Bloggang.com : jackfruit_k : ปมปาริชาต - ความจำและนิยายเข้ารหัส

ปมปาริชาต - ความจำและนิยายเข้ารหัส

เรื่อง ปมปาริชาต
เขียนโดย อรพิม

ตอบโจทย์เหมันต์ขยันอ่าน ปี 2 ข้อชื่อเรื่องมีชื่อดอกไม้ค่ะ เลือกมาอ่านเพราะชื่อเรื่องล้วนๆ ดูจากคำโปรยข้างหลังว่านางเอกความจำเสื่อม ซึ่งทำให้เป็นการสะท้อนกับต้นปาริชาตในสวรรค์ (ที่ทำให้ระลึกชาติของครั้งที่อยู่ในโลกมนุษย์ได้) น่าจะเข้าท่าดีนะ

--- SPOILER ALERT ---

ปาริชาต ฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาลรัตนทัศน์หลังจากถูกผ่าตัดสมองเนื่องจากอุบัติเหตุ ภายใต้การดูแลของศัลยแพทย์ประสาทดนุพล เธอจำอะไรไม่ได้แม้แต่ชื่อตัวเอง แต่กลับมีความสามารถอ่านใจคนที่มาสัมผัสได้ ไม่กี่วันสหกรณ์มาแสดงตนว่าเป็นสามีของเธอ และพากลับบ้านที่เธอไม่คุ้นเคยแม้แต่น้อย ถึงสหกรณ์จะแสดงท่าทางรักใคร่ห่วงใยเธออย่างมาก ความคิดของเขากลับตรงกันข้าม

ในคืนหนึ่งที่สหกรณ์ออกไปเที่ยว ปาริชาตหนีออกจากบ้านแล้วขึ้นรถแท็กซี่หนีการไล่ล่า ทิศาคนขับแท็กซี่พาเธอไปพักที่บ้านแทนค่ามิเตอร์ และพยายามหาว่าตนเองเป็นใคร ผ่านความคุ้นหน้าเกื้อกูล ศัลยแพทย์ประสาทอีกคนของโรงพยาบาลรัตนทัศน์ ระหว่างนี้ก็มีการสืบสวนของตำรวจ ผู้ร้ายก่อเหตุ ปัญหาในครอบครัวของเจ้าของโรงพยาบาล

จนกระทั่งปาริชาตพบว่าเธอเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ทำงานที่สถาบันโคลนน่าที่อยู่ในเครือของโรงพยาบาล ทำวิจัยด้านการโคลนอวัยวะ และคิดค้นน้ำยาเลี้ยงอวัยวะที่สามารถเลี้ยงอวัยวะเพื่อการปลูกถ่ายได้ แต่พวกค้าอวัยวะกลับเห็นเธอเป็นตัวอันตรายและต้องการสูตรน้ำยามาเงิน จนทรมานเธออย่างหนักก่อนจะส่งไปโรงพยาบาล และสหกรณ์เป็นสมาชิกกลุ่มค้าอวัยวะที่ตามล่าเธอมาตลอดเพื่อสูตรที่เธอดันเข้ารหัสเป็นนิยายในอินเตอร์เน็ต แต่ตอนนี้ความจำเสื่อมเลยจำไม่ได้ว่าถอดรหัสอย่างไร จะทำอย่างไรต่อไปดี!

เรื่องนี้พออ่านบทแรกๆ ก็แทบร้องว๊าว พล๊อตน่าสนใจมาก! มีทั้งโคลนนิ่ง ซื้อขายอวัยวะผิดกฎหมาย พลังจิต ความจำเสื่อม น่าจะเป็นเรื่องสืบสวนที่ตื่นเต้นทันสมัยไม่เบา ถึงนางเอกจะเด็กไปสำหรับคุณวุฒิก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่สงสัยเล็กน้อยว่าทำไมต้องกดอายุนางเอก ถ้ามีเหตุผลก็ว่าไปอย่าง เช่น นางเอกเป็นโคลนหรือมีการตัดแต่งพันธุกรรม เพราะเทคโนโลยีทำให้ต้องกำหนดเวลาเกิดช้าสุดที่เป็นไปได้จนต้องให้อายุน้อย ← ที่รู้สึกมากเพราะวันก่อนดูวีดีโอเรื่อง 'เกียรติภูมิ สงครามนาวี: Battle Under Orion' พระเอกฮิโรชิ ทามากิ (จิอากิ ชินอิจิแห่งวุ่นรักนักดนตรี) หน้าใสกิ๊ง ไม่รู้สึกว่ามีประสบการณ์พอที่จะเป็นกัปตันเรือดำน้ำที่เหลี่ยมจัด ลูกเล่นแพรวพราว โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับกัปตันในหนัง 'The Enemy Below' ที่ดูเป็นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์กว่าเยอะ

