เราว่านิยายโรแม้ง

มันเหมือนอาหารแบบประเภทไม่ได้เปี่ยมด้วยคุณค่าอาหารมากมาย

แต่มันอร่อยง่ะ แล้วก็มีคุณค่านิดๆ (เอาซักหน่อย)

เหมือนขนมอุดมกะทิ ที่เต็มไปด้วยคอเลสเตอรอล แต่อร้อย..อร่อยง่ะ เหอๆ

กินผัก กินอาหารสุขภาพเยอะๆ คนเราก็อยากกินอะไรที่ให้ความรื่นรมย์กับรสชาติ กับสัมผัสของลิ้นบ้างอะน้า



แต่อย่ากินเยอะเกินไป

แล้วก็ให้เหมาะควรกับวัยสักหน่อยเท่านั้นแหละ



แต่..แหะๆ เราก็อ่านโรแม้งไม่เยอะอะนะ (ยิ่งเมื่อเทียบกับบรรดาเกจิๆ ทั้งหลายแถบๆแถวๆ นี้ด้วยแล้วนี่ เหอๆ เราเป็นเด็กอนุบาลไปเลย)

555++ คดี "รีวิวทำให้คนอ่านไขว้เขว" ยังไม่หมดอายุความ

จขบ.ก่อคดีใหม่อีกแล้ว ระวังศาลไม่รอลงอาญานะคะ ยิ่งมีหลักฐานยืนยันว่า "เข้าขั้นปรมาจารย์" ขนาดนี้

**********

เอ่อ...แล้วชิกริด กับ โรมานซ์ ต่างหรือเหมือนกันยังไงหรือคะ เห็นอ้างถึงว่าเป็นแขนงหนึ่งของโรแม้ง

โรแม้งที่แปลมา ไม่ได้มุ่งตลาดเด็ก ๆ ขอข้าม แวะมาอ่านเพื่อ "ลดความไม่รู้" เฉย ๆ


แต่สำหรับของไทย ยังยืนยันว่า...ไม่ควรแทรกเข้าไปในนิยายลูกกวาดให้เด็กเสพโดยไม่บอกไม่กล่าวและ ควรคำนึงถึงวัฒนธรรมประเพณีไทยให้มาก

ลืมไปค่ะ ว่าจะทักเรื่อง ...

บล็อกที่แล้วว่าด้วยเรื่อง หญิงไทยใจงามแห่ง "รัตนโกสินทร์"

มาบล็อกนี้ ว่าด้วยเรื่อง โรแม้ง

เชื่อแล้วค่ะว่าอ่านทุกประเภท

555 เคยพยายามมุ่งมั่นจะอ่านอยู่พักค่ะ แต่ไม่เคยอ่านได้เกินสองสามบทแรกก็วางแล้ว ((ยังไม่ถึงฉากหยิวกิ้วเลย แงๆๆ))

สงสัยว่าจะมือไม่ดี หยิบเรื่องไม่สนุกมาหรือเปล่า -"-

ตอนนี้อยู่ในช่วงเก็บข้อมูลว่า เรื่องไหนที่มีคนลงมติว่าสนุกสุดๆ เผื่อจะลองอ่านตามดูบ้าง ฮี่ๆๆๆๆ

ป้าก็อ่านะ เพราะเพื่อนมันชอบอ่าน เลยลองอ่านดู ก็เป็นหนังสืออีกแนวนึงที่อ่านได้

พี่ผู้สาวขา งานหนังสือคราวนี้ bapanij ได้โรมานซ์เลือดกำเดากระฉูดมาหลาย เรื่องเชียวแหละ กะว่าพรุ่งนี้จะไปขนมาอีกค่ะ ตั้งใจไปเอาเรื่อง.....72 อันโดยเฉพาะ 5555 คราวที่แล้วที่ไป ตัวเองตาถั่วหรือเป็นอะไรก็ไม่รู้ หาไม่เจอเฉยเลย แต่รับรองคราวนี้ไม่พลาด

จะบอกว่า bapanij ก็เป็นอีกคนที่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ เวลาอ่านนิยายโรแม้งเหมือนกัน 555 ต้องเก็บไว้อ่านที่บ้าน เอาไปอ่านที่อื่นไม่ได้ คนเค้ามองเราด้วยสายตาแปลก ๆ

เพื่อน ๆ เคยถามว่าอ่านนิยายทำนองนี้ด้วยเหรอ แล้วมันก็ทำหน้ายี้ ๆ ใส่
ชิ มันหารู้ไม่ เรื่องแบบนี้น่ะหนุกจะตาย มันไม่ได้ส่อเรื่อง sex อย่างเดียวเสียหน่อย

สาวไกด์ใจซื่อ – ชอบกินขนมหวานค่ะ มิน่าถึงชอบอ่านโรแม้ง (ไม่เกี่ยวกันเล้ย)

~:พุดน้ำบุศย์:~ - ไม่จริ๊งงงงง ไม่ใช่ปรมาจารย์ ยังยืนยันว่าตัวจริงคือ piccy ส่วนโรแม้งกับชิกริดนั้น เขาถกเถียงกันมานานแล้วค่ะ ว่าใช่หรือไม่ใช่ เพราะชิกริดจะเน้นเรื่องของผู้หญิง แต่ก็ยังคงความรัก ๆ ใคร่ ๆ ไว้เหมือนกัน ผู้สาวฯ ก็เลยอุบอิบเองว่าเป็นอีกแขนงที่แตกออกมา

Clear Ice – บางคนที่ไม่ชอบก็อ่านไม่ได้จริง ๆ ค่ะ ถึงมีคนบอกว่าสนุกแค่ไหนก็ตาม ไม่แปลกค่ะ

