ในวันก่อนที่ฉันจะเข้ารับการผ่าตัดครั้งสำคัญฉันเล่าระบายความกลัวขั้นตอนการผ่าตัดให้เพื่อนฟัง “เธอกลัวตอนไหน” เธอถาม ฉันตอบทันทีว่า “ฉันกลัวมากว่าจะไม่ตื่นจากการวางยาสลบ” แอนน์จึงอธิษฐานว่า “ข้าแต่พระบิดาพระองค์ทรงทราบถึงความกลัวทั้งสิ้นของซินดีโปรดสงบจิตใจเธอ และเทสันติสุขให้เธอ และโปรดทรงปลุกเธอให้ตื่นหลังการผ่าตัดด้วยเถิด”

 

ฉันคิดว่าพระเจ้าพอพระทัยการกล่าวเฉพาะเจาะจงแบบนั้น เมื่อเราสนทนากับพระองค์ เมื่อบารทิเมอัส ขอทานตาบอด ร้องขอให้พระเยซูช่วย พระเยซูตรัสถามเขาว่า “เจ้าปรารถนาจะให้เราทำอะไรให้เจ้า” คนตาบอดทูลพระองค์ว่า “พระอาจารย์เจ้าข้า ขอโปรดให้ตาข้าพระองค์เห็นได้” พระเยซูตรัสแก่เขาว่า “จงไปเถิดความเชื่อของเจ้าได้กระทำให้เจ้าหายปกติแล้ว” (มก.10:51-52)

 

เราไม่จำเป็นต้องพูดอ้อมค้อมกับพระเจ้า แม้บางเวลาเราอาจอธิษฐานสละสลวยเหมือนดาวิด แต่ก็มีเวลาที่ต้องพูดตรงประเด็น “พระองค์เจ้าข้า ข้าพระองค์เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป” หรือพูดเรียบง่ายว่า “พระเยซู ข้าพระองค์รักพระองค์เพราะ…” การพูดสิ่งที่เฉพาะเจาะจงกับพระเจ้า ยังแสดงถึงความเชื่อ เพราะเรากำลังยืนยันว่า เรารู้ว่าเราไม่ได้กำลังพูดอยู่กับผู้ที่เราอุปโลกน์ขึ้น แต่พูดกับบุคคลที่มีตัวตน ผู้ทรงรักเราอย่างแท้จริง

 

พระเจ้าไม่ทรงพอพระทัยถ้อยคำที่หรูหราเยิ่นเย้อ พระองค์กำลังสดับฟังสิ่งที่หัวใจของเรากำลังพูด – CHK