน์ไม่น้อย
แต่ถ้าแนวแบบเรื่องที่ดัง ๆ
เช่นคุยโม้ว่ากินมา 17 คนนั้น
ก็ไม่รู้จะเขียนออกมาเป็นหนังสือทำไม

กราบเรียน คุณสาวไกด์ใจซื่อ

ขอบคุณมากค่ะที่เข้ามาแขวะดิฉันอีก

ดิฉันทราบมานานแล้วว่า คุณไม่ชอบงานเขียนของดิฉัน แต่ไม่เห็นเป็นไร ในเมื่อเขียนแล้วก็ต้องยอมรับการวิจารณ์

เคยอ่านความเห็นของคุณมาตั้งแต่ในบล๊อกของคุณ pookpui ตอนที่เรื่องของดิฉันฟู่ฟ่าอยู่ในพันทิป

ที่จริงอยากจะส่งหลังไมค์ไปหาคุณ แต่เดี๋ยวจะโดนมากระแนะกระแหนอีกว่า ไม่แน่จริง

เลยมาตอบในบล๊อกของน้องผู้สาวเมืองยศนี้

ขออภัยเจ้าของบล๊อกด้วยค่ะที่เข้ามาเพิ่มความแรงให้ตัวเอง

ลูกๆดิฉันไม่มีปัญหาอะไรเลยกับงานเขียนนี้ พวกเขาโตมากแล้ว และเข้าใจแม่อย่างดีมาก

นักเขียนที่ดี ย่อมยอมน้อมรับคำวิจารณ์อยู่แล้วค่ะ

...เพียงแค่...อยากให้ท่านผู้อ่านที่อ่านจนจบเรื่องมาวิจารณ์

มิใช่อ่านบางตอน หรีอแค่ฟังเขามา

แล้วเลือกว่าตอนนั้นั่นแหละที่ข้าไม่ชอบ เลยไม่อ่านต่อ

ถ้าไม่ชอบ ไม่อ่านต่อ ไม่คิดจะซื้อ

คุณก็น่าจะวิจารณ์จบตั้งแต่เข้ามาเขียนรอบแรกแล้ว

แต่คุณเข้ามาแวะ เพื่อมาแขวะดิฉันอีก...แปลว่าอะไรหรือคะ?

คราวหน้า อยากด่าดิฉันก็เมลไปได้ที่ pocketbook14@hotmail.com

เพื่อจะได้ไม่ต้องโต้กันไปมาในพื้นที่ที่สวยงามแห่งนี้

ขอบคุณค่ะ

จากหน้า 199...ของหนังสือ ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอม

"...ฉันเขียนเรื่องนี้ ไม่ใช่เพราะเจ็บแค้นครอบครัวของเขา หากอ่านจนจบจะเข้าใจดีว่า ฉันอโหสิกรรมให้ทุกคนไปนานแล้ว แต่ที่มาเขียน เพราะอยากให้เป็นตัวอย่าง เป็นอุทาหารณ์สอนใจน้องๆลูกๆหลานๆ ทั้งเรื่องการเลือกคู่ครอง ทั้งการดำเนินชีวิต ทั้งแอบให้ความรู้เล็กๆน้อยๆเท่าที่นึกออก.. และที่เขียนมาไม่เคยบอกว่าตัวเองดีเลย..."

ขออโหสิกรรมให้คุณสาวไกด์ใจซื่อด้วย

และกราบขอโทษเจ้าของบล๊อกอีกครั้งที่มาใช้พื้นที่แบบร้ายๆค่ะ

อ่านที่ review แล้ว เห็นด้วยมากๆกับประโยคที่ว่า


“จริง” ตามมุมมองของแอร์กี่เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ “จริง” จากมุมมองของคนอื่นที่กลายมาเป็นตัวละครในเรื่อง



บางคนอ่านแล้วอินมาก ถึงขนาดไปสืบดู ไปดูหน้า
อยากลุกขึ้นมาตบเชอร์รี่บ้างล่ะ
แต่เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องราวที่เล่าจากการมองเพียงมุมเดียว จากคนๆเดียวเท่านั้น
อ่านสนกๆ อ่านเป็นข้อคิดให้กับชีวิตดีกว่านะคะ
อย่าทะเลาะกันอีกเลย

ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ ใครจะเป็นไงก็ชั่ง คนเรามีวิจารณญาณที่ต่างกัน

“จริง” ตามมุมมองของแอร์กี่เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ “จริง” จากมุมมองของคนอื่นที่กลายมาเป็นตัวละครในเรื่อง <- เห็นด้วยครับ

ส่วนที่อ่านแล้วอินมาก อยากตบเชอร์รี่ อะไรขนาดนั้นผมคิดว่าไม่สมควรเลย

เคยดูละคร แล้วอยากตบ ตัวอิจฉามั้ยละคะ
ก็มันอินอะคะ

มันแค่อารมรณ์ความรู้สึก ณ ตอนนั้น
ที่อยากแสดงความรู้สึก
จริงๆ จะไปกระโดด ตบ เค้าจริงๆหรือเปล่าว >> ไม่ใช่

นางเอกก็ร้าย วู้วววๆๆๆ นิสัยแย่ กดเปลี่ยนช่อง รึป่าว
ป่าว นั่งุต่อ สนุกดี

อ่านจากตัวหนังสือก็ไม่ต่างจากดูทีวีอ่ะ

ถ้าเป็นละคร ดู อ่ะ ท่าทางคงสนุกเรื่องนี้~

บล็อคเจ๊กลายเป็นที่ฝากรักกันไปแล้ว หน้าที่แล้วก็มีหน้านี้ก็มีอีก อิ๊ๆๆ Hot จริงๆ

hot hot hot

๕๕๕

ขำดีค่ะ

กรุณาไปเอาหลักฐานมานะคะ ว่าแขวะคุณมากมายตอนไหนน่ะนะ

เท่าที่สมองและความจำดิชั้นจำได้ ดิชั้นจำได้ว่า ว่าคุณในเรื่องการกระทำที่ไม่เหมาะสมมากกว่าน่ะค่ะ ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของคุณน่ะ
(อ๊ะ..เผื่อดิชั้นลืม ลองไปหาที่บล็อกบอกอปุกปุยดูค่ะ บอกอแกไม่เคยลบบล็อกอยู่แล้ว จะได้ชัวร์ๆ ว่าดิชั้น "แขวะ" หรือ "ด่า" คุณไว้อย่างไรอะนะ)

เอาเป็นว่า ระดับการตัดสินถูก-ผิดของเราอาจต่างกันก็ได้กระมังคะ


อย่างเรา..เอาเป็นว่าถ้าทำอะไรอย่างคุณ คงไม่กล้านำมาเล่าให้เป็นที่เพลิดเพลินเจริญใจกับคนอื่นหรอกค่ะ



[b]ส่วนเรื่องลูกคุณริน เอ่อ..อ่านอีกทีนะคะ

เราไม่ได้เป็นคนพูดถึงนะคะนั่น[/b]

อ่านใหม่อีกรอบก็ได้ค่ะ หายใจลึกๆ ตั้งสติดีๆ นะคะ

การเป็นนักอ่านที่ดีมีผลต่อการเป็นนักเขียนที่ดีเช่นกันนะคะ



ยินดีที่ได้แลกเปลี่ยนความเห็นกันค่ะ หึๆ

อ้อ..ขอโทษคุณพี่ผู้สาวฯ ด้วยค่ะ ที่มาใช้พื้นที่บล็อกตรงนี้ แต่อยากคุยให้เคลียร์ๆ อะนะคะ


อ้อๆ แล้วก็ที่ดิชั้นอ่านไม่จบแต่อยากมาคุยด้วยนั้น

ดิชั้นถึงไม่เลือกวิจารณ์ที่ตัวงานหรือหนังสือทั้งหมดไงคะ

เลือกที่จะวิจารณ์เท่าที่ตัวเองอ่านแล้วก็บอกว่าไม่ชอบการกระทำของตัวละครคนนี้นะ จึงไม่อ่านต่อ
(ซึ่งต่อให้เป็นตัวละครที่ "แต่ง" ขึ้น ไม่ใช่ตัวคนจริงๆ ก็ตามทีเถอะ)



ดังนั้น..ถ้าเอาตามวิสัยนักเขียน

ก็เพียงแต่ยอมรับว่า ลักษณะนิสัยตัวละครอย่างนี้ อาจไม่ถูกจริตสำหรับคนบางคน (หัวเก่าโบราณอย่างข้าพเจ้าเป็นต้น)

แต่ออกจะเป็นที่สนุกสนานน่าติดตามสำหรับนักอ่านจำนวนมาก..มิใช่หรือคะ?



เอ่อ..นี่ที่ดิชั้นพูดคุยนี่ ถึงกับเป็นการทำ "กรรม" กับคุณจนต้องอโหสิกรรมให้กันเชียวหรือคะ?

อ่า..งั้นก็ขออโหสิกรรมให้คุณเช่นกันค่ะ

วันนี้ออกไปทำธุระข้างนอก เลยไม่ได้นั่งเฝ้าบล็อก แต่ก็มีคนรายงานสถานการณ์ให้ฟัง ปาดเหงื่อ 1 ที

พี่แอร์กี่ น้องสาวไกด์ฯ คะ
บรรทัดฐานของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน ดังนั้นถ้ามีคน 2 คนตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็อาจจะหาทางออกที่ต่างกัน ไม่มีใครถูกหรือผิดกว่าใครหรอกค่ะ


สำหรับคนอื่น ๆ ที่อาจจะผ่านเข้ามา นี่คือเหตุการณ์(เกือบจะ) ปกติของบล็อกนี้

^
^
^
นั่นสิคะ ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะกลายเป็นคนที่ต้องมาคะยแบบ hot hot อย่างนี้เหมือนกัน

บล็อกเจ๊นี่ ของ "แรง" จริงๆ ค่ะ แหะๆ



เอาเป็นว่าขอโทษพี่ผู้สาวฯ อีกทีค่ะ ที่ทำให้บล็อกนี้กลายเป็นเรื่องอย่างนี้ซะงั้น

^
^
อ้าว พิมพ์ผิด ขออภัย "คุย" ค่ะ ไม่ใช่ "คะย" แหะๆ
หวาดเจี๋ยวแฮะ

ไม่เคยเห็นตอนอยู่ในพันทิบเลยค่ะ เราไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ย

เพราะงั้น สำหรับเล่มนี้..เราคงไม่ซื้อมาอ่านแน่ๆ
(พูดงี้ แฟนคลับจะมาด่าถึงบล็อกมั้ยนี่)

หาอ่านหน่อยก็ดี เผื่อความคิดความอ่าน จะพัฒนาให้ดีขึ้นบ้าง
แล้วไม่ต้องกลัวแฟนคลับจะมาด่านะ แฟนคลับแอร์กี่ มีการศึกษา และวุฒิภาวะพอ

ทั้งๆที่รู้และเคยอ่านเจอมาก่อนหน้าว่าบล๊อคนี้"ร้อน"เป็นระยะๆ
แต่ก็ขอสารภาพว่าด้วยใจจริงว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่มีส่วนทำให้บล๊อคนี้"ร้อน"

ในฐานะแฟนคลับและ"เพื่อน"คนหนึ่งของพี่แอร์กี่ ย่อมไม่ต้องการเห็น"เพื่อน"ไม่สบายใจ
และแน่นอนที่สุดว่า..หากต้องคอมเม้นท์อะไร
คงยากที่จะไม่มี "BIAS" มาเกี่ยวข้อง

เรื่องเล่าต่อไปนี้ จากคนที่คิดว่า ไม่มี "BIAS" ค่ะ
...ความที่ลูกๆ ได้ยินแม่เล่าเรื่องนี้ให้น้องร่วม(จากอีก)เว็บคนหนึ่งฟังจากโทรศัพท์
เลยคว้าหนังสือเล่มนี้ไปอ่าน
ได้ถามลูกชายวัย 13 กว่าๆ ตอนยังอ่านไม่จบ ว่าอ่านแล้วรู้สึกยังไง
เค้าตอบว่า ...รินนี่"โง่"จัง

...ถามลูกสาววัย 11 กว่าๆด้วยคำถามเดียวกัน หลังจากอ่านจบภายใน 2 ชั่วโมง
เค้าตอบว่า ..มันส์มากเลยแม่..ยิ่งตอนเอารองเท้าตบหน้าเนี่ย มันส์สุด!!!

พอคนที่คิดว่า มี "BIAS" กลับมานั่งคิดจากคำตอบของลูกๆ ในคำถามเดียวกัน
...ตอบว่า...ถ้าได้อ่านตอนอายุน้อยกว่านี้ซัก 5-10 ปี ต้องบอกว่า"รับไม่ด้ายยยยยยยย"
แต่เพราะมาอ่าน ในวัยนี้ ..วัยที่ได้เห็นโลกและชีวิตในระดับหนึ่ง
ซึ่งถึงแม้ว่าสิ่งแวดล้อมรอบตัวยังห่างไกลจากสภาวะที่"ริน"ประสบ
...ก็ต้องยอมรับว่า...สิ่งนี้ เป็นสิ่งที่เป็นไปได้
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของกรรมเก่า เรื่องของกิเลสตัณหา หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวข้อง
...แต่นี่ คือ ประสบการณ์ชีวิตของคนๆหนึ่ง
ซึ่งถ้าเราสามารถเลือกเอาจุดผิดพลาดเหล่านั้นมาศึกษา มาเรียนรู้
อย่างน้อย ก็"ทุ่น"เวลา หรือ ทำให้เราไม่จำเป็นต้องไปเสี่ยงลองของจริง

หนุ่มใกล้ตัวเห็นลูกๆอ่าน ก็เลยหยิบมาอ่านมั่ง ทั้งๆที่ปกติงานยุ่งแสนยุ่ง
ใช้เจียดเวลาอ่านในห้องน้ำช่วงเช้า-เย็น ประมาณ 2-3 วัน
ตอนอ่านวันแรก ก่อนไปทำงาน ถามว่าเป็นยังไง
เค้าบอกว่า "ไม่น่าให้ลูกอ่าน"
แต่..."ขออ่านจนจบก่อน แล้วจึงจะวิจารณ์"

จนเวลาผ่านพ้นไปเกือบ 1 อาทิตย์แล้ว
ยังไม่มีโอกาสได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวเกี่ยวกับเรื่องนี้
แต่เจ้าตัวรู้ว่า ลูกๆ โดนแม่อบรมไปเรียบร้อยเกี่ยวกับการเลือกคบเพื่อนต่างเพศ
...การไม่ควรริรักในวัยเรียน เพราะ"ขนาดคนที่เค้าทำงานแล้ว ยังพลาดได้เลย"

(ความที่เพิ่งอ่านวารสาร"สร้างสุข"ของ สสส. ฉบับเดือน กพ.50เมื่อไม่กี่วันก่อน
จำได้ประโยคหนึ่ง ว่าเพศศึกษาในวัยรุ่นไทย เริ่มต้นราว 14 ปีซึ่งเป็นอายุเฉลี่ยที่ต่ำกว่าประเทศอื่น
ขณะที่สิ่งแวดล้อมทำให้เด็กโตเร็ว ไม่ว่าจากเพื่อนหรือสื่อต่างๆโดยเฉพาะอินเตอร์เน็ต
พ่อแม่ผู้ปกครอง จำเป็นต้องหาโอกาสคุยและสั่งสอนในเรื่องนี้อย่างค่อยเป็นค่อยไป)

...ฉะนั้น เลยถือโอกาสนี้สอนลูกผ่านประสบการณ์จริงของคนอื่น ซะเลย...

..เหรียญมี 2 ด้าน...ขึ้นอยู่กับวัย ประสบการณ์ และทัศนคติของแต่ละบุคคลในการมอง...
ถ้าเราเลือกเอาด้านที่ดีไปใช้ประโยชน์ ก็น่าจะเป็นกำไรต่อตัวเอง
แต่ถ้าเราไม่เลือกเหรียญนี้ ก็ไม่เห็นจะต้องมีใครว่าอะไร
จริงมั๊ยคะ

เห็นใจความโชคร้ายของคุณแอร์กี่ค่ะ แต่ไม่เห็นด้วยกับการใช้ชีวิต
มันก็เลวกันทุกคนละ รินก็เอาแต่ใจและเห็นแก่ตัว รู้ก็ทั้งรู้ว่าผู้ชายเขามีเจ้าของแล้วตั้งแต่แรก ก็ยังไม่ยอมเลิกพัวพันกับเขา
จนท้องขึ้นมาก่อนแต่ง ผู้หญิงที่โตขนาดทำงานแล้วไม่น่าพลาดนะ
ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทางบ้านเขารังเกียจ แน่ละเขาคิดว่ามา"จับ" ลูกชายเขา
ผู้ชายสองคนในเรื่องก็เป็นชายไทยที่ไม่มีความรับผิดชอบ เป็นขุนแผนตกยุค เห็นผู้หญิงคนไหนฟันได้ก็ฟัน
น่าขยะแขยงเป็นที่สุด
แต่ผู้ชายเฮงซวยพวกเนี้ย ถูกเคลือบทอง ด้วยความหล่อ ด้วยหน้าที่การงานดีๆ ด้วยเงินเดือนสูงๆ พอจะมีแมงเม่าสาวๆบินเข้ามาไม่ขาด
ส่วนเชอรี่ เป็นผู้หญิงเอาแต่ใจและเห็นแก่ตัวพอๆกัน ในเรื่องระบายสีเธอได้น่าเกลียดมาก ถ้าเป็นจริงเธอก็เป็นตัวเวรตัวกรรมที่หนักมากสำหรับบาปที่รินทำกับตัวเอง

ชีวิตเหล่านี้ตีแผ่ออกมาด้วยคำแก้ตัวว่า เพื่อไม่ให้ใครเอาเยี่ยงอย่าง เป็นคำอธิบายที่สวยหรูพอที่แฟนคลับจะออกมาปกป้องได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ
ก็แง่มุมชีวิตดีๆน่ะมันไปอยู่ไหนหมดล่ะคุณริน คุณไม่มีบ้างหรือ ถึงต้องเน้นแต่ประณามสามีและเมียน้อย
ส่วนตัวคุณเองมีชู้ ก็ยังมีถ้อยคำแสดงความเห็นใจตัวเอง ทั้งที่พฤติกรรมคุณก็ไม่ต่างจากเชอรี่เท่าไร
ไม่อยากให้เรื่องนี้แพร่หลายด้วยความรู้สึกว่า น่าเห็นใจ น่าอ่าน ถึงมีอะไรไม่ดีก็ซื้อเข้าไปให้ลูกอ่าน แล้วอธิบายกับลูกว่าไม่ดี
มันจะดีกว่าถ้าซื้อหนังสือดีๆให้ลูกอ่านแล้วอธิบายว่านี่คือชีวิตแบบอย่างที่ดี อย่างที่ตรงกันข้ามถือว่าไม่ดี
บนแผงมีแต่หนังสืออธิบายทางรกเป็นหลุมเป็นบ่อให้เยาวชนอ่าน เพื่อบอกว่าอย่าเดินทางนี้นะ แล้วทางที่สะอาดและสว่างให้พวกเขาเห็นแล้วรู้เลยว่าควรเดินล่ะ อยู่ตรงไหนบ้าง?
ขอโทษถ้าแรงไปค่ะ แต่ไม่ชอบจริงๆ

^
^
^

เอาล่ะค่ะ ขออนุญาตเจ้าของบล็อกเรียบร้อยแล้ว ขอมาตอบแล้วกันนะคะ

สำหรับคุณนับดาวบนฟ้า

อ่า..ให้หามาอ่านเพื่อ เผื่อความคิดความอ่าน จะพัฒนาให้ดีขึ้นบ้าง

อืมม์..ในแง่ไหนล่ะคะ?

แง่ที่ว่า การกระทำอย่างนี้ไม่ควรทำ ควรระวังตัวให้ถึงที่สุด กามรมณ์เป็นเรื่องอันตรายหากไม่ห้ามใจให้ดีน่ะหรือ

ดิชั้นคิดว่า ไม่ต้องหามาอ่าน แต่ด้วยการอบรมจากครูอาจารย์ ผู้ปกครองรวมทั้งการอ่านหนังสือเล่มอื่นๆ ที่ไม่ต้องสื่อมาในทางนี้ก็สามารถพัฒนาความคิดความอ่านในประเด็นนี้ได้นะคะ

อาจสุดโต่งไปหน่อยที่จะบอกว่า

"คนเราไม่ต้องลองเสพยาเสพติด ก็รู้ค่ะว่ามันไม่ดี ไม่ต้องไปอ่านหนังสือของคนที่เคยเสพยามาแล้วก็ได้"




สำหรับป้าปูเป้

ขอบคุณสำหรับการแลกเปลี่ยนความเห็นอย่างสุภาพชนนะคะ อย่างนี้เรายินดีคุยเป็นอย่างยิ่งค่ะ^^

เราเองอาจจะผิดส่วนหนึ่งที่ไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้จนจบ (อย่างที่ยอมรับมาแล้วว่าด้วยเหตุผลอะไรน่ะนะคะ ซึ่งเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแรกค่ะที่อ่านไม่จบเพราะการกระทำของตัวละคร)

แต่ก็อย่างที่ป้าปูเป้สรุปค่ะ

ถ้าเราไม่เลือกเหรียญนี้ ก็ไม่ควรต้องมีใครมาว่าอะไรนี่คะ

เราไม่กินอมยิ้มเพราะกลัวฟันผุ ต่อให้ใครต่อใครบอกว่าอร่อยนักหนา

แล้วมันเป็นความผิดงั้นหรือ? หึๆ

ยังไงก็ขอบคุณป้าปูเป้ค่ะ

อย่างน้อยก็ยังดีที่คุณแอร์กี่มีแฟนคลับและเพื่อนอย่างป้าปูเป้ค่ะ แฟนคลับน่ารักๆ อย่างนี้หายากนะคะ ส่วนใหญ่ก็ปกป้องแบบน่ากลัวมากๆ กันซะมาก

ขอบคุณคุณสาวไกด์ฯ ที่ชมว่า.."ยังดีที่คุณแอร์กี่มีแฟนคลับและเพื่อนอย่างป้าปูเป้ค่ะ"
ก็ต้องขอตอบกลับว่า..เพราะ"ป้าปูเป้มีเพื่อนที่ดีอย่างคุณแอร์กี่เช่นเดียวกัน"ค่ะ

ถ้าคุณสาวไกด์ฯ รู้จักตัวจริงของพี่แอร์กี่...จะรู้ว่า เธอเป็น"ผู้ให้" ใจกว้าง ขำขำและน่ารักมากๆในชีวิตจริง น้องๆในสวนลุมหลายๆคนรู้จักเธอดีค่ะ

ถึงบอกไงคะ....ว่ายาก ที่จะไม่แสดงความเห็นด้วยความ"ไม่BIAS"

***************************************


ส่วนความคิดของคุณ"ฝากคุณริน" คห.42 ก็คงจะเป็นอีกแง่ที่บางคนและหลายๆคนก็อาจจะคิดอย่างนี้
ซึ่งดิฉันเอง ก็ยอมรับความเห็นของคุณใน"บางส่วน" ค่ะ


...เชื่อว่า ถ้ารู้ล่วงหน้าและย้อนเวลาได้
ริน หรือ แม้แต่ใครก็ตาม คงไม่อยากมีส่วนเข้าไปพัวพันจนมีเรื่องเล่าให้คนอื่นฟังหรอกค่ะ

ถ้าให้แลกความขมขื่นที่ผ่านมาในชีวิตกับชื่อเสียงโด่งดังจนขนาดขึ้นอันดับ 1 ในพันทิปติดต่อกันนานกว่า 4 เดือนด้วยเรื่องชีวิตจริงอย่างนี้

...ส่วนตัว ดิฉันไม่ขอแลกนะคะ
...ขอเป็นแม่บ้านลูกสองธรรมดา ที่มีชีวิตเรียบๆง่ายๆ ไม่โลดโผน และมีความสุขในครรลองของครอบครัวอย่างที่เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆดีกว่า

แต่ถ้าวันหนึ่งข้างหน้า ชีวิตอาจจะมีสีสันมากขึ้น เพราะเหตุการณ์บางอย่าง

เช่น...ลูกชายไปทำผู้หญิงท้องก่อนแต่ง
ถามว่า จะบอกได้ไหม ว่าลูกชายโดนผู้หญิง"จับ"
ถ้า..ผู้หญิงคนนั้น สวย (มาก) มีความรู้ที่ดี มีชาติตระกูลดี มีกริยามารยาทที่คนทั่วไปชื่นชม มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนสูง จนแม้กระทั่งลูกชายยังชมเชยให้คนอื่นฟังอยู่บ่อยครั้ง

....???...

เคยพูดอยู่เสมอกับหลายๆคน ว่า.."ไม่มีใครที่ได้อะไรไปทุกอย่าง"...
ไม่เคยเห็นใคร ที่ชีวิตมีแต่ด้านดีๆหรือแย่ๆไปทั้งหมด
...รินเอง...จัดว่าเป็นสาวโชคดีครบสูตร...สวย-รวย-เก่ง มาจากครอบครัวที่ดี...
แต่เธอโชคร้ายตรงที่ เธอต้องเข้ามาตกอยู่ในวังวน "สามคน(หรือมากกว่า) ผัวเมีย" ที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานเป็นเวลาหลายต่อหลายปี


ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่ใช่เรื่องของเธอซึ่งเป็น"เพื่อน"
....ก็ยังไม่มองเรื่องนี้ มากไปกว่า..."กรรมเก่า"อะไรที่ทำให้แต่ละคนต้องมาเจอกันด้วยเรื่องแบบนี้


มีอยู่ตอนหนึ่งที่คุณ"ฝากคุณริน"เขียนว่า
"แง่มุมชีวิตดีๆน่ะมันไปอยู่ไหนหมดล่ะคุณริน คุณไม่มีบ้างหรือ "

...ไม่ทราบว่า คุณฝากคุณรินได้อ่านเรื่องนี้จนจบรึเปล่านะคะ
แต่มีประเด็นหนึ่งที่รินบอก คือ...รินโชคดีที่ผ่านเรื่องร้ายในชีวิต เพราะมีพ่อแม่ที่ดีมาก คอยช่วยเหลือและเป็นกำลังใจให้กับทุกครั้งที่พลาด มีอยู่ตอนหนึ่งด้วยซ้ำที่เธอบอกว่า ถ้ามีเวลา เธออยากเอาเรื่องชีวิตของเธอในวัยเด็กมาเล่าให้ฟังว่า เธอมีครอบครัวที่แสนสุขอย่างไร...


และถ้า มีโอกาสได้อ่าน เรื่องที่เธอเขียนในงานพระราชทานเพลิงศพคุณพ่อของเธอ และโพสต์ในสวนลุมในช่วงเวลาไล่เลี่ยกับที่เรื่องนี้จบลง

คุณ"ฝากคุณริน"จะทราบว่า...คุณพ่อคุณแม่ของเธอน่ารักขนาดไหน
...เพราะเลี้ยงเธอมาดีเกินไป...
....เธอจึงมีชีวิตที่รันทดแบบนี้ไงคะ...
(ซึ่งจะเห็นได้ว่า เชอรรี่เอาชนะเธอได้ เพราะผ่านชีวิตที่"ต้องสู้"มากกว่าเธอมากมาย)



อีกประเด็นหนึ่ง ที่คุณ"ฝากคุณริน"พูดมา
"มันจะดีกว่าถ้าซื้อหนังสือดีๆให้ลูกอ่านแล้วอธิบายว่านี่คือชีวิตแบบอย่างที่ดี อย่างที่ตรงกันข้ามถือว่าไม่ดี "
^
^
^
ไม่ทราบว่า คุณ"ฝากคุณริน" แต่งงานมีครอบครัว มีลูกแล้วรึเปล่านะคะ
แต่อยากจะบอกว่า ในชีวิตจริง มันทำไม่ได้อย่างที่คุณว่าหรอกค่ะ
เพราะคำตอบของ 1+1 ไม่ได้เท่ากับ 2 เสมอไป
ขึ้นอย่กับทางเลือกหลายๆทางที่คุณจะเลือก
ไม่ได้บอกว่า คำตอบของคุณนั้นผิด
..แต่อยากจะบอกว่า ...

"มันจะดียิ่งกว่า(มั๊ย) ถ้าเห็นลูกอ่านหนังสือที่ไม่ดี แล้วเค้า(หรือเรา)สามารถชี้ให้เห็นถึงความบกพร่องหรือแง่คิดของหนังสือได้"

...อย่างไรก็ตาม นี่เป็นบรรทัดฐานและวิจารณญาณส่วนบุคคลค่ะ...

เพิ่งนึกได้ว่า มีหลายคนบอกว่า เรื่องของพี่แอร์กี่ ทำให้เค้ารู้สึกถึงบางอย่าง มีบางคนเจอบางเรื่องอย่างที่พี่แอร์กี่เจอ
บางคนกำลังจะเจอ และบางคนก็รู้สึกว่าเรื่องของพี่แอร์กี่คล้ายกับเรื่องของเพื่อน ญาติพี่น้องของตัวเอง
การอ่านเรื่องนี้ ทำให้เค้าได้แง่คิดและมุมมองที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเองและคนที่เกี่ยวข้อง


มีผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งมีลูกอ่อน อ่านเรื่องของพี่แอร์กี่แล้วเขียนลงมาในกระทู้ตอนสุดท้าย ว่าอ่านจบแล้วรู้สึกได้เลย ว่าเค้าไม่อยากให้ลูกของเค้าต้องเจอสภาพครอบครัวที่เป็นแบบนี้ (เค้ามีบล๊อค และมีรุปลูกอ่อนให้ดูด้วยนะคะ)

พี่แอร์กี่มาเล่าให้ฟังว่า อ่านแล้วดีใจมาก ที่เรื่องของเธอทำให้คนอ่านโดยเฉพาะผู้ชาย ได้รับทราบถึงความขมขื่นและเจ็บช้ำ ของผู้หญิงที่สามีนอกใจ

..อย่างน้อย เรื่องของเธอก็เป็นประโยชน์ให้กับคนอ่านได้บ้าง...ไม่มากก็น้อย



กำลังจะจบ พอดีนึกขึ้นได้อีกเรื่องที่บอกว่า
"ผู้หญิงที่โตขนาดทำงานแล้วไม่น่าพลาดนะ"
...อันนี้ ขอแย้งอย่างแรงค่ะ...

สาวๆวัยละอ่อน เมื่อซัก 20 กว่าปีก่อนน่ะ ไม่ได้มีความรู้เรื่องเพศศึกษาและความสัมพันธ์หญิงชายอย่างสมัยนี้ที่สังคมค่อนข้างเปิดกว้างนะคะ

..ไม่มีอินเตอร์เน็ตและสื่ออื่นให้ปรึกษาหรอกค่ะ
โธ่..สาวที่ไม่เคยต้องมือชายน่ะ
แค่หนุ่มจับมือนิดเดียว ก็เสียวไปทั้งตัว มือไม้อ่อนไปหมดแล้วล่ะค่ะ
ยิ่งเจอหนุ่มที่มีประสบการณ์มากๆ มาเล้าโลมด้วย
...มันยากมากๆที่จะหักห้ามใจตัวเอง นะคะ...

