ไม่มีอะไรต้องเสียใจ..
ไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาคิดแค้นเคืองให้เปลืองความรู้สึก...
หากวันหนึ่ง...พบว่า...
ตัวเองได้เป็นเพียงสะพานไม้เก่า เก่า
ที่ให้ใครบางคนข้ามไปแล้วมองไม่เห็นค่า
เพราะบางทีคนที่เราคบหาอยู่...
เขาก็อาจวางเราไว้ตรงไหนสักที่...
อาจไม่ใช่ที่ ๆ เดียวกับที่เราคิดว่าเราได้อยู่...
ที่ ๆ ซึ่งอาจไม่ใช่มิตรอย่างที่เราเข้าใจ...
แน่นอน ว่ามันบั่นทอนความรู้สึก...
ทำให้เสียใจ...
แต่จะเสียใจอย่างนั้นตลอดไปหรือ...
ถ้าไม่ลองตัดใจ...
มัวแต่คร่ำครวญกับความจริงที่เจ็บปวด...
แล้วชีวิตที่เหลือ จากนั้นหล่ะ...
ลองมองย้อนกลับไปมองข้างหลัง...
ในทุกสิ่งที่ทำให้เขา...ที่ช่วยเหลือเขา...
เราทำอย่างจริงใจแค่ไหน...
เราทำเพราะหวังสิ่งตอบแทนหรือเปล่า...
หากเราทำทุกสิ่งด้วยความปรารถนาดีอย่างแท้จริงแล้ว....
ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจ...
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แวะมาทักทายค่ะ