ชอบนิยายแนวนี้เหมือนกันค่ะ
หวัดดีเช้าวันอังคาร สุขสันต์วันทำงานนะคะ

ในความคิดส่วนตัวของมาหยา คิดว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นเรื่องที่ด้อยที่สุดของพงศกรตั้งแต่เขียนลงสกุลไทยมา



ข้อความนี้ spoil นะคะ ถ้าพี่เจ้าของบล็อกเห็นว่าไม่สมควรก็ลบออกได้ค่ะ




ที่บอกว่าเป็นเรื่องที่ด้อยที่สุด เพราะมีความไม่สมเหตุสมผลหลายๆ อย่างอยู่มากเกินไปจนทำให้การดำเนินเรื่องดูไม่ต่อเนื่อง โดยเฉพาะเรื่องของความสัมพันธ์ของตัวละครแต่ละตัว บทจะตายก็ตายซะเฉยๆ โดยไม่ค่อยมีเหตุผลควรตายสักเท่าไร อย่างวิศิษฎ์(แง้ เอาวิศิษฎ์ที่แสนดีของมาหยาคืนมานะ แงๆ) หรือหมอผีจีนหมอผีไทย บทจะเก่งก็เก่งสุด ๆ แต่พอจะตาย ก็ง่ายเกินไป

และประเด็นสำคัญที่สุด นางเอกรักกับพระเอกตอนไหน

อาจจะเป็นเพราะความไม่สัมพันธ์ดังกล่าว รวมกับการปูเรื่องราวที่ไม่ต่อเนื่อง ทำให้ผู้อ่านมองไม่เห็นอารมณ์รักที่จะสามารถเกิดขึ้นได้จริงๆ ต่อให้อธิบายด้วย Love at first sight ก็ยังไม่ได้ เพราะนางเอกกะพระเอกเคยเจอกันแล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกใดๆ ต่อกันเลยด้วยซ้ำ นอกจากหมั่นไส้ แต่มันก็ไม่มีพัฒนาการทางอารมณ์ หรือความสัมพันธ์ใดๆ ที่จะทำให้รักกันได้ขนาดนั้นจริงๆ

แล้วก็เรื่องพฤติกรรมของคุณชายซึ่งตอนแรกไม่มีแรง ต้องกินเครื่องในสดๆ แต่ทำไมพอฆ่าคนไปก็บรรยายว่าการเวกเติบโตขึ้น แล้วมาเฉลยตอนท้ายว่าเพราะมีการนำศพไปฝังใต้ต้น เนี่ย ใครเป็นคนฝัง เพราะคุณชายยังไม่มีแรงในคืนนั้นเลย อะไรทำนองนี้อ้ะค่ะ


แต่ยอมรับเรื่องการหาข้อมูลเรื่องการเวก กับการสร้างบรรยากาศในวังเทวินทร์ได้ดีพอสมควรค่ะ

ถ้าตัดความเคลือบแคลงหลายๆ อย่างที่พูดมา หรือเมื่อนำไปรวมเล่มแล้ว เรียบเรียงให้มีเหตุผลรองรับหลายๆ ตอนมากกว่านี้ จะเป็นเรื่องที่ดีเด่นมากๆ เล่มหนึ่งได้ค่ะ


ส่วนตัวเล่มนี้ให้สองดาวครึ่ง จากห้าดาวค่ะ (อ่านจากในสกุลไทยเป็นตอนๆ นะคะ ยังไม่ได้อ่านที่รวมเล่มที่มีการเรียบเรียงใหม่ค่ะ)

อีกอย่าง เพิ่มเติม เพราะแก้ไขข้อความไม่ได้นะคะ

กำลังสงสัยว่า ลุงที่ตายกับเณรน้อยที่เป็นหลาน ซึ่งบอกว่าเป็นลูกเสือไปเข้าค่าย ไม่สงสัยพฤติกรรมเจ้าของวังมาก่อนเลยเหรอ แล้วทำไมตอนท้ายค่อยโผล่มามีบทบาทมากๆ แล้วผีของวังอย่างจุกอีก ตอนท้ายจะไปอยู่ที่ไหนหว่า แหะๆ สงสัยหลายเรื่องจริงๆ



สำหรับเรื่องของพงศกร ชอบเรื่องก่อนหน้านี้มากที่สุดคือ เรื่องที่มี นางอั้วแสนเพ็ง กับดอยช้างมูบน่ะค่ะ เรื่องนั้นเขียนได้ดีมากๆ จริงๆ ว่าจะซื้อเก็บไว้เหมือนกันค่ะ

มาหยาจ๋า พี่ก็สงสัยเหมือนกันว่า ผีน้องจุก หายไปไหน
เคยถามคนเขียนเหมือนกัน คนเขียนบอกว่าก็ตอนที่อรรำไพเอาไฟช็อตไง
เอ่อ ง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอพี่ -_-"

อั้วแสนเพ็ง จาก ฤดูดาว เรื่องนี้ได้รางวัลด้วยล่ะ สมควรได้จริง ๆ

ใช่แล้วค่า เรื่อง ฤดูดาว ชอบมากๆ เลย อิอิ ฝากพี่ชมผู้เขียนด้วยนะคะ ว่าเรื่องนั้นดีจริงๆ เรียบเรียงดี และให้อารมณ์ต่อเนื่องด้วยค่ะ เรื่องนั้นให้สี่ดาวเลยค่ะ