ถ้าว่ากันด้วยปัจจุบัน
ยามว่าง คุณ"ฝากคุณริน"ลองผ่านๆไปอ่านแถวสวนลุมนะคะ ไม่ต้องสาวที่เพิ่งทำงานแล้วหรอกค่ะ
..สาวๆที่ทำงานมานานหลายปียังพลาดออกถมไป

..นี่ขนาดไม่นับเรื่องน้องแหม่มเบนโลผู้โด่งดัง และ ดาราคนอื่นๆหลายคนที่ท้องก่อนแต่ง จนแทบจะเป็นธรรมเนียมแล้วด้วยนะคะ

ถึงคุณข้างบนที่ไม่อยากเอ่ยชื่อหลายๆคนที่มาว่าน้าแอร์ ผมเป็นคนที่รู้จักน้าแอร์และน้องๆดี
แม่ผมและผมไปค้างที่บ้านน้าแอร์ทุกปิดเทอม ผมกะแม่เคยรับโทรศัพท์ด่ากราดจากเชอร์รี่หลายครั้ง คนใกล้ตัวจะรู้ว่าน้าแอร์เค้าทนมาก ไม่อยากเห็นคนมาด่าน้าแอร์แบบนี้ น้าแอร์เขียนหนังสือเก่ง ทำไมไม่พูดกัน หนังสือของน้าแอร์ เพื่อนผมที่เป็นแอร์คะยั้นคะยอให้อ่าน พออ่านไปได้ซักพัก บอกแม่ให้โทร.ไปถามน้าแอร์ ถึงรู้ว่าน้าแอร์เขียนเอง ผมดีใจสุดๆที่น้าแอร์ได้เป็นนักเขียนเสียทีเพราะน้าแอร์บอกมานานแล้วว่า อยากเป็นนักเขียน ที่บ้านน้าแอร์มีหนังสือเยอะแยะ น้าแอร์เรียนเก่ง ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองอักษรจุฬา ได้ทุนเรียนโทภาษาเยอรมัน น้าแอร์ไม่เคยโม้ ในคำนำหนังสือน้าแอร์บอกแค่จบมาจากอักษรจุฬาแค่นั้น



ที่คุณๆข้างบนเขียนว่าน้าแอร์ ผมอยากให้ไปรู้จักตัวจริงน้าแอร์ พวกคุณอาจจะบอกว่าไม่เห็นอยากรู้จัก
และถึงพวกคุณไม่ซื้อ หนังสือของน้าแอร์ก็ขายได้ขายดี วางแผงได้ไม่ถึงเดือนก็พิมพ์ครั้งที่สองแล้วเพราะแง่มุมดีๆของชีวิตกับความรู้เรื่องต่างๆ งานแอร์ งานนักบิน น้าแอร์เค้าก็ใส่ไว้ตั้งเยอะ คนอ่านที่หาไม่เจอนี่เรียกว่าอ่านเอง หรือแค่ฟังเค้ามากันเหรอครับ น้าแอร์เล่าเรื่องนูเมียจนคนอยากไปเห็น น้าแอร์เล่าเรื่องญี่ปุ่น เรื่องอเมริกา เรื่องชีวิตน้าแอร์แบบคนอ่านเห็นภาพและลุ้นตามตลอด ผมดีใจกับน้าแอร์ที่ตอนนี้มีแต่คนมารอให้น้าแอร์เขียนหนังสือให้ ใครไม่เห็นค่าของน้าแอร์ แต่ผม แม่ผม และคนใกล้ๆตัวน้าแอร์เห็นทั้งนั้น ผมว่ามีแต่คนรักน้าแอร์ ผมอยากให้คนที่ด่าน้าแอร์ให้ความยุติธรรมกับน้าแอร์บ้างครับ ผมมองเหรียญที่ชื่อแอร์กี่มาทุกด้าน และผมรักน้าแอร์เลยอยากถามพวกคุณที่ว่าน้าแอร์ว่า ในชีวิตคุณนี่ไม่เคยทำผิดกันเลยใช่มั้ย ถ้าเรื่องนี้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีเพราะชีวิตที่ผิดพลาด พวกคุณก็เอาตัวอย่างชีวิตดีๆของพวกคุณมาเขียนบ้างสิ จะรออ่าน หุหุ หึหึ
น้าแอร์ไม่ได้ใช้ให้ผมเข้ามา ผมมาตามที่มีคนบอก น้าแอร์ไม่อยู่ ไปต่างประเทศตั้งแต่เมื่อเช้า
อีกหลายวันกว่าจะได้กลับมาอ่านที่พวกคุณเขียนหรือน้าแอรือาจจะไม่อ่านก้ได้ น้าแอร์บอกผมว่า เรื่องเล็ก เจอมาเยอะกว่านี้ น้าแอร์บอกผมอย่ามาอ่าน และแฟนคลับน้าแอร์คงไม่เข้ามากันหรอกครับ น้าแอร์ห้ามไว้แล้ว แต่ผมมันคนอยากรู้เรื่องชาวบ้านเหมือนคนอื่นๆแหละ เลยเข้ามาเขียนมั่ง เห็นบล๊อกสวยดี หุหุ หึหึ

อ่า..ค่ะ

คือดิชั้นก็ไม่ได้ว่าเธอเขียนไม่ดีค่ะ เธอเขียนดี มีชั้นเชิงในการเขียน (ไม่เช่นนั้น คนจะติดกันขนาดนี้หรือ?) มีลูกหยอด มีการแทรกความรู้ด้านอาชีพและที่เที่ยวค่ะ (อย่างนูเมียน่ะ ดิชั้นก็เพิ่งรู้จากการได้อ่านว่า มันน่าไปเที่ยวขนาดนี้ก็จากตอนที่ยังอ่านเรื่องช่วงแรกๆ อยู่นี่แหละค่ะ)



แต่ต้องแยกประเด็นกันนะคะ

ดิชั้นไม่ได้ไม่อ่านเรื่องนี้เพราะ "เขียนไม่ดี" (ก็บอกแล้วว่าเขียนดีค่ะ) แต่ "ไม่ชอบการกระทำของตัวละคร" ค่ะ

แล้วการที่ตัวจริงเป็นเช่นไร กับการวิจารณ์งานเขียนก็ต้องแยกเช่นกันค่ะ

ถ้าเป็นนักเขียนที่ดี ต้องแยกตรงนี้ให้ออก เช่นเดียวกับหากเป็นนักวิเคราะห์วิจารณ์ที่ดี (ซึ่งไม่ได้หมายความว่าดิชั้นเป็นแล้วหรอกนะ) ก็ต้องแยกกันให้ออกค่ะ

ระหว่าง "ความสัมพันธ์ส่วนตัว" กับ "ตัวงาน"



มิเช่นนั้น เราจะไม่กล้าเป็นกระจกสะท้อนให้กับ "เพื่อน" "พี่" หรือ "น้า" ฯลฯ ของเราว่าเค้าไม่ดีอย่างไร จะกล้าบอกเค้าแต่เรื่องดีๆ (เพราะเกรงใจในความสัมพันธ์ หรือเห็นแก่นิสัยดีๆ ของเค้า)


ซึ่งจะทำให้เจ้าตัวไม่เห็นแง่มุมในหลายๆ ทางที่จะนำไปพัฒนาตัวงานของตัวเองได้นะคะ




เรื่องไม่มีใครทำผิดพลาดเลยใช่มั้ย ลองเขียนมาให้อ่านบ้างสิ ฯลฯ

เฮ้อ..ประเด็นอย่างนี้อีกแล้ว แต่จะคุยด้วยแล้วกันนะคะ



ใช่ค่ะ ไม่มีหรอก..คนที่ไม่เคยทำผิดพลาด

แต่ท่าทีต่อความผิดพลาดนั่นต่างหากเล่าที่สำคัญ



แล้วก็ขอถามอีกทีเถอะ จะมาเดือดร้อนอะไรกันคะ?

หากคนจำนวนมากมายมหาศาลนั้นชื่นชมการกระทำของคุณริน เห็นใจและเป็นกำลังใจให้เธอตั้งเยอะ

แต่มีเพียงคนกลุ่มเล็กๆ กลุ่มหนึ่งที่หัวโบราณ ไมชอบการที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะไปยุ่งกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว และเลือกที่จะไม่สนับสนุน

คุณพูดมาน่ะถูกต้องเลย

ต่อให้กลุ่มคนเล็กๆ เหล่านี้ไม่อ่าน ยังไงคนอื่นก็อ่าน ยังอาจได้เพิ่มการตีพิมพ์อีกหลายครั้ง (อาจจะเป็นสิบๆ ครั้งเสียด้วยในอนาคต)



เช่นนั้นแล้ว เดือดร้อนอะไรนักหนา? กับความคิดเห็นของคนอีกจำนวนหนึ่งที่ไม่ได้ชื่นชอบ


หรือคาดหวังไว้แต่เพียงว่า จะต้องมีแต่คำชมเชย มีแต่ดอกไม้มอบให้

การชอบ-ไม่ชอบมันเป็นความเห็นส่วนบุคคลค่ะ

แล้วการรีวิวหนังสือ หรือแสดงความคิดเห็นต่อหนังสือก็เป็นสิทธิ์ที่ "คนอ่าน" มีสิทธิ์เต็มที่ที่จะแสดง...มิใช่หรือคะ?




เดี๋ยวเราจะไม่อยู่แล้วเหมือนกันค่ะ

ถ้าจะพูดอะไรก็ขอให้สุภาพกันนิดหนึ่งแล้วกัน เกรงใจเจ้าของพื้นที่เค้า (ถึงจะขออนุญาตแล้วก็เถอะ)

แล้วพรุ่งนี้ได้มาอ่านจะมาคุยด้วยอีกทีค่ะ

.. บอกแล้ว บล็อคนี้มันอาถรรพ์ .. เหอๆๆๆ ..


.. อ่านบล็อคนี้มาถึงตรงนี้แล้ว .. ก็คิดว่าคงจะไม่ซื้อหนังสือเล่มนี้มาอ่านเหมือนเดิมแหละ ..

.. แต่ถ้าบังเอิญไปเห็นที่ร้านเช่า อาจจะติดไม้ติดมือกลับมาลองอ่านดู เผื่อความคิดความอ่านจะพัฒนาขึ้นมากับเค้าบ้าง ..

.. ทุกวันนี้ บ้าแต่เรื่อง แมว แมว แมว รู้สึกว่าโลกแคบจริงๆ

ของแรงจริงด้วยแฮะ ^^

^
อืม ไม่ได้คิดจะเข้าข้างใครนะคะ คุณฝ้าย (แต่ก็คงมี bias ไม่น้อยเหมือนกัน)

แต่จะบอกว่า ตอนอ่าน คนอ่านก็เข้าใจแค่มุมมองที่ผ่านจากคุณแอร์กี่ด้านเดียวเท่านั้น (แถมอิฮั้นอ่านไม่จบอีกต่างหาก เนื่องจากตาถั่วหากระทู้ไม่เจอ -"-)

ที่แน่ๆคุณได้เปรียบกว่าคนอ่านหนังสือค่ะ
คุณบอกว่าคุณมองได้ทุกด้าน เพราะคุณรู้จักคุณแอร์กี่ แต่ยังไงก็แล้วแต่ คุณ bias อยู่แล้วค่ะ

คุณรัก คุณเคารพคุณแอร์กี่ ยังไงคุณก็อยากปกป้อง ไม่อยากให้มีใครมาว่าร้ายหรือไม่เข้าใจเค้าอยู่แล้ว

แต่คุณก็ต้องเข้าใจคนอ่านด้วยค่ะ
คนอ่านรู้จักคุณแอร์กี่ตามตัวอักษร และผ่านมุมมองในเรื่องเท่านั้น และอย่างที่เจ๊ผู้สาวฯบอก

"เรื่องกระทำนั้น เป็นเหตุการณ์ที่คงเกิดขึ้นจริง เพียงแต่จะ “จริง” ตามมุมมองของแอร์กี่เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ “จริง” จากมุมมองของคนอื่นที่กลายมาเป็นตัวละครในเรื่อง"

บอกตามตรง ว่าตัวเองก็เห็นต่างในบางเรื่องที่คุณแอร์กี่ทำ แต่ก็เข้าใจค่ะ ว่าเราไม่สามารถเอาวิธีคิด หรือวิธีการดำเนินชีวิตของตัวเอง ไปตัดสินการกระทำของคนอื่นได้ ในเมื่อเราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

หวังว่าคงจะได้รับความเข้าใจจากคุณเช่นเดียวกัน

เข้ามาอีกที หลังจากอ่านทุกถ้อยคำแล้ว

อย่างหนึ่งที่สรุปได้ในใจตัว

แฟนคลับนี่ก็กลายเป็นแฟนขับ(ไล่)ได้เช่นกันแฮะ

^
^
agree

"การที่ตัวจริงเป็นเช่นไร กับการวิจารณ์งานเขียนก็ต้องแยกเช่นกันค่ะ"


เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งเลยค่ะ

งานส่วนงาน เรื่องส่วนตัวก็อยู่เรื่องส่วนตัวนะคะ

พื้นที่ตรงนี้สำหรับวิจารณ์งานเขียน

อยากให้ใจเย็นๆ นะคะ ทั้ง2ฝ่ายก็มีเหตุผลทั้งนั้น

สำหรับแฟนคลับ คุณเป็นแฟนคลับเพราะชื่นชอบงานเขียนไม่ใช่เหรอคะ ?

อย่างที่บอกไว้ด้านบนแล้ว อ่านสนุก เก็บสิ่งที่เรื่องนี้ให้เป็นข้อคิด เป็นบทเรียนสำหรับชีวิตดีกว่านะคะ

อย่าเก็บไปเป็นอารมณ์เลย

อย่าลืมว่าเรื่องนี้เป็นรื่องจริง” ตามมุมมองของแอร์กี่เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ “จริง” จากมุมมองของคนอื่นที่กลายมาเป็นตัวละครในเรื่อง

ไม่อยากให้แฟนคลับ เป็นแฟนคลับ(ไล่)น่ะค่ะ

เห็นด้วยกะคนข้างบนอีกแล้ว

งานเขียนส่วนงานเขียน เรื่องส่วนตัวก็เรื่องส่วนตัว คนอ่านวิจารณ์งานเขียน ชอบหรือไม่ชอบอย่างไร ก็เป็นสิทธิ์ของผู้อ่านแหละครับ

ชีวตรันทด เรื่องจริงผ่านคอม
คุณแอร์กี่ ก็บอกอยู่เเล้วว่าเขียนมาจากเรื่องจริงที่ตัวเองได้เจอมา
การที่จะโกหกว่าไม่เคยมองชายคนอื่นเลย ก็คงเขียนได้ แต่คงขัดๆกับใจ ตอนนั่งเขียน
(แต่ถ้าเขียนมาแบบนั้นคงจะขายหนังสือได้อีกหลายเล่ม ให้คนในบล๊อคนี้)

อ่านๆมา เจอประโยคที่ว่า

" พูดงี้ แฟนคลับจะมา ด่า ถึงบล็อกมั้ยนี่ "

นึก-คิด เอาเองว่าแฟนคลับ แอร์กี่ เป็นพวกไม่มีการศึกษา ชอบ ด่า เหรอ

หรือจะชื่นชอบเปิดประเด็น ให้เกิดการ ด่า ในบล๊อค

แล้วการแสดงความเห็นต่าง หาใช่การด่า ไม่ โปรดเข้าใจ

สุดท้าย ถ้าใครไม่ชอบซื้อหนังสืออ่าน แต่ชอบประมูลหนังสือ ก็ตามไปดูนะครับ

//www.pantip.com/cafe/isolate/topic/M5257226/M5257226.html

ประเด็นแบบนี้เป็นเรื่องของทัศนคติ เป็นเรื่องของความเห็นที่แตกต่างกันระหว่างบุคคล ยิ่งโดยเฉพาะกับคนที่เห็นต่างกัน โฮกาสที่ยิ่งคุยกันแล้วยิ่งของขึ้นมันเป็นไปได้สูง ดังนั้นใจเย็นๆกันดีกว่าค่ะ

หูยยยย... ดุเดือดเลือดพล่าน

^
ทีแบบนี้ มาไวจริงเชียว

ทุกคนล้วนแล้วแต่มีความคิดที่แตกต่างค่ะ
ตัวเราเองแล้ว ก็ไม่ได้ชื่นชมกับการกระทำของตัวละครในเรื่องมากนัก

แต่ว่า เรามองเห็นมันเป็นบทเรียนสำหรับการใช้ชีวิต
โดยเฉพาะ ในฐานะที่เป็นลูกผู้หญิงคนนึงค่ะ
----
ปล. แอบสงสัยว่า ทำไม Lover ต้องตามความเห็นข้างบนมาติดๆ ทั้งสองครั้งเลย

เป็นธรรมดาค่ะ ที่คนอ่านจะอินไปกับเรื่องราวในหนังสือ...