ป้าตั๊ก – แสดงว่าเจอเรื่องสนุกค่ะ เลยอ่านได้

bapanij – ดีแล้วค่ะที่เพื่อนไม่รู้ว่าสนุก ไม่งั้นเดี๋ยวจะมาแย่งเราอ่าน

ไม่ชอบอ่านนิยายโรแมนซ์ค่ะ
ด้วยปกที่หวือหวาเกินเหตุ (ดูน่ากลัว :D ... หมายถึงพวกนิยายแปลนะคะ)

และแนวนี้ อ่านแล้วเขินๆชอบกล 555+
ขนาดมีคนให้ยืมมา บอกว่าสนุกและบทเลิฟซีนน้อย
ก็ยังอ่านไม่จบเลย

แล้วก็อีกประเด็นส่วนตัวคือ
จำชื่อพระนาง ตัวละครต่างๆในนิยายแปลไม่เคยจะได้
(ไม่ค่อยคุ้นเคยกับนิยายแปลตะวันตกมั้งคะ
ปกติอ่านแค่นิยายแปลญี่ปุ่นน่ะค่ะ)

แต่หน้าปกนี่หวือหวา เร่าร้อนจริงๆนะคะ
(แต่รู้สึกว่า นิยายวัยรุ่น ปกน่ารัก ตาหวานเนี่ย บางเล่มก็ .. ใช่ย่อย เอิ๊ก)

เศร้ามากมายก่ายกองในกรณีของ SEP
แบบว่าไอ้ DH ที่คนเค้าบ้ากันมากๆ เรายังเฉยๆ แต่กลับมาบ้างานของ SEP ตมเก็บจนครบทุกเล่ม พอได้อ่าน Match me แล้ว แอบรู้สึกว่าความสนุกมันลดน้อยลง ตอนนี้กำลังจะหา match me แบบยังไม่แปล ไปเดินในงานไม่เจอเลย (ลงทุนมากๆ เลยนะคะเนี่ย เป็นคนที่ภาษาอังกฤษอ่อนแอ ยังไม่เคยอ่านแบบไม่แปลเลย) แต่อยากลองอ่านของ SEP อย่างแรง

ฮา เข้ามาบ่น แบบเก็บกดมากเลย หึหึ

อืม อ่านโรมานซ์ได้ค่ะ

มันก็คือ วรรณกรรมอีกแขนงหนึ่ง มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระเลยนะ
แต่นวนิยายโรมานซ์มันคือความบันเทิงสำหรับคนที่บรรลุนิติภาวะ แต่สำหรับเด็กก็...อืม...ผู้ปกครองควรชี้แนะ

แต่เห็นเด็ก 14 - 15 ไปยืนเลือกซื้อนิยายโรมานซ์ปกสยิวในงานหนังสือก็...เฮ้อ ยายหนูเอ้ย

ประสบสายตาดั่งกล่าวมาแล้ว หลังจากที่คุณPiccyนัดมอบส่งสินค้า เอ๊ย! ส่งหนังสือLif เล่มโรมานซ์ที่เรายืมอ่าน ขณะที่หาที่ซ่อน(แอบ)หนังสือไม่ได้ สายตาคนข้างๆ(ใจ)ก็มองอย่างมีคำถาม
( ? )

..............

จริงๆก็เพิ่ง(กล้า)หยิบแนวนี้มาอ่านได้ไม่นาน (มีการแอบปรึกษา ใคร?บางคนในบล็อกแบบหลังไมค์ก่อนไปซื้อมาอ่าน กร๊ากกกก) ด้วยความสงสัยความต่างระหว่าง "อิโรติก" กับ "โรมานซ์" ?

.........

โรมานซ์บางเล่มที่อ่าน ก็พล็อตดีจนน่าขโมยไปเขียนนิยายเสียเอง ( กร๊ากกก )

บางเล่มก็เอียนๆ แหวะๆ เลี่ยนๆ
(เหมือนพยายามยัดเหยียดฉากกอย่างว่าเหลือเกิน)

บางเล่มก็อ่านได้บรรยกาศเก่าๆ สมัยกระโปรงบานฟูฟอง พระเอกขี้ม้า อะไรทำนองนั้น (ชอบจัง หุหุ)

........

รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้โรมานซ์เข้าใกล้คนซื้อได้ง่ายขึ้น ดูจากปกที่ค่อนข้างทันสมัย
(เผลอคิดไปว่าเป็นนิยายวัยรุ่นด้วยซ้ำ -ถ้าไม่เห็นข้อความเตือนภัยไว้ก่อน)

.........

โรมานซ์ของสนพ.มันดี
อ่านของคุณโมไปท่านเดียว
ชอบแอบติดใจ เพราะสำนวนเหมือนของฝรั่ง (หมายถึงการดำเนินเรื่อง+ความกระชับฉับไว ไม่ใช่ไปลอกใครมาน๊า)

........
งานหนังสือครั้งนี้ฯ เป็นครั้งแรกที่ได้ไปเดินสำรวจร้านขายหนังสือโรมานซ์แบบจริงๆจังๆ(เข้าขั้นหมกมุนแล้ว) ฮืม...เพิ่งรู้ว่ามีอะไรๆหลากหลายแนวให้อ่านมากกว่าที่คิดเยอะเลย

.........

