.... ธี .... (บทที่ ๗) .... ธี .... บทที่ ๗ ธี ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจึงเห็นเจ้าตาสีน้ำเงินอยู่ทุกที่ ยิ่งในอาศรม..ปราสาท..วัง..ที่ลายครามพาเข้ามา และน่าแปลกที่อารยันตาสีน้ำเงินนั้นอุ้มเด็กน้อยเช่นเดียวกับเขา “เราไปที่ห้องอาหารก่อนดีกว่า” ลายครามเดินนำสโตนไปนั่งโต๊ะริมหน้าต่างกระจก ลายลักษณ์ยังคงติดแจ “เดี๋ยวพ่อไปหาแม่ก่อนนะ” ลายครามขยี้หัวลายลักษณ์ ออกจากห้องไป “น้ำๆๆ” ลายลักษณ์ทุบโต๊ะเป็นจังหวะ “ครับๆ” พนักงานรีบก้าวเข้ามา “รับอะไรดีครับ?” แม้ลายครามจะกำชับให้ดูแลแขกทั้งสอง แต่เขาไม่กล้ายุ่งกับท่าทางรีๆ ขวางๆ ของแขกตาสีน้ำเงินผู้นี้ “น้ำขวด..” ลายลักษณ์เอ่ยชื่อน้ำอัดลมยี่ห้อหนึ่ง “คุณรับอะไรดีครับ?” พนักงานถาม ธี “น้ำขวด..” ธี พูดตาม เขาไม่รู้จะพูดอย่างไร แต่พอจะรู้ว่าหนุ่มที่เดินเข้ามาเป็นพ่อค้า “รับเหมือนกันทั้งสองคนหรือครับ?” พนักงานลังเลที่เห็นคนสองวัยล้อเลียนกัน “เหมือนกัน” “เหมือนกัน” “เหมือนกัน!” พนักงานหนุ่มเผลอยกมือเกาหัวยิกๆ “อ้าว! ไม่ได้สั่งอะไรมาทานหรือ..ไม่หิวกันหรือไง?” ลายครามกลับเข้ามา “แม่กับพี่วันอยู่ที่โรงพยาบาล..ลายล่ะไม่หิวหรือ?” ลายครามคว้าตัวลายลักษณ์นั่งตัก “นั่งกับพี่โตน..นั่งกับพี่โตน” เด็กน้อยขืนตัวไม่ยอมตามมือผู้พ่อ “อย่างนี้ดีไหม?” ลายครามนั่งลงข้างสโตน ลายลักษณ์จึงยอมนั่งนิ่งบนตักพ่อ “ดีไหม?” ธี พยายามเลียนคำพูดและความหมายที่พอเดาได้ “ดีครับ” ลายลักษณ์รับคำ “เออ!..สองคนนี่เป็นปี่เป็นขลุ่ย..เลิกเป็นคู่อริกันแล้วหรือ?” ลายครามยังจำได้กับความรัก โหดร้ายของลายลักษณ์ที่มีต่อสโตน.. กรณีของลายลักษณ์ ตัวโคลนนิ่งคงวกกลับไม่จุดเริ่มต้นใหม่เพราะฤทธิ์ยาของสโตน แต่กรณีของสโตน ทำไมเขาจึงไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับความเจ็บช้ำที่เคยโดนกระทำ กิริยาอาการเหมือนไม่เคยรู้รสของเจ้าวายร้ายมาก่อน..และเจ้าตัวที่นั่งอยู่บนตักนี้จะโตพรวดพราด อาละวาดรังแกสโตนเหมือนก่อนหรือไม่! “หิวๆ..ผมหิวครับพ่อ..” ลายลักษณ์ร้อง “จริงสิ!” ลายครามได้สติ ยกมือเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร “อะไรดีล่ะ..ข้าวผัดอเมริกันใส่ใส้กรอกมากๆ หน่อยสำหรับลายลักษณ์..สโตนรับอะไรดี?” ลายครามดูรูปโมเดลอาหารในเมนู ร่ำๆ จะเรียกโตนเฉยๆ “ใส้กรอกๆ ไข่ดาว” ลายลักษณ์ขย่มตัว ชอบใจ “ของผม..” ลายครามไล่นิ้วไปบนเมนู หยุดที่รูปสเต็ก “สต็กหมูชุดใหญ่..แล้วคุณ?” ลายครามหันมองคนข้างๆ ที่นั่งจ้องเป๋ง “สเต็กหมู ใหญ่” ธี จิ้มนิ้วติดนิ้วลายครามเพื่อความแน่ใจ “โตนเป็นอะไร..ฮะ..ฮะ..” ลายครามหัวเราะ ส่ายหัว ขำสโตน “เป็นอะไร..รู้ตัวไหมว่าคุณเปลี่ยนไป..