เป็นไปได้ทั้งกรณีของคุณ ไกด์สาวใจซื่อ ที่อินในเรื่องราว
และรับไม่ได้กับพฤติกรรมของ ริน ในเรื่อง
จนเลิกอ่านไป...นั่นก็เป็นผลจากการอ่านแล้วอิน
เพราะตัวละครในเรื่องทำพฤติกรรมที่ไม่ตรงใจ และรู้สึกว่า ริน ทำให้ผู้อ่านผิดหวัง
จึงไม่สามารถทำใจให้อ่านต่อไปได้

แต่ถ้าอ่านต่อไป จะรู้ว่า ริน ได้รับผลจากการกระทำอย่างไรบ้าง
มันก็เหมือนนิยายโด่งดังเรื่องอื่นๆ
ที่มักจะมีตัวละครไม่ดีในเรื่อง
และตอนสุดท้ายกลับใจได้ หรือได้รับผลกรรมที่ตนก่อขึ้น

หรืออีกกรณีนึงที่เป็น กรณีของคนที่อ่านแล้วอยากตบเชอร์รี่ ก็เป็นไปได้ค่ะ
เกิดจากการที่อ่านแล้วอินเช่นเดียวกัน
และมันก๊เป็นเพียงแค่ความรู้สึกเท่านั้น

ไม่มีใครค้นหาเชอร์รี่และตามไปตบจริงๆหรอกค่ะ

ส่วนคำพูดที่บอกว่า พูดอย่างนี้จะมีแฟนคลับตามมาด่าถึงบล็อคไม๊
มันดูเป็นการพิพากษาแฟนคลับคุณแอร์กี่ไปหน่อยค่ะ
ถ้าจะแสดงความเห็นที่เป็นการ รีวิวหนังสือ ก็ไม่น่าจะพาดพิงกันนะคะ

ในฐานะเจ้าของบล็อกต้องขออภัยแฟนคลับพี่แอร์กี่ทั้งหลายด้วย
เพราะเป็นคนเริ่มเรื่องที่ว่ากลัวแฟนคลับจะเข้ามาตีหัวตั้งแต่รีวิวเสร็จ แต่ที่ผู้สาวพูดไปนั้นไม่ได้หมายความว่าจะพิพากษาแฟนคลับพี่แอร์กี่ว่าเป็นคนรุนแรงอย่างนั้นจริง ๆ แต่เป็นเพียงการแซวตัวเองเล่น ๆ เท่านั้น เพราะคนที่เข้าบล็อกนี้ประจำจะรู้ว่า บล็อกนี้มีแนวโน้มถึงความขัดแย้งทางความคิดกันบ่อย ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นความเห็นของเจ้าของบล็อกกับแฟนคลับบางท่าน มีครั้งนี้เท่านั้นที่เจ้าของบล็อกแอบชิ่ง ปล่อยคนเข้าบล็อกขัดแย้งกันเอง

^
^
^
มาเพิ่มเติมค่ะ

คือ..เราคิดว่าเรื่องการที่เราเขียนว่า "พูดงี้แฟนคลับพี่แอร์กี่จะมาด่าถึงบล็อกมั้ยเนี่ย" โดยความสัตย์จริงนะ ไม่ได้ดูถูกแฟนคลับพี่แอร์กี่แต่อย่างใด



แต่ถ้าใครอ่านบล็อกนี้เป็น "ประจำ" อย่างที่จขบ.พิมพ์ไว้ค่ะ คือ แนวโน้มที่แฟนคลับจะตามมาต่อว่านั้นค่อนข้างสูงมาก (บอกแล้วว่าบล็อกนี้ ของเค้า "แรง" น่ะ - อันนี้ก็แซวนะคะ เดี๋ยวจะเข้าใจผิดอีก )

ก็เลยพิมพ์ในลักษณะ "กลัวๆ" และ "กึ่งแซว" มากกว่า


ถูกต้องค่ะที่การแสดงความเห็นต่าง หาใช่การด่าไม่
(ซึ่งดิชั้นก็เลยยังงงๆ อยู่ว่า..แล้วที่ตัวเองแสดงความคิดเห็นของตัวเองไปนั้น ทำให้แต่ละท่านคิดว่าดิชั้น "ด่า" จริงๆ หรือ?)


แต่ถ้าหากมันไปทำให้บรรดาแฟนคลับทั้งหลายรู้สึกเช่นนั้น..ก็ขออภัยด้วย




เราเอง..ตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนะ คิดอย่างไรก็พิมพ์ไปอย่างนั้น

แต่เมื่อมาเจอความเห็นของผู้เขียนที่ "กล่าวหา" ว่าดิชั้นต่อว่าลูกของเธอ (ซึ่งเจ้าของความเห็นจริงๆ ก็ไม่ได้ว่าลูกเธอ แต่แค่แสดงอาการเป็นห่วงนะ เอาที่เราตีความน่ะ) รวมทั้งมีคำว่าอโหสิกรรมให้ดิชั้น (ซึ่งเจ้าตัวอาจจะไม่ได้ตั้งใจเช่นเดียวกับดิชั้นก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้แฟนคลับรู้สึกอย่างนั้น) ก็เลยทำให้รู้สึกว่า เฮ้ย..นี่มันอะไรกัน?



เอาล่ะค่ะ

เอาเป็นว่า ดิชั้นยังยืนยันว่า..ความคิดเห็นต่องานเขียนเป็น "ทัศนคติส่วนบุคคล" ซึ่งเจ้าของงานหรือคนอ่านที่ชอบงานเขียนนั้นๆ อาจจะไม่เห็นด้วยก็เป็นได้


มันเป็นความคิดเห็นที่เป็นเหมือนกระจกเพียงด้านเดียวน่ะค่ะ



ถ้าเป็นเรา (ซึ่งตอนนี้เราพูดได้ เนื่องจากยังไม่เคยออกงานเขียนมาเป็นรูปเล่ม และมีคนมาวิจารณ์น่ะนะ) เราก็คงแค่รับฟัง และดูการรีวิวหนังสือหรือนิยายเรื่องอื่นๆ ของคนๆ นั้นประกอบค่ะ

ว่ามีความน่าเชื่อถือมากน้อยแค่ไหน มีแนวความคิดและทัศนคติไปในทางใด

แล้วก็เอาความคิดเห็นของเขามาวิเคราะห์ด้วยตัวเอง อย่างไม่เข้าข้างตัวเอง หรือ เอาไปถามคนอื่นๆ ที่มั่นใจว่าเค้าจะช่วยให้ความเห็นอย่างจริงใจและไม่เกรงใจว่า ความคิดเห็นของนักอ่านคนนั้นเป็นอย่างไร เห็นด้วยหรือไม่

ซึ่งถ้าคำตอบคือ "ไม่ใช่" ก็คงแค่รับรู้ว่า อ้อ..มีคนอ่านที่รู้สึกกับหนังสือของเราอย่างนี้ แต่ถ้า "ใช่" ก็นำไปพัฒนาตัวเองน่ะค่ะ




คิดว่าอย่างนั้นนะคะ

มารายงานตัว โดยด่วน (แต่ช้าไปเยอะ งานเยอะอ่า แง้)
ใครพาดพิงข้าพเจ้า เอ๊ย บล็อกข้าพเจ้ายกมือขึ้น!!! 555

ยืนยันได้ค่าว่าไม่ชอบลบบล็อก ไม่ชอบลบความเห็น
(ถ้าไม่เสียเส้นถึงขนาด กร๊ากกกกกกกกก)
มีอะไรตามไปดูได้ แต่อย่าให้เราค้นให้นา เราขี้เกียจ


เรื่องนิยายของคุณแอร์กี่
เราไม่สามารถจะออกความเห็นได้มากกว่าสองสามตอนที่อ่านไป
แล้วก็ออกความเห็นไปแล้วในกระทู้ที่โดนแฟนคุณแอร์กี่ด่าอ่ะค่ะ 555
เพราะก็คิดอย่างที่แปะอ่ะค่ะ แหะ แหะ
เรื่องมันค่อนข้างล่อแหลมทีเดียว
บวกกับบอกใครๆ ว่ามาจากเรื่องจริงอีกด้วย เราว่ามันเป็นดาบ “หลาย” คม
ยิ่งอ้างชื่ออ้างเสียงคนที่มีตัวตนจริงประกอบด้วย
บอกตรงๆ ว่าภูมิคุ้มกันของเราในเรื่องทำนองนี้ก็ค่อนข้างต่ำ โดยเฉพาะถ้าคนทำเป็นนางเอก
ถ้าเป็นนางอิจฉา ก็ว่าไปอย่าง
(โบกผ้าเช็ดหน้าสีขาว บ๋ายบาย ไม่อ่านดีกว่า)


เกี่ยวกับความสามารถในเชิงวรรณศิลป์ เราเชื่อว่าคุณแอร์กี่เขียนเก่งนะคะ
จึงมีคนตามอ่านมากมายขนาดนี้

ข้อที่เราติด นอกจากเรื่องเส้นของศีลธรรมแล้ว
ยังมีอยู่อีกว่า
ตามที่คุณเสถียร จันทิมาธร บอกอ มติชนสุดสัปดาห์เคยให้ความเห็นไว้ว่า
การเล่าเรื่องตนเองโดยใช้สรรพนามบุรุษที่ 1 เป็นตัวตั้ง แล้วมองจากมุมมองของตนเอง
ข้อควรระวังอย่างสำคัญคือ จะต้องมองให้รอบด้าน
ไม่ได้เป็นการเข้าข้างตัวเอง หรือยกย่องตัวเองขึ้นเหนือผู้อื่น

เพิ่มเติมโดยเฉพาะสำหรับเรา ถ้าเรื่องมาจากเรื่องจริง แล้วยัง hint ให้ใครเขารู้ได้
มันไม่ยุติธรรมสำหรับคนอื่นเลย ไม่ว่าจะเป็นเขา คนในครอบครัวของเขา
และรวมถึงลูกหลาน “ของเขา”
คุณและลูกหลานคุณไม่แคร์ แล้วลูกหลานคนอื่นล่ะคะ ^^”

เพราะมองจากในมุมของเรา ... แหะ แหะ ได้ดูละครเรื่องจอมใจไหมคะ
เราอ่านในพันทิปแล้วเปิดดูแวบๆ ยังทนดูไม่ได้
คือถึงว่าคุณแพท (จอย รินลณี) จะเป็นนางอิจฉา (เมียหลวงที่โดนเมียน้อยผู้เป็นนางเอกแย่งสามี)
และเบ๊นซ์เป็นนางเอก (ที่ไปรักสามีชาวบ้าน)

เราเกลียดนางเอกเรื่องนี้และเชียร์นางอิจฉาค่ะ
สามีเราทั้งคน ถ้าใครมาเอาไป เราอาจจะร้ายกว่าคุณแพท ร้ายกว่าน้องเชอรี่
อีคิวเราก็ไม่ได้สูงขนาดนั้น เวลาโมโหก็ร้ายอยู่
เราอาจจะเอาน้ำกรดไปสาดหน้าแล้วยิงทิ้งให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปให้หมดก็ได้ค่ะ

ด้วยความเคารพ



ปล. นานๆ เห็นสาวไกด์ออกรบที โหดเหมือนกันแฮะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก

^
ปป คะ
เรื่องนี้ รินเป็นเมียหลวง เชอรี่เป็นเมียน้อยค่ะ

อ้าว
อุ๊ย เหรอคะ

อ่า...ต้องขอโทษ 5555

แล้วที่อ่านสองสามตอนแรกนั่น ทำไมเราเข้าใจไปงั้นฝ่า
สรุปว่าอ่านได้สองสามตอน...ขอโทษในประเด็นนี้ด้วยค่า

คือคุ้นๆ ว่ามีที่วิจารณ์ภรรยาหลวงของใครว่ากรี๊ดกร๊าด ร้ายๆ นิสัยไม่ดี ไม่มีมารยาท อะไรทำนองนี้อ่ะค่ะ
ยังจำได้ว่าตอนอ่าน หงุดหงิดเลย แบบว่าแอบกิ๊กสามีเขา แล้วไปว่าภรรยาหลวงไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้ได้ไงฟะ...
จำผิดเหรอคะ

ถ้างั้นขออภัยจ้า


อั้ม อั้ม อั้ม (กลืนคำพูดตัวเองลงคออย่างเร็ว กี๊ซซซซ)

คุณป้าปูเป้ คำที่ถูกต้องคือ "2 ไม่ใช่ = 1+1 เสมอไป" ค่ะ
ไม่ใช่
" 1+1 ไม่ใช่ว่าจะเท่ากับ 2 เสมอไป"
เขาหมายความว่า 2 อาจจะเท่า 1.5+.5 ก็ได้ หรือ 1.2+1.8 หรือตัวเลขอื่นไปจนถึงอนันต์ก็ได้
ยังไง 1+1 ตามคณิตศาสตร์ มันเท่ากับ 2 อยู่แล้ว

ส่วนแง่มุมดีๆ ดิฉันหมายความว่าแง่คิดดีๆที่ผู้เขียนนำเสนอแก่คนอ่านค่ะ ไม่ใช่นำเที่ยวประเทศอื่นๆ หรือพ่อแม่แสนดีที่ไม่ได้อบรมลูกว่าอะไรผิดอะไรถูก มีพ่อแม่อย่างนี้ใครๆก็รักค่ะเพราะไม่เคยดุว่าลูก มีแต่เข้าข้าง แต่ถ้าเข้มงวดกับลูกสาวให้รักนวลสงวนตัวสักนิด ให้รู้จักคบผู้ชายประพฤติดีกว่านี้สักหน่อย ชีวิตรินอาจจะไม่เจอความทุกข์แบบนี้ก็ได้
ดิฉันพูดถึงพ่อแม่ในเรื่องนะคะ ตามที่ผู้เขียนเสนอภาพตามนี้ ไม่ใช่พ่อแม่คุณแอร์กี่ เพราะพ่อแม่ตัวจริงดิฉันก็ไม่ทราบว่าเป็นยังไง

ถ้าหากว่าแฟนคลับแยกไม่ออกระหว่างแอร์กี่ กับ"ริน"
ใครก็วิจารณ์เรื่องนี้ในทางลบไม่ได้ ไม่เห็นด้วยกับ เรื่องของ"ริน" ก็กลายเป็นสบประมาทคุณแอร์กี่
บางคนเอาความสัมพันธ์ส่วนตัวกับผู้เขียนมาตัดสินตัวละคร
จนคุณแอร์กี่ไม่เห็นกระจกเงาสะท้อน"ฝีมือ"เธอ ทุกอย่างกลายเป็นสะท้อน"ตัว"เธอ ก็น่าเสียดายค่ะ