แต่พออ่านไปสัก 50 หน้าก็รู้สึกชักแหม่งๆ เช่น พระเอกที่ปลอมเป็นคนขับแท็กซี่ให้นางเอกที่จ่ายค่าแท็กซี่ไม่ได้ไปเป็นคนใช้ที่บ้าน ก็เห็นว่าต้องการให้ปาริชาติไปอยู่บ้านหรอกนะ แต่เหตุผลนี้ถ้ามองทางตัวคนนั่งรถแท็กซี่ที่ไม่มีเงินจ่ายนี่มันพิลึกสิ้นดี ตามติดมาด้วยเมนูอาหารเช้าที่คิดว่าคนไทยปกติคงไม่ได้ทานกันเป็นประจำวัน ตอนที่นางเอกใช้อินเตอร์เน็ตหาข้อมูล รู้ชื่อตัวเองแต่ไม่สามารถหาได้ว่าตัวเองเป็นใคร ถึงสถาบันโคลนน่าจะลบข้อมูลเธอทิ้ง และอาจพยายามลบข้อมูลที่อื่นด้วย แต่น่าจะมีร่องรอยเหลืออยู่แน่นอน อย่างน้อยก็ในวารสารต่างๆ (สมัยนี้บางทีจบโทก็มีกันแล้ว อย่าว่าแต่จบเอกแถมทำงานจนจะ break through รอมร่อ) ขนาดตอนนี้อเมริกายังทำอะไรกับ WikiLeaks ไม่ได้เลย เรื่องจะลบข้อมูลในเน็ตให้หมดได้นั่นยากจะตาย ฯลฯ เรื่อยมาถึงท้ายเล่มที่พอเฉลยความสัมพันธ์ในครอบครัวออกมา นึกย้อนไปในตอนต้นแล้วไม่น่าเชื่อว่าจะเสี่ยงกันได้

นอกจากนี้ก็ยังมีเรื่องการเข้ารหัสและเก็บข้อมูลลับที่รู้สึกประหลาดมากกับความสารถในการสร้างออกมาได้เป็นนิยายที่อ่านรู้เรื่อง หรือตอนที่นางเอกปลอมตัวเป็นหญิงแก่ไปหาหมอเกื้อกูลโดยบอกว่าเป็นเนื้องอกในสมอง ไม่คิดหรือว่าถ้าต้องตรวจร่างกายเตรียมผ่าตัดหมอจะไม่พบว่าไม่ได้แก่จริง! ทำให้นึกถึงชุดผจญภัยข้ามขอบฟ้าที่อกปลอมซ่อนอุปกรณ์สายลับของพระเอกไม่ถูกตรวจพบขณะที่โดนถอดเสื้อผ้าหมด (เน้นตรงหมด ไม่เหลือติดตัวสักชิ้น) เช็คร่างกาย ฝังไมโครชิพนั่นแหละ การมองต่างกับการสัมผัสแตะต้องผิวเทียมที่น่าให้ความรู้สึกที่แตกต่างมาก สรุปว่ารายละเอียดที่น่าจะเพิ่มความน่าเชื่อถือดู superficial มาก นึกถึงหนังแอ๊คชั่นที่ดูก็สนุก แต่ไม่มีทางเป็นจริง เอามันส์เข้าว่า

โดยส่วนตัวคิดว่าการเขียนนิยายที่มีวิทยาศาสตร์เป็นปมหลักนั้นนั้นเป็นเรื่องลำบากพอดูที่จะทำให้น่าเชื่อถือ ไม่ยาก ไม่มาก และไม่น้อยเกินไป ถ้าเขียนได้อย่างดึงดูด หรือสามารถสร้างหลักการสนับสนุน ก็จะน่าติดตามมาก เท่าที่อ่านมานิยายวิทยาศาสตร์ชั้นนำหลายเรื่องแทบจะไม่มีรายละเอียดเลย แต่สามารถสร้างความกลมกลืนได้อย่างไม่น่าเชื่อ (เผอิญ จขบ. อ่านนิยายวิทยาศาสตร์มากไปหน่อย เลยออกจะรู้สึกไวไปนิด)

พระเอกที่เป็นนักสืบออกจะกิตติมศักดิ์ ทำให้นึกถึงเรื่อง คมป์ สรคุปต์ แห่ง 'เล็บครุฑ' ของพนมเทียน แต่เรื่องนั้นอ่านแล้วได้ลุ้น อันนี้ก็ลุ้นแต่พอเฉลยแล้วแป๊ก เนื้อหาตอนกลางก็ค่อนข้างวนไปวนมา สรุประดับความชอบให้กัดฟันเล็กน้อยอ่านจนจบ (บวกหลับคาหนังสือไปสี่คืน)

ที่มา
[1] อรพิม. ปมปาริชาต. สำนักพิมพ์พิมพ์คำ, พิมพ์ครั้งที่ 1, 574 หน้า, 2552.

Create Date : 09 ธันวาคม 2553

Last Update : 29 มกราคม 2554 3:45:39 น.

0 comments

Counter : 1986 Pageviews.