คุณค่าที่แท้จริงแห่งกาลเวลา...
คุณค่าที่แท้จริงแห่งกาลเวลา...
เราเข้าใจเรื่องราวของเวลาอย่างที่เคยเข้าใจอย่างนี้บ้างหรือเปล่า...
ตอนเด็กๆ ... เมื่ออยากไปทะเล
เราคิดถึงเรื่องราวของน้ำใสๆ ทรายสวยๆ ทิวทัศน์ที่มีบรรยากาศดีๆ
จริงสิไปทะเลบ้างครั้งเขาบอกว่าต้องออกอาการแบบเหงาๆ
เท้าที่ย่ำไปบนพื้นทรายรวมกับระลอกคลื่นที่กระทบฝั่ง
สายลมและแสงแดดไม่ว่ายามเช้าสดใสหรือว่ายามบ่ายแก่ๆเมื่อพระอาทิตย์จะตกยังไงก็ยังคงมีเสน่ห์
ตอนเด็กๆ ... เมื่อคิดถึงเรื่องราวของภูเขา
เราคิดถึงป่าเขียวขจี เราคิดถึงน้ำตกหรือลำธารที่เย็นชื่นใจ
เราคิดถึงพันธ์ไม้ป่าที่สวยๆ ต้นไม่ใหญ่ที่ทะมึนน่าเกรงขาม
ยังคงคิดถึงเรื่องราวของนกและผีเสื้อสวยงาม และยังมีสัตว์ป่าที่ยังคงมีอยู่
ที่สำคัญคือการผจญภัยมากมายไม่ว่าจะเดินป่า หรือพักแรม แล้วยังเสน่ห์อีกมากมาย
ตอนเด็กๆ ... เมื่อคิดถึงมื้ออาหาร
เราคิดถึงโต๊ะและบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติก อยากมีห้องสวยๆแบบในหนังนะ
อาหารบนโต๊ะต้องมีเยอะที่สุด และแน่นอนต้องมีอาหารโปรดด้วย
ยิ่งวันไหนมีอาหารที่เราชอบที่สุดในโลกบนโต๊ะ วันนั้นมื้ออาหารก็จะดีที่สุดในโลกเลย
ตอนเด็กๆ
เรามองสิ่งรอบข้างด้วยความกระวนกระวายเพื่อเรียกร้องเพื่อให้ได้มา
บางโอกาสเราหงุดหงิดกับบรรยากาศที่ไม่เหมือนอย่างในละครที่มีแต่ความสุข
เรามักจะเรียกร้องมากมายไม่ว่าจะเป็นตุ๊กตาสวยๆ เจ้าอุลตร้าแมนหรือเจ้ามดแดงตัวโปรด ของขวัญหรือสิ่งของภายนอกที่อยากได้ ต้องอย่างนั้นต้องอย่างนี้ อะไรๆก็ไม่ถูกใจไปหมด
แล้วเวลาก็ผ่านไป
เราเริ่มรู้ว่าไปทะเลที่ไหนมันก็เป็นทะเล มีน้ำมีหาดทราย มีสายลมและกลิ่นไอของทะเล
เราเริ่มรู้ว่าไปภูเขามันก็มีป่าที่มีลำธาร มีสีเขียวของต้นไม้ ภูเขาก็คือภูเขานั่นแหละ
เราเริ่มรู้ว่าทานอาหารอย่างมากก็แค่อิ่มไม่ว่าอาหารจะดีหรือไม่
สถานที่จะเป็นอย่างไรก็ไม่สำคัญ แหม่มันก็กินอิ่มเหมือนกันนั้นแหละ
เราเริ่มรู้ว่าข้อเรียกร้องหลายอย่างไม่ใช่เรื่องจำเป็นถึงที่สุด
บางโอกาสถึงขนาดบอกว่าอะไรก็ได้ ...เพราะอะไร ?
เพราะเมื่อเวลาแห่งชีวิตผ่านไปจนเราเข้าใจ ...
เราจะรู้ว่า ...ไปทะเลก็ไร้ค่า ...
ไปภูเขาก็ไม่ได้มีความสุข ...
ทานอาหารที่ว่าเลิศรส ...บรรยากาศที่ว่าสุดยอดก็ไร้ความรู้สึกที่ดี ...
การเรียกร้องและอยากได้ดูเหมือนจะมีข้อจำกัดน้อยลง...
เพราะทุกอย่างแม้เราจะได้ แต่เราไม่มีคนมี่เรารักหรือคนที่เราเคารพอยู่ด้วย
ชีวิตของเราจะเหลืออะไร ?...
คุณค่าของเวลาที่แท้จริงคือการที่เราได้อยู่กับคนที่เรารัก ...
หรืออยู่กับคนที่รักเราต่างหาก...
อย่ามัวแต่เรียกร้องสิ่งที่เป็นมายา ...จนลืมความสำคัญของคนดีที่อยู่เคียงข้าง ...
เหมือนภาษิตที่ว่า ...
"บางครั้งเราจะรู้คุณค่าของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
ก็ต่อเมื่อสูญเสียสิ่งนั้นไป แล้วเราก็ไม่สามารถเรียกเอาวันเก่าๆที่ดีกลับมาได้อีกเลย" *
"การสำนึกผิดเปรียบเสมือนกระจกบานหนึ่ง ที่สามารถสะท้อนให้เราเห็นถึงความผิดพลาด
ของตนเองอย่างแจ่มชัด..และทำให้เรามีโอกาสแก้ไขข้อผิดพลาดให้ถูกต้องขึ้น"
Heinrich Heine
กวีชาวเยอรมันนี ค.ศ 1797-1856
*บทความจาก_Fw : mail
วันที่: 11 กรกฎาคม 2553 เวลา:10:05:11 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