เรื่องนี้ สำหรับดิฉัน สำนวนภาษาดี แต่อ่านเรื่อง ยังเชื่อตัวละครไม่ลง เลยทำให้เห็นใจรินไม่ลงค่ะ ดิฉันกลับเห็นว่ารินเข้าข้างตัวเองมากไป
ไม่มีใครบังคับให้รินไปยุ่งกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว ทั้งสองคนนั่น
ใครที่ไหนเอาปืนจ่อให้เธอไปนอนกับเขา ทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานกัน ก็ไม่มี
ใครหน้าไหนบังคับให้รินละเลยยาคุม รึก็เปล่า จนท้องขึ้นมาเอง
ใครเอามีดจ่อคอหอยไม่ให้รินเลิกกับสามี เมื่อเขานอกใจครั้งแล้วครั้งเล่า จนถึงทำร้ายร่างกาย ก็ไม่มี
ใครไปหลอกลวง หรือข่มขู่ให้รินคบชู้ กับผู้ชายที่มีเมียแล้ว ก็เปล่าทั้งนั้น
ทั้งหมดนี้ ถ้ารินรักนวลสงวนตัวเสียแต่แรก ยับยั้งใจเป็น ไม่ไปยุ่งกับผู้ชายเจ้าชู้ เรื่องเศร้าทำนองนี้ก็อาจไม่เกิด
นางเอกในวรรณคดีที่รินเรียนมา ไม่ได้สอนให้รินเข้าใจถึงศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงบ้างหรือ
พ่อแม่ที่แสนดีของรินไม่ได้สอนบ้างหรือ ว่าควรอดกลั้นให้ถูกเป็นเรื่องๆไป
แต่ทั้งหมด รินเข้าใจตัวเองหรือเปล่า เท่าที่แอร์กี่ตอบ กลายเป็นว่า ขอบคุณที่อ่านแล้วเข้าใจว่ารินเป็นทุกข์แค่ไหนที่แต่งงานกับผู้ชายเจ้าชู้ และเจอเมียน้อยร้ายกาจอย่างเชอรี่
ทั้งหมดเป็นเรื่องของกรรม ตายแล้ว...กรรมที่รินมีส่วนก่อขึ้นมาให้ตัวเองเนี่ยนะ
ก่อจนตัวเองสู้ไม่ไหว ถึงได้ล้างมือถอยออกมา แต่ก่อนหน้านั้น เสียไปเท่าไรไม่เห็นรินจะรู้สึก
แค่เจอเมียอย่างเชอรี่ ดิฉันก็เห็นว่าเสียศักดิ์ศรีมากพอแล้วที่ลดตัวเองลงเป็นคู่แข่งชิงสามีกัน
ผู้ชายที่ชอบผู้หญิงอย่างเชอรี่ ไม่เห็นมีคุณค่าพอจะต้องรักษาไว้เป็นพ่อของลูก
ถ้ารินยังรักเขาถึงขนาดนั้น เขาน่าจะมีคุณสมบัติอะไรที่ผูกใจเธอได้มากกว่าที่รินบอกนะคะ
ถ้าหากว่าเป็นเรื่อง sex ใครมองเห็นหรือเปล่าว่ารินมีจุดอ่อนตรงไหน

เรื่องนี้ถ้านักอ่านมองเห็นแค่ผิวเผินอย่างรินมองเห็นตัวเอง เอาหนังสือเข้าบ้าน ก็อาจสอนลูกผิดประเด็นไปได้ค่ะ
หนังสือที่ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างมีล้นแผงแล้วค่ะ ไม่อยากเพิ่มขึ้นมาอีกเรื่อง
มีลูกสาว ต้องระวังอันตรายทางจิตใจค่ะ อย่าให้เห็นความเลวเป็นเรื่องน่าเห็นใจ
ไม่ได้ต้องการทะเลาะกับใคร แต่ไม่อยากอดกลั้นให้กับสิ่งที่เห็นว่าไม่ถูกต้อง
ส่วนประเด็นอื่น คุณปุกปุยพูดได้ตรงใจดิฉันมาก

ฮ่า คาใจ ไปไล่ถามน้องมา

ขอถอนคำพูดที่ขอโทษค่ะ...แหะ แหะ แหะ
ไม่ขอโทษแย้วอ่า
หรือจริงๆ คือยืนยันการต่อต้านพฤติกรรมและการเล่าเรื่องลักษณะนี้อ่ะค่ะ ^^

แต่คงต้องขอโทษอยู่ดี ถ้าทำให้งง คือเราอ่านแค่สองสามตอน
ความรับรู้ของเราก็มีเท่านั้น ว่านางเอกของเรื่องนี้ปิ๊งกะสามีชาวบ้าน
แล้วก็จำไม่ได้ว่าเชอรี่นี่ใคร เกริ๊กกกกก
สรุปว่ายืนยันนะคะ ที่เราหมายความก็คือว่า
ถ้าเราไปชอบสามีของคนอื่นแล้วมาเล่าเรื่องว่าภรรยาของเขาไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้เนี่ย
โอเค มันอาจสนุก มันปาก เพิ่มรสชาติให้ผู้อ่าน หรืออย่างไรก็แล้วแต่
แต่สำหรับเรา มันไม่ถูกต้องเลย

...ยืนยันว่าไม่เห็นด้วยนะคะ...
ไม่กลืนคำพูดตัวเองแล้วค่ะ ไม่อาจเห็นด้วยได้
คายยยยย มันออกมา
คายยยยย มันออกมา...ดังเดิม 55555



ตามนี้นะคะ
ถ้าผิดอีกยังไง จะโทษไอ้น้องคนนี้ค่ะ กร๊ากกก

pui says:
อ่านแอกี่ป่ะ
xxx says:
อ่านกี่ตอนเอง
pui says:
เค้าไม่ได้ชอบสามีชาวบ้านเหรอ พี่จำผิดว่ะ หน้าแตกเลย
xxx says:
ตอนแรกอ่ะ
pui says:
555555555555
xxx says:
ชอบสามีชาวบ้าน
pui says:
คือคุ้นๆ ว่ามีที่วิจารณ์ภรรยาหลวงของใครว่ากรี๊ดกร๊าด ร้ายๆ นิสัยไม่ดี ไม่มีมารยาท อะไรทำนองนี้อ่ะค่ะ
ยังจำได้ว่าตอนอ่าน หงุดหงิดเลย แบบว่าแอบกิ๊กสามีเขา แล้วไปว่าภรรยาหลวงไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้ได้ไงฟะ...
จำผิดเหรอคะ

ถ้างั้นขออภัยจ้า


อั้ม อั้ม อั้ม (กลืนคำพูดตัวเองลงคออย่างเร็ว กี๊ซซซซ)



โดย: =p o o k p u i=
pui says:
เห จริงเหรอ งั้นไม่ผิดนี่ อ๊าซซซ ถอนคำพูด
xxx says:
แต่คนที่เค้าแต่งงานด้วย ไม่ใช่สามีชาวบ้านคนนั้น
pui says:
ชั้นไม่ผิด ชั้นไม่ถอน 555
xxx says:
แต่คนที่เค้าปิ๊งคนแรก ที่เป็นกัปตันอ่ะ ภรรยาแล้ว
xxx says:
พี่ปุ๋ยอาจจะอ่านแต่ตอนแรกป่าว เลยจำเป็นงั้น
pui says:
วี้ด วี้ด ก๊อปไปแปะนะ
pui says:
เดี๋ยวเอาชื่อออกให้ 555
xxx says:
ได้ ๆ
xxx says:
แต่คนที่เค้าแต่งด้วยจริง ๆยังไม่ได้มีภรรยา แต่ตอนหลังผู้หญิงแย่งสามีเค้า แนวนั้นอ่ะ
pui says:
ก็ทนอ่านได้แค่นั้นนี่

พี่นก ไม่ได้ปั่นบ๊อกนะคะ แหะ แหะ
ขอตอบอีกสักความเห็นละกัน

ใครไปหลอกลวง หรือข่มขู่ให้รินคบชู้ กับผู้ชายที่มีเมียแล้ว ก็เปล่าทั้งนั้น

^
เอ่อ อ่านความเห็นของคุณฝากคุณ ปปป แล้ว...
โชคดีที่เราอ่านไม่ถึงตอนนั้น เอิ๊กกก

สรุปว่าก็...นางเอกก็เป็นเมียน้อยใครสักคน...อยู่ดี ใช่ป่ะคะ
แค่เปลี่ยนตัวเมียหลวงจากเชอรี่เป็นคนอื่นเท่านั้นเอง

งั้นยืนยันความเห็นเดิมทั้งหมดค่ะ

ทั้งนี้ ย้ำอีกทีนะคะ เราไม่รังเกียจ หากจะมีการเล่าเรื่องนี้ในลักษณะอุทาหรณ์
แต่ต้องเป็นการเล่าในลักษณะที่ตัวดำเนินเรื่อง "ไม่ใช่นางเอก"
ไม่ใช่ผู้ที่น่าสงสาร ไม่ใช่ผู้ถูกกระทำ
แต่เป็นคนที่สมควรจะ "โดน" อยู่อย่างมาก
และไม่ใช่ว่าคนรอบๆ ข้างๆ ล้วนไม่ดี ล้วนเป็นเหตุ
เรื่องที่บอกว่ามาจากชีวิตจริงอย่างนี้ ....
ไม่คิดถึงลูก ลูกไม่กังวล มันไม่จบแค่นั้นค่ะ
ถ้าพอทำได้สักนิด คิดถึงใจคุณภรรยาหลวงคนนั้นและครอบครัวพ่อแม่ลูกหลานของเขาบ้าง

และอย่างไรก็ดี เด็ก วัยรุ่นที่อ่าน เด็กที่วิจารณญาณอาจจะยังไม่สมบูรณ์ครบถ้วน
เกิดอยากเป็นนางเอกหนังเศร้าเคล้าน้ำตาขึ้นมาล่ะก็
เกิดเห็นว่าอะไรหลายๆ อย่างไม่ได้ผิด ทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีเหตุผลเข้าข้างตัวเองได้
เราไม่ได้ทำผิด เราจำเป็น เราน่าสงสารอย่างโน้นอย่างนี้ขึ้นมา...

บาปกรรมง่า

ตามมามุง

โอ้ว ดุเดือดแท้ๆ
ไม่ขอออกความเห็น เพราะอ่านไม่จบเหมือนกัน
อ่านแค่แรกๆ แล้วก็ขี้เกียจตามต่อ

รู้แค่ว่า อีรุงตุงนังกันไปหมด

ไม่เป็นไรค่ะ ปป เรื่องปั่นบล็อก

มีน้องคนหนึ่งบอกว่ากำลังรอดูว่าบล็อกนี้จะถึง 100 ความเห็นไหม

บอกอีกครั้งว่า เชอรี่เป็นเมียน้อยของสามีรินค่ะ แต่ฐานะปัจจุบันคือเมียหลวง เพราะเขี่ยเมียหลวงกระเด็นไปแล้วเรียบร้อย

เพิ่งรู้มะกี้อ่ะ ว่าเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือ คำแรกที่เราพูดนะ "ที่นี่ประเทศไทยจริงๆ พับเผ่ยดิ"

เราไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้อยากจะแต่งคล้าย ๆ กับ โอ้ อลิซ ที่เป็นบันทึกของคนติดยาให้รู้ว่าชีวิตมันบัดซบยังงัยจนถึงวันตายเพื่อเป็นอุทธาหรณ์หรือเปล่า แต่บอกตรง ๆ เราอ่านมา ไม่เห็นรับรู้ได้ขนาดนั้น คืออาจมีแฝง ๆ อยู่บ้าง แต่ไม่เป็น strong message เพียงพอ ไม่ได้กระทบความรู้สึกเราแรง ๆ อย่างตอนอ่านโอ้ อลิซ ที่เรารับรไดู้้ในฐานะของคนอ่านเรื่องนี้จะเป็นในเชิง ได้รู้เรื่องเสื่อม ๆ (ยืมศัพท์คนอื่นมา ถูกใจใช่เลย) โดยใช้ภาษานิยาย ๆ position คุณรินที่นางเอก ถึงเรื่องที่ทำจะผิด ก็มีเหตุผลรองรับสุด ๆ ร้อยแปดพันเก้าว่ากันไป

สุดท้าย จะให้สงสารเห็นใจ "คุณริน" ในเรื่อง เราก็ไม่อ่ะ เหมือนที่เราไม่สงสารอลิซ คือชีวิตคนเรา เราเลือกทางเดินเองอ่ะ สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือผลของทางเลือกที่เราเลือกเดิน เพราะงั้นคนเราจะทำอะไรจึงต้องิคดให้รอบคอบก่อน ถ้าทำผิดมันก็ติดตัวเราไปตลอด แม้จะสำนึกได้ก็ตาม

+++++++++++++++++++++++++++++++++
อ้อ ส่วนเพื่อนคนรู้จักคุณแอร์กี่ทั้งหลาย ก็บอกไว้เลย ยังงัยคนเราก็ biased อยู่แล้ว ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับเพื่อนเรา ความคิดของเราที่มีต่อเหตุการณ์ก็คงเปลี่ยนไป แต่เนื่องจากเราไม่รู้จักคุณแอร์กี่เป็นการส่วนตัว เราก็จะพูดในฐานะคนที่อ่านเรื่องราวของเธอเท่านั้น ไม่ว่าชีวิตจริงเธอจะเป็นคนยังงัย ไม่ได้มีผลต่อความเห็นของเราค่ะ

รายงานสภาพอากาศ

วันนี้ร้อนมากค่ะ พัดลมสองตัวยังเอาไม่อยู่เลย

อยากติดแอร์มาก ๆ

***

นี่ตกลงเราวิจารณ์ "บทหนังสือ" อยู่ใช่ไหม??
ถ้าใช่..ก็ไม่แปลกนี่นาที่จะมีทั้งคนชอบและไม่ชอบอ่ะ

ที่ห้องมีแอร์ค่ะ คุณพุดฯ
มาหลบห้องนี้ก่อนก็ได้

เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆ คุณ runechan เราเหมือนคุณ runechan เป๊ะเลยฟร่ะ เราอ่าน โอ้ อลิซ ก็ไม่เห็นใจเหมือนกัน เพราะอ่านแล้วหาไม่เจอว่าอะไรผลักดันให้ไปติดยาจนตายวะ ความอยากรู้อยากเห็นและความดื้อด้านของตัวเองแท้ๆเลยอะ ที่ทำให้ชีวิตจบเห่แบบนั้น

ส่วนเรื่องคุณแอร์กี่ ... อ่านแล้วก็รู้สึกบันเทิงดี แค่นี้อะค่ะ โนคอมเมนท์ละกัน

ดิฉันเข้ามาเพื่อจะบอกว่า อ่านคห.คุณ"ฝาก ปปป." เรียบร้อยแล้วนะคะ
ประโยคที่เขียน ที่คุณบอกว่าผิด ก็ยืนยันว่าไม่ผิดค่ะ
(แต่ถ้าคุณอยากจะตีความอย่างนั้น ก็ตามแต่วิจารณญาณของคุณนะคะ)

และเห็นว่า เรามองกันคนละประเด็น
อย่างที่บอกไปไงคะ ว่า วัย ประสบการณ์ และทัศนคติส่วนบุคคลมันมีผลต่อการอ่าน
(และเชื่อว่า ต่อการกระทำด้วย)
จึงคิดว่า ไม่มีประโยชน์ที่จะขยายความหรือเขียนอะไรต่อไปให้เกิดความระคายเคืองใจกันเปล่าๆ
...ที่สำคัญ ไม่อยากให้น้องผู้สาวฯ เจ้าของบล๊อคไม่สบายใจค่ะ


มีอยู่นิดนึงที่ดิฉันไม่ทราบว่า คุณแอบพาดพิงรึเปล่าที่เขียนว่า"มีลูกสาว ต้องระวังอันตรายทางจิตใจค่ะ"

ถ้าไม่ได้คิดก็ขออภัยด้วย

แต่ถ้าใช่ ก็ขอชี้แจงว่า พ่อแม่ทุกคน(หรืออย่างน้อยเกือบทุกคน ) ล้วนแต่ต้องการให้สิ่งดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ให้กับลูกอยู่แล้ว
ยิ่งพ่อแม่รุ่นใหม่ๆ แล้ว ยิ่งกระตือรือร้นและใส่ใจอาจจะมากกว่าพ่อแม่รุ่นก่อนๆเสียอีก
ดิฉันมีความเชื่อมั่นว่า ถ้าสถาบันครอบครัวมีความ"แข็งแรง"มากพอ เรื่องแบบนี้ดิฉันไม่เป็นห่วงเลยค่ะ

...ดีใจแทนลูกสาวของคุณ(ถ้ามีในปัจจุบันหรืออนาคต) ด้วยว่า มีคุณแม่ที่ใส่ใจดูแลและพร้อมจะปลูกฝังค่านิยมที่ดีงามตามแบบกุลสตรีไทยอีกคนหนึ่งด้วย

...หวังว่า คงทำได้สำเร็จนะคะ

ผู้มาเยือน 51

^
อืม ไม่ได้คิดจะเข้าข้างใครนะคะ คุณฝ้าย (แต่ก็คงมี bias ไม่น้อยเหมือนกัน)

แต่จะบอกว่า ตอนอ่าน คนอ่านก็เข้าใจแค่มุมมองที่ผ่านจากคุณแอร์กี่ด้านเดียวเท่านั้น (แถมอิฮั้นอ่านไม่จบอีกต่างหาก เนื่องจากตาถั่วหากระทู้ไม่เจอ -"-)

ที่แน่ๆคุณได้เปรียบกว่าคนอ่านหนังสือค่ะ
คุณบอกว่าคุณมองได้ทุกด้าน เพราะคุณรู้จักคุณแอร์กี่ แต่ยังไงก็แล้วแต่ คุณ bias อยู่แล้วค่ะ

คุณรัก คุณเคารพคุณแอร์กี่ ยังไงคุณก็อยากปกป้อง ไม่อยากให้มีใครมาว่าร้ายหรือไม่เข้าใจเค้าอยู่แล้ว

^
^
จริง..

