Group Blog
All Blog
|
แทกิล วันที่ 29 ธันวาคม 2554  เฮวอนและแทฮาพูดคุยกัน ความจริงแล้ว ความจริงแล้วข้า.. ถ้ามันพูดลำบาก ก็เก็บเอาไว้ก่อนเถอะ ระหว่างสามีภรรยา การจะมีความลับต่อกันบ้าง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่ ที่ผ่านมา.. ข้าคอยเลือกที่จะหนี ในวันแต่งงานก็หนีมา และก่อนหน้านั้น...ต่อให้หนีได้โลกนี้ก็ไม่มีทางเปลี่ยนไปหรอก แต่ว่าข้าไม่มีกำลัง..ที่จะต้านทานมันได้ แต่เรื่องนั้นมันไม่ใช่ปัญหาหรอก ขอแค่เรามีใจที่เด็ดเดี่ยว ก็จะเกิดพลัง และเกิดปัญญาขึ้นมาได้ ถ้าเราไม่เป็นคนไปเปลี่ยน โลกก็ไม่มีทางเปลี่ยนไปได้ เพราะท่านไม่รู้อดีตของข้าถึงได้พูดอย่างนี้ ข้าไม่รู้จักอดีตของเจ้า ก็ไม่ต่างกับ ที่เจ้าไม่รู้อดีตข้าไม่ใช่หรือ อีกอย่าง เราต่างก็ไม่รู้อนาคต ไม่ว่าอดีตจะเป็นยังไง ก็คงไม่สำคัญเท่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นวันพรุ่งนี้ นี่ท่าน..คิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ? เพราะเรื่องถูกผิดในอดีต..มันไม่สามารถใช้ตัดสินอนาคตได้ แทฮาบอก ก่อนที่ข้าจะเข้ามาช่วยพระนัดดา ทุกอย่างมันยังชัดเจนอยู่เลย แต่พอเจอปัญหาตรงหน้า ข้ากลับรู้สึกเหมือน กำลังหลงอยู่กลางม่านหมอก แทฮาสีหน้าสับสน พวกคนที่ปากบอกว่า อยากจะสร้างอนาคตแบบใหม่ ความจริงแล้วกลับดื้อรั้นเคยชินในรูปแบบเดิม ข้าแบกรับงานใหญ่เข้ามา ในขณะที่ยังไม่ทันตั้งตัว ความโง่เขลาครั้งนี้ ข้าต้องปิดบังเจ้า และพวกลูกน้องของข้า เรื่อยมาจนถึงวันนี้ นับแต่โบราณกาลมามีคำกล่าวว่าไม่มีใครที่โง่ ไปกว่าคนที่ไม่รู้ข้อเสียของตัวเอง แต่สำหรับข้าใต้เท้าเป็นคนที่สมบูรณ์แบบอย่างไร้ข้อบกพร่องค่ะ ข้าไม่ใช่ใต้เท้า แต่เป็นสามีของเจ้า แทฮาจ้องหน้าเฮวอน เฮวอนตั้งใจจะเป็นแม่ให้กับองค์ชายรัช ทายาท จึงอุ้มองค์ชายไว้ข้างกายตลอดเวลา แม้แต่เข้าไปทำอาหารในครัวก็ยังอุ้มเข้าไปด้วย แทฮาก็ให้การช่วยเหลือนางเป็นอย่างดี ทำไมท่านถึงชอบเข้ามาในครัวล่ะ ทำไมเจ้าถึงพา พระนัดดาเข้ามาในครัว เมื่อคิดจะเป็นแม่ของพระองค์ ข้าก็ต้องไม่ห่างแม้แต่นาทีเดียว อีกอย่างพอทุกคนออกเดินทาง ก็เหลือแต่ข้าที่คอยดูแลพระองค์ การที่เฮวอนนำองค์รัชทายาทติดตัวตลอดเวลา สร้างความไม่พอใจให้กับเหล่าบัณฑิตมาก เพราะถือเป็นการลบหลู่พระเกียรติองค์ชาย นางพาองค์รัชทายาทเข้าไปในครัว รัชทา ยาทไม่ใช่สามัญชน นางทำแบบนี้เท่ากับหลู่พระเกียรติ พอผ่านวันนี้ไปเรื่องทุกอย่างก็จะจบ เจ้าจะไม่พอใจอะไรก็อดทนอีกหน่อยเถอะ บัณฑิตซอได้แต่เตือนเหล่าบัณฑิตให้ใจเย็น ๆ เข้าไว้ หากทุกอย่างเป็นไปตามแผน นางจะไม่มีวันได้เกี่ยวข้องกับองค์รัชทายาทอีกต่อไป หนาวออกอย่างนี้ ไม่รู้ว่าพ่อหมอม้าจะเป็นยังไงบ้างนะ? พี่อึนเจเดินออกมาที่ชานเรือน เห็นอึนเจนั่งเหม่ออยู่ ตอนอยู่ที่นี่พอถึงหน้าหนาว ต้องมาเก็บขี้ม้าก็หน้าเหยเกทุกที ตอนนี้กลายเป็นทาสจะสบายได้ยังไง อึนเจมองออกไปในความมืด ข้าเคยเตือนเค้าแล้วว่าอย่าได้เข้าไปยุ่งกับพวกขุนนาง แต่สุดท้ายกลับต้องมาถูกมือปราบที่รู้จักกันทำร้ายเอาได้ โบราณว่าคบคนเยอะเรื่องมาก เภทภัยและอันตรายก็จะตามมา จงใจวางกับดักอย่างนี้ ใครบ้างจะไม่ตกลงไป บังบอกแต่เมื่อไหร่แม่ทัพเชจะกลับมาสักทีนะ เค้าคิดจะกลับมาหลังหน้าหนาวรึไง ที่รัก คนแบบนั้นเจ้าจะไปคิดถึงเค้าทำไม หืม? บังพูดยิ้ม ๆ ที่รัก ข้ากลายไปเป็นที่รักของเจ้าเมื่อไหร่ อึนเจหันมาโวย แหม ๆ ฮิ ๆ ข้าก็แค่เรียกเล่น ๆ ไม่ได้คิดอะไรหรอก ฮิ ๆๆ เจ้าลองดูนี่สิ บังส่งภาพวาดให้ดู อึนเจทำเป็นไม่อยากดู แต่บังคะยั้นคะยอ เจ้าดูหน่อยเถอะน่า ข้าวาดทั้งคืนจนไม่ได้นอนเลยนะ เหอะ ข้าไม่อยากดูนี่ อึนเจยืนยันคำพูดเดิม พี่อึนเจจึงดึงภาพวาดมาดู เฮ้อ เจ้านี่จริง ๆ เลย ว้าว สวยจังเลย อึนเจเริ่มสนใจ ดูบ้าง รูปนี่ เป็นใครเหรอ ปัดโธ่ ฮิ ๆๆ เห็นแล้วยังไม่รู้เหรอ ก็เป็นเจ้าน่ะสิ บังยิ้ม ๆ นี่เป็น รูปข้าเหรอ แน่นอน ใช่เลย ฮิ ๆๆ นี่วาด เหมือนข้าจริงเหรอ? อึนเจขมวดคิ้ว //www.dailynews.co.th
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
