.. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 16 ... ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่ 16 ... ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ โผล่จากทะเลเหมือนไม่ใช่ดวงอาทิตย์ เป็นลูกกลมโตสีแดงมองได้สบายตา ท้องฟ้าเริ่มสว่าง..ผมสูดลมหายใจด้วยความสดชื่น ไม่น่าเชื่อว่าที่ถนนริมหาดมีพระสงฆ์ออกบิณฑบาตและมีชาวบ้านใส่บาตรให้ท่าน..ผมพนมมือขึ้นสาธุโมทนากับภาพที่เห็น ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นเหนือผิวน้ำเป็นดวงโตสวยงามน่ากอด เธอโตขึ้น ๆ ลอยสูงจนผมมองไม่ได้เพราะเริ่มแสบตาจึงเดินไปเรื่อย ๆ บนหาดทราย.. เริ่มมีคนลงมาเล่นน้ำทะเล เป็นคู่หนุ่มสาวบ้างเป็นครอบครัวบ้าง มีเด็ก ๆ มาเล่นทรายส่งเสียงหัวเราะกันสนุกสนาน..ผมนึกอยากลงไปเล่นน้ำทะเลเหมือนกันแต่ยังเขินทั้งที่เตรียมแต่งตัวมาพร้อมด้วยกางเกงขาสั้นรองเท้าแตะและเสื้อฮาวายหลวม ๆ แดดร้อนมากขึ้นผมตัดสินใจแวะสั่งอาหารเช้าขึ้นคอนโด “ขอสองชุดครับ..” ไม่ใช่เสียงของผม “เหนื่อย หิวละซี” คุณปีเตอร์นั่นเอง “อ้าว !” ผมสะดุ้ง “ตกใจอะไร..” คุณปีเตอร์ยิ้ม “ตินห์อยู่ทีไหนผมก็อยู่ที่นั่น เราเป็นแฝดกันนี่นะ” “คุณปีเตอร์..” ผมรวบรวมความกล้าพูดขึ้น “มั่วหลายอย่างครับ” “มั่วอะไร” คุณปีเตอร์ถาม..ชำระค่าอาหาร “ผมถือเอง !” ผมรีบหยิบถุงอาหารก่อนคุณปีเตอร์ “ยังไม่ตอบเลยว่าผมมั่วเรื่องอะไร” คุณปีเตอร์โอบไหล่ผมเดินเข้าคอนโด ผมคงไม่มีทางขัดขวางคุณปีเตอร์จึงเดินไปอย่างเงียบ ๆ ถึงหน้าประตูห้อง สอดคีย์การ์ดเปิดประตู..คุณปีเตอร์หันมายิ้มพร้อมกับชูคีย์การ์ดอีกใบหนึ่งให้ผมดู “ลืมแล้วหรือว่าห้องนี้เป็นชื่อของผม..” คุณปีเตอร์หยิบบัตรประชาชนให้ผมดู “บัตรประชาชนชื่อตินห์” “นั่นมันบัตรของผม !” ผมแย่งมาทันที “ไหน ๆ ดูให้ดีซะก่อน น น..” คุณปีเตอร์ไม่ขัดขืน “เลขที่ไม่เหมือนกันสักหน่อย” “นายตินห์ ไทยจีนคง ..” ผมอ่านข้อมูลบนบัตร “เลขประจำตัวประชาชน 3 1005 01701 781 ..” ผมหยิบบัตรประชาชนของผมออกมาเทียบ “อือ..ไม่ใช่ของผมจริง ๆ” “คนเราชื่อซ้ำกันได้หรือ..คุณกับผมหน้าไม่เหมือนกันทำไมถึงว่าเป็นฝาแฝด” ผมไม่ยอมรับความจริงที่อาจจะไม่จริงก็ได้ “พ่อเราอยากได้ลูกชายแฝดจึงทำกิฟออกมาเป็น 2 ตินห์นี่แหละ” คุณปีเตอร์ดึงผมเข้าไปกอด “ไม่เชื่อ !” ผมขืนตัวออก “ก็คุณชื่อปีเตอร์” “ปีเตอร์มาทีหลัง..กลับกรุงเทพฯ แล้วจะให้ดูใบเปลี่ยนชื่อ” “ยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไมตินห์ทั้งสองคน” ผมไม่ยอมแพ้ “คนหนึ่งตินห์เฉย ๆ” “คนนั้นคือผม” ผมรีบขัด “ใครว่า?” คุณปีเตอร์เลิกคิ้ว ยิ้ม “อีกคนมี junior ต่อท้าย” “อ๋อ..ที่แนะนำผมบนเวทีคืนนั้น ตินห์ จูเนียร์” “ในบัตรก็มีเขียนอยู่ไม่เห็นหรือ” “เป็นภาษาอังกฤษตัวเล็ก ๆ ก็นึกว่าเขาบันทึกอะไรไว้” ผมเห็นภาพขึ้นมาทันที “ตกลงเชื่อแล้วใช่ไหมว่าเราเป็นพี่น้องกัน” คุณปีเตอร์เอนตัวลงบนโซฟา “ไม่เชื่อครับ !” ผมยังยืนยันตามเดิม “ตามใจ !” น้ำเสียงเคือง ๆ “ผมจะพักที่นี่สักสองสามวัน..ซื้อมาตั้งหกล้านต้องอยู่ให้คุ้ม” . คุณปีเตอร์กอดผมทั้งคืน ผมขยับตัวทีไรคุณปีเตอร์ก็ตามตะครุบ..กอดไปเถอะ ! พรุ่งนี้ผมจะหาวิธีหนีอีก..ไปถอนเงินที่เหลือออกมาให้หมดแล้วทำลายบัตรทิ้ง คุณปีเตอร์ก็จะตามหาผมไม่ได้อีก 
|
BlogGang Popular Award#21
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
