Group Blog
All Blog
|
แทกิล วันที่ 9 ธันวาคม 2554  เห็นหน้าตาอมทุกข์ของเจ้าก็รู้แล้วว่า ต้องมีเรื่องคับอกอยู่มากมาย อยากจะคุยเพื่อระบาย มั้ย? คงไม่ใช่แผนจะหลอกข้าไปนอนด้วยนะ ซอลฮวาดักคอ อะไร...คุยกันไปมา ก็คุยกันจนรักกันได้ แล้วจากนั้นก็จะนอนด้วยกันได้เอง นี่เป็นธรรมชาติไม่ใช่เหรอ เจ้าว่าจริงมั้ยล่ะ มา ๆ ๆ ข้าดื่มให้เจ้าหนึ่งจอก ชายคนนั้นยกจอกเหล้าขึ้นดื่ม ฮึ ๆ ผู้ชายอย่างพวกเจ้า ทำไมถึงได้เหมือนกันหมดเลย พอมาเห็นผู้หญิง ก็คิดแต่จะมอมเหล้า ให้เจ้าดื่มดีกว่า ซอลฮวายกจอกให้ ชายอีกคนถาม เจ้าจะให้ข้าดื่มด้วยซักจอกได้มั้ย? ผู้ชายพวกนี้นี่ อ้อ ดูนี่ เคยเห็นเงินมั้ย เอาไปซื้อเหล้ากินกันเลย ซอลฮวาควักเงินออกมา ชายเหล่านั้นตาโต ก่อนจะกินเหล้ากันยกใหญ่และร้องเพลงอย่างสนุกสนาน แต่ในใจของซอลฮวาเจ็บช้ำยิ่งนัก พี่ชายคะ ๆ อย่าดูถูกข้าเพราะงานที่ข้าเคยทำเลย ท่านทิ้งข้าไปเพราะข้าเป็นผู้หญิงต่ำ ๆ เหรอ? รู้ความรู้สึกของคนที่ถูกทิ้งมั้ย? พวกเค้าทิ้งข้ากันไปหมดเลย ซอลฮวาน้ำตาไหล เบ็กโฮตามมาจนเจอเฮวอน และจะเข้าจับกุม เฮวอนร้องขอขึ้น ว้าย ๆ อย่าทำอย่างนี้เลยนะ ถ้าเจ้าไปอธิบายให้พี่ข้าฟัง เค้าจะต้องเข้าใจแน่ นายท่านเป็นห่วงท่านมากนะ เบ็กโฮบอก เราเคยเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกัน ถึงกับต้องทำอย่างนี้ด้วยเหรอ? ท่านกลับไปกับข้าเถอะนะ เบ็กโฮขอร้อง ถ้าข้าคิดจะกลับไป ก็คงไม่หนีมาแต่แรก เฮวอนยืนกราน เบ็กโฮจึงสั่งลูกน้อง ไปเชิญคุณหนูมา เจ้าจะมั่นใจเกินไปแล้วมั้ง และหันไปพูดกับแทฮา เห็นว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน ทำไมต้อง ใช้ดาบจริงมาสู้กันด้วย แทฮาหรี่ตา ประเมินสถาน การณ์ เฮวอนพยายามบอกอย่าให้เกิการต่อสู้กัน ข้าไม่เป็นอะไรหรอก เจ้าถือซะว่าดูผู้ชายกำลังหยอกล้อเล่นกัน ลงมือได้แล้ว แทฮาบอก ก่อนจะลงมือสู้กับพวกเบ็กโฮ แทฮามีลีลาการต่อสู้ที่เหนือชั้นกว่ามาก จนกระทั่งชนะเบ็กโฮ เจ้าอยากฆ่าก็ฆ่าเลย แต่อย่ามาหยามเกียรติข้า เบ็กโฮเสียงแข็ง อย่าคิดว่าเป็นการหยามเกียรติ แต่ถือซะว่ามันเป็นการสั่งสอน จำเอาไว้ว่า วิชากระบี่ ไม่ได้อยู่แต่ในตำรา ยังคิดจะตามต่อไปอีกหรือ? เป็นคำสั่งของเจ้านาย จะละเลยไม่ได้ งั้นช่วยไม่ได้ เจ้าก็ตามต่อไปเถอะ แต่ว่าเรามีมิตรภาพต่อกันแล้ว จะรอถึงฟ้าสางค่อยตามต่อได้รึเปล่า อย่างน้อยให้คืนนี้พวกข้าได้เดินทางอย่างวางใจ ข้าเข้าใจดี