ผมไม่ชอบถามทาง ผมรู้สึกว่าถ้าผมอาศัยอยู่ที่ใดที่หนึ่งนานพอ ผมก็จะรู้เส้นทางได้เองแต่มาร์ตี้ ภรรยาของผมกลับไม่ลังเลที่จะถามทางและเธอมักจะแปลกใจ ที่ผมไม่ยอมรับว่าผมไม่รู้เส้นทางที่ผมกำลังจะไป ท้ายสุดแล้วคนที่ฉลาดกว่าก็คือเธอ เธอไปถึงจุดหมายอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องหวั่นวิตก ส่วนผมก็ต้องหลงทาง

การคิดว่าเราฉลาดพอที่จะหาทางเดินชีวิตได้ด้วยตัวเอง ขัดแย้งกับสิ่งที่พระคัมภีร์เตือนเราว่า“มีทางหนึ่งซึ่งคนเราคิดว่าถูก แต่มันสิ้นสุดลงที่ทางของความมรณา” (สภษ.16:25) เมื่อชีวิตมาถึงทางแยก เราต้องหยุดและแสวงหาวิถีทางของพระเจ้า “เพราะว่าพระมรรคาของพระเจ้าก็เที่ยงตรง” (ฮชย.14:9)

ชีวิตคือการเดินทาง สิ่งสำคัญคือเราต้องรู้ว่าทำอย่างไร จึงจะเดินทางชีวิตอย่างเกิดผลไปสู่ความสัมพันธ์ที่สงบสุขและเป็นพระพร ไปสู่การแสดงความรักและการปรนนิบัติที่มีความหมายไปสู่ประสบการณ์ที่ได้รับการเติมเต็มกับพระเจ้าและไปสู่จุดหมายปลายทางสำคัญอื่นๆ

การขอการทรงนำจากพระเจ้าไม่ได้เป็นแค่สิ่งที่ควรทำเท่านั้น แต่เป็นสิ่งที่ต้องทำ “จงวางใจในพระเจ้าด้วยสุดใจของเจ้า… และพระองค์จะทรงกระทำให้วิถีของเจ้าราบรื่น” (สภษ.3:5-6) – JS