Group Blog
All Blog
|
แทกิล วันที่ 12 กุมภาพันธ์ 2555 จบบริบูรณ์  เฮวอนน้ำตาซึม ขอบคุณมากที่ท่านมา ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณมากจริง ๆ ข้าอยากจะบอกกับท่านจัง ตอนนี้ข้าควรเรียกท่านว่าอะไรคะ? ไม่ต้องเรียกอะไรทั้งนั้นแหละ เจ้ารู้มั้ยว่า ข้าอะนะ ไม่ได้ออกตามหาเจ้า เพราะคิดถึงเจ้าหรอกนะ เจ้าเป็นแค่ทาสหลบหนี ที่ข้าต้องตามจับกลับมา แทกิลพูดออกไปแต่ในใจคิดตรงกันข้าม เรื่องนั้นข้ารู้ดี ฮ่าๆ ๆ เจ้ารู้ก็ดีแล้ว ข้าจะออกไปหาเรือก่อน ช่วยบอกเค้าด้วย เจอเรือแล้วเดี๋ยวจะมา บอก แทกิลเดินออกไป แทฮาเดินเข้ามาคุยกับเฮวอน พวกเจ้าคุยกันเสร็จแล้วเหรอ? เค้าจะไปหาเรือ เจอแล้วจะกลับมาบอก พูดแค่นี้เองเหรอ? แทฮาถามอย่างแปลกใจ ค่ะ อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียวอีกนะคะ คณะทูตต้าชิงกลับไปแล้ว วังหลวงก็กลับมาสงบสุขอีกครั้ง รัชทายาทพงนิมเข่พบพระราชาอินโจ สีหน้าของเจ้า เหมือนมีเรื่องกังวลใจ มีเรื่องอะไรก็บอกข้ามาเถอะ พระราชาตรัสถาม เสด็จพ่อ ลูกอยากบังอาจทูลขออะไรสักอย่าง เอาสิ แต่ว่า ถ้าเป็นเรื่องของซอกยอน ก็อย่าพูดดีกว่า เป็นเรื่องของเค้าพ่ะย่ะค่ะ ข้าเคยบอกแล้วว่าถ้าใครเอ่ยชื่อเค้า เท่ากับคิดการกบฏ นั่นเป็นการกบฏต่อลูก ลูกคงได้รับการยกเว้นถ้าจะเอ่ยถึง ถ้าเจ้าต้องการอย่างนั้นจริง ๆ ก็รอให้เจ้าได้ขึ้นครองราชย์ก่อน แล้วค่อยว่ากัน ทำไมเสด็จพ่อถึงทำไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ? เพราะนี่เป็นประวัติศาสตร์ของข้า พระราชาไม่ยอมรับฟังเรื่องใด ๆ ของซอกยอน แทกิลตามไปส่งแทฮาและเฮวอนเพื่อให้ไปถึงต้าชิงอย่างปลอดภัย แต่ซอลวุงก็ตามมาทัน แทฮาไม่คิดเลยว่าเพื่อนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาอย่างซอลวุงจะเป็นคนคิดมักใหญ่ใฝ่สูง ฝักใฝ่ลาภยศมากกว่าความถูกต้อง เมื่อเกิดการต่อสู้กับแทฮาถูกคนของซอลวุงจับตัวไว้ได้ ทำไมถึงอ่อนแรงอย่างนั้นล่ะ ไหนบอกว่าถ้าเจอข้าอีกจะฆ่าข้าไง? ซอลวุงกล่าวเย้ยหยัน อะไรทำให้เจ้ากลายเป็นอย่างนี้ กลัวตายแล้วรึ? ซอลวุงยิ้มเยาะ ไม่ใช่ ข้าสงสารเจ้า ข้าไม่ใช่คนที่เจ้าต้องมาสงสาร ก่อนที่แทฮาจะเพลี่ยงพล้ำ แทกิลก็ตามมาช่วยไว้ทัน