การประลองถือเป็นวาสนา ช่วยบอกนามท่านได้หรือไม่ ข้าเป็นชาวซงโท ชื่อเบ็กโฮ ข้าเป็น ชาวฮันยางชื่อซงแทฮา ซงแทฮา หรือว่า เบ็กโฮครุ่นคิด ก่อนจะตาโตอย่างแปลกใจ ท่านเคยเป็นหัวหน้าค่ายฝึก อภัยที่ข้าตาไม่ถึง เคยรับการฝึกมาใช่มั้ย? ครับ ข้าเคยฝึกวิชากระบี่มาประมาณสี่ห้าปี เบ็กโฮบอก ด้วยความสามารถของเจ้า หากจะสอบเป็นขุนนางย่อมเหลือเฟือ ทำไมถึงไปเป็นคนคุ้มกันให้คนทั่วไป ขอบอกตามตรง เพราะข้ายังหาเหตุผลที่จะทำให้ตัวเองสามารถรับใช้พระราชาไม่ได้ ขุนนางซื่อสัตย์มักจะกลายเป็นเครื่องสังเวยยามบ้านเมืองวุ่นวายไม่ใช่หรือ นี่เป็นเพราะพระราชาไม่เที่ยงธรรม ถ้าหนีหมวกขุนนางเพราะสกปรก ตลอดชีวิตของเจ้าคงไม่สามารถลบล้างความสกปรกได้ การกระโดดลงบ่อโคลน ถึงจะเห็นโลกที่โสมมได้ชัด จากนั้นจึงจะพบวิธีทำให้มันสะอาดได้ ถ้าครั้งหน้ามีโอกาส เราค่อยมาประลองกันใหม่ อีกไม่นานก็คงมีโอกาสนั้น คุณหนู ข้าควรไปอธิบายกับนายท่านว่ายังไง ตอนท้ายเบ็กโฮหันไปถามเฮวอน ข้า...แต่งกับนายท่านท่านนี้แล้ว เฮวอนบอกเสียงเรียบ เบ็กโฮอ้าปากค้าง เมื่อเฮวอนบอกว่าเขาและแทฮาแต่งงานกันแล้ว พวกข้าเจอกันโดยบังเอิญแต่ก็ชื่นชมกันและกัน แต่เมื่อไม่ได้พบ ก็เลยรู้สึกเสียใจมาก สุดท้ายถึงตัดสินใจหนี ถ้ามีโอกาสข้าจะกลับไปเอง กลับไปบอกพี่ว่าเลิกตามได้แล้ว คุณหนู ได้แต่งงานแล้วจริง ๆ เหรอครับ? เบ็กโฮถามย้ำ ใช่ พวกเราได้ดื่มเหล้า แต่งงานกันที่วัดเล็ก ๆ น่ะ เรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องเล็กนะ เบ็กโฮสีหน้ากังวลใจ เฮวอนชวนแทฮาเดินเสี่ยงออกมา เมื่อออกมาได้สักพักก็เอ่ยกับแทฮา พวกเค้า คงจะไม่ตามมาอีกแล้ว ข้าจะไม่เป็นตัวปัญหาของท่านอีก แทกิลตามตัวซอลฮวาจนพบแต่ปรากฏว่าไม่เห็นม้า เสบียงก็หายไปแถมเงินก็เอาไปกินเหล้าจนหมด วังซอนโมโหแทบจะฆ่านางทิ้ง แต่แทกิลห้ามไว้แม่ทัพเชไม่พอใจที่แทกิลไม่คิดจะลงโทษซอลฮวา วังซอนพูดอย่างโมโหว่าให้ขายนางเข้าสู่หอนางโลม หรือขายให้นายทาสคนใหม่ไป ซอลฮวายังโกรธไม่หายที่ทั้งหมดทิ้งนางไว้ จะขายข้าเหรอ ทิ้งข้ายังไม่พอยังคิดจะขายข้าอีก? เจ้าคิดว่าขายเจ้า แล้วจะได้เงินคุ้มค่ากับค่าม้าตัวนึงรึไง? วังซอนดูถูก ข้ารู้ดี ข้ารู้ราคาค่าตัวข้าดี ตอนเด็กมีราคาข้าวสองถังครึ่ง พอโตเป็นสาวก็น่าจะให้ได้ถึงห้าถัง ผู้หญิงอย่างข้ามีค่าอย่างมากก็แค่ข้าวที่คนเจ็ดคนกินกันได้หนึ่งเดือน ตอนหกขวบข้าก็ถูกคนขายทิ้ง พออายุสิบสองข้าก็ต้องเริ่มขายตัว