... ลืมแล้วหรือไร 4 .. ... ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่ 4 ... “นิ้วไม่รอพี่เลยนะ” ผมกลับมาที่ห้องครัว สาวนิ้วกำลังคั้นส้มอยู่ “ มาเลยพี่หนูรออยู่..” สาวนิ้วดันกองส้มด้านหนึ่งให้มีที่ว่างพอวางที่คันส้มอีกอัน “หนูนึกว่าพี่ไปอยู่แผนกอื่นแล้วเห็นใคร ๆ ซุบซิบกัน” “ใครจะย้ายไปอยู่แผนกไหน?” โกเก๊ตเดินเข้ามา “ได้ยินเดบอกว่าตินห์จะไปอยู่แผนกต้อนรับประจำฟร้อนเคาน์เตอร์” เจ้รัตน์ที่กำลังคั้นส้มอยู่อีกด้านกล่าวเสริม “ผมไม่ยอมให้ตินห์ไปไหนหรอก..แหม ! มาอยู่กับเราตั้งแต่แรกไม่เห็นมีใครสนใจวันนี้เป็นอะไรจะมาแย่งเด็กของเราไป” โกเก๊ตออกอาการฟึดฟัด “ใครจะขัดคำสั่งของท่านปีเตอร์ได้..” โกบูรณ์กอดอกมองมาที่โต๊ะคั้นส้ม “ ผมยังอยากได้ตินห์มาอยู่แผนกเบเกอรี่ของผมเลย ฮะ ๆ มาร่วมทีมกุ๊กหล่อด้วยกัน” โกบูรณ์เป็นกุ๊กที่หล่อสมาร์ทที่สุดในห้องครัว ถึงอย่างไรผมก็ยังทำหน้าที่คั้นส้มจนหมดกองมหึมาบนโต๊ะ ต่อด้วยเข้าไปเตรียมผลไม้ในห้องเย็นพร้อมกับเจ้รัตน์.. ปอกสับปะรดหั่นเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนเรียงต่อกันเป็นรูปลูกสับปะรดบนจานเปลใบใหญ่และวางลูกเกดลูกเล็ก ๆ กลางชิ้นสับปะรด ปอกแอบเปิ้ลเขียวเป็นแนวยาวแบบปอกมะม่วงเฉือนเปลือกนั้นให้คล้ายจุกสับปะรดแล้วนำไปวางเรียงซ้อน ๆ กันเหนือสับปะรดที่วางอยู่ในจาน “น่าเสียดายฝีมือของตินห์ถ้าจะต้องถูกย้ายไปแผนกอื่น” เจ้รัตน์หยิบจานสับปะรดใส่ตู้ไอเย็น “อีกคนที่เสียดายพี่ตินห์มากกว่าใคร..” สาวนิ้วบุ้ยปากไปที่กระจกด้านหน้าของห้องเย็น “ยืนมองพี่ตินห์อยู่นานแล้วไม่ไปทำขนมปังสักที” “โกบูรณ์ ๆ” เจ้รัตน์เคาะกระจกเตือน โกบูรณ์ยิ้มแหย ๆ เดินไปห้องเบเกอรี่ของตัวเอง เหตุการณ์ปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับผมจนถึงเวลาเลิกงาน.. ผมเดินไปที่แผนกตอกบัตรเพื่อลงเวลาออกจากงาน “คุณตินห์ครับ..” เจ้าหน้าที่คนเดิมที่พาผมไปหาคุณปีเตอร์เมื่อเช้ายืนดักอยู่ที่แผนกตอกบัตร “ท่านปีเตอร์ให้ผมนำการ์ดมาให้ครับ” “การ์ดอะไร?” ผมรับการ์ดนั้นมาดู “เมื่อเช้าท่านลืมให้มา..สำหรับคุณตินห์ไปซื้อเลื้อผ้าครับ” “อือ..” ผมเสียบการ์ดเข้ากระเป๋าเสื้อ เตรียมสอดบัตรประจำตัวเข้าเครื่องตอกบัตร “อ้อ ! .. คุณตินห์ไม่ต้องลงเวลาเข้าออกงานแล้วครับ..