.. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 2 ... ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่ 2 ... กลับถึงหอพักผมอาบน้ำเสร็จเหงือก็ชโลมกาย มองขวดโลชั่นที่วางอยู่หน้ากระจก หึ ๆ ร้อนอย่างนี้จะให้ทาโลชั่น เจ้าหนุ่มล่องหนเอ๊ย ผมนั่งไถเฟซเกือบเที่ยงคืนจึงตัดสินใจนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน กำลังจะล้มตัวลงบนเตียงเหลือบเห็นไอเย็นบนขวดโลชั่น ผมหยิบมาเปิดฝาเทน้ำยาออกมา มันเย็นเหมือนแช่อยู่ในตู้เย็น ดีเหมือนกันผมคิดพร้อมกับป้ายโลชั่นบนใบหน้า ป้ายจนทั่วแต่น่าแปลกที่โลชั่นยังเหลืออยู่เต็มอุ้งมือ ผมป้าย ทาโลชั่นที่เหลือนั้นทั่วตัว มันเย็นสบายจนผมหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ที่ป้ายรถเมล์ หญิงสาวสองคนแอบมองผมและซุบซิบกัน..ผมมีอะไรผิดปกติหรือ? ผมชักไม่แน่ใจ เมื่อเช้าตื่นเกือบสายรีบล้างหน้าแปรงฟันแทบไม่ได้มองกระจกใส่เสื้อผ้าออกมารอรถ รถเมล์แน่นมาก เป็นรถเมล์ร้อนไม่ใช่รถปรับอากาศ ผมยืนเกาะราวอยู่ท้ายรถ รถแล่นไปคนก็เบียดกันไป สงสารพวกสาว ๆ เวลาถูกเบียดเธอคงอึดอัดใจ จะทำอย่างไรได้ก็ต้องทน ไม่ใช่แค่สาวที่ถูกเบียดผมก็ยังถูกเบียดเหมือนกัน ช่างเถอะ ผมพยายามโก่งตัวไม่ให้ไปเบียดคนข้างหน้า แต่เจ้าคนข้างหลังสิไม่เกรงใจเลยเบียดจนหัวเข็มขัดถูกับก้นผม รำคาญเหมือนกันแต่จะถอยหนีก็ไม่ได้เพราะจะไปดันคนข้างหน้า ผมทนรำคาญกับห้วเข็มขัดจนถึงป้ายที่จะต้องลง..ก่อนลงผมอยากมองตำหนิเจ้าคนนั้นจึงเหลือบมอง..ไอ้หนุ่มเข็มขัดไม่เกรงใจยิ้มให้ผมที่ทำหน้าบึ้งใส่..และ..เขาไม่ได้คาดเข็มขัด..และอะไรกันแน่ ! ที่เสียดสีก้นผมเมื่อสักครู่ ผมขนลุกขึ้นทั้งตัว แถมรู้สึกเว่อแสบคันยุบยิบ ผมเดินไปที่โรงแรม เดินไปถูมือไปด้วยความขยะแขยงเกินจริง..รู้สึกเหมือนมีขี้ไคลอยู่ในมือ ผมแบมือออกดู ผิวฝ่ามือนิ่มเป็นสีชมพู พอดีถึงเคาน์เตอร์ตอกบัตรเข้างานผมจึงไม่มีเวลาคิดอะไรมาก “เกือบสายแล้วนะนายตินห์ !” โกเก๊ต กุ๊กหนุ่มที่มีหน้าที่ต้อนรับแขกในห้องอาหาร เดอกริลล์ ทักผมด้วยสีหน้าที่ไม่ตรงกับคำทักกึ่งตำหนิ..เขาทำหน้าแปลกใจชอบกล “ครับ ๆ ..” ผมคำนับรับคำ วิ่งไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ผ่านเจ้รัตน์กุ๊กห้องสลัดและสาวนิ้วผู้ช่วย..ทั้งสองคนมองผมอย่างงง ๆ “ตินห์ใช่หรือเปล่า?” เด กุ๊กสูงอายุที่เป็นพ่อของกุ๊กเก๊ตทำหน้าสงสัยอีกคน “ครับ” ผมค้อมหัวให้เด ผมวิ่งเข้าไปในห้องเสื้อผ้าคว้าเสื้อฟอร์มของผมตั้งใจจะสวมทับแต่เหงื่อที่ไหลตามตัวทำให้เปลียนใจไปที่ห้องอาบน้ำ..อย่างไรผมก็เข้างานตามเวลาถูกต้องแล้วนี่นะ ผมไม่มองอะไรทั้งนั้นรีบเปิดฝักบัวให้น้ำซู่ ๆ ลงมา..รู้สึกแปลก ๆ กับผิวที่เนียนนุ่มของตัวเอง ผมเหลือบมองในกระจกบานยาวถึงพิ้นบนผนังห้อง หนุ่มที่อยู่ในกระจกไม่ใช่ผม หนุ่มนั้นขาวหล่อกว่าผมมากแต่ยังมีเค้าผมอยู่ คล้ายรูปในแอปเปลี่ยนหน้าให้สวยหล่อที่เพื่อนในเฟซชอบเล่นกัน มิน่า..ใครต่อใครตั้งแต่ป้ายรถเมล์จึงแอบมองและถามทักว่าใช่ผมหรือไม่ ไม่เว้นแม้แต่หนุ่มที่เสียดสีบั้นท้ายผมในรถเมล์ ความหล่อที่เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันจะเป็นผลดีหรือผลร้ายกับนายตินห์กันแน่ ! 
|
BlogGang Popular Award#21
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