ขอบคุณที่แวะเยี่ยมเยียนกันค่ะ

จาก คห. บอ.กอ.ใน # 70 อ่ะค่ะ
" สรุปว่าก็...นางเอกก็เป็นเมียน้อยใครสักคน...อยู่ดี ใช่ป่ะคะ
แค่เปลี่ยนตัวเมียหลวงจากเชอรี่เป็นคนอื่นเท่านั้นเอง "
เราว่านางเอกไม่ได้เป็นเมียน้อยใครนะคะ
คือเริ่มเรื่องรินชอบพี่อิน (สามีชาวบ้าน) แต่ได้แต่งงานกับพี่หนิง
ต่อมากลายเป็นเมียหลวง มีเชอรี่เป็นเมียน้อย
ช่วงที่ชีวิตมีปัญหาก็เจอพี่อินอีกครั้ง และมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง
แบบนี้ไม่น่าใช่เมียน้อย แถวบ้านเรียกชู้อ่ะค่ะ

หาผิดหาถูกในโลกนี้ ไม่มีวันจบแน่ค่ะ
ไม่มีอะไรขาวบริสุทธิ์ ไม่มีอะไรดำสนิท
ที่มีคือเทาๆ เทามาก เทาน้อย

หน้าที่ของเรา สำหรับเขา ไม่มี
หน้าที่ของเขา สำหรับเรา ก็ไม่มี

ถ้าเราต่างก็ทำดี รักษาใจของเราไว้ให้ดี
เราก็อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขได้ในระดับหนึ่ง
ส่วนการที่คนอื่นๆ จะเข้าใจเรา เห็นด้วยกับเราร้อยเปอร์เซ็นต์
รับสารที่เราสื่อไปได้ครบถ้วน หรือไม่มีความbias ไม่ว่าจะเป็นทางบวกหรือทางลบต่อเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ก็คงเป็นไปไม่ได้ค่ะ

นั่นเป็นความคิดของเรา

ปล.เราอ่านกระทู้คุณแอร์กี่ ครบถ้วน จนหมด
ในส่วนที่คุณแอรืกี่ เขียนเกี่ยวกับการท่องเที่ยว สนุกดีค่ะ ชอบมาก

แต่ในส่วนชีวิตรักชาวการบินนั้น no comment ค่ะ
ก็ตรงกันกับที่เคยได้ยินจากญาติผู้ใหญ่ในวงการนี้
รวมทั้งจากรุ่นพี่ ไม่ใกล้ไม่ไกลตัว เล่าให้ฟ้ง
ยิ่งมาถึงสมัยนี้ เกรงว่าจะเป็นมากขึ้นกว่าสมัยพี่แอร์กี่ แน่ๆ แล้ว

เป็นแฟนคลับเหมือนกัน อ่านเรื่องนี้จบทั้งในพันทิปกับในหนังสือ อะไรดีไม่ดีก็รู้กันได้อยู่ บางอย่างก็เจอได้ในชีวิตจริงเพียงแต่คงจะไม่ค่อยมีใครอยากบอก และบางอย่างก็เป็นอารมณ์ชั่ววูบ ชีวิตก็เป็นแบบนี้แล้วแต่ใครจะเลือกทางไหน บางตอนยังคล้ายๆชีวิตของคนที่รู้จักเลย เรื่องเดียวกันแต่สิ่งแวดล้อมไม่เหมือนกันก็อาจทำให้ตัดสินใจไม่เหมือนกัน ดังนั้นอ่านแบบไว้เป็นข้อคิดดีกว่าอันไหนดีก็เอามาเป็นแนว (เช่น ถ้ามีปัญหาขนาดนี้ ควรจะหย่าตั้งนานแล้ว) อันไหนไม่ดีก็จะได้ไม่ต้องไปทำ (เช่น การนอกใจ) จะไม่ดีกว่าหรือคะ


ป.ล.บล็อกสวยดีค่ะ

babynoke #81

เอ่อ...บอกอไม่แน่ใจภาษาไทยคำละวันเหมือนกัน 555
จะนิยามยังไงดีล่ะ
เปิดดูราชบัณฑิตยสถานดีกว่าเนาะ

4. ค้น : ชู้
คำ : ชู้
เสียง : ชู้
คำตั้ง : ชู้
ชนิด : น.
ที่ใช้ :
ที่มา :
นิยาม : ชายที่ร่วมประเวณีด้วยเมียเขา เรียกว่า เป็นชู้, หญิงที่ยังมีสามีอยู่แล้วร่วมประเวณีกับชายอื่น เรียกว่า มีชู้, เรียกชายหรือหญิงที่ใฝ่ในทางชู้สาวว่า เจ้าชู้.
ภาพ :
อ้างอิง :
ปรับปรุง : 98/4/2

ค้น : เมียน้อย
คำ : เมียน้อย
เสียง : เมีย-น้อย
คำตั้ง : เมีย
ชนิด : น.
ที่ใช้ : ปาก
ที่มา :
นิยาม : หญิงที่ชายเลี้ยงดูอย่างภรรยา แต่ไม่มีศักดิ์ศรีเท่าเมียหลวงหรือไม่ได้จดทะเบียน.
ภาพ :
อ้างอิง :
ปรับปรุง : 98/4/2


เอ่อ...บอกอจำนนด้วยหลักฐาน

^
จชบ. แอบเข้ามาขำบอกอ

แอบมาขำบอกอด้วยอีกคน

จริงๆ เราก็งง ๆ เหมือนกันนะ 55555+

แวะเวียนมาทักทายจ้า blog น่ารักดีเนอะ

ว่าง ๆ เชิญไปเยี่ยมชม blog เราได้นะ

เพราะเรามีหนังสือแนะนำจ้า

ไปละ ว่าง ๆ จะแวะมาเยี่ยมเยียนอีกนะจ๊ะ

มาขำบอกอด้วยคน

เราว่าเขาเล่าเรื่องได้สนุกและน่าติดตามดีค่ะ
เนื้อเรื่องไม่น่าเบื่อ หลายอรรถรสมีให้ติดตาม
หลากหลายอารมณ์จริงๆ สรุปว่าโดยรวมแล้วชอบค่ะ

ส่วนเรื่องวัฒธรรม ผัวใคร เมียใครนี่ ไม่ขอออกความเห็นในชีวิตจริงของตัวผู้เขียนว่าผิดหรือไม่ค่ะ อ่านเอามันส์อย่างเดียว โดยเฉพาะเรื่องชาวบ้าน 555

เราคิดว่าผู้เขียนพยายามสื่อให้เห็นว่าในโลกของเรา มีสิ่งมีชีวิตคือมนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ในเมืองไทย และมีเหตุการณ์เกิดขึ้นกับเธอมากมาย ทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเองกับเหตุการณ์ที่เธอไปแกว่งเท้าหา... เธอจะบอกว่าชีวิตเธอเหมือนนิยาย (น้ำเน่า) แล้วเธอก็เล่าเรื่องโดยใช้ตัวเองเป็นที่ตั้งให้เธอน่าสงสาร ก็โอเคค่ะ เพราะนี่ไม่ใช่นิยาย 100% แต่เคล้าจากเรื่องจริง และเธอก็เป็นมนุษย์มีดีมีร้าย สำหรับเรา เรารับได้ค่ะ อิอิ

อืมม์ สรุปว่า งานนี้

เปนชู้ ไม่ได้เปนน้อย
เปนชู้กับผี (ชื่อหนังนะครับ)

ง่า แล้วมันต่างกันยังไงอ่ะ
ตามความเข้าใจ เมียน้อย นี่เหมือนกับว่า แบบ น่าสงสารอะไรแนวๆ นั้นรึเปล่า

แต่ถ้าเป็นชู้ มีชู้ เนี่ย จะดูเข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ แบบใครจะทำอะไรฉันฉันไม่สน ฉันกล้า ฉันแกร่ง ฉันเลี้ยงตัวเองได้ ฝ่ายชายไม่ต้องเลี้ยงฉัน

หรือว่า
เป็นเมียน้อย ออกแนวเปิดเผยอ๊ะป่าว
เป็นชู้ นี่มาแนวแอบๆ ไม่เปิดเผย

ไม่ก็ เมียน้อย ฝ่ายชายเลี้ยงดูอย่างภรรยา ใช่ไหมครับ (ตามที่ บคุณพี่บอกอ อุตส่าห์ไปหามา 555)
แต่ ชู้ เนี่ย ไม่ต้องเลี้ยง ต่างคนต่างทำมาหากินกันได้

ปล. ใกล้จะครบร้อยแล้ว อิอิอิ

^
บล็อกนิ่งไปแล้ว คงไม่ครบ 100 ง่าย ๆ หรอกค่ะ เดี๋ยวอัพบล็อกใหม่ดีกว่า
บล็อกใหม่คงไม่ร้อน เพราะจะอัพเรื่องปู้ชาย

ช่วยปั่น เผื่อครบร้อย

สรุปแล้วว่าเรื่องนี้มันบานปลายก็เพราะการพยายามก้าวล่วงไปถึงเรื่องส่วนตัวของผู้มาเยือนที่ 24 หรือคุณสาวไกด์ใสซื่อ นี่เองอะครับ

อ่านคห.นั้นแล้ว รู้สึกเลยว่าคุณไม่ได้พูดเรื่องหนังสือแล้ว แถมยังเป็นการพูดถึงในลักษณะของการยกตนข่มท่านอยู่เนือง ๆ ผมว่าใครอ่านก็สัมผัสได้นะกับความรู้สึกนี้

คุณควรรู้จักการให้เกียรติคนอื่นบ้าง ถ้าคุณพูดอย่างมีเหตุมีผลก็ว่าไปอย่าง อันนี้เล่นเอาล่อเอาเถิดไปถึงลูกเค้าเลย แบบนี้มันก็ชัดเจนว่าคุณไม่ได้พูดเรื่องนิยายอยู่แล้ว

ปล. เห็นท้ายชื่อว่ามนุษย์สัมพันธ์ดีแล้วแทบสำลัก

^
^
^
เอ่อ..อ่านหนังสือไม่แตกอีกคนแล้วค่ะ

เราไม่ได้พูดถึงลุกเค้าเลยค่ะ ตั้งสติดีๆ แล้วไปอ่านใหม่อีกทีเนาะ



แหม..ไม่เหมือนดิชั้นเลย เห็นชื่อคุณแล้วออกจะเข้าใจ๊..เข้าใจค่ะ

กรรมเป็นเครืองมือชี้เจตนาครับ

มันก็ชัดเจนว่าในเมื่อหลายคนอ่านแล้วก็เข้าใจได้ว่าสิ่งที่คุณพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร
แม้ว่าคุณพยายามที่จะเบี่ยงเบน หลีกเลี่ยง หรือแก้ตัวว่าไม่ใช่อย่างความหมายที่สื่อในตอนแรก
อย่างไรก็ตามอย่างที่ผมบอกแหละครับ กรรม..เป็นเครื่องมือชี้เจตนา ยอมรับหน่อยก็ดีนะฮะ

....แต่ถ้าคุณยังพยายามดึงดันอยู่ละก็ มันก็เปล่าประโยชน์แล้วละฮะ ที่ผมจะพิมพ์อะไรอีกเพราะจากที่ผมเห็นสิ่งที่คุณแสดงออกก็พอเข้าใจอยู่แหละครับ...อิอิ

แต่เดี๋ยวไม่เข้ามาแล้วอะครับ ยังไงก็อย่าลืมให้เกียรติคนอื่นบ้างนะครับ
จะวิจารณ์งานอะไรก็เชิญ แต่อย่าก้าวล่วงไปเรื่องส่วนตัวกันเลยนะ
ทั้งคุณ#24 และถัด ๆ มาด้วย มันไม่น่าดูเอาซะเลย

๕๕๕

โอเคค่ะ คุณหมา

ถ้าคุณตีความไปเช่นนั้นก็สุดแล้วแต่แล้วกัน

เสียใจนะนี่ อุตส่าห์เคยกรี๊ดคุณอยู่พักหนึ่ง อิอิ (อะน่า..แต่ต้องแยกระหว่างเรื่องส่วนตัวกะเรื่องความเห็นเนาะ)



ถ้ากรรมเป็นเครื่องชี้เจตนาจริง ดิชั้นก็คิดว่า ก็มีหลายคนเหมือนกันที่เข้าใจเจตนาเราอะนะ


แต่นี่...คุณขา เราไม่ได้ว่าลูกเค้าจริงๆ นา แต่อีกคนที่เค้าคอมเม้นท์เรื่องลูกของคุณคนเขียนเค้า ก็ไม่ได้ว่านะคะ ลองไปอ่านความเห็นของเธอดู เธอดูท่าทีเป็นห่วงเป็นใยมากกว่าน่ะค่ะ



เราน่ะยอมรับความจริงอยู่แล้วล่ะค่า

คุยกันดีๆ มีเหตุมีผลน่ะ คุยกันได้เสมอแหละค่ะ

อ้อ..เสียดายเพิ่งมาอ่านเจอว่า ไม่เข้ามาซะละ



คิดว่า ที่คุณว่าพวกเราเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวน่ะ

อาจปนกับเรื่องที่คุณคนเขียนเธอเขียนน่ะค่ะ

ด้วยความที่เรื่องที่เธอเขียนออกจะเป็นเรื่องส่วนตัว

เราก็เลยวิพากษ์วิจารณ์ในเนื้อหา เนื้อเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวละคร (ซึ่งมันก็ดันเป็นเรื่องส่วนตัวซะด้วยสิ)


เพราะงั้นมันเลยเหมือนเราไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอ

แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่อะนะคะ

เราคุยเรื่องราวที่ตัวละครเอกเค้าดำเนินไปน่ะ

ว่าไม่เห็นด้วย ไม่ชอบ

ซึ่งก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของคนเขียนโดยตรงนะคะ (หรือเปล่า)


อ่า..ไปๆ มาๆ จะครบร้อยแล้วมังคะนี่

อ้าว ก็เอาเรื่องส่วนตัวทั้งตัวเองและคนอื่นๆในชีวิตมาเขียนหนังสือ ก็มันเป็นเรื่องในหนังสืออะ แล้วบอกว่าเรื่องจริงๆด้วย วิจารณ์ไม่ได้หรอ งง

ถ้าจะมาบอกว่า อย่าวิจารณ์ อย่าก้าวล้ำ ก็อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาเขียนดิ

หรือถ้าไม่งั้นก็บอกว่า ไม่ใช่เรื่องจริง แต่งเอาล้วนๆ

แหมมมมม กะอีแค่บอกว่า แต่งไว้เป็นอุทาหรณ์ จะเป็นเหตุผลที่ไม่ให้วิจารณ์ได้ ... แหม ไม่เกินไปหน่อยเหรอจ๊ะ

อืม สงสัยคุณ Doggie กลัวความเห็นไม่ครบร้อย

พวกเราก็วิจารณ์ตามเรื่องที่เธอเขียน ก็เผอิญที่เธอเอาเรื่องในชีวิตจริงของเธอมาเขียน การวิจารณ์ก็เลยก้าวก่ายไปยังบุคคลอื่น กลายเป็นว่า ถ้าเอาเรื่องจริงมาเขียน คนอ่านก็อ่าน ๆ ไปห้ามวิจารณ์งี้ป่าวคุณ Doggie?

