|
|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | |
|
 |
|
|
สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วดีเสมอ เมื่องานเลี้ยงต้องเลิกลา ก็บ้านของใครบ้านของมันคะ
สำหรับดิฉัน บ้าน คือ ตัวดิฉันเอง
ดิฉันผู้เป็นทุกอย่างให้ตัวเอง เป็นพื้นฐานทางอารมณ์ เป็นทัศนคติ เป็นความแข็งแรง เป็นที่พึ่งพิง เป็นตู้ ATM เป็นคุณหมอยามเจ็บป่วย เป็นทุกสิ่งให้ตัวเองได้ และเป็นอนาคตให้ตัวเองคะ
เพราะงั้น ณ เวลานี้ บ้านหลังนี้เหมาะที่ฉันจะพักพิงที่สุดแล้วคะ และก็อยากให้หลายๆท่านรู้สึกแบบนี้เช่นกันคะ
มีค่ำคืนหนึ่งที่แสนยาวนานคะ ดิฉันได้มีโอกาสเดินผ่านไปแถวย่านหนึ่ง หลงเข้าไปคะ คือเดินหลงทางเข้าไปคะ เป็นที่ๆหลายอย่างแตกต่างจากรูปแบบที่ดิฉันเคยรู้จักคะ
ธีมงานคือ อเวนเจอร์คะ บางคนก็มองว่าเป็น อเวนเจอร์ตัวดี บางคนก็บอกว่า อเวนเจอร์ตัวร้าย
ตลอดทั้งงาน!! เหมือนใส่เสื้ออเวนเจอร์ ใช้ชีวิตเพื่อคนอื่นมาเยอะแยะคะ รับผิดชอบและเสียสละให้คนอื่นมาตลอดคะ เพราะเค้าน่าสงสารคะ เค้าน่าเห็นใจ และสิ่งที่เรามีก็มากพอจะแบ่งปันให้ได้
แต่นั่นแหละถึงเราจะแบ่งปันให้แล้วแต่ก็ยังมีขโมย เพราะเค้าขาดแคลน เค้าใช้ข้ออ้างนั้นมาเบียดเบียนและขโมยของเสมอ เค้าเอาภาระของเค้ามาเบียดเบียนและเอาเปรียบคนอื่นเสมอ
ในที่สุดงานเลี้ยงก็เลิกลา เจ้าภาพปิดบ้านโดยไม่บอกกล่าว ทุกคนทยอยกันแยกย้าย งานเลี้ยงนี้ต่างจากทุกงานที่ดิฉันเลยเข้าไปเยี่ยมเยียน เป็นงานเลี้ยงที่ไม่มีอาหารหรือของชำร่วยติดมือกลับออกมา
พอเดินออกมาจากโลกใบนั้น งานเลี้ยงคืนนั้น ก็รู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ไม่อยากกลับไปเผชิญอะไรแบบนั้นอีกแล้วคะ
ดิฉันเดินออกมาจากจุดนั้น และก็เดินหาทางกลับบ้านคะ เดินไปสักระยะก็เริ่มเข้าใจว่า โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว โลกของคนยุคเก่าๆแบบดิฉันกำลังจะค่อยๆสาปสูญไปคะ
หลายอย่างก็ลางไปหมดแล้ว หลายเส้นทางก็เปลี่ยนไปหมดแล้วคะ ดิฉันเคยเดินกลับไปที่ๆคิดว่าเป็นบ้านคะ ปรากฎว่าเค้าจำไม่ได้ว่าฉันเคยอาศัยอยู่ที่นี้เคยทำประโยชน์และสร้างบางสิ่งไว้คะ คือดิฉันต้องยอมรับว่ารู้สึกแย่มากคะ เพราะงั้นดิฉันเลยตัดสินใจจะสร้างบ้านขึ้นมาเองคะ
ดิฉันก็ค่อยเป็นค่อยไปคะ พอเริ่มลงมือจะปลูกบ้าน ก็เหมือนพายุจะเข้าไม่เว้นวันเลยคะ กวนทุกวันเลยคะ เสาบางเสาก็พังไปแล้วหลายเสาคะ งานที่ทำมาก็พังไปหลายโปรเจคคะ
ดิฉันก็คิดว่าขืนเป็นแบบนี้ บ้านดิฉันต้องพังแน่ๆ น่าจะเสียแรงเปล่า ก็คิดว่าจะรอให้ลมพายุ ฝนฟ้าคะนอง ดีเปรสชั่นต่างๆที่ถาโถมมา ซาลงไปสักหน่อยก่อนคะ
แต่นี่ก็ปาไป 2 เดือนกว่าแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปอีกบ้านหลังนี้คงไม่ต้องก่อร่างสร้างตัวเสร็จกันสักทีคะ
แล้วสภาพดิฉันในตอนนี้ก็เริ่มจะทนตากฝน ตากแดด ตากลมอยู่ หรือให้ลมพายุเข้ามาซัดเอาฝ่ายเดียวแบบนี้ไม่ไหวแล้วคะ
