ยามนี้เรา จึงมาร้องเพลง เพื่อบอก บรรเลง เสียงเพลง จากใจ
เมืองนั้นมี ความศิวิไล เมื่อมี ป่าไม้ ต้นน้ำลำธาร
มีนกกา หากิน บินว่อน เหลือแม่ ลูกอ่อน มีนม ให้ลูกกิน
คนหากิน สัตว์หากิน เราไม่เบียดเบียนกัน และกัน
ต้นไม้งาม คนงดงาม งามน้ำใจ ไหลเป็นสายธาร
ชุบชีวิต ทุกฝ่ายเบิกบาน มีคน มีต้นไม้ มีสัตว์ป่า
ความสมดุลย์ คือคุณ ตามธรรมชาติ ดินน้ำ ลมฟ้า อากาศ เติมวาด ชุบชีวิตชน
หมู่ไม้พันธ์ อยู่กัน มาหลายชั่วคน ให้ใบ ให้ดอก ให้ผล ให้คน ได้ผลประโยชน์
กู่เรื่องราว บอกกล่าว ถึงความ รู้สึก เป็นเพียง สามัญสำนึก และการ ห่วงหาอาทร
ตอนนี้เรา สิ้นเงาไม้ ไม่เหมือนก่อน ชุ่มชื่น กลับกลายเป็นร้อน เป็นแรง ระแหงระเหิด
ความแห้งแล้ง ความชุ่มชื้น อย่างไหน ที่เราชอบใจ
ความร่ำรวย ความยากจน อย่างไหน ที่คนชอบกัน
มันอยู่ที่ความ สมบูรณ์ ของหมู่ แมกไม้ ต้นสาย ต้นน้ำลำธาร
มาจากป่า สู่เมือง จากเขา ทะมึน หล่อเลี้ยง ผู้คน
|
