Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 755059 - Flowers For Algernon ดอกไม้แด่อัลเกอร์นอน

Flowers For Algernon ดอกไม้แด่อัลเกอร์นอน

ดอกไม้แด่อัลเกอร์นอน Flowers For Algernon (1966)

โดย Daniel Keyes

สนพ.เออาร์ (aR) แปลโดย กานต์สิริ โรจนสุวรรณ

"ฉันมีลูกชายอยู่คนหนึ่ง แกฉลาดเหลือเกิน จนบรรดาแม่ๆพากันอิจฉา เลยเสกของเข้าไปในตัวแก พวกนั้นเรียกมันว่า ไอคิว แต่ที่จริงมันเป็นไอคิวปืศาจต่างหาก..."

เมื่อมีการวิจัยทดลองผ่าตัดสมองที่ทำให้ "อัลเกอร์นอน" หนูทดลองกลายเป็นหนูอัจฉริยะได้สำเร็จ

ทั้งศาสตราจารย์เนเมอร์ผู้คิดค้นทฤษฏีและดอกเตอร์สเตราส์ ผู้เชี่ยวชาญการผ่าตัดสมอง จึงมุ่งมั่นที่จะทดลองวิทยาการนี้กับมนุษย์และคนๆนั้นก็คือ...

ชาร์ลี กอร์ดอน หนุ่มวัย 32 ปี ระดับไอคิว 68 สติปัญญาของเขาจัดอยู่ขั้นคนปัญญาอ่อน แม้จะถือว่าเป็นคนปัญญาอ่อนในระดับสูง ช่วยเหลือตัวเองได้บ้างก็ตาม แต่เขาเป็นเพียงคนนอกสังคมครอบครัวทอดทิ้ง ไม่มีตัวตน ไม่อยู่ในสายตาใคร ไม่มีเครื่องมือทางจิตที่จะช่วยให้เขาใช้ชีวิตได้ตามปกติ ไม่มีอดีต ไม่มีการเชื่อมโยงกับปัจจุบัน แล้วก็ไม่มีความหวังสำหรับอนาคต

พวกเขาหวังว่าผลลัพธ์ของการทดลองจะนำมาซึ่งชื่อเสียง ขณะที่ชาร์ลีหวังปีนป่ายไปสัมผัสกับความปกติของความเป็นมนุษย์

เปิดประตูแห่งความรักที่เขาสามารถตอบสนองได้ ไม่ใช่เพียงพึ่งพาคนรอบข้างอยู่ร่ำไป รวมถึงแย้มบานหน้าต่างแห่งความหวังให้กับ

คนที่เป็นเหมือนเขา

แต่การทดลองนี้จะนำเขาและอัลเกอร์นอนไปสู่หนทางใด ความอัจฉริยะที่มนุษย์ทุกผู้คนใฝ่ฝันหา จะเป็นคำตอบและนำพาความสุขแก่ทั้งคู่จริงหรือ

"เมื่อก่อนพวกเขาต่างก็หัวเราะเยาะผม เหยียดหยามผม เพราะผมมันไม่รู้เรื่องรู้ราวและโฉดเขลา แต่ตอนนี้พวกเขาเกลียดชังผม เพราะผมมีความรู้และเข้าใจสิ่งต่างๆ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ ให้ตายเถอะ! พวกเขาต้องการอะไรจากผมกันแน่"

......................................................................................

นิยายที่ชนะรางวัล Nebula Award ในปี ค.ศ.1966 และต่อเติมขยายความจากเรื่องสั้นในชื่อเดียวกัน ซึ่งก็ชนะรางวัล Hugo Award ในปี ค.ศ.1960 เช่นกัน

Keyes ผู้เขียนใช้การเล่าเรื่องผ่านบันทึกของตัวละครอย่าง ชาร์ลี กอร์ดอน การเล่าเรื่องแบบนี้ เราอาจจะคุ้นเคยจากหนังสือชื่อดังอย่าง "บันทึกลับของ แอนน์ แฟร้งค์" ซึ่งเป็นเรื่องจริง ส่วนเรื่องนี้เป็นนิยายที่แต่งขึ้น แต่ก็มีจุดร่วมที่เหมือนกันตรงที่ แอนน์ แฟร้งค์ ถูกกักขังไว้ในห้องด้วยสภาวะจำยอมของสงครามที่มนุษย์ก่อขึ้น ส่วนชาร์ลี ถูกกักขังไว้ในร่างกายที่ด้อยปัญญาซึ่งไม่มีใครปรารถนาด้วยสภาวะจำยอมของธรรมชาติที่เขาก่อกำเนิดมา

Keyes มีกลเม็ดในการเล่าเรื่องที่ลื่นไหล ชวนให้เห็นชะตากรรมที่น่าสงสารของชาร์ลี มีการใช้ภาษาแบบจงใจให้เราเห็นภาพถึง

ความบกพร่องในสติปัญญาด้วยการสะกดคำผิดในการเขียนบันทึกของเขาในช่วงต้นๆของเรื่อง ก่อนที่จะคลี่คลายตามสติปัญญาที่สูงขึ้น แต่ช่วงที่เขาอัจฉริยะนี่แหละที่เราจะเห็นภาพทางอารมณ์ของชาร์ลีมากขึ้น ฉายผ่านเรื่องราวในอดีตที่ผุดขึ้นมาจากจิตใต้สำนึกที่ถูกกักเก็บไว้ ทั้งการเผชิญกับอีกตัวตนเดิมของตนเอง ทั้งเรื่องความรัก ทั้งเรื่องความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานในอดีต ที่สำคัญนั่นคือฉากที่เขาเจอกับพ่อและแม่ รวมถึงน้องสาวชวนให้สะเทือนใจยิ่งนัก

