.. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 12 ... ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่ 12 ... มีแขกมางานวันเกิดของคุณผู้หญิงมากมาย..กุ๊กที่โรงแรมมาเกือบทุกคนไม่เว้นแม้แต่เด แน่สิคุณผู้หญิงของโรงแรมนี้นะ..ผมจะเกเรนึกหมั่นไส้พนักงานครัวของโรงแรมทำไมเพราะเค้ามาในหน้าที่ มาพร้อมอาหารเลิศรสของห้องอาหารเดอกริลล์ หนุ่มคนหนึ่งใส่เสื้อแจ็คเก็ตดำผมทรงสกินเฮดเดินไปเดินมาทั่วงานทักทายคนนั้นคนนี้ ฮึ ! คงเป็นหนุ่มคนใหม่ของคุณปีเตอร์ แล้วคุณผู้หญิงล่ะ? คุณปีเตอร์นี่ร้ายจริง ๆ ดีที่ผมไม่หลวมตัว “ตินห์ไม่ไปตักอาหารกินเหรอ..” หนุ่มแจ๊คเก็ตดำคนนั้นเดินมาทักผมเล่นเอาผมสะดุ้งแต่รักษาท่าทีไว้ “วันนี้ผมหล่อพอหรือยัง?” “ขอบคุณครับ..” ผมโค้งให้เป็นพิธี ไม่ได้มองหน้าคนถาม “เชิญคุณเถอะครับไม่ต้องเป็นห่วงผม” “ถามจริง รู้ หรือแกล้งไม่รู้ว่าคือผม ฮื่อ !” “ขอโทษผมไม่รู้จักคุณจริง ๆ ครับ” ทีแรกผมแปลกใจแต่พอมองใกล้ ๆ ไอ้หนุ่มหัวเกรียนชุดดำคือคุณปีเตอร์นั่นเอง ยังไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรต่อคุณปีเตอร์เดินขึ้นเวที “ขอบคุณท่านผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาร่วมงานวันเกิดของมิ่ง น้องสาวคนสวยของผม นึกเสียว่าเป็นงานพบปะสังสรรค์ระหว่างเพื่อนนะครับ..” คุณปีเตอร์มองมาที่ผม “นอกจากนี้ผมขออนุญาตแนะนำนักร้องหนุ่มคนใหม่แห่งวง..” คุณปีเตอร์ผายมือมาทางผมพร้องแสงสปอร์ตไฟลท์ส่องมาที่ผม หลายอย่างอยู่ในความคิด..ที่แท้คุณผู้หญิงคือน้องสาวของคุณปีเตอร์ และผมจะทำอย่างไรดีเพราะไม่ได้เตรียมตัวมาร้องเพลง และอีกอย่างผมยังร้องไม่เพราะถึงขั้นเป็นนักร้องอย่างที่คุณปีเตอร์พูด..คุณปีเตอร์ทำอย่างนี้เพื่ออะไร จะทำให้ผมอับอายหรือ..ผมจะทำอย่างไรดี..อย่างไรดี ! “ระหว่างที่คุณตินห์กำลังเตรียมตัว..” จู่ ๆ คุณมิ่ง น้องสาวของคุณปีเตอร์ถือไมค์ ขึ้นบนเวที “หนูขอมอบเพลงนี้ให้ทุกท่าน..” มองมาที่ผม “โดยเฉพาะให้กำลังใจคุณตินห์เป็นพิเศษ..” เธอส่งยิ้มให้ “คงจะแปลกใจที่หนูยังเป็นเด็กแต่ร้องเพลง ๆ นี้” คุณมิ่งหันไปพยักหน้ากับนักดนตรี ดนตรีเล่นอินโทร.. คุณมิ่งยิ้มให้แขกแล้วเริ่มร้องเพลง.. ลืมแล้วหรือไร ว่ามีใครคอย.คอยอยู่ ลืมแล้วหรือเสียง นกที่ขันคูเคยฟังอยู่ด้วยกัน ลืมแล้วหรือไร สิ่งที่หัวใจหมาย.มั่น ลืมฟ้าเฉิดฉันท์ ยามเมื่อแสงตะวันจะลับอยู่รอนๆ ใครหนอเคยกระซิบออดอ้อน ว่าจะไม่จากจรเหมือนตะวันที่รอนลับลา ใครหนอ.เคยกระซิบสัญญา ว่าจะกลับ.คืนมา เหมือนตะวันคืนฟ้าคราอรุณ ....ดนตรี.......... ลืมแล้วหรือเสียง นกที่ขันคูเคยฟังอยู่ด้วยกัน ....ดนตรี........ ลืมฟ้าเฉิดฉันท์ ยามเมื่อแสงตะวัน จะลับอยู่รอนๆ ใครหนอเคยกระซิบออดอ้อน ว่าจะไม่จากจรเหมือนตะวันที่รอนลับลา ใครหนอเคยกระซิบสัญญา ว่าจะกลับคืนมา เหมือนตะวันคืนฟ้าคราอรุณ จบเพลงเที่ยวแรกขณะที่ดนตรีกำลังบรรเลงอยู่คุณมิ่งเดินลงจากเวทีมาที่ผมและร้องทวนอีกครั้งเหมือนกำลังต่อว่าอะไรผมสักอย่าง..ไม่น่าจะใช่นะ ผมไม่เคยรู้จักคุณมิ่งมาก่อน..หรือว่านี่คือแผนการของคุณปีเตอร์ที่มีอะไรซับซ้อนอยู่เบื้องหลัง ขณะกำลังวกวนอยู่ในความคิดที่สับสนนี้คุณมิ่งลดไมโครโฟนลง กระซิบกับผมว่า “ลืมแล้วหรือ..นึกออกยัง?” แล้วยกไมค์ขึ้นร้องต่อ..เดินขึ้นเวทีไป ขณะที่ทุกคนกำลังเพ่งความสนใจไปที่คุณมื่งบนเวทีผมถือโอกาสเดินเลี่ยงออกมาจากงาน ผมอยู่ต่อไปไม่ได้ ผมจะขึ้นไปร้องเพลงอะไรอย่างไร และโดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณปีเตอร์มีแผนการอะไรกับผมอีก คงไม่ใช่สิ่งดีแน่ ๆ ช่างเถอะวันหน้ายังมี ผมจะเล่นงานคุณปีเตอร์ด้วยวิธีของผม จากบ้านคุณปีเตอร์ถ้าผมวิ่งออกจากซอยไปถนนใหญ่เรียกแท็กซี่คงกลับหอได้..ในกระเป๋ากางเกงของผมมีที่อยู่ของหอพักเตรียมพร้อม “จะหนีไปไหน?” คุณปีเตอร์คว้ามือผมหมับ “โอ๊ะ !” ผมตกใจเซถลาเข้าหาคุณปีเตอร์..แนบอก ในความโชคร้ายมีโชคดีเกิดขึ้น..ขวดโลชั่นในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตหล่นแตกบนพื้น ผมรีบก้มลงใช้มือข้างที่เป็นอิสระป้ายโลชั่นที่เหลือ ตั้งใจจะป้ายลงบนมือของคุณปีเตอร์ที่กุมมือผมอยู่ โชคน้อยนิดนั้นหายวับในทันที “เศษแก้วบาดมือตินห์หรือเปล่า?” คุณปีเตอร์ควักผ้าเช็ดหน้า ก้มลงเช็ดมือผม ! 
|
BlogGang Popular Award#21
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