ว่าแต่คุณสาวไกด์ไปพูดถึงลูกเค้าตอนไหน เราว่าเราอ่านทุกความเห็นนะ ยังไม่เจอเลย อ่านหลาย ๆ ความเห็นก็อย่ามาลงที่คนๆ เดียวสิคะ

เกินร้อยแล้ว 555

เราอ่านแล้วจะบอกว่าคิดเหมือนคุณ ด๊อก เด๊ะๆ เลย


ความเห็นของคุณสาวไกด์ ความเห็นนั้นเราอ่านแล้วเราคิดว่าแรงไปเหมือนกัน ไม่แปลกที่คุณแอร์กี่จะฉุน


คุณเขียนเหมือนดูถูกเธอเลย

เอ๋า ก็พฤติกรรมคุณแอร์กี่ทำให้น่าดูถูกเองนิ

ผิดศีลธรรม เอาเมียคนอื่นมาด่า เป็นชู้กะชาวบ้าน

ไม่น่าดูถูกตรงไหน

เอ อย่างที่บอกนะ ว่าถ้าไม่อยากให้ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว ก็อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาพูด แหม นี่เล่นเล่ามาซะหมดเปลือก เล่าซะคนเค้าไปตามสืบได้ว่าใครเป็นใคร แต่บอกว่า ห้ามด่าชั้นนะยะ มันตลกนะคู๊ณณณณณ

เอ่อ..ใจเย็นค่ะพี่น้อง

ขอทำตัวสมกับมีตำแหน่งห้อยท้ายหน่อยแล้วกันนะคะ


คือ..เราไม่รู้อะนะคะว่าความเห็นตรงไหนที่ดูเหมือนเป็นการ "ดูถูก" คุณแอร์กี่น่ะ

ตรงที่บอกให้เธอเอาใจไปไว้ในที่สว่าง แล้วก็หัวเราะหึๆ ปิดท้ายหรือเปล่า?
(เพราะหลังจากคอมเม้นท์นี้คุณแอร์กี่ก็เข้ามาต่อว่าทันที)

หรือตรงที่คุณแอร์กี่เธออ่านผิดว่าดิชั้นเป็นคนว่าลูกๆ ของเธอ (แต่ก็ย้ำนะคะว่า ถ้าอ่านความเห็นของคุณพุดฯ เธอจริงๆ เธอไม่ได้ว่านา ออกแนวเป็นห่วงเป็นใยมากกว่าน่ะค่ะ)



แต่หลังจากคุณแอร์กี่เธอมาตอบโต้ (พร้อมกับอโหสิกรรมให้ดิชั้น) ยอมรับค่ะว่าตัวเอง "แรง" จริง

แหม..อิชั้นก็คนนี่คะคู้ณณณณณ มันก็มีโมโหบ้างแหละ จะให้คุณแอร์กี่มีสิทธิ์โมโหแต่เพียงฝ่ายเดียวหรือ?

อาการที่ตอบไปก็เลยออกแนวประมาณนั้น



แต่เมื่อมีเพื่อนบล็อกคนหนึ่งมาทักว่า ครั้งนี้ดิชั้นตอบแปลก และ "แรง" ก็เลยทำให้เริ่มสำเหนียก ตั้งสติ และลองมาอ่าน ก็เลยเริ่มมีดวงตาเห็นธรรมว่า เออ..ข้าพเจ้าท่าจะแรงจริงๆ


ดังนั้นจะเห็นว่า หลังๆ จะเริ่มตอบแบบเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น (ไม่มารร้ายเหมือนภาคแรกๆ)

แต่อย่างไรก็ตาม..ดิชั้นคงสามารถได้แค่ คุยดีด้วย คุยเหตุผลด้วยกับคนที่คุยดีและมีเหตุผลค่ะ

แต่ใครมาแบบ..ฟาดงวงฟาดงาใส่ ก็คงต้อง "ฟาด" กลับไปบ้าง (บอกแล้วว่าดิชั้นก็เป็นมนุษย์ธรรมดาๆ คนหนึ่งนี่แหละ) แต่ก็พยายามให้เบาๆ นะคะ



กรณีคุณด๊อกกี้ คงต้องอ่านความเห็นของเธอดีๆ จะพบว่า เธอก็เข้าใจผิดเช่นกันค่ะ คิดว่าดิชั้นไปยุ่งเรื่องส่วนตัว ต่อว่าลูกเธอ

ซึ่งคงไม่ต้องย้ำว่าดิชั้นไม่ได้แตะต้องลูกคุณแอร์กี่เธอเลย

ส่วนเรื่องส่วนตัว ก็อย่างที่แจงแถลงไขไปแล้วนะคะ คือดิชั้นให้ความเห็นกับตัวงานและพฤติกรรมของตัวละครค่ะ แต่เผอิญว่างานเขียนชิ้นนี้มันดันเป็นการเอาเรื่องส่วนตัวมาเล่า ก็เลยทำให้ก้ำกึ่งล่วงล้ำเข้าไปยังพื้นที่ส่วนตัวได้





เฮ้อ..




เอาเป็นว่า จะจบมั้ยคะนี่?

^
พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่าจะจบไหม

พี่จบหนูก็จบ

ออกตัวว่า เป็นคนอ่านเรื่องนี้คนนึง ที่ไม่ได้เข้าข้างใครโดยเฉพาะนะคะ

แต่อ่านแล้ว รู้สึกหดหู่ ทำเอามองโลกไม่สดใสไปหลายวันเชียวล่ะค่ะ แล้วก็ได้แต่บอกตัวเองว่า ชีวิตรักของเรา คงไม่เจอกับเรื่องแบบนี้เนาะ

แต่อ่านเจอความร้อนแรงของ blog นี้แล้ว พูดได้คำเดียวว่า เพราะ comment ที่ 24 นั่นเอง...ขนาดเราเข้ามาอ่าน blog บ่อยๆ ( ของทั้งแก๊งค์วิจารณ์หนังสือ ) ก็ยังไม่คิดว่าคุณสาวไกด์ฯจะเขียนแบบนั้น โดยเฉพาะ 2 บรรทัดสุดท้าย ทำเอาเราค่อนข้างรู้สึกผิดหวังกับคุณไปเลย เพราะมันเป็นการจุดชนวนทะเลาะแท้ๆ

เรื่องชีวิตของคุณแอร์กี่นี่ มันประเภทไม่โดนเอง คงไม่รู้ค่ะ ไม่น่าจะเอาทัศนคติของตัวเอง มาเขียนเป็นเชิง
เหยียดหยามการกระทำของผู้อื่นนะคะ

^
^
^
ขออภัยแล้วกันค่ะที่ทำให้คุณผิดหวัง

แต่ก็..นะ

ถ้าเราไม่หัวเราะหึๆ ปิดท้าย แต่จบด้วยคำพูดที่ว่า เอาใจไปไว้ที่สว่างพร้อมกับอีโมหน้ายิ้มดีๆ ก็คงไม่เป็นอย่างนี้กระมังคะ..หรือเปล่า


อืมม์..เอาเป็นว่า เราต้องขอโทษด้วยแล้วกันที่แสดงความคิดเห็นในเชิงไม่เห็นด้วยกับการกระทำของตัวละครตัวนี้อย่างรุนแรง จนคนอื่นๆ อ่านแล้วดูเหมือน "เหยียดหยาม" อะนะคะ

เพียงแต่..โดยความรู้สึกเราเอง ตรงป.ล.ของคุณแอร์กี่ที่บอกว่าเชอร์รี่ก็ยังไม่รู้สำนึก มันทำให้แหม่งๆ น่ะ บอกไม่ถูก




โอ..ไม่โดนเองไม่รู้

จะบอกว่า เราเจอกับเหตุการณ์ (เอาเท่าที่มีคนมาเล่าที่บล็อกนี้นะคะ เพราะไม่ได้อ่านถึงตรงนั้น) ที่คนรักตัวเองไปมีคนอื่น (ซึ่งคงไม่ต้องเล่ารายละเอียดนะคะ แต่คนที่รู้จักดิชั้นจะรู้เรื่องแห่งประวัติศาสตร์ตรงนี้ดี) ไม่ต่างจากคุณแอร์กี่เท่าใดนักหรอกค่ะ

แต่เราเลือกวิถีที่ต่างออกไปจากนี้



ดังนั้นก็..นะ

ไม่รู้สิคะ


เราน่ะเป็นนางมารร้ายก็บอกว่าเป็นนางมารร้ายค่ะ

แต่..เราก็พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ทำร้ายใครอย่างถึงที่สุดนะ (แต่ก็อย่างที่บอก บางทีมันก็มีสติแตกบ้างน่ะค่ะ เฮ้อ..)




อืมม์...จริงๆ เราไม่ชอบการถอดล็อกอินเท่าไหร่นะคะ

แต่ก็..นะ อยากทำก็ทำไปเถอะค่ะ

แต่เราเองไม่ทำ..ก็แค่นั้น

จาก # 110
- " ไม่น่าจะเอาทัศนคติของตัวเอง มาเขียนเป็นเชิง
เหยียดหยามการกระทำของผู้อื่นนะคะ "
ไม่ใช่ทัศนคติค่ะ เป็นมาตรฐานศีลธรรมและจริยธรรมของสังคม
ไปดูกระทู้ด่าพระเอกนางเอกละครจอมใจในเฉลิมไทยสิคะ
นั่นก็ผิดศีลข้อ 3 เหมือนกัน มีใครสนับสนุนชื่นชมบ้าง
ชักอยากเห็นบรรยากาศเฉลิมไทย ณ ตอนที่ละครเรื่องนี้ออนแอร์แล้วสิ คริๆ
- “ ไม่โดนเอง คงไม่รู้ ”
บังเอิญดิฉันเป็นคนหนึ่งที่ “โดนเอง” ขอยืนยันว่า
คนเราสามารถผ่านพ้นภาวะตกต่ำสุดของชีวิตได้โดยไม่จำเป็นต้องทำตัวต่ำ
พี่หนิงของดิฉันบอกว่าเขาทราบว่าสิ่งที่ทำมันผิด มันไม่ดี
และไม่ได้ภาคภูมิใจอะไร แต่มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ใครๆ ก็ทำกัน
เออ! อ่านหนังสือดูทีวีเห็นทุกวันจนเป็นเรื่องธรรมดา สังคมถึงได้เสื่อมทรามเงี๊ยะ
3. อันนี้เสวนากับ จขบ. และนักอ่านที่หลงเข้ามา
อ่านหนังสือเล่มนี้แล้วคิดถึง “ราตรีประดับดาว” ขัดใจนางเอกทั้งสองเรื่อง (คนละขั้วเลย)
แต่อย่างน้อยเกดก็ผ่านบททดสอบความเป็นมนุษย์มาได้อย่างสง่างามนะว่ามะ

ด่าไปจนหมดพุงแล้ว ค่อยบอกว่าเป็นอุทาหรณ์ ข้ออ้างข้างๆคูๆเหมือนเก่า เขียนหาพวกมาถล่มศัตรูนั่นแหละ
พอโดนวิจารณ์ทำเป็นรับไม่ได้ มาฉุน งั้นงี้
มันต่างกับที่ทนเป็นนางเอ้ก นางเอก อย่างที่เขียนไว้จังเลย

หรือมันไม่ใช่เรื่องจริง เธอแค่เขียนล้างแค้นเท่านั้น ใส่สีตีไข่ สร้างภาพ ก็ให้มันเนียนๆหน่อย

ไม่มีโอกาสเป็นภรรยาหลวงหรือภรรยาน้อย
แต่มีเพื่อนๆจำนวนมากที่มีทั้งหลวงและน้อย
หลายคนที่รักตัวเองมากพอก็ เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองได้ ....แต่ไม่ใช่ทุกคนที่คิดได้

เท่าที่ทำหน้าที่กระโถนท้องพระโรงให้เพ่อนๆ
มองว่า คนตรงกลาง(ผู้ชายแสนเลว) ไม่สำคัญ เท่ากับสงครามของผู้หญิงสองคนที่ต้องการเอาชนะ อีกฝ่าย
หลายๆคน จึงจมกับความทุกข์ ตกนรกไม่สิ้นสุดและฉุดตัวเองลงสู่หายนะยิ่งขึ้น ด้วยคำว่าอยากเอาชนะอย่างเดียว

เมื่องานเขียนเป็น Based on true story ยากที่การอ่านจะไม่พาดพิงถึงตัวผู้เขียน

ยังร้อนอยู่แฮะ

จบ เฉยๆ แต่ยังไม่จบบริบูรณ์ นิ อิอิอิ

โดนครับโดน

มาลงชื่อว่าได้อ่านจนถึงจบ

บางทีเราก็ไม่ได้ login เวลาตอบ blog นะ แค่ไม่ได้ปิดบังว่าเป็นเรา ไม่ได้เปลี่ยนชื่อเท่านั้นเอง

จะด่าคนแต่ไม่กล้า ขำว่ะ

มาเยี่ยมค่ะ

ตอนนี้ที่ทำงานเห่อเรื่องแอร์กี่ จนมีหลายคนอยากรู้จักตัวจริงว่าสวยเหมือนที่เล่าหรือเปล่า

แล้วเธอคือ แก้ม ในนิยายเรื่องที่สามของเธอ (ดูหน้านนท์แล้วชักสงสัยในความสวย เพราะนนท์ไม่เข้าตาอย่างแรง...ไม่รู้หลับตาหลงรักรึป่าว )

ปล.มาช่วยปั่น Blog ค่ะ

ฮัลโหลน้องดาว ไม่ได้เจอกันน้านนานเนอะ

เรื่องที่คุณแอร์กี่คือคุณแก้มหรือไม่ ต้องให้เธอมาตอบเองค่ะ (แอบอยากรู้เหมือนกัน อิอิ)

เพิ่งรู้ว่าคุณ ผสมย.มีบทวิจารณ์ ชีวิตรันทด เรื่องจริงผ่านจอ

หลายความเห็น มาแปะทักทายกันก่อนค่ะ แล้วเดี๋ยวค่อนอ่านตอนพักเที่ยง

สำนวนการเขียน อ่านแล้ว ขนลุกเกรียวเลย ....
ตัวอย่างเช่น


... บ้านเชอร์รี่อยู่ในซอย(หรือน่าจะเรียกว่าตรอกเพราะรถเข้าไม่ถึง) เสื่อมโทรมหนึ่งแถวจรัลสนิทวงศ์ พ่อของเชอร์รี่เสียชีวิตด้วยโรคแอลกอฮอลิซึ่ม ส่วนแม่หล่อนนั้นสติไม่ค่อยดี ชอบออกมาโวยวายจนคนแถวนั้นระอา (ต่อมาแม่ของเชอร์รี่ป่วยด้วยโรคพาร์กินสัน เสียชีวิตไปแล้ว)

เชอร์รี่เรียนโรงเรียนรัฐบาลแถวบ้าน จนจบม. ปลาย แล้วสอบเอ็นทรานซ์ติดมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง คนละที่กับที่ฉันเคยเรียน เมื่อเรียนจบ หล่อนมาสมัครเป็นแอร์แล้วเลยอัพเกรดตัวเองจนดูดีได้ในระยะเวลาไม่นาน ถ้าใครมาอ่านเจอฉันแฉเชอร์รี่แบบนี้อาจจะอึ้ง ทึ่ง เพราะเธอวางมาดคุณนายได้ราวกับออกมาจากโรงเรียนราชินีเลยทีเดียว

ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านจอคอม โดย แอร์กี่





... บ้านนนท์ที่อยู่ในตัวจังหวัดเป็นห้องแถวไม้สองชั้นเก่าๆ ดูทรุดโทรม แต่ข้างในซ่อมแซมไว้พอใช้ได้ ทั่วบ้านมีแต่รูปนนท์ในรายการทีวี และรางวัลเต็มไปหมด ด้านหนึ่งมีจักรเย็บผ้าที่พี่นภา แม่ของนนท์ใช้เป็นอุปกรณ์ทำมาหากิน ...