ข้าเคยบอกแล้วไง ว่าในวันที่เจ้าตาย ข้าจะยืนมองอยู่ตรงนั้น แทกิลบอกซอลวุง นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว แทกิลกับแทฮาร่วมกันต่อสู้กับซอลวุง แทกิลเข้าสู้กับซอลวุงเพื่อให้แทฮาพาเฮวอนหนีไป จนตัวเองได้รับบาดเจ็บ รีบไปเลยไป แทกิลตะโกนบอก ข้าไปไม่ได้ แทฮาพูดน้ำเสียงจริงจัง ข้ามาที่นี่เพื่ออะไร เจ้าอยากจะให้เจ้ากับภรรยาเจ้า ต้องมาตายกันหมดรึไง ขอแค่เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปก็พอ แทฮาเข้าต่อสู้จนเขาก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน ท่านพี่ ๆ ท่านพี่คะ ๆ เฮวอนร้องเรียก ข้าไม่เป็นไรหรอก ข้าจะไม่ทิ้งเจ้าไว้คนเดียวแน่ รีบพาเค้าหนีไปเร็ว แทกิลตะโกนไล่ นาย..นายน้อยคะ จงอยู่สร้างโลกในแบบที่พวกเจ้าฝัน อย่าให้มีใครมามีชะตากรรมเหมือนเจ้ากับข้าอีก แทกิลบอก เฮวอนถึงกับร้องไห้ออกมา ออนยอน เจ้าต้องอยู่ต่อไป เจ้าจะต้องไม่ตาย ข้าถึงอยู่ได้ รีบไปได้แล้ว แทกิลยังเข้าต่อสู้กับพวกซอลวุง เขายอมที่จะสละชีวิตตัวเองเพื่อป้องกันเฮวอนหญิงคนรักของเขาและแทฮาสามีของนาง นายน้อย นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่ข้าต้องทิ้งท่านไป อย่าให้อภัยข้าเลยค่ะ ข้าผิดต่อท่าน นายน้อยข้าขอโทษ เฮวอนคิด น้ำตาไหลพรากก่อนจะพาแทฮาหนีไป แทกิลต่อสู้กับพวกของซอลวุงอย่างไม่ลดละ แม้ตนเองจะบาดเจ็บก็ตาม แฮ่ก ๆ เพื่ออะไร เจ้าทำอย่างนี้เพื่ออะไรหะ? ซอลวุงร้องถาม เพราะว่าเค้า เป็นคนที่มีความรักยังไงล่ะ เหตุผลแค่นี้เหรอ? เพราะเขาบอกว่า จะเปลี่ยนไอ้โลกสกปรกใบนี้ แม้แต่เจ้า ก็ยังมองว่าข้าน่าสมเพชใช่มั้ย? ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ จะไปโทษคนอื่นได้ยังไง ใช่มั้ยล่ะ? ถ้าไม่มีคนอย่างเจ้ากับข้าอยู่ โลกใบนี้ มันจะต้องดีขึ้นแน่ อึ้ย ย้าก.. สองมือของแทกิลยังต่อสู้อย่างถึงที่สุด ออนยอน ๆ เจ้าจะต้องอยู่ต่อไป ต้องมีความสุขกับสามีและลูกของเจ้า เมื่อวันใดที่เราพบกัน เจ้าจะต้องมาบอกข้า ว่าอยู่อย่างมีความสุขแค่ไหน ออนยอนของข้า ที่รักของแทกิล ย้าก.. ในที่สุด แทกิลก็ถูกคมดาบของซอลวุงล้มลง ซอลวุงไม่ได้ตามไปฆ่าแทฮาตามที่คิดไว้แต่แรก เพราะคำพูดของแทกิลทำให้เขาคิดได้ และแค่นี้ก็ถือว่าเขาได้รับชัยชนะแล้ว จึงพาลูกน้องกลับเข้าวัง แทฮาและเฮวอนหลบหนีมาได้ไม่นาน แทฮาก็ตัดสินใจที่จะบอกเฮวอนว่าเขาจะไม่ไปต้าชิงแล้ว เราติดหนี้บุญคุณแผ่นดินนี้มากมาย เราจะทิ้งแผ่นดินผืนนี้ไปไม่ได้ ขอบคุณที่ท่านพูด..