เมื่อวาน...วันที่ 9 พ.ย.

ป๋ากับแม่ไปบ้านคุณตา ๆ เราแก่มากแล้วหล่ะ พูดจา-สื่อสารอะไรก็ไม่ค่อยได้แล้ว

เหตุก็มาจากวันที่ 8 คุณตาโทรมาที่บ้านตอนบ่ายแก่ ๆ จะพูดกับแม่ แต่แม่ไม่อยู่ เราก็บอกไปว่าแม่ไม่อยู่ ทีแรกว่าจะให้แม่โทรกลับไป แต่คาดการณ์ได้ว่าต่อให้โทรกลับไปก็คงจะสื่อสารกันไม่ค่อยได้เพราะคนแก่ควบคุมการใช้กล้ามเนื้อในการพูดได้น้อย การออกเสียงอะไรต่อมิอะไรก็ฟังแทบไม่รู้เรื่อง ก็เลยไม่ได้โทรไป แต่เราบอกให้แม่ไปหาวันที่ 9 (เมื่อวาน)แทน

เมื่อวานเห็นแม่กับป๋าเล่าให้ฟังว่า ไปถึงก็เจอน้องแม่(ชื่อเหมือนคนใช้สากลแห่งประเทศไทย ) เดินไปเดินมาในบ้าน ไม่ยอมไปทำงานสักที คุณตาก็พยายามทั้งพูดทั้งเขียนอะไรต่อมิอะไรหลายเรื่อง ส่วนใหญ๋ก็เรื่องบัญชีธนาคารและเรื่องเงิน แม่ก็รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ดูจากสภาพแล้ว คุณตาแสดงความต้องการชัดเจนว่าจะออกไปข้างนอกบ้าน (แต่งตัวหาหมวกหาเสื้อคลุมมาใส่)  น้าชื่อเหมือนคนใช้ก็เดินไปเดินมาเหมือนกันท่า อยากจะรอดูว่าคุณตาจะพูด จะสื่อสารอะไรกับแม่กับป๋าบ้าง จนเก้าโมงกว่า ๆ ก็ถึงได้ออกไปทำงานได้ (ใจคงอยากกันท่าถึงที่สุด)

พอน้าออกไป คุณตาก็ให้ป๋ากับแม่พาออกจากบ้านเลย จะไปธนาคารให้ได้ อยากจะตรวจสอบการเงินของตัวเองว่าเงินในบัญชีเหลือมากน้อยแค่ไหน...แต่คุณตาเราไม่มีเอกสาร หลักฐานอะไรในตัวเหลือเลย โดนน้าชื่อคนใช้กับลูกอีกสองคนยึดเอาไปหมด (เอาเก็บไว้นานแล้ว...ก่อนที่คุณตาจะทรุดโทรมเหมือนปัจจุบันมาก  ตั้งแต่ยังสื่อสารรู้เรื่อง พูดเข้าใจ เขียนหนังสือได้ เพราะคนแก่ไม่ค่อยได้ออกจากบ้าน เวลาจะเอาเงินเอาทองในธนาคารก็ต้องใช้หลานไปถอนมาให้) ป๋ากับแม่ก็บอกว่า ต่อให้เจ้าตัวไปเอง ธนาคารเขาก็ตรวจสอบให้ไม่ได้ เพราะคุณตาไม่มีเลขที่บัญชี ไม่มีเอกสารหลักฐานยืนยันความมีตัวตนกับธนาคาร ๆ เขาไม่ให้ดูหรอก เพราะมันเป็นความลับ เขาต้องป้องกันการแอบอ้าง ป๋ากับแม่เลยบอกว่า เดี๋ยววันนี้ (10 พ.ย.) จะมารับอีกที บอกให้ลูกของน้าเตรียมเอกสารให้ก่อน (ซึ่งคาดเดาว่าคงไม่ให้แน่นอน เพราะเขาเป็นคนควบคุมการเงินคุณตาตั้งแต่ต้น ใช้จ่ายกันกระหน่ำ คงยักย้ายถ่ายโอนไปเยอะจนคุณตากลัวเงินจะไม่เหลือแล้ว เลยอยากตรวจสอบด้วยตัวเองเลยเรียกแม่เราไปหา)