จะให้เดินไปหลบฝนที่ชายคาบ้านอื่นก้ไม่เอาคะ เข็ดขยาดคะ กลัวเดินหลงเข้าไปผิดที่ผิดทางอีกคะ เข้าไปแล้วก็ไม่ใช่จะออกมาได้ง่ายๆคะ เข้าง่ายแต่ออกมายากเหลือเกินคะ
เพราะงั้นถ้าดิฉันจำเป็นจะต้องเดินไปหาบันได เพื่อปีนขึ้นไปยิงปืนขึ้นฟ้า ให้ใกล้ๆหูเทวดา หรือกระชากนางฟ้า นางเมฆขลาล่อแก้วลงมาจากฟ้าสักที ถึงจะดูแย่แต่ดิฉันก็ต้องทำแล้วคะ ไม่งั้นอะไรๆในชีวิตของดิฉันก็ไม่เดินหน้าสักที
บ้านที่ดิฉันตั้งใจจะสร้าง ดินและโครงสร้างพื้นฐานก็เละตุ้มเปะ เทปูนไม่ได้เลยคะ
นางเฆขลาก็ล่อแก้วกับรามสูรอยู่นั้นแหละ กวนได้ทุกวัน วันละล้านวินามี
ก็ได้แต่หวังว่าเทวดาท่านและนางเมฆขลาของท่านจะได้สติรู้ตัวสักทีว่ากำลังทำบาปทพกรรม สร้างความเดือดร้อนให้คนอย่างดิฉันอยู่
ถ้าไม่รู้สึกตัวสักที ดิฉันก็คงต้องไปเคาะประตูบ้านลากนางเมฆลขาออกมาทำอะไรสักอย่าง หรือไม่ก็ขว้างบางสิ่งไปกระแทกร่างรามสูรบางคะ
จริงๆแล้ว
ดิฉันอยากให้เราต่างก็ยินดีให้กับการมีชีวิตของคนอื่น จะดีหรือไม่ดี มันก็ชีวิตเค้านั่นแหละคะ เค้าเลือกแล้ว สิ่งที่เราทำได้คือยินดีด้วยกับสิ่งนั้นคะ
ช่วยคนอื่นได้เป็นเรื่องดี แต่ช่วยเท่าที่ช่วยได้คะ
การจะช่วยเค้าจนตัวเราเดือดร้อนเหมือนก่อนๆอันนี้ขอพักไว้ก่อนยาวๆคะ
เพราะเหนื่อยมากคะ เหนื่อยทั้งใจและกาย เหนื่อยแล้วเค้าเห็นค่าก็ชื่นใจคะ
แต่บ่อยมากคะที่บางทีเหนื่อยไปสิ่งที่เราทำก็ดูไร้ค่าคะ
เพราะงั้นพอก่อนคะ พักก่อนคะ ขอยกภูเขาของความทุกข์และทารุณออกไปจากชีวิตก่อนคะ
บางทีบางเรื่องเราก็เร่งไม่ได้หรอกคะ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม มันจะเรียนรู้และเติบโตขึ้นด้วยตัวของมันเองคะ
ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าหรือบอกลาใคร เราควรโอบกอดและบอกลา หาของฝากเผื่อเค้าจะหิวระหว่างทางเมื่อได้ทานอาหารที่เราให้ติดมาเค้าจะได้คิดถึงความห่วงใยของเรา พร้อมกับอวยพรขอให้เค้าโชคดีในการเดินทาง
เมื่อไหร่ที่เรากระแทกประตูใส่หน้าเค้า หรือตรวจค้นสิ่งของตามร่างกายเหมือนว่าเค้าจะหยิบฉวยอะไรไปจากเรา ไม่ได้เดินมาส่งเค้า ก็คงไม่มีใครอยากแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนอีกหรอกคะ
ลักษณะการบอกลา มันไม่ใช่เสน่ห์ มันไม่ใช่เรื่องมารยาท
แต่ลักษณะการบอกลา มันเป็นการกระทำที่แทนคำพูดที่เราจะบอกอีกฝ่ายว่า ระหว่างที่เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนั้น เรารู้สึกต่อกันอย่างไร เรามีเรื่องดีให้คิดถึงต่อกันแค่ไหน เราผูกพันและห่วงใยกันแค่ไหน
#สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วดีเสมอ
| Create Date : 03 มิถุนายน 2567 |
| Last Update : 3 มิถุนายน 2567 17:56:16 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 379 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