คน ๆ นี้ซื้อไปแล้วก็ขายต่อคนนั้นมาซื้อต่อแล้วก็ขายไป ขายไปเลยสิ ยังไงก็ถูกขายนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว อะไรเนี่ย ยังมาทำเป็นมีเหตุผล ยังกล้าใช้แผนโจรร้องจับโจรอีก เลิกพูดกันได้แล้ว ถึงยังไงเจ้าก็เอาเงินมาให้ไม่ได้งั้นก็ไปเถอะ แทกิลบอก คิดว่าข้าไม่กล้าไปเหรอ ทำเป็นมาบอกว่าจะช่วยตามหาแม่ ข้าไม่เคยเชื่อแต่แรกแล้ว คิดว่าข้าจะเชื่อคำพูดของผู้ชายรึไงหะ? เชื่อว่าขนขึ้นกระดองเต่าได้ยังเชื่อง่ายซะกว่า ซอลฮวาพูดอย่างน้อยใจ แทกิลเริ่มมีอารมณ์ตวาดเสียงดัง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง อย่ามาเพิ่มความวุ่นวายที่นี่เลย ไปซะ ข้า ไปนะ แต่ว่าพี่แทกิล ท่านบอกว่าตามหาผู้หญิงคนนั้นมาสิบปีแล้วใช่มั้ย อย่าร้อนใจไปเลยนะ ถ้ามีวาสนาต่อกัน ยังไงก็ต้องมาเจอกันสักวัน มีคำบอกว่าแตงโมกับผู้หญิงต้องโชคดีถึงได้พบนี่ พี่แม่ทัพเชคะ ช่วงที่ผ่านมาขอบคุณมาก อย่าเล่นตัวอีกเลยน่า ยอมลงเอยกับเถ้าแก่เนี้ยคนนั้นไปดีกว่า ส่วนพี่วังซอน ไม่เคยเห็นใครเหมือนท่านมาก่อนเลย จะไปอยู่แล้วยัง.. นี่เจ้าอย่าให้ข้าเจอหน้าอีกนะ ข้าจะฆ่าเจ้าแน่ ไปเลย ฮึย ๆ วังซอนไล่ ก็ได้ ไปก็ได้ ขอให้พวกท่านอายุยืนเป็นร้อยปีเลย ซอลฮวาไปแล้ว แทกิล แม่ทัพเช และวังซอนจะเดินทางต่อแต่ติดปัญหาใหญ่ จะทำยังไงดี ในเมื่อเราไม่มีเงินสักแดง คงไม่ใช่ให้ตามล่าทาสไปก็ขอทานไปนะ อย่างนี้เราคงต้องแวะไปเล่นสักหน่อยก่อน ไปเล่นเหรอ เฮ้อ ต้องตะลอนไปมาอีกแล้วเหรอ หามาซักคนละ 30 ตำลึงก็พอ แทกิลบอก ทั้งสามคิดจะเข้าบ่อนเพื่อหาเงินเป็นค่าเดินทาง แทฮาพาเฮวอนมาที่บ้านหลังหนึ่ง เฮวอนมองไปรอบ ๆ แทฮาเอ่ยปากบอก เป็นบ้านอดีตเจ้านายของข้า ที่นี่ปลอดภัย เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก ข้าขอตัวไปข้างนอกก่อน แทฮาเข้าไปพบแม่ทัพซิน ต้องขอโทษจริง ๆ ที่มาอย่างกะทันหัน ต้องขอโทษด้วยที่เสียมารยาท ผู้หญิงคนนั้นเป็นทาสที่หนีมาใช่มั้ย? นางเป็นคุณหนูชนชั้นสูง อีกอย่างนึง ข้าก็ไม่ใช่ทาสเหมือนกัน ในเมื่อทำผิดกฎหมายจนถูกลงโทษให้เป็นทาส เจ้าก็คือทาส แต่ข้าถูกคนใส่ร้าย แทฮาบอก ในเมื่อถูกใส่ร้ายด้วยกฎหมาย เจ้าก็ต้องคืนความบริสุทธิ์ด้วยกฎหมายเหมือนกัน นั่นจึงจะเป็นท่าทีที่ขุนนางภักดีห่วงใยประชาชนควรจะมีไม่ใช่เหรอ? แสดงความคิดเห็น แบ่งปัน //www.dailynews.co.th
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