++ ประเด็นของปกวาบหวิว:
ไม่อายค่ะ ถือไปถือมา ทั้งยามปกติเวลาเดินห้าง หรือยามเหมาจากงานหนังสือ ไปยืนอ่านจนจบในร้านก็เคย
...ด้วยเหตุนี้ จึงคิดว่าโรแม้งทำปกหวิวไว้แหละดีแล้ว กล้าอ่านก็ต้องกล้าถือสิ ช่วยป้องกันเด็กไม่ให้อ่านก่อนวัยอันควรได้ด้วย (เพราะเด็กอาย หรือพ่อแม่รู้ทันจากปก)

++ ประเด็นที่ว่า โรแม้งไร้สาระ
เคยยืนยันไปกับหลายคนว่าโรมานซ์หลายเรื่องยังสนุกน่าอ่านกว่านิยายบางเรื่องเสียอีก (พวกโรมานซ์เล่มบางน้ำเน่าไม่นับนะ)

อันที่จริง โรแม้งมันก็นิยายรักนั่นแหละ เพียงแต่ไม่ได้ตัดฉากบนเตียงทิ้งแค่นั้นเอง และเมื่อรักมันคู่กับเซ็กซ์ เรื่องที่เอาทั้งรัก/เซ็กซ์มาเป็นตัวชูโรงเลยอ่านแล้วอินง่ายกว่าแยะ

++ เห็นด้วยว่าคุณณาราเขียนโรแม้งได้ดี
...ยังไม่เคยอ่านทุกเล่ม แต่เคยไปอ่านอะไรมาไม่รู้ จำชื่อนี้ไว้เลยว่าเขียนโรแม้งได้เข้าขั้นแล้ว บางคนสำนวนทั่วไปดี แต่ไม่ได้อารมณ์โรแม้งเท่าไหร่
(ล่าสุด ไปเจอเรื่องของคุณบลู-มะ-รินในเด็กดี เรื่องนี้ก็ดีค่ะ เสียดายที่ตัดฉากเรทออกแล้ว ขาดเสน่ห์ไปเป็นกองเลย ... นี่แหละหลักฐานว่าโรแม้งต้องมีฉากอย่างนั้น)

++ ประเด็นของเด็กอ่านโรมานซ์
ไม่สบายใจเหมือนกันค่ะ คือ รู้สึกว่าเด็กยุคนี้อ่านแต่แนวเกาหลี ลูกกวาดหรือไม่ก็แนวดารา แฉเรื่องฉาวอยู่แล้ว พอโตขึ้น ก็อ่านโรมานซ์เพิ่ม? แอบกลัวนิดหน่อยว่าจะอ่านกันอยู่แค่เนี้ยะ ไม่อ่านแนวอื่นอีกแล้ว เพราะเห็นบางคนไม่นิยมแฟนตาซี ไม่อ่านกำลังภายใน ไม่ใช่แฟนนิยายแปล และแนวสารคดี ศิลปะวัฒนธรรมยิ่งไม่สน สรุปคืออ่านแนวเบา ๆ ไล้ท์และชิว ๆ ตลอด

ได้ข้อสังเกตข้างบนนี้--ซึ่งอาจเป็นวิตกจริตส่วนตัวก็ได้--จากการที่ไม่ค่อยเห็นเด็กยุคใหม่อ่านอะไรยาว ๆ ยุ่งยากซับซ้อนอีกแล้วน่ะค่ะ จะเห็นว่า light novel นี่ขายดีเชียว แต่ชุดวรรณกรรมแปล อย่าง life of pie patel, balsac นี่แทบไม่ค่อยมีใครพูดถึง

++ ลูกกวาดสอดไส้แม้ง
ถ้าถามรสนิยมส่วนตัว ชอบค่ะ แต่สอดแล้วต้องไส้ถึงใจนะ ใส่แบบผักชีโรยหน้าไม่ต้องเลย แต่แน่นอนว่าสมควรประกาศให้รู้กันด้วยว่า "เล่มนี้ติดเรทจ้า"

วันนี้มาบ่นยาวเลย

มาแอบกระซิบว่าเป็น "มือใหม่หัดอ่านโรแม้ง" ค่ะ

เพิ่งซื้อชุด แมคเคนซี่ ของลินดา โฮเวิร์ด มา เพื่อนเชียร์สุดฤทธิ์ว่าสนุก สมควรซื้อเก็บสะสมเป็นอย่างยิ่ง (ตกลงจะให้อ่านหรือให้เก็บก็ไม่รู้ ) พอดีเรื่องนี้เขาทำปกใหม่ไม่วาบหวิว ก็เลยซื้อมาค่ะ


ปล. เพิ่งรู้นะคะว่าเรื่อง รักลอยลม Various Lady ที่คุณหญิง ว.วินิจฉัยกุล แปล เป็นโรแม้งด้วย

เราว่าเรื่องแบบนี้มันก็คล้ายหนังนะคะ หมายถึงหนังมันก็มีหลายแนว แต่ละแนวมันก็มีเรื่องที่ดีและเรื่องที่ไม่โอเค

โรมานซ์เราก็อ่านค่ะ แต่ไม่ค่อยได้ซื้อเก็บ ส่วนใหญ่จะเป็นยืมและอ่านจากนิตยสาร และส่วนใหญ่ก็เป็นโรมานซ์เก่า ๆ ของนักเขียนรุ่นเก่า ๆ ซะมากกว่า เล่มใหม่ ๆ ไม่เคยอ่านเลยค่ะ

อย่างงานของคุณนิดา เราก็เริ่มมาจากนิตยสารเหมือนกัน ชอบมาก ทั้ง ๆ ที่ปรกติเราไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือแปล เพราะไม่ค่อยไว้ใจคนแปลซะเท่าไหร่ อ่านต้นฉบับได้รสชาติมากกว่า

มีของคุณนิดาเนี่ยแหละที่โอเคเลย แต่ไม่ยักรู้แฮะว่ามีคนบอกว่าแกแปลไม่ตรง เราว่าแปลไม่ตรงแต่อ่านสนุก ก็ดีกว่าแปลตรง ๆ แล้วเวลาอ่านนึกถึงประโยคภาษาอังกฤษได้ตลอดเวลา มันทื่อ ๆ ไงไม่รู้

เรื่องปกนี่แรกๆอายเหมือนกันนะพี่ หลังๆไม่รู้สึกอะไร ก็อ่านแบบนี้อ่ะ ใครจะทำไม

ส่วนที่บ้าน คาดว่าเขาก็คงเฉยๆด้วยเหมือนกัน(มั๊ง) ก็อ่านเสร็จแล้วก็วางไว้แถวๆนั้นแหละ วางอยู่เกลื่อนบ้าน บางทีต้องไปเดินตามเก็บ ไม่เห็นมีใครว่าอะไร นอกจากบ่นว่าหนังสือรก ไม่ยอมเก็บให้เป็นทีเป็นทาง (คาดว่าเขาคงเห็นว่าแก่เกินใจแตกแล้ว ฮา)

พูดถึงโรแม้งแล้ว มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง

ณ ภาควิชา

เหตุการณ์ที่หนึ่ง

เพื่อน(ผู้ชาย) : แกอ่านแบบนี้ด้วยเหรอ

piccy : (เงยหน้ามาจากหนังสือ พยักหน้าหนึ่งหงึก) อือ (ก้มหน้าอ่านต่อ ไม่สนว้อย)

เพื่อน(ผู้ชาย) : (มองหน้าเราแวบนึง แล้วก็เดินไป)

เหตุการณ์ที่สอง

เพื่อน(ผู้หญิง) : แกอ่านแบบนี้ด้วยเหรอ

piccy : (เงยหน้ามาจากหนังสือ พยักหน้าหนึ่งหงึก) อือ (ก้มหน้าอ่านต่อ ไม่สนอีกแล้ว)

เพื่อน(ผู้หญิง) : เดี๋ยวเอามายืมอ่านบ้างสิ

piccy : จะอ่านเหรอ ได้ๆ เดี๋ยวให้ยืม อ่านจบก่อนนะ

เพื่อน(ผู้หญิง) : (พยักหน้าหงึก) เออ อย่าลืมคั่นหน้าที่มันมีฉากนั้นด้วยนะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาหา

piccy :

มานั่งคิดตอนนี้ ถ้าเพื่อนผู้ชายมันขออ่านบ้าง เราจะทำไงดีเนี่ย

ป.ล. เจ๊ลืมไปอย่าง พี่ปุ้ย(กิ่งฉัตร) ชอบงานของจูเลีย การ์วูดด้วยนะ (จะว่าไป ที่เราชอบจูเลีย ก็เพราะพี่ปุ้ยมาไซโคในบอร์ดนี่ล่ะ เหอๆ)

โรส (int_gal) - พี่อ่านนิยายเกาเหลา เอ๊ย เกาหลีไม่รอด จำชื่อไม่เคยได้

nunja555 - มีเรื่องเล่าให้ฟังค่ะ มีพี่คนหนึ่ง ด้วยความโมโหหนังสือแปลไม่ทันใจ พี่เขาก็เริ่มหัดอ่านโรแม้งภาษาอังกฤษ อ่านจนได้(ภาษา)ดี ตอนนี้จบ ดร. ทำงานอยู่เมืองนอก และยังอ่านโรแม้งอยู่

YUI - MUNMOO - เด็กสมัยนี้น่ากลัว

สายลมอิสระ - แล้วจะกลายเป็นสาวกโรแม้งไปอีกราย

ยาคูลท์ - ไม่กลัวปกวาบหวิวเหมือนกัน ผู้สาวชอบหยิบมาอ่านบนรถเมล์ ไม่สนใจใคร เสียอย่างเดียว พอถึงฉากหยั่งว่า ทำไมมันถึงป้ายที่จะลงทุกทีก็ไม่รู้

Masaomi - มีเรื่องแปลอีกหลายเล่มของอาจารย์ที่เป็นโรแม้งนะคะ จำไม่ค่อยได้แล้วเหมือนกันว่าเล่มไหนมั่ง

unwell - มีเด็กพูดอย่างนั้นจริง ๆ ค่ะ แต่ไม่ได้พูดกับผู้สาวฯ โดยตรง พูดกับพี่นักเขียนคนหนึ่ง แล้วเขาเล่าให้ฟัง บอกว่าแปลไม่เหมือนกับที่อาจารย์เขาสอนสั่งมา เขาบอกว่าอาจารย์สอนให้แปลตรงตัว อย่าผิดความหมาย

piccy - ลืมจูเลียไป อิอิ

คิดจะหยิบมาอ่านตั้งหลายครั้งแต่ก็ยังไม่ได้อ่านสักที

DH ที่มีแต่คนว่าดี (ยังไม่ได้แกะจากห่อเลย)

งานของโม เขียนแนะนำโดย คุณสายลมฯ (อยู่ในตั้งหนังสือ ล่าง ๆ)

ที่ยืมคุณ piccy (รวมอยู่กับกองหนังสือยืมหัวเตียง)

เป็นหน้าใหม่ในวงการโรฯมากเลยค่ะ เพราะได้อ่านน้อยมาก

อ่านโรมานซ์ครั้งแรกก็งานแปลของ อจ.ว.วินิจฉัยกุล ที่ลงในสกุลไทยนั่นแหละค่ะ
เรื่อง สองปรารถนา แปลจากเรื่อง Forbiddien Surrender ของ แคโรล มาร์ติเมอร์

จำได้ยังตอนนั้นตัวเองยังวัยใสอยู่แลย และประทับใจเรื่องนี้มากๆ (ฉากรักในเรื่องไม่หวือหวามากเหมือนสมัยนี้)

ตามความเห็นส่วนตัวนั้น นิยายโรมานซ์ เป็นเรื่องที่เขียนยากที่สุด เพราะเป็นเรื่องที่ต้องบรรยายถึงความรู้สึกละเอียดอ่อน ผูกเรื่องได้แยบยล เรื่องนั้นถึงจะออกมาดี ได้รับคำยกย่อง ไม่กลายเป็นน้ำเน่าราคาถูก หรือถูกนำไปปะปนกับหนังสือปกขาว

