"You know what I think? Fate! That's what it is fate!
There's a thing that comes after a fellow:got a name,but I forgot what it is.
Creeps up behind him, and puts him in the basket when he ain't expecting it."



นิยายที่เริ่มต้นด้วย สาวน้อยท่าทางฉลาดนางหนึ่งปฏิเสธคำขอแต่งงานแบบโง่ๆของไวส์เคานท์เสเพลด้วยเหตุผลว่า ไวส์เคานท์มั่วการพนัน เลี้ยงนางบำเรอ และหวังสมบัติตามพินัยกรรม พอไวส์เคานท์ประกาศคำรักและจะแสดงออกด้วยการกอด สาวเจ้าก็ตบบ้องหูท่านเข้าให้

ตามขนบโรแมนซ์ปัจจุบัน สาวน้อยคนที่ว่าต้องเป็นนางเอก ส่วนไวส์เคานท์เชอร์รี่น่าจะเป็นตัวประกอบ หรือไม่ก็ตัวร้าย (ชื่อเชอร์รี่จริงๆนะ ย่อมาจาก เชอริงแฮม)

ยี่สิบหน้าต่อมา กบน้อยตกตะลึงเมื่อพบว่า พ่อหนุ่มเชอร์รี่เป็นพระเอก ส่วนสาวน้อยที่ว่าเป็นแค่ตัวประกอบ

ต้องบอกว่ามันเป็นรีเจนซี่ที่ไม่ใช่โรแมนซ์ และเน้นฮาเป็นหลักจนเกือบๆจะระดับหัสนิยาย อ่านแล้วหัวเราะหึๆไปทั้งเรื่อง พระเอกคะนองได้สมเป็น regency buck วัย 24 สุรานารีพาชีกีฬาบัตรครบ แถมยังหลงตัวเอง เห็นแก่ตัว และออกจะโง่นิดๆด้วย

หนังสือทั้งเรื่องคือเส้นทางการกลับเนื้อกลับตัวของพระเอกหลังจากได้พบนางเอก แต่! ขอเน้น 'แต่' ตัวโตๆ แต่ไม่ใช่ว่าเพราะนางเอกเป็นแม่พระแสนดีจนคนบาปกลับใจ หรือสาวห้าวปราบแบดบอย

นางเอกเป็น...ลูกแมว

คือเธอเป็นสาว 17 ง้องแง้งขี้อ้อนเหมือนแมวเด็กหนึ่งเดือน พระเอกถึงกับเปลี่ยนชื่อเธอเป็น Kitten ให้สมตัว แต่ลูกแมวน้อยตัวนี้แหละที่ทำให้พระเอกกลับตัวได้ด้วยวิธีใสซื่อที่แสบบบบบบไปถึงทรวง... จะบอกว่าเป็นความไร้เดียงสามหาประลัยก็ได้

อ่านไปหัวเราะสมน้ำหน้าพระเอกไป แต่ตอนรู้ใจว่ารักนางเอกก็ยิ่งขำ แอบกลัวว่าเส้นเลือดสมองเชอร์รี่คุงจะแตกตาย

คำว่า Friday's Child หรือเด็กวันศุกร์ มาจากบทร้องเล่นของเด็กๆที่ว่า

Mondays child is fair of face,
Tuesdays child is full of grace,
Wednesdays child is full of woe,
Thursdays child has far to go,
Fridays child is loving and giving,
Saturdays child works hard for his living,
And the child that is born on the Sabbath day
Is bonny and blithe, and good and gay.

นางเอกของเรื่องก็เป็นอย่างเด็กวันศุกร์ในกลอนนั่นแหละ คือเปี่ยมด้วยความรักและน้ำใจ แต่ด้วยความสปอยและเห็นแก่ตัวของพระเอกจึงทำให้เธอเริ่มต้นชีวิตสังคมในแบบที่ไม่ธรรมดา ...แต่ก็จบลงด้วยดีละนะ

สำบัดสำนวนของ GH แพรวพราวคมกริ๊บเช่นเคย เป็นเรื่องที่อ่านแล้วนึกถึง Cotillion มันวนวุนชุลเกเหมือนกัน

เวลาอ่านหนังสือไม่ไป กลับมาหา GH ทีไร ไม่ผิดหวังสักที หนังสือที่เขียนเมื่อเจ็ดสิบกว่าปีก่อนแต่ยังอ่านสนุกนี่มันดีจริงๆน้า

4 ดาว