ตลกๆ ไงไม่รู้..ฮะ..ฮะ..” ลายครามเลื่อนนิ้วจี้นิ้วสโตน “เออ..ตลกๆ ไงไม่รู้..ฮะ..ฮะ..” ธี หัวเราะตาม “ฮะ..ฮะ..ฮะ..” ลายครามมองสโตน หัวเราะงอหาย “อิ..อิ..คิก..คิก..” ลายลักษณ์หัวเราะบ้าง.. ธี คนเดียวเริ่มหัวเราะไม่ออก ชักสงสัยว่ามีอะไรผิดพลาดสักอย่างในการที่เขาพูดอะไรตามลายคราม พนักงานเสริฟข้าวผัดอเมริกันก่อน..ลายครามโรยซอสแค็ชชัพให้ ลายลักษณ์ใช้ช้อนส้อมตักกินไม่รอใคร ธี มองวิธีการใช้ช้อนส้อมอย่างสนใจ เขาต้องทำให้ได้อย่างเด็กน้อย สเต็กยังไม่มา..ลายครามวางลายลักษณ์บนเก้าอี้ เดินเข้าไปตาม..พนักงานเสริฟยกสเต็กสวนมาอีกทาง ธี ไม่เคยรู้สึกหิวมากมายอย่างนี้เลย.. เขาลังเลไม่รู้จะทำอย่างไรจึงตัดสินใจใช้มือหยิบกินอย่างที่เขาเคยทำ ไม่ลืมใส่น้ำสีแดงและดำที่มีมาด้วย..ฉีกขนมปังจิ้มเนยอย่างทะมัดทะแมงน่าอร่อย ลายลักษณ์มอง ธี อย่างแปลกใจ นึกสนุกอยากทำตาม วางช้อนส้อมใช้มือหยิบกินอย่าง ธี “เอ้าๆๆ..อะไรกัน?” ลายครามตกใจกับภาพที่เห็น ทั้งสโตนและลูกชายใช้มือหยิบอาหารใส่ปากอย่างสนุกสนาน “เฮ้ยๆ..ฮะ..ฮะ..” แทนที่จะห้ามปราม ลายครามหัวเราะ นั่งลงฝั่งตรงข้าม หันหลังให้เหล่าพนักงานที่แอบมองพฤติกรรมประหลาดของแขกโต๊ะนี้ ใช้มือหยิบสเต็กเข้าปากตามทั้งสองคน “ฮิ..ฮิ..คุณพ่อ..อิ..อิ..เอิ๊ก..” ลายลักษณ์ชอบใจหัวเราะเสียงดัง... “คุณพ่อ คุณลูกทำอะไรกันอย่างนั้นคะ!..เอ่อ..คุณสโตนด้วย” “คุณ!..” ลายครามสะดุ้ง เงยหน้าจากชามสเต็กมองคุณหมอวารุณีและลดาวัลย์ที่เข้ามาอย่างเงียบๆ “เอ่อ..” ลายครามพูดอะไรไม่ออก “คุณพ่อคงตามใจนายลาย..ต้อนรับกลับบ้าน” ลดาวัลย์แก้ตัวแทนพ่อ ตาอยู่ที่สโตน “คุณโตนก็พลอยไปด้วยสิคะ?” ธี ยิ้มให้สตรีผู้มาใหม่ทั้งสองวิธีดีที่สุดที่เขาจะทำได้..สอดมือเข้าใต้โต๊ะเช็ดกับผ้าปูโต๊ะขาวสะอาดนั้น..แน่นอน ไม่มีวันพ้นสายตาลายลักษณ์ไปได้ เขาทำตาม ธี “ลาย! คุณแม่เคยสอนไม่ให้ทำอย่างนี้..คุณสโตนก็ทำตามเด็ก” คุณหมอวารุณีดุลายลักษณ์..เผลอขมวดคิ้วใส่สโตน “พี่โตน..” ลายลักษณ์เหลียวมองสโตนตาละห้อยเหมือนจะต่อว่า เพราะเขาทำตามสโตนทุกอย่างจึงถูกแม่ดุ “เอาละ เอาละ..วันพาน้องและคุณสโตนไปล้างมือเถอะ” ลายครามสรุป “ค่ะ..” ลดาวัลย์จูงมือลายลักษณ์ซึ่งไม่กล้าทำดื้อเกาะสโตนอย่างเคย เพราะรู้ตัวดีว่ามีความผิด “ไปค่ะคุณโตน” ลดาวัลย์ยิ้มพยักหน้าเล็กน้อยกับสโตนที่เดินตามไปอย่างสงสัย “อ้าว! พ่อก็ต้องล้างเหมือนกันนี่นา” ลายครามเดินตามลูกสาว ลูกชายไปห้องน้ำ “เฮ้อ!..ลายนะลายเป็นอะไรไป..” คุณหมอวารุณีพึมพำตามหลังลายคราม คุณหมอวารุณีรู้สึกแปลกๆ..สังหรณ์ใจไม่ดีอะไรบางอย่างกับสามีของเธอ 
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [