| |
|||||||||||||
วันวาน (3) ความลับ ผมจะเขียนเรื่องแบบนี้ยังไง ไม่ให้เหล่า "ผู้ชายสายตรง" ทั้งหลาย พากัน "อ๊วกแตก" ผมจะพยายามก็แล้วกัน จากตอนที่แล้ว ปีสองเทอมสอง ทำให้ผมเจอกับ "ไอ้ตี๋" นั่นมากขึ้น เพราะว่าเราเรียนวิชาโท สาขาเดียวกัน ในขณะที่ผมเพิ่ง "แห้ว" แดก มันก็มีหญิงสาวสวยนางนึง เดินเคียงข้าง นั่นทำให้ ... เราก็ได้แต่มองกันไปมา และผมก็มโนไปว่า มันคงจะอยากเจอผมบ้าง วิชาที่ไม่ได้เกี่ยว กับความสนใจของผมเลย ถูกเลือกให้เป็นวิชาเลือกเสรี เพียงเพราะมันมีช่วงเวลา ที่สามารถลงเรียนได้ วิชาที่น่าเบื่อ ในช่วงเวลาเช้าของวัน ในหอประชุมที่มืดมิด และไม่มีการ "เช็คชื่อ" มันเป็นวิชาสำหรับการพักผ่อน และเหมาะสำหรับคนที่มีความจำเป็นเลิศ ผู้ที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ จากคะแนนความจำล้วน ๆ อย่างผมนี่แหละ นกแก้วนกขุนทองยังชิดซ้าย เก้าอี้ของหอประชุม จะเหมือนโรงหนังโบราณ มันเป็นเบาะหนังเทียมสีน้ำตาลแดง วางติดกัน และสับหว่างระหว่างแถว การสอนเป็นแบบ "ปิ้งแผ่นใส" ตอนนี้คงใช้ Graphic Presentation กันแล้ว บรรยากาศช่างเป็นใจสำหรับการนอน ถ้าเพียงแต่ว่า จะไม่มี "เขาคนนั้น" มาร่วมเรียนในคลาสนี้กับผม ผมไม่รู้ว่า เขานั้นรอการมาของผมหรือไม่ สำหรับผม ผู้ซึ่งมาเรียนก่อนเสมอ ผมมักจะเลือกที่นั้ง ในแถวที่ด้านหน้าเป็นทางเดิน เพื่อที่จะนั่งไขว้ห้าง หรือเหยียดขาได้อย่างสบาย เมื่อเริ่มการสอน ประตูถูกแง้มลง แอร์ในหอก็เริ่มเย็น ผมมักคิดอะไรไปเพลิน จนลืมไปแล้วว่า คนที่นั่งใกล้ ๆ ผม คือ "เขา" คนนั้น เขาไม่ได้นั่งติดกับผม ก็ไม่รู้ว่าทำไม เราเป็นเพื่อนกลุ่มใกล้กัน เป็นผู้ชายเหมือนกัน ผมคุยกับเพื่อนในกลุ่มของเขา ได้เกือบทุกคน ยกเว้นเขาคนนี้ อาจจะเป็นเพราะ "เขาเคยหอมแก้ม" ผม เขามักเข้ามานั่งแถวเดียวกับผม โดยเว้นระยะออกไปสัก 1 ที่นั่ง ในความมืด ผมจะแอบชำเลืองดูเขาบ่อย ๆ เขาเป็นคน ที่ผมไม่อาจจะเข้าใจได้ เราแอบยิ้มให้เขาเบา ๆ ทักทายกันบ้างตามประสา แต่มันก็ได้แค่นั้น ในขณะที่ พวกเรามีเพื่อนในกลุ่ม ที่เรียนวิชานี้เหมือนกัน แต่มันก็มักจะมีช่วงเวลา ที่ "ผม" กับ "เขา" จะต้องนั่งอยู่ด้วยกันแบบนี้ โดยปราศจากเพื่อนของพวกเรา มันเป็นอย่างนี้ตลอดภาคเรียน ช่วงปลายภาคการเรียน นั่นหมายถึงวิชานี้จะจบลง น้อยนัก ที่เราจะได้เรียน ในห้องเรียนที่บรรยากาศดีดี ที่มีเรื่องชวนลุ้น ได้อย่างวิชาเรียนนี้ เหมือนกับทุก ๆ วัน ผมมาเรียนก่อน และมักนั่งเรียนในที่นั่งประจำ เขาเดินตามมา และไม่น่าเชื่อว่า เขาจะกล้านั่งที่นั่ง "ที่ติดกับผม" มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ ที่ผมไม่อยากจะเดาต่อ ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มือไม้ของผม ไม่รู้จะวางไว้ที่ไหน ผมก็ได้แต่นั่งเรียนตัวตรง เขาไม่ได้ยิ้มทักทายอะไรผม แค่นั่ง ... แล้วก็หลับ แล้วก็เอนหัวมาทางที่ ที่ผมนั่งอยู่ หรือนี่จะเป็น "การอ่อย" ผมไม่อยากจะคิด เข้าข้างตัวเอง คนที่เคยเข้ามาหอมแก้มผมจัง ๆ ยังต้องมีชั้นเชิงอะไรอีก ใบหน้าน่ารักของเขา เส้นผมพริ้วเบา มันช่างน่าทะนุถนอม และน่ากลั่นแกล้งเสียบ้าง ผมต้องพยายามหักห้ามใจ ไม่ให้ทำอะไร อย่างที่ใจอยากทำ ที่วางแขน ที่ต้องแขร์กันระหว่างเก้าอี้ ทำให้แขนของเรา สัมผัสกันบ้าง "อย่างจงใจ" ผมไม่อาจจะพูดได้ว่า เขาคิดอย่างไร สำหรับผม มันเป็นช่วงเวลา ที่สับสนมึนงง และต้อง "ตั้งใจเรียน" เป็นอย่างที่สุด ผมเองก็ไม่กล้าทำอะไร และผมก็ไม่สามารถ อ่านใจของเขาได้ เราอยู่ใกล้กันมากจริง ๆ แต่มันก็เหมือนไกลกันเสียเหลือเกิน ผมแทบได้กลิ่นลมหายใจของเขา แต่เราก็ไม่สามารถ พูดคุยอะไรกันได้มากไปกว่านี้ ไฟสว่างขึ้น มันเกิดจาก ประตูของหอประชุมได้ถูกเปิด เมื่อเลิกคลาสเรียน ผมและเขา แสร้งทำท่าทางงัวเงีย และเดินแยกจากกันไป อย่างคนไม่รู้จัก มันแปลกดีนะครับ ทั้ง ๆ ที่เรารู้จักกัน แต่เราเองก็ไม่เคยได้คุย เรื่องส่วนตัวอะไรกันมากนัก ผมพยายามคิดว่า ผมจะทำอย่างไร ให้เรารู้จักกันมากกว่านี้ มันอาจจะแค่ความ "เป็นเพื่อน" ซึ่งผมว่า มันก็ยังดีกว่า "ทำตัวแปลก ๆ" ใส่กันอย่างเช่นทุกวันนี้ มันคงไม่มี วิชาอะไร ที่ต้อง "หนักใจ" กว่านี้อีกแล้วมั๊ง ในภาคเรียนต่อไป
|
Guynes
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] ผู้ชายเซอร์ ๆ ที่รักดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ ชอบดื่มกาแฟและเบียร์ เคยฝันว่าอยากมีห้องสมุดเป็นของตัวเอง เพราะรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านหนังสือ และจะอ่านแบบไม่กินไม่นอนจนกว่าจะอ่านจบ Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