ทั้งคนอ่านและคนเขียน ควรจะต้องเป็นผู้ที่มีวุฒิภาวะแล้ว จึงจะอ่านเข้าใจ สนุกกับเรื่องราว เข้าใจตัวละคร และไม่ก่อให้เกิดแรงจูงใจในด้านที่ผิด

คนเขียนก็ยิ่งต้องเป็นผู้ใหญ่กว่าคนอ่าน ถึงจะสร้าง ทุกอย่าง ออกมาได้สมจริง และดี

อ่านโรมานซ์ไทยบางเล่ม แล้วรู้สึกแย่ เพราะรู้เลยว่า คนเขียนก็เด็ก ไม่มีความเข้าใจแจ่มชัด แล้วยังสื่อสารออกมาได้ไม่ดี ใช้ภาษาไม่ดี(ทำให้เรื่องดูแย่) แล้วยังผูกเรื่องห่วยอีก

น่าดีใจที่ตอนนี้ก็มีนักเขียนใหม่ๆ ที่เขียนดีได้มาตรฐานมากขึ้น (เช่นคุณ ณารา ชอบงานของเธอเหมือนกันค่ะ)

คนที่จะเขียนโรมานซ์ได้ อย่างน้อยต้องเขียนนิยายธรรมดาได้ดีก่อน แล้ว จึงสามารถเปลี่ยนแปลงแนวโดยเพิ่มฉากรักเข้าไปให้เหมาะสม สวยงาม และใช้เป็นฉากเชื่อมต่อ หรือหักมุม ในการดำนินเรื่องได้ด้วย ไม่ใช่สักแต่ว่า อะไรๆ ก็นอนกัน

เหตุการณ์ไม่มีอะไร ว่างๆ อยู่ก็เข้าห้องนอน อันนั้นมันแย่ยังไงก็คงไม่ต้องอธิบาย

หนังสือแนวนี้ที่ดี สามารถใช้ในการให้ความรู้ในเรื่องเพศ สร้างค่านิยมที่ถูกต้องและดีงามในการมีความสัมพันธ์ได้ เช่น การคุมกำเนิด เทคนิคการใช้ถุงยาง ฯลฯ ตัวอย่างความสัมพันธ์ที่ดี และไม่ดี (ซึ่งอาจมาในรูปประสบการณ์ของตัวละคร) เป็นต้น

สรุปว่า หนังสือโรมานซ์ที่ดี ให้อะไรคนอ่านได้เยอะ ในด้านที่หนังสือธรรมดาทำไม่ได้
แต่หนังสือที่ไม่ดี และผู้อ่านที่วัยยังไม่สมควร ก็ทำให้เกิดอิทธิพลที่ไม่ดีได้เช่นกัน

อยากให้เมืองไทยมีระบบบเรทติ้งหนังสือ เหมือนการขายสุราและบุหรี่จริงๆ เลยค่ะ

เพิ่งนึกได้ ว่าลืมมาแก้ข้อมูลให้

คุณพี่ผู้สาวฯเจ้าคะ เรื่องเจ้าหญิงน่ะ
มันเป็นชื่อฉบับนิยายแปลนะเจ้าคะ
ฉบับที่คุณนิดาแปลน่ะ
มันชื่อว่า "มณีหยาดฟ้า" เจ้าค่ะ

เดี๋ยว คนแถวนี้เขาก็งงกันหมด ว่าคุณนิดาแปลเรื่องเจ้าหญิงตอนไหน

ป.ล. ยังเสียดายฉากโรแม้งในกฏหมายหัวใจอยู่นะ ก็รู้ๆกันอยู่ ว่านอร่าน่ะ เขียนได้อื้อหือ ขนาดไหน ฮี่ๆ

โรมานซ์เป็นหนังสือที่เอาไว้อ่านคลายเครียด
เพราะไม่ต้องคิดมาก จบแล้วจบกัน แต่บางทีก็อินกับพระเอก ..
อารายจะหล่อขนาดน้านนนน...
บางเล่ม ฉากหวิว ก็กำลังดี บางเล่ม เกินพอดี จนเหมือนจะหยาบไปหน่อย

อ่านได้ทุกสถานที่ ยกเว้นเวลาไปนั่งรอรับลูกที่โรงเรียน ... ต้องรักษาภาพพจน์ค่ะ :) (อิ อิ)

เห็นด้วยค่ะว่า ผู้อ่านควรจะมีวุฒิภาวะพอสมควร และเห็นภาพรวมของทั้งเรื่อง
ไม่ใช่เฉพาะฉากหวิวเท่านั้น

รู้งี้ถาม piccy ดีกว่า พี่เธอจำชื่อเรื่องผิดอ่ะ แถมเพื่อนเธอก็จำไม่ได้ เลยบอกผิดกันไปหมด

นี่สิ เจ้าแม่โรแม้งตัวจริง

กระปุกกลิ้ง - ค่อยอ่านค่อยสะสม แล้ววันหนึ่งจะงงว่าทำไมหนังสือโรแม้งในบ้านมีเต็มไปหมด

ศรีสุรางค์ - โรมานซ์ที่ดีเราอ่าน ไม่ดีเราก็อ่าน (แต่ด่า) แฮ่ ๆ

ณวรา - อาการอินกะพระเอกเกิดเกือบทุกคนที่อ่านโรมานซ์ค่ะ

piccy - ลืมบอก แก้เรียบโร้ยแล้ว thank..

...

