“You’re bored. And I’m going to let you in on a little secret about life.
You think it’s boring now? Well, it only gets more boring.
The sooner you learn it’s ON YOU to make life interesting, the better off you’ll be.”
– Bernadette Fox : Where'd you go, Bernadette?




เบอร์นาเด็ตต์ ฟ็อกซ์ อดีตสถาปนิกผู้มีปัญหาทางจิตอาศัยอยู่ในเมืองซีแอตเติลที่เธอแสนเกลียดกับสามีอัจฉริยะ หัวหน้าทีมประดิษฐ์หุ่นยนต์ของบริษัทไมโครซอฟท์ และ บี ลูกสาววัย 15 ผู้น่ารัก เฉลียวฉลาดและจิตใจงาม

เรื่องราวเริ่มต้นเมื่อ บี ขอให้พ่อกับแม่พาเธอไปเที่ยวแอนตาร์คติกาเป็นของขวัญที่เรียนจบ ม.ต้น ด้วยเกรดสุดเริ่ด เบอร์นาเด็ตผู้ชิงชังการพบปะผู้คนและกังวลไปเสียทุกเรื่องถึงกับกุมขมับ เธอใช้ทุกวิถีทางสาละวนเตรียมความพร้อม ตั้งแต่ตั๋วเครื่องบินไปถึงยาแก้เมาเรือ และในระหว่างนั้นยังต้องรับมือเพื่อนบ้านและบรรดาสมาคมผู้ปกครองที่แสนจุ้นจ้านอีกด้วย

แต่แล้วไม่กี่วันก่อนเดินทาง เบอร์นาเด็ตต์กลับหายตัวไปราวกับอากาศธาตุ เมื่อดูเหมือนจะไม่มีใครในโลกค้นหามารดาผู้สาบสูญพบ หนูบีจึงรวบรวมอีเมล์และเอกสารต่างๆของแม่และผู้เกี่ยวข้องเพื่อไขปริศนา และตามหาว่า เบอร์นาเด็ตต์ไปอยู่ที่ไหน

พล็อตดูน่าสนุกเนอะ เราเริ่มอ่านแบบค่อนข้างปลื้มเลยละ แต่แป๊บเดียวก็แทบวางทิ้ง คือมันเป็นแนวเสียดสีสังคม ซึ่งเราไม่ถูกโฉลกเลย แต่ถึงอย่างนั้นต้องบอกว่าพล็อตมันดีด้วยตัวเอง ดังนั้น ถึงจะมีอ่านข้ามบ้างแต่ก็หยุดไม่ได้ เพราะอยากรู้ว่าเรื่องราวจะคลี่คลายไปทางไหน ดูมันเพี้ยน มั่วซั่ว และอีนุงตุงนังไปหมด

ช่วงแรกถึงกลางเรื่องเป็นสไตล์จดหมายโต้ตอบ และเล่าเรื่องด้วยเอกสาร แต่คิดว่าตอนหลังคงตันด้วยสถานการณ์ คนเขียนเลยต้องกลับมาเล่าแบบปกติในช่วงท้าย ซึ่งเราชอบนะ เพราะเอกสารบางอันมันน้ำเยอะเกิน อ่านไม่ไหว เรารู้สึกว่าคนเขียนฉลาดในการผูกเรื่อง มีอะไรให้เซอร์ไพรซ์เรื่อย วิธีเล่าก็น่าสนใจ แน่นอนว่าคนโปรดคือหนูบี เราไม่ปิ๊งเบอร์นาเด็ตต์เท่าไหร่ ไม่อยากเข้าใกล้ด้วย เราคงปวดประสาทตาย แต่บางทีเธอก็ตลกดี ส่วนพ่อหนูบี เราสงสารแก



เรื่องนี้ถูกซื้อไปทำหนังแล้ว ไม่แปลกใจเลย มันเพี้ยน พิลึก และดึงดูดใจ แต่จะรุ่งหรือรอดคงขึ้นกับคนเขียนบท ถ้าสร้างได้ดีจะเป็นหนังที่สนุกมาก เพราะพล็อตมันเว่อร์และเวิร์คทีเดียว ที่สำคัญคงได้ตื่นตาตื่นใจกับสถาปัตยกรรมเริ่ดๆ หุ่นยนต์มหัศจรรย์ แอนตาร์กติกา และเพนกวิน!

สิ่งที่เราไม่ชอบคือโทนเสียงของเรื่องในช่วงแรก ซึ่งไม่ใช่ความผิดของคนเขียน เพราะมันเข้ากับหนังสือดีแล้ว แค่ไม่ใช่สไตล์โปรดของเราเท่านั้นเอง นานๆอ่านทีก็โอเคหรอก แต่ก็นะ เพราะได้อ่านนิยายแบบนี้แหละที่ทำให้เรานึกขึ้นมาอีกรอบว่าทำไมตัวเองถึงชอบอ่านโรแมนซ์

3.5 ดาว


เครดิตภาพ : sandychin.com