alone...
เคยรู้สึกไหม เวลาไม่มีใครแล้ว
จะมองไปทางไหน
ไม่มีใครให้พูดจา
*ไม่มีเลยสักคน
จะหันมามองและเข้าใจ
คน ๆ นี้ที่มันไม่มีอะไร
นี่คือเหงานี่แหละเหงา
นี่คือความจริงที่ได้เจอ
เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจ
โอ้ความเหงา มันช่างหนาว
มันช่างยาวนานและทุกข์ทน
รอคอยใครบางคนมาหยุดมัน
มันจะอีกนานไหม
เวลาคงไม่หยุดแล้ว
เวลาจะพาคนไหน
ให้ผ่านให้พ้นเข้ามา
วันนี้เป็นวันหยุดต่อเนื่อง..แม่โทรมาคุยแต่เรายังไม่ตื่นอ่ะ โทรบ้านดังด้วย...เราก็เลยโทรกลับไปหาแม่ 1 ช.ม.เศษๆได้อ่ะ..แม่จะขึ้นมาราวๆสัปดาห์หน้า...มีเรื่องซีเรียสๆนิดหน่อย แต่เราจะต้องใช้สติและแก้ปัญหาให้ผ่านไปได้ด้วยดีอ่ะ..ตอนเย็น clear ตู้เย็น และถูพื้น เชี้ยโจ๊กโทรมา แฮปปี้นิวเยียร์ คุยด้วยอ่ะ เรารู้สึกดีอ่ะ เวลาเครียดๆแล้วได้บ่นระบายให้มันฟัง มันบอกเราว่า มึงนะคิดจะทำอะไรก็ เริ่มทำซะ แก่แล้ว พรุ่งนี้มันกลับโคราช...อย่างน้อยก็มีมึงนี่ล่ะน้า ที่คอยด่าว่ากู แล้วกูก็คิดได้เสมอ...มันเพิ่งไปเที่ยววนอุทยานแถวบ้านมันมาอ่ะ ไม่มีสัญญาณ...อย่างน้อยๆหลักๆเลย เราต้องคิดว่า คนเราทุกคนเวลาทำอะไร เขาย่อมมีเหตุผลในตัวเขาเอง แม้เหตุผลนั้นมันจะฟังดูไม่ขึ้น ไม่จริง ไม่สมเหตุสมผลก็ตาม..เมื่อคืนนี้ พี่โจมออกไปวิ่งกะพี่นุช เราดูทีวีกะพี่ทูน แล้วก็ออกไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมากินกัน เขา 2 คนกลับมากันพอดีอ่ะ..พี่ทูนถามว่ากินอะไรไหม เขาบอกกันว่า กินกันมาแล้ว แต่พอเรากลับมากะพี่ทูน เขาดันบอกว่ามีข้าวต้มด้วยนะ แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกอ่ะ ถ้าจะชวนและอยากให้กินด้วย..ตอนงานเลี้ยง ก็เหมือนชวนพี่ๆเขาไปทรมานกันอ่ะ ไม่ค่อย enjoy กะ พวกเราเลย..พี่ทูนกะจิ๋วก็ยังคุยกันเลย เราเบื่ออ่ะ ไอ้พวก ชีวิตรัก แบบที่ประมาณว่าโลกนี้มีแค่เราเพียง 2 คน..
(อิจฉาเขาป่ะว้าเรา แต่เราเห็นคนอื่นๆไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย)..
พี่ทูนกลับไปตอนเที่ยงคืน เราทำตัวไม่ถูกเลยอ่ะ พี่ทูนแซวเราว่า ก็พวกเขาก็รอให้เราน่ะแหละขึ้นนอน....
อ้อ! วันนี้ต๊อบกลับมา มันเอาหมูทอดกลับมาด้วย..
อร่อยๆอ่ะ .........
วันที่: 4 มกราคม 2549 เวลา:0:08:40 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
