| |
|||||||||||||
โลกอันบ้าคลั่ง เช้าวันอาทิตย์ที่ดูเหมือนจะสดใส ผมตื่นมาราวตีสี่ เมื่อวานผมตัดสินใจหลับ ตั้งแต่หัววัน เพราะคิดว่าถ้าไม่นอนช่วงนี้ ก็จะเอาเวลาไปดูทีวี เช้านี้ผมจึงรู้สึก ว่าตัวเองได้ชาร์จพลังชีวิต อย่างเต็มที่ งานของผมคืบหน้าไปมาก ผมเกลียดการต่อรอง และเบื่อการชิงไหวชิงพริบ ทั้ง ๆ ที่มีหลายคนบอกผมว่า ผมมี "พรสวรรค์" ในด้านนี้ "ผมแอบปรับ Quotation ไปให้คุณวุฒิแล้วนะครับ" นี่เป็นวิธีต่อราคาแบบมัดมือชก ที่ผมคิดขึ้นได้ไม่นานนี้ เนื่องจากเรารู้อยู่ทนโท่ ว่าราคาอุปกรณ์มันเป็นเท่าไหร่ และเขาบวกเพิ่มมาเท่าไหร่ Supplier หลายคน ทำเอกสารไม่เก่งเอาซะเลย เมื่อผมต้องมานั่งแก้เอกสารเอง มันก็ต้องเจอมุขนี้กันบ้างอ่ะนะ "ส่วนบรรทัดข้างล่าง ผมใส่ไว้เผื่อคุณวุฒิจะใจดี ลดราคาให้ผมนะครับ" ผมทำเสียงอ้อน ซึ่งก็ไม่รู้ว่า ... มันดูดีหรือเปล่า แต่ได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะร่วน แบบไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี คำพูดและน้ำเสียงของผม ผมเข้าใจเองว่าเด็กมาก ในขณะที่ผมอายุเลข 3 แล้ว แต่ก็มีบางคน ... บอกว่าเสียงผมดูเป็นผู้ใหญ่มาก พอเจอตัวจริงแล้วก็งง กลายเป็นลุคแบบวัยรุ่นแนว ๆ อาจจะดู "วัยรุ่น" เมื่อเปรียบเทียบกับเขาอะน่ะ เพราะ Supplier บางคน อายุเป็นพ่อผมได้เลย ผมนั่งเช็คข่าวใน feed และ Social Media ส่วนใหญ่จะมีข้อความ "สาปแช่ง ก่นด่า" ใครบางคน ... ที่ผมเกลียดขี้หน้ามากที่สุด จากนั้นก็จะมีเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ อย่างเช่น "คนแห่ไหว้พื้นถนนแยก" "คนแดกน้ำจากแอ่ง เชื่อว่าเป็นน้ำอมฤต" ข่าวประสาทแดกอย่างนี้ มีมาได้ทุกวันสินะ ในโลกที่การหาข้อมูล ง่ายดายเพียงแค่พรมนิ้ว คนเราก็ยังงมงายกันได้อีก เลื่อน feed ไปอีกหน่อย จะเป็นข่าวความรุนแรง สงครามย่อย ๆ ที่กำลังจะขยายวงกว้าง โรคระบาดที่น่ากลัว เหมือนอย่างกับในหนัง โลกเรามันเป็นอะไร มันกำลัง "เพี้ยน" ไปหมดแล้ว ไม่ใช่แค่ในประเทศของเรา แต่ "คนทั้งโลก" กำลังบ้าคลั่ง ดูเหมือนกับว่า พวกเขาจะไม่อดทนต่อกฎเกณฑ์ หรือยอมรับความคิดต่าง ได้อีกต่อไปแล้ว แล้วมันต้องลุกขึ้นมา "ฆ่า" กันเลยเหรอ คนภาคใด ชาติใด ศาสนาใด มันล้วนเป็นสิ่งที่เราอุปโลกขึ้นมา จริงแล้วเราก็คือ "คน" คนเหมือนกันทั้งนั้นแหละ มีชีวิตเลือดเนื้อ มีคนที่เรารัก เหตุใดจึงใช้วิธีการรุนแรง กับคนที่เห็นต่างจากเรา ผมคิดว่าหลักสูตรการศึกษา