และเราจะไม่แปลกใจเลยว่าทำไม Keyes ถึงเขียนเรื่องเกี่ยวกับจิตวิทยาได้ดี รวมถึงมีการบรรยายในบางฉากบางช่วงที่ใช้ภาษาได้เห็นภาพแบบสวยงามดีทีเดียว เช่น ฉากเลิฟซีนตอนท้ายๆที่บรรยายเปรียบเปรยไปถึงการหลอมจิตวิญญาณแลกเปลี่ยนอนุภาคกันเลย หรือฉากที่พ่อแม่ทะเลาะกันแล้ว ชาร์ลีได้ยินเสียงทะเลาะเดินทางทอดผ่านแสงที่เล็ดรอดเข้ามาทางประตูที่แง้มไว้ เพราะ Keyes จบจิตวิทยาและวรรณคดีมาโดยเฉพาะนั่นเอง

กลับมาที่ตัวชาร์ลีเอง ถ้ามองเขาเป็นผลิตผลชิ้นหนึ่ง คงเป็นผลผลิตที่มีตำหนิในกระบวนการสร้าง คงต้องถูกทำลายทิ้งลงถังขยะไป แต่ในแง่ความเป็นมนุษย์ เขาก็เป็นเหมือนมนุษย์ทุกๆคนที่โหยหาความรัก ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของสายใยครอบครัว ไม่ต้องการถูกทอดทิ้งให้โดดเดี่ยว (เช่นเดียวกับ Pollyanna ที่ผมเพิ่งอ่านจบไปไม่นาน ขอแค่มีใครสักคนที่เป็นสายใยให้ผูกพัน) ถ้าเรามองแบบผิวเผินเขาคงไม่มีประโยชน์ แต่เขาก็มีชีวิต มีความเป็นมนุษย์ ไม่ใช่สิ่งทดลอง ทำให้คนรอบข้างหัวเราะหรือมีความสุขได้ (ถึงแม้จะมาจากการถูกแกล้งอันน่าสงสารที่ตอนนั้นเขาก็ยิ้มหัวเราะไปกับมันด้วย เพราะไม่รู้เรื่องรู้ราว) มีรอยยิัมที่อบอุ่นในช่วงที่เขายังเบาปัญญาได้ หรือแม้เพียงเสี้ยวเดียวของช่วงหนึ่งแห่งอัจฉริยภาพ ก็พยายามอุทิศตนทำสิ่งที่ก่อเกิดประโยชน์แก่มวลมนุษย์ให้ดีที่สุด

ถ้ามนุษย์ทุกผู้คนเหมือนชาร์ลี ไม่ว่าจะด้อยสติเบาปัญญาหรืออัจฉริยะ เพียงแค่ทำให้ผู้คนรอบข้าง มีเสียงหัวเราะ มีรอยยิ้ม ก่อกำเนิดความสุข มีความปรารถนาที่อยากจะฉลาดขึ้น เพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์และพยายามเข้าใจตนเองและผู้อืน นั่นก็น่าจะถือได้ว่าเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตมีคุณค่าแก่การชื่นชมแล้ว

อนึ่ง โรคดาวน์ ซินโดรม เพิ่งจะค้นพบว่า ไม่ได้เป็นการป่วยและบกพร่องทางจิตในศตวรรษที่ 20 นี่เอง ก่อนหน้านั้นเด็กที่เกิดมามักจะถูกฆ่าและทอดทิ้ง ภายหลังในปี ค.ศ.1959 คณะวิจัยและแพทย์ชาวฝรั่งเศสหาสาเหตุเจอว่ามันเกิดจากความผิดปกติของโครโมโซม เรื่องสั้นและนิยายของ Keyes ก็อยู่ในช่วงคาบเกี่ยวนี้ล่ะ แต่ Keyes บอกว่า เขาได้แรงบันดาลใจในการเขียนมาจากความขัดแย้งกับพ่อที่อยากให้เขาเรียนเตรียมแพทย์ แต่เขาอยากเป็นนักเขียน ไม่งั้นเราอาจจะไม่ไดัอ่านเรื่องราวของชาร์ลี กอร์ดอน ก็เป็นได้และเขายังยืนหยัดความคิดไม่ให้ใครเปลี่ยนตอนจบของเรื่องทั้งในแบบเรื่องสั้นและนิยายอีกด้วย

"ผมเรียนรู้มาว่าความฉลาดอย่างเดียวไม่มีความหมายอะไรแม่งเลยสักอย่าง ที่นี่ ในมหาวิทยาลัยของคุณนี่ ความฉลาด การศึกษาและความรู้ต่างก็เป็นสิ่งที่ใครๆก็คลั่งไคล้ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามีอยู่อย่างหนึ่งที่พวกคุณพากันมองข้าม... ก็ความฉลาดและการศึกษาที่ไม่ได้รับการกล่อมเกลาจากความรักใคร่ของมนุษย์น่ะ มันไม่มีค่าเลยแม้แต่น้อย"

ปล.อ่านเล่มนี้จบแล้วอยากอ่านหนังสือแปลผลงาน ของ Daniel Keyes อีกเล่มนึง คือ บิลลี่ มิลลิแกน ชาย 24 บุคลิก (The Minds of Billy Milligan) เลยเพราะเขาเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับจิตวิทยาได้ดี อ่านง่ายเลยครับ

คะแนน 8.7/10

Create Date : 22 มกราคม 2561
Last Update : 22 มกราคม 2561 20:58:44 น.
Counter : 2742 Pageviews.

2 comments