แหะๆ หนูเพิ่งไล่อ่านบล็อกหน้าก่อนๆ ของพี่เมื่อกี้ เลยพบว่า อย่างน้อยสามเรื่องสุดท้ายที่พี่เขียน คือ กลิ่นการเวก แค่เอื้อม และ ฤดูดาว เป็นเรื่องที่หนูติดตามทั้งสามเรื่องเลยค่ะ

โดยเฉพาะแค่เอื้อมกับฤดูดาวเนี่ย ชอบมากกกกกก ค่ะ

ติดตามเรื่องนี้เหมือนกัน
แต่ไม่ติดใจ
เลยไม่คิดซื้อติดมือ

เค้าโครงเรื่องน่าอ่านเหมือนกันนะคะเนี่ย ยังไง เด๋วหมูน้อยลองไปเปิดๆดูในงานหนังสือดีกว่า

ดีจัง กำลังไม่มีสต๊อกนิยายไทยอยู่

งานนี้คงได้ขนงานของคุณพงศกรกลับมาทุกเล่มล่ะค่ะ ...เอามาดองไว้สักปี (ตามนิสัยในการอ่าน)

เอ.. นิยายนี่ยิ่งเก็บยิ่งอ่านสนุกหรือเปล่า?

.. อืมม .. หลังๆ อ่านนิยายแปลซะมากกว่า .. เลยไม่ค่อยรู้จักนิยายไทยเรื่องใหม่ๆ ..

.. แต่จะเม็มชื่อ พงศกร กับ ฤดูดาว เอาไว้ในลิสนะคะ

อ่านจบด้วยอารมณ์ มึนๆ ปนเมาๆ

แต่...สารภาพบาป
หนูยังหมกฤดูดาวอยู่เลยพี่ แง๊

มาทักทายพี่ลูกจำจ้า

แวะมาเยี่ยมค่ะ บล็อคงามดีแท้ สีหวานถูกใจจังค่ะ

มาเยี่ยมนะครับเจ้นก อิอิ ไปเยี่ยมผมบ้างเน้อ

เข้ามาบอกว่าชอบชื่อล็อกอินมากเลยครับ อิอิ

มาเยี่ยมชมBlogของนก..สวยดีจัง....จะเข้ามาอัพเดทบ่อย ๆ ...เน้อ...

อ่านแล้วแทบจะวางไม่ลงครับ แต่ก็ขำ ๆ และก็หวาดเสียวดี อยากจะให้นำไปสร้างเป็นละคร อยากให้ช่องเจ็ดนำไปสร้างจัง

แนวเรื่อง ok. ซึ่งในส่วนตัวมีข้อเสอน 2 ส่วน 2 คือ
1. ควรตัดส่วนของ 2 หมอผี เพราะทำให้คุณภาพของเนื้อเรื่องด้อยลงอย่างมาก
2. สามเณรที่มาปราบผี ควรผูกเรื่องให้เป็นพระที่มีพรรษามากๆ ดีกว่าผูกเรื่องให้เป็นสามเณร ซึ่งจะทำให้เนื้อหามีความน่าเชื่อถือและมีความสมจริงมากกว่า
3. ตัดส่วนที่พ่อแม่ตัวเอกทะเลาะกัน/หมอผีทะเลาะ ตอนอยู่หน้าวัง ที่จะเข้าไปช่วยอาหมงและบรรณาธิการสาว เพราะดูเป็นละครน้ำเน่าอ่านเสียความรู้สึกน่าเบื่อ
4. เนื้อหาตอนต้น-ตอนกลางใช้ได้ ให้ความรู้สึกดี แต่ตอนท้ายไม่ดี ขาดเหตุผลและความสมจริง

เคยได้ยินมีคนเล่าเรื่องนี้ให้ฟังว่าอาหมงไปทำงานให้คุณชายอายุธก็จะมีคนใช้ที่เป็นคนแก่ด้วยคนใช้คนนั้นก้อชอบไปที่สนามของวังแล้วก้อเล่นกับเด็กผมจุกนั่นซึ่งเป็นผี!!!แล้วอรรำไพก้อเข้ามาสืบในวังจนในตอนสุดท้ายก้อได้บุกไปเจอห้องของท่านชายอายุธซึ่งมีกลิ่นเหม็นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั้งห้องแล้วจึงได้รู้ว่าท่านชายอายุธกินคนเป็นอาหารซึ่งมีคนใช้ที่เป็นคนแก่นั่นเอามาให้ทุกวันเพราะเหตุที่ว่าคุณชายกินเลือดเนื้อคนเป็นอาหารต้นการเวกภายในวังจะขึ้นเยอะและกิ่งก้านสาขาจะยาวไปทั่ว....ได้ยินมาแค่นี้ล่ะครับเพี้ยนๆไปบ้างเพราะจำไม่ค่อยได้แล้ว

สวัสดีค่ะ ขอถามเป็นความรู้หน่อยนะคะ เรื่องการนำการเวกใส่ในโลงศพเพื่อดับกลิ่นเป็นความเชื่อของคนภาคไหนเหรอคะ หรือว่าสามารถค้นคว้าเรื่องนี้ได้จากหนังสืออะไร

พยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับการเวกและการดับกลิ่นศพแล้วไม่เจอเลยน่ะค่ะ เลยอยากทราบข้อมูลเพิ่มเติม

ขอบคุณค่ะ