ในประเทศของเรา ยังไม่ได้เน้นหนักถึง "การวิเคราะห์ประวัติศาสตร์" กันมากเกินพอ เรารู้ว่ายอดเขาที่สูงที่สุดคืออะไร เมืองท่าของประเทศญี่ปุ่นคือที่ไหน แต่เราไม่เคยรู้ลึก เกี่ยวกับการฆ่าชาวยิว สงครามโลกครั้งสอง ความโหดร้ายของสงคราม และความเกลียดชัง มันช่างน่ากลัว แต่หากเรายิ่งไปปิดกั้น ไม่ให้ชนรุ่นหลังได้รับรู้ มันยิ่งจะทำให้ พวกเขาจะ "ต้องมาเรียนรู้" กับประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริง และสิ่งที่เขาได้ทำมันลงไป มันเป็นเรื่องน่าเศร้านะ เวลาผ่านไปสักพัก จากที่คิดว่า จะบ่นเรื่องเศรษฐกิจสักหน่อย ผมตัดสินใจโพสเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ลงใน Facebook รูปอาหารที่ทำ โดยไม่สนใจว่า ใครจะดู จะชอบ จะหมั้นไส้หรือไม่ หรือตัวเองจะดูโง่เพียงใด มีเพื่อนบางคน เข้ามากดไลค์ พูดคุยล้อเล่นกับผม ผมคงคิดถูก ที่ไม่ได้โพสอะไรก็ตาม ที่อาจทำลายความสุข ในวันสุดสัปดาห์ของเขา ให้มันเป็นไปอย่างนี้แหละ อากาศในฤดูฝนเริ่มเย็นขึ้น มันทำให้ผมรู้สึกเหงา ผมมองดูคนในกระจก ที่ดูแก่และโทรมไปอย่างไม่น่าเชื่อ ผมสั้นที่ไม่เข้ากับหน้า แต่ก็จำต้องไว้ เพราะไม่มีเวลาที่จะตกแต่งใด ๆ ใบหน้าที่ริ้วรอยเริ่มมาก หุ่นที่ไม่ได้เพรียวเหมือนก่อน มันทำให้ผมไม่คิดที่จะเริ่มต้นใหม่ กับใครทั้งนั้น ความเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ แม้แต่น้องในมินิมาร์ท ณ ปั๊มน้ำมันแห่งนึง ที่คิดว่าเขาแอบสนใจผม ก็ยังทักขึ้นมาว่า "ทำไมเปลี่ยนไปเยอะจัง" มันหมดเวลาแล้วสินะ สำหรับการที่จะมีใครสักคน วันคืนเวียนมา เหมือนจะบรรจบครบปีอีกแล้ว ดูเหมือนมีอะไร ที่ยังไม่ได้ทำอีกมาก ผม search เจอบทความเก่า ๆ ที่ผมเคยเขียนไว้ มันถูกทำเป็น Index ลงให้ฐานข้อมูลห้องสมุด ของสถาบันสองสามแห่ง มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้น และดีใจเป็นอย่างมาก ผมอยากกลับไป "เขียน" อีกครั้ง เห้อ ... คงต้องเลิกละเมอเพ้อพก แล้วกลับไปทำงานเสียที
|
Guynes
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] ผู้ชายเซอร์ ๆ ที่รักดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ ชอบดื่มกาแฟและเบียร์ เคยฝันว่าอยากมีห้องสมุดเป็นของตัวเอง เพราะรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านหนังสือ และจะอ่านแบบไม่กินไม่นอนจนกว่าจะอ่านจบ Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
