ช่วงนี้ซ่าม่ะค่อยออกวุ้ย...เป็นโรคขาดวิตามินเอ็มอย่างแรงเลยง่ะ

จากเคยได้แบงค์ม่วง ๆ เทา ๆ กลายเป็นได้แบงค์แดง 2 ใบแทน ชีวิตรันทดเป็นที๊สุด

พรุ่งนี้ว่าจะลองไปร่อนใบสมัครงานสักสองสามที่

เฮ้อ...เกิดมาราศรีดีที่โคตรอาภัพเลยหว่ะ

ไปสมัครงานที่ไหนไม่มีใครเรียกสัมภาษณ์เล้ย  อนาถ...

ม่ะคืนแอบเข้าไปเกยตื้นเล็กน้อย ตอนหัวค่ำ ตื่นมาอีกทีก็มาดูช่องสาม (ตายหล่ะชีวิต...แม่บ๊านแม่บ้านเน๊าะกรู)

รวดดูข่งดูข่าวให้ฉลาดทันเขาอีกนิดส์นึง แล้วบังเอิญมีหนังช่อง 7 ต่ออ่ะ เรื่องไรน้า...

อ่อ...เล็ตเตอร์ (จดหมายลูกโซ๋...อะไรประมาณนั้น) เอ่อ ก็น่าคิดนะ

เด็กมันแกล้งกันเกินไปอ่ะ นี่ยังห่วงคุณหลานเราอยู่เลย

เห็นบอกว่าไปเรียนที่ "ซินเซิง" แล้วไม่ค่อย happy กับทั้งเพื่อน ทั้งครู

อย่างว่าแหละนะ โรงเรียนที่บริหารโดยคนที่ไม่ได้เป็นครู แต่เป็นพ่อค้า พี่ชายเราก็บ่น ๆ ให้ฟังว่าจะเอาลูกออกปีหน้าแล้ว เพราะครูก็...บ้าน ๆ ระบบก็...เหมือนโรงเรียนเทศบาลเลย จุดแข็งเรื่องภาษาจีนก็จริงอยู่หรอก แต่ถ้ามันบ้าน ๆ เกินแบบนี้ก็เห็นทีจะไม่ไหวเหมือนกัน คิดดูดิ่ อัตราเด็กต่อครูนี่ น่าตกใจพิลึก เด็ก 43 ครู 2 คน (อนุบาล 1 อ่ะนะ) เราเห็นทีแรกยังตกใจเลย โหลดมาก ๆ

แล้วตอนนี้ ครูคนนึงก็ดันท้องป่องเชี๊ยะ...แม่เจ้า...ชะตากรรม "พ่อระนาดเอก" หลานฉานนนน

วันก่อนกลับมาก็บ่นว่าโดนเพื่อนแกล้งอีกแล้ว...

ไม่รู้จะปลอบใจ เป็นห่วง หรือสมน้ำหน้าดี เพราะไม่ค่อยยอมกินข้าวจนตัวเปี๊ยกกว่าเพื่อนในห้อง

แล้วก็โดนเขาแกล้งประจำเลย...

ลูกแม้วลูกยางนี่ เวลาให้กินข้าวมันแย่งกันกินจะเป็นจะตาย

พ่อระนาดเอกหลานข้า...กว่าจะกินได้หมดจาน ล่อเข้าไปชั่วโมงครึ่ง

ไม่รู้จะหยิบยกตำราไหนมาปราบเจ้าเด็กอมข้าวแล้วหล่ะ

ชมก็แล้ว ดุก็แล้ว ขู่ก็แล้ว เอาทุกอย่าง (บางทีก็ได้ผลบ้างหล่ะนะ แล้วแต่ฟ้าแต่ฝน)

ตั้งแต่เลี้ยงหลานสองคนนี่มานี่ รู้ซึ้งถึงการเลี้ยงเด็กเลย

ว่า แม่ง...โคตรยากอ่ะ เห็นแล้วไม่อยากมีลูกเลย

ดูอะไรก็ห่วงไปหมด เด็กเดี๋ยวนี้ยิ่งเปอร์เซ็นต์เสี่ยงที่จะเสียคนเยอะมาก ๆ

วันสองวันนี้ก็อะไรหล่ะ เด็กผู้หญิงตบกัน ถ่ายคลิปไว้ เฮ้อ...เสื่อมจริง ๆ

ม่ะเอาแร่ะ ขี้เกียจบ่น...ก็คงพอ ๆ กับคนอื่นขี้เกียจอ่านแหละ

ไปดีกว่า หุหุ