เมื่อวาน...ป๋ากับแม่กลับมา ก็คุยปรึกษาประเด็นนี้กันทั้งวันว่า จะทำยังไง เพราะน้ากับลูก ๆ คงเริ่มระแวง กลัวคนอื่น(ญาติพี่น้อง)มาแย่งสมบัติ (เวลาจ้างลูกจ้าง-เด็กรับใช้ มาดูแลคุณตา จะสั่งสอนไว้ก่อนเลยว่า ต้องคอยดูนะใครเข้าใครออกบ้าน ใครมาเยี่ยมคุณตา เข้าออกเวลาไหน มาพูดอะไรกับคุณตาบ้าง เหอะๆๆๆ ประสาทแดกไปใหญ่ จ้างคนใช้แถมให้ทำหน้าที่ทหารเวรด้วย หึหึ...น่าสมเพชพิลึกเลยคนเรา) 

ตอนกลางคืนวันที่ 9 ป๋ากับแม่ก็ได้ข้อสรุปว่า พรุ่งนี้ ถ้าพาคุณตาไปธนาคาร จะใช้วิธีไหนถึงจะให้เขาได้รับทราบข้อมูลทางการเงินของตัวเองได้ (เอกสารหลักฐานอะไร...ติดต่อธนาคารอย่างไรดี)  วิธีที่ดีที่สุดคือ..ถ้าตรวจสอบไม่ได้จริงก็ แจ้งความหลักฐานหาย บัตรประชาชนหาย สมุดบัญชีหาย ขออายัติ ทำใหม่หมด (บัตรประชาชนคนอายุเกิน 60 ปี เขาไม่ทำให้ใหม่แล้ว)

วันนี้(10 พ.ย.-เช้า)  หลังไปส่งหลานเสร็จ ป๋ากับแม่ก็ไปที่บ้านที่คุณตาอยู่(ไม่ใช่บ้านคุณตาแล้ว...เสร็จโจรไปนาน โอนให้น้าไปแล้ว)    ปรากฎว่า...น้าชื่อเหมือนคนใช้ของเรามันเอารถมาจอดขวางหน้าบ้านไว้ ล็อคกุญแจประตูรั้ว ไม่ให้ป๋ากับแม่พาคุณตาออกไปข้างนอก ป๋าเลยต้องปีนเข้าไป แม่เราไม่ได้ปีนรั้วเข้าไปด้วย อยู่ข้างนอก พอมันทั้งหลายเห็นป๋าปีนรั้ว มันรีบให้สมุน(คนรับใช้) ปิดประตูบ้านทุกด้านเลย จะไม่ให้ป๋าเข้า  ป๋าเลยไปเข้าทางประตูครัว พอเข้าไปได้เท่านั้นแหละ น้าเราแปลงร่างเป็นปีศาจเต็ม ๆ ตัวเลย ขึ้นกูขึ้นมึง ชี้หน้าด่าป๋าเราสุด ๆ เพียงเพราะกลัวคนอื่นรู้พฤติกรรมของตัวเองกับลูกที่ใช้เงินคุณตาจนจะหมดตัวอยู่แล้ว ด่าป๋าเราประมาณว่ามึ-งเป็นใคร มายุ่งอะไรกับพ่อ(คุณตา)  จะมาเอาสมบัติพ่อหล่ะสิ มายุแหย่อะไร เจือกอะไรด้วย ขุดคุ้ยสรรหาคำหยาบคายมาด่า จนป๋าเราทนไม่ได้ ต้องตอกหน้ากลับไปเหมือนกัน...ความเคารพยำเกรง ความเป็นญาติพี่น้อง สิ้นสุดลงเพียงเพราะ "เงิน" เหรอเนี๊ยะ  น่าทุเรศสิ้นดีเลย  คุณตาเราก็อยู่ในบ้าน นั่งอยู่ตรงนั้น เห็นพี่เขยกับน้องเมียทะเลาะกัน ก็ร้องไห้ใหญ่เลย  พยายามเข้ามาห้าม แต่ด้วยความที่อ่อนแรง ก็ทำอะไรมากไม่ได้ ป๋าก็พูดกับคุณตาเราว่า "พ่อรู้ใช่ไหมว่าที่ผมมานี่...มาเพราะพ่อเรียกให้มา ถ้าพ่อไม่เรียก ผมก็ไม่มีเหยียบหรอกบ้านนี้ สกปรกเหมือนโรงเก็บขยะ คนอยู่มันโสโครกจนพี่น้องไม่อยากจะมา พ่อพูด ปรึกษาผมเรื่องสมบัติมานานหลายสิบปีว่าเงินทอง ที่ดินจะแบ่งยังไงดี ผมก็ไม่เคยคิดอยากได้เลย ถ้าผมอยากได้ผมคงบอกให้พ่อแบ่งแบบนั้นแบบนี้ไปนานแล้ว แต่ผมไม่เคยพูดสักคำ..." คุณตาก็ร้องไห้ บอกให้นังคุณน้าของเราหยุด มันก็ไม่ยอมหยุด เหอะๆๆๆ การแปลงร่างสมบูรณ์แบบแล้ว ยังไม่ได้คิดหาวิธีแปลงร่างกลับมาไง (แย่แล้วววว...น้ากรู กลับเป็น "คน" ไม่ได้)