กับข้าแบบนี้ เฮวอนยิ้มให้ ขอบคุณมากน้องหญิง ที่เจ้าพูดคำนี้ อึ้ก ๆ เดี๋ยวข้าก็หายเองแหละ มันจะต้องหาย เราจะสร้างโลกใหม่ให้ได้ เฮวอน ออนยอน สร้างโลกที่ไม่ต้องใช้ชื่อสองชื่อ..แบบนี้ แทฮายิ้มตอบ ทั้งที่เขาก็เจ็บหนักจากการสู้รบกับซอลวุง ซอลฮวาตามหาแทกิลจนมาพบร่างของแทกิลซึ่งกำลังจะสิ้นลม พี่แทกิลคะ พี่แทกิลคะ พี่เป็นอะไรไปคะ ข้ามาหาท่านแล้ว พี่แทกิลคะ เห็นข้ามั้ย? ยัยตัวแสบของข้า เจ้ามาถึงนี่แล้วเหรอ เจ้าตามมาได้ยังไง? จะให้เชื่อคำพูดผู้ชายได้ยังไงล่ะ? แต่เจ้าก็ควรจะไปซะ พี่แทกิลคะ เรากลับกันเถอะนะ ข้าจะคอยทำกับข้าว ซักผ้าให้ท่านเอง ข้าจะคอยตัดเสื้อให้กับพี่ด้วยนะ ดูนี่สิ นี่ไง ข้าปักชื่อของพี่ไว้ด้วย ตอนนี้ข้าอ่านได้ แล้วก็เขียนได้แล้วนะ อ่านออกถึงพันตัวแล้วด้วย ตอนนี้ท่านจะพาข้าไปไหน ก็ไม่ต้องอายใครอีกแล้ว ยัยเด็กบ้า แค่ก เจ้า..ทำเพื่ออะไร? ในใจแทกิลปลาบปลื้ม ความรักมันคืออะไรนะ? ผู้หญิงมีอยู่เต็มบ้านเมือง ผู้ชายก็มีเยอะแยะ ซอลฮวาร้องไห้น้ำตาไหลพราก สงสารแทกิลจับใจ โลกมันมืดมาก เราต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกแบบนี้ อยู่ในโลกแห่งความมืดมน อย่าร้องไห้เลย ร้องไห้อย่างกับข้าตายไปแล้วงั้นแหละ เข้าใจแล้ว ข้าไม่ร้อง ไม่ร้องแล้ว อากาศดีออกอย่างนี้ ร้องเพลงให้ฟังหน่อย ช่วยร้องเพลงให้ฟังหน่อย ร้องเพลง..ให้ฟังหน่อย ให้ข้าร้องเพลงอะไร จะให้ร้องเพลงอะไร ให้ร้องเพลงอะไรล่ะ ทำไมถึงไม่รอข้าล่ะ ซอลฮวาร้องเพลงให้แทกิลฟัง ไม่นานนักแทกิลก็ขาดใจตาย ซอลฮวาจึงนำศพของแทกิลไปฝังไว้บนเขา ปี 1649 หลังฤดูร้อนปีนั้น พระเจ้าอินโจได้เสด็จสวรรคต รัชทายาทพงนิมสืบราชสมบัติ มีพระนามว่า พระเจ้าฮโยจง ปีฮโยจงที่ 6 หรือในปี 1655 นักล่าทาสได้หมดไปจากประเทศโชซอน อีกสองปี องค์ชายซอกยอนจึงได้กลับประเทศ จบบริบูรณ์ //www.dailynews.co.th
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
