.. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 9 ... ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่ 9 ... “เที่ยงแล้วนะยังไม่ตื่นอีกถ้าผมไม่มาปลุกคุณคงยังไม่ตื่น” คุณปีเตอร์เดินเข้ามาในห้องเฉยเลย “ผมไม่ใช่ลูกจ้างของคุณแล้วจะมาบงการอะไรผมอีก” ผมนึกไม่ออกว่าจะต่อกรอย่างไรกับคุณปีเตอร์ดี “อาบน้ำแต่งตัวแล้วไปกินข้าวกัน..” คุณปีเตอร์หลับหูหลับตาพูดมองไม่เห็นว่าผมกำลังกัดฟันกรอด ๆ “เสร็จแล้วไปช้อปปิ้งสักหน่อย ตอนเย็นจะพาไปส่งที่โรงเรียนสอนร้องเพลง” “เฮ่ ! รู้ด้วยเหรอ” ผมพูดไม่มีหางเสียงหวังให้คุณปีเตอร์นึกเคืองและไม่อยากวอแวกับผม..แต่ผมคิดผิด ถึงผมจะต่อต้านและไม่ยินดีกับคุณปีเตอร์แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงยอมให้เขาทำอะไรอย่างที่โปรแกรมไว้ “เดินดี ๆ” คุณปีเตอร์เตือนเมื่อผมเดินไม่ค่อยมั่นคง..ก็ทำไมจะไม่มั่นคงล่ะในเมื่อสถานที่ ๆ พาผมไปกินอาหารนั้นหรูซะไม่มี อยู่บนยอดตึกห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งหนึ่ง.. เหมือนฉากซีรีย์ไทยเรื่องใหม่ที่เพิ่งออกอากาศไปได้ตอนเดียว..พระเอกถูกพระเอกอีกคนชวนไปกินอาหารในห้องอาหารหรู เขาแต่งตัวปอน ๆ ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์เหมือนที่ผมใส่ ในขณะที่พระเอกอีกคนอยู่ในชุดหรู และท้ายที่สุดสองพระเอกก็ไปลงเอยกัน..แต่ผมกับคุณปีเตอร์ยังไง ๆ ก็ไม่ใชอย่างนั้น “ดื่มไวน์กันนะ” คุณปีเตอร์รินไวน์จากภาชนะทรงประหลาดลงในแก้วแล้วส่งให้ผม “ผมไม่เคยกืน” ผมรีบปฏิเสธ “อาราย..เห็นกินอยู่บ่อย ๆ จนแม่บ้านห้าม นึกให้ดี” “หาเรื่องผมแล้วไง” ความจริงผมเคยกินแต่เป็นไวน์พื้น ๆ และกินที่หอไม่มีใครเห็น ทั้งที่ไม่เคยกินไวน์หรือสเต็กและอาหารต่างประเทศอื่น ๆ ผมก็กระดกไวน์ใช้มีดใช้ช้อนส้อมได้ถูกต้องตามมารยาทการรับประทานอาหารบนโต๊ะยังความแปลกใจให้ตัวเองมาก “อินซิกเนียะไหมค..” คุณปีเตอร์ยั้งคำว่าครับขณะหยิบกล่องบุหรี่สีขาวทองออกมาจากกระเป๋าเสื้อนอก “เดี๋ยวนี้ใครเค้าสูบบุหรี่กัน เชยแล้วนะคนที่ยังสูบบุหรี่อยู่ มันเป็นอันตรายต่อสุขภาพของร่างกายนายคงรู้ดี” ผมลืมตัวตำหนิสั่งสอนและใช้คำเป็นกันเองเหมือนกำลังคุยอยู่กับเพื่อน “ผมก็พยายามเลิกอยู่นะแต่มันยากเหลือเกินห้ามใจไม่ได้ เวลาเครียดเรื่องงานก็ได้เค้านี่แหละช่วยให้สมองโล่งขึ้นบ้าง..” คุณปีเตอร์หงอกับคำตำหนิของผม “หรือจะดันฮิลดีคุณตินห์เคยชอบ บอกว่าดันฮิลมีนิโคตินและทาร์ต่ำ กลิ่นหอมไม่เหมือนใคร กล่องสีน้ำเงินเข้มเรียบร้อยสุภาพดี” “อย่ามามั่ว..” ผมนึกฉุน “ผมไม่เคยสูบบุหรี่ ไม่เคยรู้จักยี่ห้อบุหรี่และสรรพคุณต่าง ๆ ที่คุณเอ่ยมา” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ถามหน่อย ผมสงสัยจริง ๆ ว่าคุณสร้างสถานการณ์ทุกอย่างนี้เพื่ออะไร?” โดยไม่รอคำตอบผมเดินออกจากห้องอาหารทันที คุณปีเตอร์ตกใจรีบเรียกพนักงานเข้ามาเคลียร์บิล ผมไม่รู้ไม่ชี้ลงลิฟท์มาชั้นล่างแต่กดลิฟท์ผิดมันพามาชั้นใต้ดินที่เป็นลานจอดรถ..ทันใดนั้นรถของคุณปีเตอร์ ก็เล่นมาจอดแทบติดตัวผม..เอาสิ ! จะเอาอย่างนี้ใช่ไหม ผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งทันที..ไฟแดงสว่างวาบขึ้นที่หูของคนขับรถ เขากดรับฟังเสียงที่ดังอยู่ในเครื่องนั้นสักครู่ก็สตาร์ทรถออก..อ้าว ! แล้วเจ้านายของเขาล่ะ “จะพาผมไปไหน? “ คนขับรถไม่ตอบ..ผมมองถนนที่รถวิ่งผ่านไม่รู้สึกคุ้นตาเพราะผมเคยนั่งแต่รถเมล์ สักพักหนึ่งรถจอดหน้าโรงเรียนสอนร้องเพลง..ผมงงมากคุณปีเตอร์รู้จักโรงเรียนนี้ได้อย่างไร ผมลงจากรถไปนั่งรอเข้าเรียนรอบค่ำของผม คนขับรถถอยรถไปจอดห่างจากโรงเรียนสักหน่อยแต่ไม่ไปไหน..คงไม่รอจนผมเรียนเสร็จแล้วพากลับหอนะ..มันเกินไปครับคุณปีเตอร์ ! จะรอก็รอไปสิผมจะทำอะไรได้ แต่ผมมั่นใจว่ามีวิธีหลอกล่อหลบจากคนขับรถเพราะท่าทางเขาไม่เข้มงวดกับการณ์นี้สักเท่าไหร่ไม่เหมือนเจ้านายของเขา..แต่..ให้ตายสิ ! “นี่หรือโรงเรียนร้องเพลงของตินห์” คุณปีเตอร์ก้าวลงมาจากรถอีกคัน..ผมว่างงแล้วกลับงงยิ่งขึ้นอีก “เฮ้อ !” ผมพูดอะไรไม่ออก “เข้าไปนั่งในห้องอาหารกันจะมานั่งซอมซ่ออะไรอยู่ตรงนี้” คุณปีเตอร์ตรงเข้าไปในห้องอาหารผมเดินตามห่าง ๆ “สวัสดีค่ะคุณปีเตอร์” จู่ ๆ ริต้าลงมาจากเวทียกมือไหว้คุณปีเตอร์ยังนอบน้อม..อ้าว ! ทั้งสองคนรู้จักกันด้วยหรือนี่? งงที่เท่าไหร่ไม่รู้เกิดขึ้นกับผม “สวัสดี..” คุณปีเตอร์รับไหว้ริต้ารวมไปถึงนักดนตรีและครูสอนร้องเพลงที่โผล่มาหลังจากได้ยินเสียง “สบายดีหรือ งานที่ได้รับมอบหมายราบรื่นไหม?” นี่มันซีรีย์เกาหลีเรื่องสเตรนเจอร์ชัด ๆ ทุกคนที่เห็นคือซอมบี้..กำลังวางแผนจะจัดการผม หรือผมก็เป็นซอมบี้เหมือนกัน ซอมบี้ที่ยังไม่ยอมรับสถานะของตัวเอง..มืน่า ซอมบี้นายตินห์ ! 
|
BlogGang Popular Award#21
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
