| |
|||||||||||||
กลางสายฝนพรำ เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ ส่วนใหญ่ผมจะนอนดึกครับ เวลาไปเที่ยวกับแม่กับน้อง แม่มักจะนอนค่อนข้างเร็ว เมื่อคืน...ที่พัทยา ผมอยากออกมาเดินเล่น เดินชมแสงสีริมหาดบ้าง แต่ก็กลัวว่าแม่จะตื่น และเป็นห่วง การมาเที่ยว บางทีก็เหมือนเรา "ถูกขัง" นะ รุ่งเช้า พวกเราตื่นราว 9.30 น. กะเวลากินข้าวหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะหมดเวลา "อาหารเช้า" ของโรงแรม อาหารเช้าที่นี่ดีครับ มีให้เลือกหลายอย่าง ทั้งไข่ดาวหมูแฮม ข้าวผัด เกี๊ยมอี๋น้ำ กับข้าวต่าง ๆ สลัด น้ำเต้าหู้ก็มี ... เอ้า ผมคงเป็นคนที่ ทานบุฟเฟต์อาหารเช้า ได้ "คุ้มน้อยที่สุด" แล้วมั๊ง เพราะที่เคยกินคือ ขนมหนึ่งชิ้น กับกาแฟหนึ่งแก้ว บางวันก็รวบเป็นมื้อกลางวันเลย พวกเรารู้สึกเข็ด กับอาหารทะเลที่พัทยาแล้ว อย่างเมื่อวาน ผมคิดว่าร้านมันโกงกิโล "ปูม้านึ่ง" ของผม และอาจจะโกง "กั๊งทอดกระเทียม" ด้วย ผมเคยกินที่อื่นเยอะกว่านี้ เวลาสั่งกุ้ง สั่งปูเป็นกิโล บางครั้งเราก็งงนะ ทำไมร้านนี้เยอะ ร้านนี้น้อย ผมเข้าใจว่า น้ำหนักหัว ตัว เปลือกมันก็คละกันไป แต่ถ้าปริมาณมันน้อยจนผิดสังเกต พวกเราก็มั่นใจได้เลย ว่าโดนโกงกิโลเข้าให้แล้ว โกงแล้วยังไม่อร่อยอีกนี่สิ นี่ยังไม่นับส้มตำ ที่เอามาวางตรงหน้า ก็แทบจะเห็น "ก้นจาน" แล้ว เพราะมันให้มะละกอน้อยมาก ๆ กลางวันนี้.. รู้สึกเหมือนทุกคน จะอยากกินอาหารดีดีกัน แต่ผมกลับอยากกินอะไรง่าย ๆ ผมคิดว่าคนเรามันไม่ต้อง "เต็มที่" กับอะไรทุกอย่างก็ได้ ไปเที่ยวก็กินก๋วยเตี๋ยว กินข้าวแกง ตามตลาดท้องถึ่นนั้นบ้างจะเป็นไร ทุกคนตกลง ยอมกิน "อาหารง่ายๆ " เพื่อ "คนขับรถ" อย่างผมแต่โดยดี เราแวะซื้อของสด ที่ "ตลาดนาเกลือ" เหมือนเช่นเคย วันนี้เอาแค่ "กุ้ง" กับ "ปลาหมึก" เพราะเรารู้สึกว่า "ปู" ตอนนี้ไม่ค่อยอร่อย "พี่ ๆ วันนี้ไม่ซื้อกุ้งเหรอคะ?" เจ๊ร้านขายกุ้งที่แม่ซื้อประจำ กล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง วันนี้เจ๊เอ่ยถามถึง "ลุง" นั่นคือ "พ่อ" ของผม ว่า "ไม่มาด้วยกันเหรอ?" ผมว่าคราวก่อนเจ๊ก็คงสงสัยละ ว่าทำไมพ่อไม่ได้มาด้วย โดยที่ทุกครั้ง พ่อจะต้องตามแม่ เข้ามาช่วยหิ้วของในตลาดเสมอ เมื่อ "ไม่เห็นพ่อ" ถึงสองครั้ง เจ๊จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม "คุณลุงไปสวรรค์แล้วจ๊ะ" แม่ผมตอบพร้อมกับหัวเราะน้อย ๆ กลบความเศร้าในน้ำเสียง "คนที่ไปแล้วก็สบาย คนที่อยู่นี่แหละทุกข์" เจ๊คนขายกุ้งปลอบใจอย่างเรียบง่าย แต่ก็กินใจผมอยู่เหมือนกัน "เอากุ้งขนาดใหญ่สุดเลย" พร้อมชี้ไปที่กุ้งโลละ 480 บาท "400 ไม่ได้เหรอ" แม่ต่อราคา ในฐานะที่คนค้าคนขายเหมือนกัน ผมคิดว่าแม่ต่อได้ "โหดร้าย" พอสมควร "อะไร 480 ต่อ 400 เดี๋ยวปาดคอเลยนี่" แม่ค้าสวนกลับอย่างติดตลก ถึงแม้ว่าเนื้อหาจะดู "รุนแรง" อยู่เหมือนกัน ต่อมาแรง...