ผมเคยได้ยินคนพูดว่า “ฉันไม่กลัวความตายเพราะฉันมั่นใจว่าฉันจะได้ไปสวรรค์ แต่ที่ฉันกลัวคือช่วงเวลาที่กำลังจะตายต่างหาก!” ใช่แล้ว เราคริสเตียนต่างรอคอยการได้ไปสวรรค์แต่เราอาจกลัวการตาย ซึ่งไม่ใช่เรื่องน่าอายที่จะยอมรับ ไม่แปลกที่เราจะกลัวความเจ็บปวดที่มากับความตาย กลัวต้องพลัดพรากจากคนรักกลัวทำให้ครอบครัวลำบาก และเสียใจกับสิ่งที่ยังไม่ได้ทำในโลกนี้

ทำไมคริสเตียนจึงไม่ต้องกลัวความตาย?เพราะพระเยซูได้เป็นขึ้นมาจากอุโมงค์ฝังศพและเราที่อยู่ในพระคริสต์ก็จะถูกชุบเป็นขึ้นด้วยเพราะเหตุนี้ใน 1 โครินธ์ 15:56-57 เปาโลจึงได้กล่าวว่า “เหล็กไนของความตายนั้นคือบาปและฤทธิ์ของบาปคือธรรมบัญญัติสาธุการแด่พระเจ้าผู้ทรงประทานชัยชนะแก่เราทั้งหลายโดยพระเยซูคริสตเจ้าของเรา”

กระบวนการตายแท้จริงแล้วเป็นเพียงเพื่อนที่พาเราไปสู่นิรันดร์กาลกับพระเจ้า ขณะที่เรา “เดินไปตามหุบเขาเงามัจจุราช” เรามั่นใจในพระวจนะของพระเจ้าได้ว่า “พระองค์ทรงสถิตกับข้าพระองค์คทาและธารพระกรของพระองค์เล้าโลมข้าพระองค์”(สดด.23:4) ภาพนี้คือภาพพระเจ้าที่เสด็จอยู่เคียงข้างเรา ปลอบโยนและนำทางเราผ่านหุบเขาอันมืดมิดไปสู่ “พระนิเวศของพระเจ้า” ที่นั่นเราจะอยู่กับพระองค์ตลอดไป (สดด.23:6) – AL