ไม่เคยอ่านแนวนี้ครับ เพราะเลิฟซีนน้อยกว่าที่คาด อิอิ

แต่ต่างคนก็ต่างความชอบนะครับ คนชอบแจ๊ซก็มีความสุขไปตามประสาคอแจ๊ซ ชาวเมทัลก็โยกหัวไปตามสาวกหูเหล็กทั้งหลาย

ป.ล.ว่าแต่ Romance of three kingdom นี่จัดเป็นแนวโรมานซ์ด้วยรึป่าวครับ?
ถ้าใช่ล่ะก็...เคยอ่านครับ

สวัสดีค่ะ ขอมาแจมความเห็นด้วยคน ความที่อ่านโรมานซ์แล้วมี
sex ซีน เยอะๆ แบบบรรยายละเอียดบ้าง ไม่ค่อยละเอียดบ้างแล้ว
ตอนนี้ชักเริ่มเบื่อค่ะ เริ่มกลับมาชอบความรัก
ประเภทนิ่มๆ นวลๆ แค่จมูกชนแก้ม ลมหายใจใกล้กันแค่นั้นพอค่ะ
เราว่ามันสวยงามดี และทำให้รู้สึกว่าความรักนี่งดงามมากกว่า
ความใคร่ ล่าสุดเราอ่านงานของนักเขียนไทยขวัญใจคนหนึ่งที่เราชอบมากๆ
แต่กลับเป็นว่าเล่มล่าสุดของเธอมีฉากที่พระเอกจูบนางเอกบ่อยมาก
บ่อยจนเราคิดว่ามันทำลายเรื่องทำลายประวัติการเขียนของเธอไปเลยนั่น
เลยทำให้เราอ่านงานเล่มนั้นค้างไว้ไม่กี่บท เราคิดว่า ถ้าคนเขียนไม่บรรยาย
ฉากจูบนั้นหรือปล่อยฉากนั้นออกมาน้อยกว่านั้นก็น่าจะดีกว่านี้

กลับมาที่นิยายโรมานซ์ เราดีใจมากที่มีชมรมคนรักโรมานซ์นะ เพราะทำให้
รู้ว่าสังคมไทยมีคนอ่านโรมานซ์ที่หลบอยู่ในเงามืดเยอะมาก และหลายคน
ไม่กล้าเปิดเผยตัว ตรงนี้ต้องยกความดีความชอบให้พี่ปุ้ยกิ่งฉัตรไปเต็มๆค่ะที่
กล้าเปิดเผยตัวและทำให้พวกเราชาวโรมานซ์ได้มีที่พูดคุยเกี่ยวกับนิยายโรมานซ์
กันได้อย่างสนุกสนาน เชิดหน้าโชว์หน้าปกหนังสือแบบไม่ต้องอายใคร
ถ้าถามว่าเราได้อะไรจากการอ่านโรมานซ์เราบอกได้เลยว่าเราได้ภาษาอังกฤษ
เพราะนิยายโรมานซ์ทำให้เรากล้าที่อ่านหนังสือภาษาอังกฤษและเมื่ออ่านจนจบเรา
ก็สามารถบอกได้ว่ามันก็ไม่ได้ยากเท่าที่ใจกลัวไปแต่แรกนี่นา

ส่วนประเด็นลิขสิทธิ์ เราเคยคุยเรื่องนี้กันไปเยอะแล้วที่ชมรมฯ ก็เห็นใจสนพ.เดิมๆ
ที่เคยบุกเบิกและทำมากันตั้งนาน เพราะเหมือนกับว่าวางแนวทางเอาไว้จนแน่นหนา
วันดีคืนดี ตลาดตรงนี้โต คนยอมรับมากขึ้น คนอื่นก็เข้ามาแจมเค้กด้วย โดยใช้คำว่าลิขสิทธ์
เป็นหัวหอก สนพ.เดิมๆเลยซวยไปเลย อย่างชุดชิคาโกสตาร์ ของ SEP ถ้าอยากอ่านต่อ
ก็คงต้องอ่านของสนพ.ที่ได้ลิขสิทธิ์ แต่แปลก็พอโอเคใช้ได้ สนพ.นี้ดีหน่อยที่คุณภาพการแปลยัง
ไม่เลวร้ายนัก บางสนพ.ที่ได้งานนอร่าไปเราว่าแปลไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ อ้อ..ที่สำคัญสนพ.
ที่ได้ลิขสิทธิ์ไปมักตั้งราคาขายหนังสือแพงจังค่ะ สู้ไม่ค่อยไหวเลย บางเล่มแพงเกือบเท่ากับ
หนังสือต้นฉบับ ก็เอาใจช่วยให้สนพ.เดิมๆ ขายดี เพื่อจะได้มีเงินไปลงทุนซื้อลิขสิทธ์หนังสือ
ชุดที่เราชอบๆมาแปลให้เรา ได้อ่านกันค่ะ

ก็ปกมันน่ากลัวจริงๆนึ่คะ
เห็นแล้วไม่กล้าอ่าน
แต่พออ่านบลอกนี้แล้ว....ไปหาอ่านมั่งดีกว่า เริ่มที่ปกไม่น่ากลัวแล้วกัน

ขอแสดงความคิดเห็นด้วยคนนะคะ

พอดีน้องแนะบล็อกนี้มา บอกว่ามาอ่านดิ เขาพูดถึงพี่ด้วย ก็เลยแวบเข้ามาค่ะ

ปกติณาราชอบอ่านนิยายแทบทุกประเภท แต่ที่ชอบที่สุดก็จะเป็นโรมานซ์เพราะนักเขียนไทย แต่งได้ไม่ทันใจ อ่านสองวันก็จบละ กว่าจะออกอีกเล่มก็อีกครึ่งปี ทนไม่ไหวไปหาหนังสือแปลมาอ่านก่อน พอติดใจนักเขียนคนไหน สนพ.แปลไม่ทันก็ไปกวาดงานของนักเขียนท่านนั้นมาอ่านทั้งชุด เอาตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงปัจจุบัน อย่างเช่น ลินดา โฮเวิร์ดนี้ ไปกวาดมาหมดแล้ว ตามด้วยซูซาน บล็อกแมนค่ะ จูดิธ แมกน็อธและจิลล์ บาเน็ตค่ะ ส่วนนักเขียนใหม่ๆ นั้นอ่านไม่เป็น อย่างเช่นชุด DH ก็อ่านของไทย เพราะส่วนตัวคิดว่าตัวละครเยอะ แล้วภาษาก็ยาก ถ้าอ่านภาษาอังกฤษคงไม่รู้เรื่อง เลยอ่านแบบแปลดีกว่า