ก็ต้องสวนแรง ก็ใครมันจะไปลดให้ขนาดนั้น แม่สั่งให้แม่ค้าเลือกกุ้งให้ แล้วใส่ถุงโรยน้ำแข็งเหมือนเคย จากนั้นก็เดินเข้ามา เลือกซื้อ "ปลาหมึก" ซึ่งเป็นแผงกลางตลาด ปลาหมึกค่อนข้างขาวและสด แม่ค้ายังขายของเก่งอีก ทำให้แม่ได้ "ปลาโฉมงาม" ซึ่งทั้งชีวิตนี้ก็ไม่เคยได้ยิน และไม่เคยได้กินมันเลย "เอาไปต้มยำอร่อยนะคะ" แม่ก็หลงซื้อไปตัวนึง แม่ค้าหวังดีมาก ๆ พยายามจะยัดเยียดหัวปลา ไปให้แม่ใส่ทำน้ำซุปต้มยำอะไรด้วย แต่แม่กลับปฏิเสธอย่างแน่วแน่ เพราะอะไรผมก็ไม่ทราบ "ก็แล้วแต่แม่เถอะ" จากนั้นเราก็เดินซื้อ ของอะไรอีกเล็กน้อย ถ้าคุณได้มาเที่ยวทะเล และซื้อของสดกลับไปทำกินบ่อย ๆ คุณจะไม่อยากซื้อของทะเล ที่ขายกันตามซุปเปอร์มาเก็ต แต่บางที่เราก็ "ต้องซื้อ" (บ่อยด้วย) พวกเราแอบเห็นร้าน "ขนมตาล" มันดูบ้าน ๆ และน่ากินมาก เลยตัดสินใจซื้อมาลองกิน ปรากฏว่า "อร่อยจริง" ดังคาด มาต่างจังหวัดแบบนี้ ขนมที่ผมอยากกินก็มี "ปลากริมไข่เต่า" ซึ่งตลาดนี้ไม่อร่อย มี "ขนมถ้วย" ซึ่งขายหมดแล้ว แล้วก็ "กล้วยแขก" ซึ่งผมพยายามมองหาแล้วหาอีก ก็ยังไม่เจอสักร้าน กล้วยแขกต่างจังหวัดมักอร่อย รู้สึกอย่างนั้นไหมครับ? กล้วยแขกที่เมืองจันท์ และที่ปราณบุรีอร่อยมาก ที่กรุงเทพก็มีแถว "หลานหลวง" มั๊ง ที่คนขายเดินขายบนถนน เวลารถติด ๆ นั้นแหละ แต่เอาแน่เอานอนไม่ค่อยได้ บางทีก็อร่อย บางทีไม่อร่อย แล้วก็มีเจ้าที่อร่อย กับเจ้าที่ไม่อร่อยขายปนกัน แต่ใครมันจะขับรถไปแถวนั้นล่ะ? เสร็จจากตลาด เราก็แวะ FN Outlet ที่ซื้อของประจำของน้อง น้องสาวผมชอบมาก เพราะเสื้อราคาไม่แพง แล้วก็ "ลองเสื้อผ้า" ง่ายดี พวกเราก็ได้พัก กิน "ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ" กันที่นี่ ก๋วยเตี่ยวอร่อย น้ำส้มปั่นก็อร่อย อร่อยง่าย ๆ แบบที่ผมชอบ น้องเลือกเสื้อผ้าไม่ได้สักที เห็นจะกลับไปมือเปล่าเสียแล้ว พอดีเค้าเหลือไปเห็น "ชุดเครื่องนอน" ที่ถูกใจ ผมก็เลยยุให้ซื้อ เชื่อไหม? ว่าพวกเราไม่ค่อยได้มีเครื่องนอน สีและลายอย่างที่เราชอบเลยในชีวิต ตอนเด็ก ๆ แม่ก็ซื้อให้แบบถูก ๆ โตมาก็ซื้อแบบถูก ๆ อีกแหละเพราะงก พอเริ่มจะปฏิวัติ ... ซื้อของที่ชอบ ก็ดันไปซื้อที่นอน แล้ว "แถม" ชุดเครื่องนอนเสียนี่ "ซื้อไปเหอะ อย่างน้อยควรมีสักคนนึง ที่ได้ใช้ชุดเครื่องนอนที่เราชอบสักที" ผมบอกน้องไปอย่างนั้น มัวมานั่งรอชุดเครื่องนอนที่แถมเก่า อีกกี่ปีจะได้ใช้เครื่องนอนสวย ๆ กะเค้า ส่วนชุดเครื่องนอนที่แถมมา ผมก็จะเอามาใช้เอง เพราะผมไม่ค่อยได้ "นอนในห้อง" ชุดเครื่องนอนอะไรก็นอน ๆ ได้ ส่วนใหญ่จะ "หลับคาออฟฟิศ" นอกจากชุดเครื่องนอน น้องก็ยังได้ซื้อ "เตียง" กลับมาด้วย เตียงที่ว่า ... เป็นเตียงฐานสปริง เหมือนกับของที่ใช้ใน "โรงแรม" เพราะเขาทำส่งโรงแรมเป็นหลัก ส่วนที่ outlet นี้ เขาเอามาขายลดราคา เตียงนอนมีหัวเตียงนุ่ม บุฟองน้ำปิดด้วยผ้าเนื้อดี เป็นเตียงที่ดูมีเทคโนโลยี กว่าเตียงหนังที่ขายในงานเฟอร์นิเจอร์ ในที่สุดมันก็ได้ซื้อเตียงแล้ว เหลือแต่ "โต๊ะเครื่องแป้ง"นี่แหละ เราออกจาก outlet ราวบ่ายสาม โขคดีที่ฝนไม่ตก ทำให้ผมขับรถทำเวลาได้ดีเยี่ยม ขับเพลินจนลืมแวะที่ "จุดพัก" กลางถนนมอเตอร์เวย์ซะงั้น! กลับถึงบ้าน ทุกคนก็แยกย้ายกันไป ทำเรื่องส่วนตัว น้องก็นั่งปั่นงาน ส่วนผมก็ "ขับรถ" ออกมาข้างนอก หาที่อ่านหนังสือ เป็นเรื่องแปลกสำหรับผมนะ ที่จะอ่านหนังสือเวลาอยู่นอกบ้าน ได้มีสมาธิกว่าอ่านในบ้าน "กลางสายฝนพรำ" ในสถานที่ลับแห่งหนึ่ง ผมนั่งอ่านหนังสือ "หุ้น" ไปได้ครึ่งเล่มแล้ว วันนี้กำลังจะหมดไป มันก็เป็นแค่ "วันหนึ่ง" แหละนะ ถึงแม้ว่าแท้จริงแล้ว มันจะเป็น "วันเกิด" ของผม ปัง ... ปัง ... ปัง ในความเงียบสงบ ก็พลันเกิดเสียงดังครึกโครม 23.12 น. ของวันที่ 15 กันยายน ต้นตอของเสียงที่ดังอยู่นั้น คือแสงไฟระยิบระยับ ที่พวยพุ่งขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง มันแตกออกเป็น "ช่อไฟ" หลากสี สวยงามราวกับความฝัน ใครหนอช่าง "จุดพลุ" อันแสนสวยงาม ท่าม "กลางสายฝนพร่ำ" เช่นนี้ ในวันดีดีของคน ๆ นึง "ใครนะช่างใจดีเหลือเกิน" แสงไฟในวันพิเศษของใครบางคน ถึงแม้ "ไม่ได้ตั้งใจ" แต่ก็ "ขอบใจ" ปีข้างหน้าคงจะ "สวยงาม" เหมือนกับพลุในวันนี้ หวังว่า ... นะครับ
^^
โดย: gusodA
 วันที่: 16 กันยายน 2556 เวลา:3:36:03 น.แฮปปี้เบิร์ดเดย์ย้อนหลังค่ะ ใช้ช่วงเวลาของชีวิตให้มีความสุขมากมาก เก็บเกี่ยวประสบการณ์ทุกข์สุขอย่างมีสติ รักษาสุขภาพกายใจให้มั่นคง เป็นที่พึ่งให้ครอบครัวแข็งแรงแบบนี้ตลอดไป โชคดีค่ะ
โดย: yourself
วันที่: 16 กันยายน 2556 เวลา:12:54:36 น.ขอบคุณ คุณ gusodA คุณ I_am_umami แล้วก็คุณ yourself มาก ๆ ครับ
จริง ๆ ผมว่าจะไม่เขียนเรื่องวันเกิดตัวเองหรอก ก็เหมือนกับทุก ๆ คนมั๊ง ที่พยายามทำให้วันนี้มันดูธรรมดาที่สุด เหมือนกับว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรนักสำหรับเรา แต่ลึก ๆ แล้ว มันสำคัญนะ ตั้งแต่เริ่มต้นวัน จนถึงสิ้นสุดของวัน โดย: Guynes
วันที่: 16 กันยายน 2556 เวลา:14:16:19 น. |
Guynes
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] ผู้ชายเซอร์ ๆ ที่รักดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ ชอบดื่มกาแฟและเบียร์ เคยฝันว่าอยากมีห้องสมุดเป็นของตัวเอง เพราะรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านหนังสือ และจะอ่านแบบไม่กินไม่นอนจนกว่าจะอ่านจบ Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
