เช้าแห่งความจริง

ผมตื่นมาตั้งแต่ตีห้า
ทั้ง ๆ ที่เวลานัดคือ เก้าโมงเช้า
ที่วัดใกล้บ้านเราแห่งหนึ่ง

แล้วพบว่า ...
มันเป็นความจริง
ที่ผมจะ "ไม่มีพ่อ" อีกแล้ว

ทุกครั้งที่ตื่นมา
ผมจะลงมาชั้นล่าง
และเห็นพ่อนั่งอยู่บนโซฟา
ในห้องดูทีวีส่วนตัว

ห้องที่พ่อใช้เวลาในนั้นมากที่สุด

ผมจะยิ้มกว้าง
โบกมือบ๊ายบายแบบเด็ก ๆ
โดยคิดไปเองว่า
มันจะทำให้เขารู้สึกดี
ที่ทุกวันนี้ ... ผมก็ยังเป็นเด็กอยู่

ผมก็ยังเป็นเด็กอยู่นั่นแหละครับ
"เด็กในร่างผู้ใหญ่"

วันนี้ผมไม่เห็นพ่ออีกแล้ว
แม้แต่ "เงา" ที่ผมเคยไม่ชอบ

แต่ผมก็ยังดีใจ
ที่พ่อได้จากไปอย่างสงบ
จากไปแบบไม่เจ็บปวด
ไม่ใช่อุบัติเหตุ
ไม่ต้องนอนโรงพยาบาล
สอดสายระโยงระยางให้เจ็บปวด

พ่อคงคิดถึงพววกเรา
อยู่ ณ ที่ไหนสักแห่ง
เพราะพ่อเป็นคนที่รักครอบครัวมาก
พ่อจะคิดถึงพวกเราตลอดเวลา

คุณอาโทรมาปลุกแต่เช้า
บอกว่าของต่าง ๆ ให้เตรียมพร้อม
ใส่ในรถไว้เลย

พวกเราไม่มีใครนอนหลับ
ผมรู้ดี ...
มันยากเหลือเกินที่จะต้องทำใจ
รับรู้ได้ว่า
พื้นที่นั่งในรถของ 4 คน
พ่อ แม่ ผม และน้อง
ตอนนี้มันจะเหลือแค่ 3 คน

คนขับรถเจ้าอารมณ์คนนั้น
"หายไป"
คนขับรถที่เอาแต่ใจตัวเองคนนั้น
"ได้หายไป"
ตลอดกาล

ผมต้องขอโทษผู้อ่านบล๊อกทุกคน
ผมไม่อยากให้เช้านี้ของคุณ
เริ่มต้นด้วยความทุกข์ของผม
หาก ... มันเป็นสิ่งเดียว
ที่มันพอจะเยียวยา
ทำให้ผมแข็งแรงขึ้น
และทำให้ทุกคนในบ้าน
ไม่เศร้าจนเกินไปนัก

ผมจะต้องเตรียมตัวแล้วครับ

Create Date : 20 พฤศจิกายน 2553 Last Update : 20 พฤศจิกายน 2553 7:39:25 น. Counter : 659 Pageviews.		5 comments
Share Tweet