พอป๋ากลับมาบ้าน...ก็เล่าเรื่องสันดานดิบและการแปลงร่างเป็นปีศาจอย่างสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติให้ฟัง  ไม่ได้อยู่ในเห็นการณ์ยังนึกภาพออกเลย ว่าหน้าตาน้าของเราคงน่าทุเรศพิลึก...นึกไม่ออกกันเลยทีเดียวว่า ถ้าคุณตาไม่อยู่แล้ว จะเกิดอะไรขึ้น เพราะคุณตามีลูกหลานเยอะ แต่ที่ยังอยู่ ๆ กัน แล้วรอฮุบสมบัติอยู่ก็มี 3 รายชัด ๆ ซึ่งทั้งหมด เป็นน้อง ของแม่เราทั้งนั้น...แต่ดูท่า งานนี้ คงไม่มีพี่ไม่มีน้องกันแล้วหล่ะมั้ง

แปลกนะ คนเรา...จำได้ว่า ตั้งแต่เกิดมา เราเคยได้เงินคุณตามาแค่ 50,000 บาท เป็นเงินก้อนเดียวที่สำหรับเรา ๆ ก็ว่ามันมากแล้ว ขนาดได้มาเรายังไม่สบายใจเลย ตอนนั้นจะลาเขาไปนิวซีแลนด์ แต่วีซ่าร์ไม่ผ่าน เลยไม่ได้ไป ยังคิดจะเอาเงินไปคืนเขาเลย ตอนไปบอกว่าวีซ่าร์ไม่ผ่าน ไม่ได้ไปแล้ว ยังคิดจะเอาเงินไปคืนเขาเลย (เล่นเอานอนไม่หลับไปหลายวัน...รู้สึกเหมือนไปเบียดเบียนคนแก่ แค่ยังไม่มีงานทำแล้วไม่ได้เอาเงินเอาทองไปให้เขาใช้จ่ายเพื่อตอบแทนบุญคุณก็รู้สึกไม่ค่อยดีอยู่แล้ว นี่ไปเอามาจากเขาอีก) แต่สุดท้ายก็ไม่ได้คืน เพราะคุณตาไม่เอา เฮ้อ!!! น้าเรา น้องเรา (ตอนนี้คงเป็นคนอื่นไปแล้ว) เขามีความสุขตรงไหนกับการผลาญเงินคุณตาเป็นแสนเป็นล้านนะ  ฟังดูเหมือนเราจะเป็นคนดีหรืออะไรทำนองนั้น แต่บอกได้เลยว่าไม่ใช่...เราไม่ได้เป็นคนดีเลย เรามีความโลภ เรามีกิเลส อยากได้อยากมีเหมือนเขานั่นแหละ เผลอ ๆ มากกว่าอีก แต่เราก็แค่...อยากเป็น "คนดี" ก็แค่นั้น เลย "แกล้ง" ทำดีในทุก ๆ วันให้มันดีที่สุด ก็เท่านั้น  คนเราคิดอยากได้อยากมีมันก็ไม่ได้ผิดนี่นา แต่ มันขึ้นอยู่กับว่า พออยากได้อยากมีแล้ว ได้มาด้วยวิธีการไหน ถูกต้องจริง ๆ หรือเปล่า