ชายไร้บ้านคนหนึ่งมาใช้เวลาอยู่ในห้องสมุดท้องถิ่นของเรา บ่ายวันหนึ่งขณะที่ฉันไปนั่งเขียนหนังสือที่นั่น ฉันไปพักกลางวัน หลังจากที่กินแซนวิชไก่งวงกับสวิสชีสไปครึ่งชิ้น ฉันก็นึกถึงใบหน้าของชายคนนั้น ไม่กี่นาทีต่อมาฉันได้ยื่นอาหารกลางวันส่วนที่ยังไม่ได้กินให้เขาเขาก็รับไป

การพบปะสั้นๆ นี้ทำให้ฉันได้คิดว่า ฉันต้องช่วยเหลือผู้ที่ด้อยโอกาสกว่าฉันให้มากขึ้น ด้วยทุกสิ่งที่พระเจ้าประทานให้ฉัน ในเวลาต่อมาเมื่อฉันคิดถึงเรื่องนี้อีก ฉันก็ได้อ่านคำแนะนำของโมเสสในเรื่องการช่วยเหลือคนยากจน ท่านบอกกับชนอิสราเอลว่า อย่า “หดมือของท่านไว้เสียต่อหน้าพี่น้องของท่านที่ยากจนนั้น แต่…จงยื่นมือของท่านให้เขา” (ฉธบ.15:7-8) มือทื่ยื่นออกเป็นสัญลักษณ์ที่บอกว่าพระเจ้าทรงประสงค์ให้ประชากรของพระองค์ช่วยเหลือผู้ยากไร้อย่างไร คือ ด้วยความเต็มใจและโดยไม่คิดมูลค่า ไม่มีข้ออ้าง ไม่มีหวง (ฉธบ.15:9) พระเจ้าทรงประทานให้แก่พวกเขา และพระองค์ประสงค์ให้เขาให้ด้วยใจกว้างขวาง “พอ” แก่ความต้องการ (ฉธบ.15:8)

เมื่อเรายื่นมือช่วยเหลือคนยากจน พระเจ้าจะทรงอวยพรเราเพราะเรามีความเมตตา (สดด.41:1-3;สภษ.19:17) ด้วยการทรงนำของพระเจ้า ให้เราลองคิดดูว่า ทำอย่างไรจึงจะ “ทุ่มเทชีวิตของเจ้าแก่คนหิว”(อสย.58:10)และช่วยเหลือผู้อื่นในพระนามพระเยซูโดยไม่คิดเสียดาย – JBS