แม่ยกไดอารี่ สตอรี่ผ่านคอม โดย แอร์กี่

ถึงตอนนี้ นึกไปถึงเรื่อง ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านจอคอม
จำได้ไม๊

มีอยู่ตอนนึง ครั้งที่คุณพี่คนสวยอยู่ในห้องสองต่อสองกับพี่อิน
โดยไม่มีอะไรเกินเลย (จากที่คุณพี่คนสวยเขียน)
แล้ว สามีของคุณพี่คนสวยและภรรยาของพี่อิน มาเคาะประตูหน้าห้อง

คุณพี่จำเป็นต้องเขียนถึงเหตุการณ์ตอนนี้เพราะ คงมีพยานรู้เห็นเยอะ
แต่ก็เขียนว่า บริสุทธิ์ผุดผ่องกันทั้งสองคนเลย

ถึงตอนนี้ ท่านผู้อ่านที่รักทั้งหลาย เชื่อไม๊จ๊ะ ว่ากอดกันเฉยๆ อบอุ่นเฉยๆ

ฮิฮิ

พี่อินกอดฉัน ปลอบฉัน และเราต่างหลับไปบนเตียงในห้องฉัน
ไม่มีบทบาทรักอะไรที่เกินเลยตามที่พี่อินบอกไว้จริงๆ

พี่อินบอกว่าขออยู่กับฉันแบบนั้นก็มีความสุขแล้ว
เค้าบอกว่าทุกครั้งที่เค้าคิดถึงฉัน เค้าไม่เคยคิดเรื่องบนเตียงเลย

ฉันเชื่อเขานะ


เราไปเล่นน้ำทะเลกันที่นั่น ฉันสนุกมาก พี่อินคอยดูแลฉันตลอด
ท่ามกลางความงงของลูกเรือคนอื่นๆ ที่คงคิดว่าฉันมันก็ผู้หญิงแร่ดๆอีกคน
มีแฟนแล้วยังไม่หยุด อะไรแบบนั้น


คืนที่สามที่นูเมีย ฉันอยู่กับพี่อินเหมือนเคย
กลางดึกคืนนั้น เสียงเคาะประตูห้องฉันดังมากจนฉันและพี่อินตกใจตื่น
เปิดประตูห้องไปโดยลืมดูตาแมว เพราะนึกว่าใครมีเรื่องด่วน พี่อินหลบไปอยู่ที่ห้องน้ำ
มีคนยืนตะหง่าน หน้าหงิก อยู่หน้าห้องฉัน
ไม่ใช่คนเดียว แต่ป็นสองคน
พี่หนิงกับ....ภรรยาพี่อิน!!!

หลายคนคงตื่นจากความหลงแล้ว
ลองหยิบหนังสือ(ที่มีลายเซ็นต์ของพี่สุดสวย)
มาอ่านตอนแถวๆที่อ้างถึงแบบเต็มๆ
ด้วยสติดีๆอีกซักรอบ

ตามมาหัวเราะกิกิกะกะกุกุ

เป็นแฟนบล้อคพี่นกมานาน เห็นการทะเลาะกัน
ในบล็อคนี้ก็หลายหน แต่หนนี้อยากให้พี่นกเอาน้ำ
มาสาดไล่พวกบ้านี่ออกไป เรื่องของนนท์กับคุณแก้มจะไปเป็นจะตายยังไงก็ช่างหัวพวกมันเถอะ
บล็อคนี้วิจารณ์หนังสือเรื่อง "ชีงิตรันทด" ไม่ได้
วิจารณ์เรื่องแม่ยก มาทางไหนให้กลับไปทางนั้น
เลยนะ ทะเลาะกันก็ทะเลาะไป อย่ามาไร้มารยาท
ถือโอกาสใช้บล็อคคนอื่นเป็นที่แกวะกัดกัน ทุเรศลูกตา

++++++++++++++++++++++++++++

แต่ถ้าอยากให้ช่วยออกความเห็นล่ะก็...

แอร์กี่กับแม่แก้มเป็นคนเดียวกันแล้วไงเหรอ?
เกี่ยวอะไรกับคนอ่าน? อ่านก็อ่านเอาสนุก?
เรื่องชาวบ้านไม่ใช่เรื่องของกรู!! เข้าใจบ่?

แม่แก้ม เสือกโง่เองไปให้นนท์มันสูบนี่หว่า
งั้นก็ด่าตัวเองไปเหอะ เอาสมบัติไปประเคนเขาเอง
ว่างๆ ก็แจกแถวนี้บ้างก็ได้นะคะ

ส่วนนนท์ แมงดา...ก็คือแมงดา แฉเค้ากลับ
หรือแม่แก้มกับแอร์กี่เป็นคนเดียวกัน ก็ไม่ได้ทำให้
คนอื่นเห็นนนท์เป็นอะไรที่ดีไปกว่าแมงดาหรอกนะ?
อย่างมากก็เปลี่ยนเป็นแมงสาป

มันก็เป็นแค่เรื่องของหญิงแก่เงินเหลือเฟือ
กับแมงสาปที่ได้โอกาสแปลงร่างเป็นแมงดา
มีอะไรสร้างสรรค์ตรงไหน? แฟนคลับรักกันเข้าไป
มีอะไรให้น่ายกย่องทั้งสองคน? ถึงขั้นต้องลงไป
กัดกันเพื่อปกป้องพวกเขา?

กัดเองไม่พอต้องวิ่งร้องแร่แห่กระเชิงกัดกันไป
หลายๆ เวบบอร์ดด้วย เป็นหมาหรือไง?
ถ้าใช่จะเอาน้ำร้อนสาด ไปกัดกันไกลๆ บล็อคนี้
เลยนะ


มีเงินมีการศึกษาแต่ไม่ได้ทำให้มีใครดูดีขึ้นสักคน

ตามมาอ่านเพราะเพื่อนส่งทู้

แง่มๆ ตามมาอ่าน (ต่อ) โฮ่ โฮ่ โฮ่

เข้ามาบอกว่า บังเอิญรู้จักกับคุณฝ้าย คห.47 ที่อ้างว่าเป็นหลานคุณแอร์

แต่รู้มาว่าคุณฝ้ายไม่เคยเข้ามาในนี้มาก่อนเลย!
ดังนั้น คห.47 จริงๆ แล้วคือใครกันแน่ IP คุ้นๆ เหมือนแฟนคลับที่มาโวยวายในนี้เลย

ถามเจ้าตัวผู้ถูกนำชื่อมาอ้างว่าจะแก้ข่าวมั้ย แต่เขาไม่ยอมมาแก้ บอกว่าไร้สาระ(เราว่ามันก็ไร้สาระจริงๆ น่ะแหล่ะ)
อืม แฟนคลับนี่น่ากลัวดีเนอะ

มาเยี่ยมชมครับ

มาตามคำบอกเล่าจากเพื่อน ๆ หลังจากได้ดูละครเรื่อง "สงครามนางฟ้า" ครับ

อิอิ

ประกาศ สำนักงานจัดการทรัพย์สิน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
เรื่อง รับสมัครพนักงาน

สำนักงานจัดการทรัพย์สิน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ประสงค์จะรับสมัครคัดเลือกบุคคลเพื่อบรรจุเป็นพนักงาน ของสำนักงานจัดการทรัพย์สิน ดังนี้
1. พนักงานธุรการ(จัดซื้อ-จัดจ้าง) จำนวน 1 อัตรา 7. พนักงานบริการให้เช่าพื้นที่ จำนวน 1 อัตรา
2. พนักงานธุรการ จำนวน 1 อัตรา 8. วิศวกรไฟฟ้า จำนวน 1 อัตรา
3. พนักงานการเงิน จำนวน 4 อัตรา 9. วิศวกรเครื่องกล จำนวน 1 อัตรา
4. พนักงานบัญชี จำนวน 3 อัตรา 10. เลขานุการ จำนวน 1 อัตรา
5. พนักงานการตลาด จำนวน 2 อัตรา 11. พนักงานระเบียนสัญญา จำนวน 1 อัตรา
6. ลูกค้าสัมพันธ์และการบริการ จำนวน 1 อัตรา
 คุณสมบัติของผู้สมัคร
1. คุณสมบัติทั่วไปตามข้อบังคับแห่งพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน
2. อายุไม่เกิน 35 ปีบริบูรณ์ นับถึงวันรับสมัคร
 หลักฐานการสมัคร
ผู้สนใจกรอกใบสมัครตามแบบของสำนักงานจัดการทรัพย์สินและยื่นพร้อมหลักฐาน ดังนี้
- หลักฐานแสดงวุฒิ และใบแสดงผลการศึกษา (Transcript) พร้อมภาพถ่ายซึ่งรับรองสำเนาถูกต้อง
- ใบรับรองแพทย์ (โดยนำส่งภายหลังก่อนเข้ารับการสัมภาษณ์)
- ทะเบียนบ้าน พร้อมภาพถ่ายซึ่งรับรองสำเนาถูกต้อง
- บัตรประชาชน พร้อมภาพถ่ายซึ่งรับรองสำเนาถูกต้อง
- ภาพถ่ายขนาด 2 x 2 ½ นิ้ว จำนวน 2 รูป ถ่ายไว้ไม่เกิน 6 เดือน นับถึงวันที่สมัคร
- หลักฐานแสดงการผ่านการเกณฑ์ทหาร พร้อมภาพถ่ายซึ่งรับรองสำเนาถูกต้อง
- ใบรับรองการผ่านงาน
 สถานที่รับสมัคร
สนใจส่งจดหมายหรือสมัครด้วยตนเอง พร้อมหลักฐานที่แผนกทรัพยากรมนุษย์ สำนักงานจัดการทรัพย์สิน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย หรือสมัครที่ E-mail:CU.Prop@chula.ac.th ติดต่อสอบถามและรับใบสมัครในวันและ
เวลาราชการได้ที่
- สำนักงานจัดการทรัพย์สิน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย โทร.0-2218-3590-5 9 ต่อ 214
- ส่วนบริหารศูนย์การค้าสยามสแควร์อาคารวิทยากิตติ์ โทร. 0-2218-9854-5
- ส่วนบริหารกิจการตลาด อาคารตลาดสามย่าน โทร. 0-2218-3662 , 0-2218-4464
- ส่วนบริหารอาคารจัตุรัสจามจุรี โทร. 0-2251-4866
- เว็บไซด์ //www.property.chula.ac.th
-

ประกาศ ณ วันที่ 21 มกราคม พ.ศ. 255

อ่านหนังสือได้จากตรงไหนคะ

อ่านหนังสือได้จากตรงไหนคะ

ติดตามละครอยู่อยากรู้ว่าหาอ่านได้จากที่ไหนคะ

อยากเห็นรูปตัวจริงของคุณมณีรินทร์ คุณหนิง คุณอินทัศ คุณเชอร์รี่ และเปรียบเทียบกับนักแสดงให้ดูด้วยสามารถดูได้จากที่ไหน ใครทราบช่วยบอกด้วย ขอบคุณนะ

ทำไมเรื่องนี้ ริน ดีอยู่คนเดียว นอกนั้น ร้ายหมด เลย เขียน ไม่เข้าข้างตัวเองไปหน่อยหรอ ทำไม ไม่เขียน ตั้งแต่ พี่อิน มีเมียคนแรกละ ทำไมมาเขียนตอนที่รินมีพี่หนิงแล้วอะ กลัวเค้ารู้ หรอว่า แย่ง พี่อินมาจากแม่น้องหนอนเหมือนกัน

ทำไมเรื่องนี้มีตัวร้ายเยอะจัง น่าสงสาร "ริน" ทำไม่พี่หนิงเจ้าชู้จัง

น่าสงสาร ริน จังเลย หาอ่านได้จากที่ไหน ค่ะ

จะซื้ออ่านให้ได้เลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

รอคุณแอร์กี่มาตอบค่ะว่าเป็นคนเดียวกับคุณแก้มหรือไม่?ไม่ได้คิดจะจับผิดหรือรื้อฟื้นอะไรค่ะแค่ตอบว่าใช่หรือไม่แค่นั้น เรื่องที่นาริตะตกลงเป็นเรื่องจริงรึไม่ค่ะ ตอนนี้สับสนมากๆ แฟนคลับไม่ต้องตอบนะคะ ขอบคุณค่ะ

การรีวิวหนังสือเป็นทัศนะส่วนบุคคล
นักเขียนที่ดีย่อมไม่เดือดร้อนที่จะเขียนหนังสือให้คนอ่านวิจารณ์

วันนี้อย่าลืมดู ASTV เวลา 11.00 น. นะคะ คุณอรจะมาเล่าเรื่องราวต่อหน้าท่านว.วชิรเมธี ว่ารินโกหกอะไรบ้าง

//www.managerradio.com/Radio/webboard/Question.asp?GID=132775&Mbrowse=1

แอร์กี่และแฟนขับ
น่ากลัวมากๆ

คุณ ไทมุง คะ

ได้ดู ASTV เทปคุณอร เช่นกันค่ะ

ดูแล้วยังคิดว่า น่าจะให้คุณอรมาเขียน สงครามนางฟ้า ภาค 2 บ้างนะ คราวนี้อาจจะมี สตรอเบอรี่ มาเป็นคู่แข่ง เชอรี่ บ้างก็ได้ 555

ไม่อยากอ่านอ่า เสียดายตังค์ ...

ถ้าบอกว่าเป็นนิยาย เรื่องผัวเมียตีกัน ไม่เห็นว่าจะน่าอ่านเลย

ถ้าบอกว่าเป็นชีวิตจริง ก็ไม่เห็นจะน่าอ่านเลย แค่คนๆหนึ่งที่โดนแย่งสามี มันไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นเลย

ไม่ต่างอะไรกับหนังสือที่ดาราชอบมาเขียนเผาอดีตแฟนตอนอกหักน่ะ

ใครจะซื้อก็ตามจาย

แต่เราไม่ซื้อ และไม่ชอบด้วย

ยิ่งกระแสเป็นแบบนี้ ยิ่งไม่อยากซื้อเข้าไปใหญ่

ตอนนี้ก็เป็นเรื่องไปแล้วสรุปใครจะพูดจิงก็อยู่แก่ใจแต่เรื่องนี้ก็ให้แง่คิดว่าไม่ว่าวงการไหนถ้าผู้คนไม่ตัดกิเลศออกไปก็จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นตลอดน่าสงสารผู้หญิง

ก้อสนุกดีค่ะ

ต้องการซื้อหนังสือ ชีวิตรันทด เรื่องจริงผ่านคอม ของแอร์กี่ ค่ะ ใครมีขายช่วยเมล์มาบอกด้วยนะคะ ช่วยระบุราคาขายมาด้วยนะคะ
aepretty@sanook.com

หน้ากลัวจิง

แม้ทำไปได้