สรุปคือหลังจากอ่านนิยายโรมานซ์มากๆ เข้าก็ชักจะติด ก็เลยลองมาแปลดูบ้าง แต่สำนวนเรียกได้ว่าทุเรศเลยละค่ะ ในเล่มแรกๆ สงสารคนที่ต้องเรียบเรียงใหม่เลยทีเดียว ต่อจากนั้น เลิกแปล คิดว่าอนาคตตัวเองไม่รุ่งแน่ในแนวนี้ กลับมาอ่านอย่างเดียว แต่แล้ววันหนึ่งก็ลองเขียน พออ่านของตัวเองก็รู้สึกว่า เออ มันก็ใช้ได้นี่หว่า แล้วเมืองไทย นักเขียนโรมานซ์แนวนี้ยังไม่ค่อยมีเสียด้วย ก็ลองซะเลย

ตอนเขียนก็เน้นที่กลุ่มผู้ใหญ่ค่ะ เน้นสาวทำงานแต่พอออกเป็นเล่มแล้วปรากฏว่ากลับเป็นเด็กเสียส่วนใหญ่ที่ซื้ออ่าน และคิดเหมือนกันว่าน่าจะต้องมีเรตติดไว้ แต่ของสนพ.ปรินส์เซสจะมีคำว่า โรมานซโนเวล ติดไว้ อยากให้ผู้ปกครองช่วยแนะนำน้องๆ เหมือนกันเวลาน้องๆ หยิบหนังสือประเภทนี้ขึ้นมา ถ้าได้ไปที่บูธในงาน ถ้ามีเด็กมากๆ มายืนอ่าน ก็จะบอกผู้ปกครองเหมือนกัน (แม่เด็กก็ขอบใจใหญ่ แต่สงสัยจังว่า ถ้าไม่มีคนบอก น้องคนนั้นจะซื้อไปเลยหรือไม่ เพราะพ่อแม่อาจจะไม่รู้) เรื่องนี้ค่อนข้างน่าเป็นห่วงเหมือนกัน

สำหรับเรื่องขนบธรรมเนียมประเพณีของไทยนั้น เป็นสิ่งหนึ่งที่ณาราค่อนข้างระมัดระวัง เพราะตัวเองอยากจะเขียนให้ได้อย่างโรมานซ์ฝรั่ง ซึ่งเน้นเนื้อเรื่อง ไม่ใช่ฉากเลิฟซีน จึงพยายามนำมาประยุกต์ใช้กับคนไทยให้พอเหมาะพอดี ไม่มากไป ไม่น้อยไป และที่สำคัญตัวละครของณาราจะมีอายุมากพอควรแล้ว (อันนี้ฟังแล้วอาจจะเป็นเหมือนข้อแก้ตัว แต่การกำหนดอายุตัวละครก็เป็นไปตามความเหมาะสมของเนื้อเรื่อง) แก่ไปก็ไม่มีใครอ่าน

สรุปก็คือมาขอแจมนิดหนึ่งในฐานะผู้เขียนและผู้อ่านนิยายโรมานซ์ และขอขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำชม ณาราจะพยายามเขียนโรมานซ์ที่ออกมาให้ได้สนุกสนานไม่แพ้ของนอก แต่จะไม่ลืมวัฒนธรรม ขนบธรรมเนียมอันดีของไทยด้วยค่ะ

..............
..............
..............
..............

เป็นแนวที่ยังไม่เคยลองอ่านเลยครับ

The Legendary Midfielder - ไม่เคยอ่านแนวนี้ครับ เพราะเลิฟซีนน้อยกว่าที่คาด
แสดงว่าชอบอิโรติก งั้นครั้งหน้าผู้สาวแนะนำงานอิโรติกดีกว่า

เคียงจันทร์ - มาจากชมรมฯ หรือคะ รู้สึกเป็นคนคุ้นเคย 555+ เพราะผู้สาวฯ ชอบเข้าไปซุกอยู่ตามมุมมืดของชมรมฯ
เห็นด้วยค่ะว่าหนังสือซื้อลิขสิทธิ์มาช่างแพงเหลือเกิน แต่จะให้ผู้สาวฯ ไปอ่านฉบับภาษาอังกฤษเลยก็ขี้เกียจเหลือแสน

BoOKend - จากประสบการณ์ของผู้สาวฯ บางทีปกที่ไม่มีอะไรเลยนั่นแหละตัวดี

ณารา - ขอบคุณที่เข้ามาร่วมแจมบล็อกค่ะ งานของคุณณารามีเนื้อมีหนังมากกว่างานโรมานซ์ไทยเล่มอื่นที่เคยอ่าน จะรออ่านงานเรื่องต่อไปนะคะ

เจ้าชายไร้เงา - จะล่อลวงให้อ่านยังไงดีหน้ออออ

แวะมา้้้้เจอ อ่านแล้วก็ขำๆ นะคะ แต่ก็จริงหล่ะ อ่านต่อหน้าสาธารณชนหมู่มากไม่ได้ แต่มันสนุกดีอ่ัะ ชอบ อย่างติด 55

คุณผู้สาวฯ เราคนคุ้นเคยกันค่ะ อิ อิ

wz - ตอนนี้วิชาผู้สาวแก่กล้า อ่านต่อหน้าสาธารณชนยังเฉย ๆ

เคียงจันทร์ -

ขอก๊อปมา 2 ประโยคนะคะ แบบว่าโดนมากๆ

"เราจะได้ไม่ต้องทนอ่านหนังสือแปลแบบถูกลิขสิทธิ์ที่แปลห่วยแตก"