คุณติ..” “พอ !” ผมเบื่อกับคำว่าคุณตินห์ ๆ อยากแผลงฤทธิ์ขึ้นมาซะงั้น “เอ่อ..” เจ้าหน้าที่สีหน้าไม่ดี “พอไม่ได้ครับ ท่านปีเตอร์สั่งให้ผมพาคุณไปช็อปครับ” “ค่อยยังชั่วไม่มีตินห์” ผมพึมพำ “มีคุณตินห์แน่นอนครับ” เจ้าหน้าที่ยิ้ม..ไม่รู้ความในใจของตินห์ บอกแล้วว่าอยากออกฤทธิ์..ผมเดินออกจากโรงแรมทันทีตั้งใจไปขึ้นรถที่ป้ายรถเมล์ ใครจะทำอะไรผมได้ผมไม่ได้ทำผิดอะไรซักอย่าง พนักงานในห้องครัวทุกคนกุ๊กทุกคนอยู่ข้างผมอยู่แล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นพวกเขาพร้อมจะปกป้องผมแน่นอน “คุณตินห์ !” เจ้าหน้าที่ตกใจ เหลือบมองไปที่ระเบียงชั้นบนสุดของโรงแรม บนนั้นคุณปีเตอร์มองอยู่อย่างขำ ๆ ชี้มือไปที่รถสีเทาที่จอดรออยู่ “ครับ” เจ้าหน้าที่คำนับคุณปีเตอร์แล้ววิ่งไปขึ้นรถ เช้าวันรุ่งขึ้น.. ตินห์เดินไปตอกบัตรอย่างเคยชินแต่ไม่มีการ์ดเวลาทำงานของเขาอยู่ ตินห์เพิ่งนึกออกว่าเขาไม่ต้องตอกบัตรที่นี่ แต่ที่ไหน?.. ช่างเถอะ ! ตินห์เดินเข้าห้องครัว ไปที่ห้องแบบฟอร์มพนักงานหยิบเสื้อของเขาตรงไปที่ห้องอาบน้ำ น้ำจากฝักบัวพุ่งลงบนหัวของตินห์..เมื่อวานเขานั่งรถเมล์ไปจนสุดสายที่มีสถานีรถไฟฟ้าอยู่ ซื้อตั๋วราคาถูกสุดนั่งไปจนสุดสายแต่ไม่ลงจากสถานีเดินอ้อมไปอีกฝั่งนั่งรถกลับไปสถานีปลายทางอีกด้าน..ทำอย่างนี้ไป ๆ มา ๆ จนรถหมดเวลาบริการจึงออกมานั่งฟุบหลับที่บันไดทางขึ้นรถจนถึงเช้า “สะใจ !” ตินห์พึมพำพลางเช็ดตัว เอี้ยวตัวจะหยิบเสื้อใส่แต่ต้องร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ “อะไรกันนี !” เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาวแขวนอยู่พร้อมเนคไท กางเกงสแสล็คสีดำ สูทสีดำเข้าชุดกัน เข็มขัด นาฬิกา รองเท้าหนังสีดำพร้อมถุงเท้าและ..กางเกงชั้นใน “ยอม ! .. ยอม !” ตินห์ยกมือ ยอมแพ้ .. 
1 บาทก็ไม่มีใครให้ผมเลย น่าสงสารจริง นายดาเรน
โดย: ดาเรน (สมาชิกหมายเลข 2607062
 ) วันที่: 15 สิงหาคม 2567 เวลา:7:12:52 น.สงสัยเรื่องนี้ไม่สนุกและไม่มีใครต้องการอ่านต่อแล้ว
โดย: ดาเรน (สมาชิกหมายเลข 2607062
) วันที่: 15 สิงหาคม 2567 เวลา:7:31:44 น. |
BlogGang Popular Award#20
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|
หากท่านผู้อ่านใดมีเมตตาได้โปรดใส่เหรียญ 1 บาทให้ผมเมื่ออ่านจบแต่ละตอนนะครับ เพื่อนักเขียนใส้แห้งคนนี้ครับ
โสฬส แสงเดือน
ธ.กสิกรไทย เลขบัญชี 737-2-10364-1 สาขาประชานิเวศน์ 1
ขอบคุณมากครับ