และ

"ดีกว่าหนังสือที่ไม่ได้ตีตราโรแม้งแต่แอบสอดไส้เรื่องพวกนี้ไว้ในเนื้อหาข้างใน" ควรจะมีข้อความเตือนสำหรับเยาวชนด้วยก็ดีนะคะ

ขอแสดงความเห็นนิดนึงนะคะ เกี่ยวกับการอ่านโรมานซ์ของเด็กๆ จริงๆแล้วคิดว่าไม่เกี่ยวกับอายุเพราะตัวเองเริ่มอ่านโรมานซ์พร้อมๆกับนิยายไทยของนักเขียนหลายท่าน เช่น ทมยันตี โสภาค สุวรรณ พนมเทียน ฯลฯ ตั้งแต่ ม. ๑ ผ่านมาสิบกว่าปีก็ยังอ่านอยู่เลย โรมานซ์เรื่องแรกที่อ่านของ Iris Johansen หลังจากนั้นก็อ่านมาเรื่อยๆ จนพบคนแต่งที่ชอบทั้งไทยและเทศ เช่น Catherine Coulter, Verginia Henley, Johanna Lindsey ลักษณวดี แก้วเก้า คิดว่าถ้าเรื่องดี แม้นซ์หรือไม่ มันก็สนุก เด็กที่อ่านจริงๆ โดยไม่ใช่อ่านเพราะเรื่องนี้มีบทเลิฟซีนเยอะ จะเข้าใจได้ค่ะ เพราะฉากจะมีที่มาที่ไป ไม่ใช่สักแต่ว่าใส่ ถ้าไม่เชื่อแนะนำให้อ่านงานแย่ๆ ไม่ว่าจะมีฉากอัศจรรย์เยอะเพียงใด มันก็ไม่สนุกอยู่ดี ลองอ่านงานของนักเขียนอิโรติกโรมานซ์ที่มีชื่อเสียงสิคะ เช่น Robin schone, emma holly จะพบว่าจุดขายก็ยังอยู่ที่พล็อตเรื่อง ไม่ใช่เซ็กซ์ซีนที่เร่าร้อน หรือขอยกตัวอย่างงานเขียนของ SEP or JAK ซึ่งผลงานเป็น Romance Fiction ทั้งเรื่องสามสี่ร้อยหน้ามีฉากเข้าพระนางไม่เกินสิบหน้า ทั้งคู่เอกคู่รอง แต่ทำไมคนอ่านชอบ ก็เพราะเรื่องมันมีอะไรให้ติดตามมากกว่านั้นสิ โรมานซ์ไทยค่อนข้างยากนะคะ เพราะสังคมบ้านเราพยายามไม่ค่อยยอมรับความจริงเท่าไรนัก หากมีใครเขียนเป็นเรื่องราวก็จะถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนัก ว่าชี้นำไปในทางที่ไม่ดี แต่ในความเป็นจริงเด็กเขาลองของจริงไปถึงไหนแล้วโดยไม่มีความเข้าใจเรื่องเพศสัมพันธ์อย่างเพียงพอ น่าเป็นห่วงมากกว่า คิดว่าสอนให้เด็กรู้อย่างแจ่มแจ้ง และมีสามัญสำนึกว่าอะไรควรไม่ควรดีกว่า งานเขียนคุณณาราเรื่อง Sexy guy.. ก็อ่านนะคะ แต่ไม่คิดว่าเป็นโรแมนซ์ รู้สึกว่าเป็น Chic lit มากกว่า ถ้ายังไงอย่าเข้าใจผิดนะคะ เป็นความรู้สึกจากการอ่านเฉยๆ

สาวกโรมานซ์มารายงานตัวค่ะ
เราอ่านมาตั้งแต่เด็กนะ อ่านที่ห้องสมุดประชาชน โดยไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง แค่ชอบอ่านหนังสือ
ต่อมาเริ่มชอบแนว historical romance ได้ความรู้ดี
โรมานซ์ไทย---เคยอ่านแบบไม่ตั้งใจ เพราะหน้าปกกับชื่อเรื่อง มันไม่น่าจะเป็นโรมานซ์ได้ แต่ข้างในโอ้โฮ โชะเด๊ะ แล้วบอกตรงๆว่าเนื้อเรื่องไม่สนุกเลย เหมือนจะเขียนไปงั้นๆเน้นฉากอัศจรรย์

เราก็ชอบอ่านนะโรแม้งไรเนี้ย ขั้นเสพติดเดือนๆหนึ่งไม่ตำกว่าสิบเล่ม มันคลายเครียดดีน่ะ

เริ่มอ่าน Barnara Cartland ตอนอายุ 11 ขวบ ทนอ่านราวๆ10เรื่อง แบบอ่านไปรําคาญไป พล็อตซ้ำกันน่าเบื่อมากนางเอกก็เอ่อไม่ไหว...น่ารําคาญ พระเอกก็เอ่อ...น่า...แถมยังมีอ้ำอึงและ จุดจุดเยอะในบทสนทนาทําให้นึกภาพคนติดอ่างคุยกัน เซ็งมาก ..อ่านทั้งภาษาอังกฤษและต่างชาติ...ไม่ชอบอ่านแปล ไม่ค่อยมันส์เท่าของจริง...

ขอยอมรับอย่างไม่อายค่ะว่าชอบอ่านโรแมนซ์มาก เพราะนักเขียนคนโปรดที่เลือกเฟ้นมาแล้ว เขียนได้ ดี สนุก สมจริงและสมเหตุสมผล บทเซ็กส์ก็เขียนดี ไม่น้ำเน่า อ่านเพลินดี หุหุ หนูหื่นแบบเปิดเผยค่ะ

^_____^