.. ต้นไม้วิเศษต้นนั้น .. บทที่ 5 .. .. บทที่ 5 .. .. ตาหรือสมอง .. “เบิร์ด ๆ” เสียงเรียกจากที่ไหนสักแห่ง “พี่เตี้ยหรือ?” ผมร้องถาม .. พี่เตี้ยคือแม่ค้าส้มตำ คงเข้ามาตามหาผม ไม่มีเสียงเรียกอีก ไม่มีเสียงตอบจากพี่เตี้ย มีแต่ความเงียบและความมืด ผมกระดกตัวลุกขึ้นนั่ง .. ที่แท้ผมเพิ่งตื่น .. ไม่มีมนุษย์ต่างดาวเจซอน ผมลงไปข้างล่าง ใส่บาตรพระ “กาเหว่าไม่มาหรือครับหลวงพี่?” ผมถามหลวงพี่เมื่อท่านให้พรเรียบร้อย “กาเหว่าไหนโยม อาตมาไม่เข้าใจที่โยมถาม” หลวงพี่เดินจากไปทิ้งให้ผมไม่เข้าใจยิ่งกว่าท่านต้นไม้วิเศษสะบัดใบเหมือนไม่เข้าใจด้วยคน หรือเข้าใจ หรือรู้แต่กำลังเยาะผมอยู่ “หัวเราะเยาะผมหรือ?” ไม่รู้จะพาลกับใครผมถามต้นไม้หน้าบ้าน ตบป้าบที่ลำต้น .. และผมต้องประหลาดใจ “แย่แล้ว ..” นายมอมแมมพึมพำ เขาเดินออกจากต้นไม้อีกด้าน .. ผมยังไม่เห็นเขาเดินผ่านไปเลย “ที่พม่าน้ำท่วมมาก พอกับทางเหนือของไทยเลย” ผมมัวแต่งงไม่ได้ทักถามความเดือนร้อนของพวกพ้องเขา .. ไม่ผิดและไม่น่าอายใช่ไหมที่คนไม่รู้จักกันสนทนาถึงความเดือนร้อนจากภัยพิบัติของธรรมชาติครั้งนี้ จากหน้าร้านผมมองเล็งไปตำแหน่งที่ตึกร้างลึกลับนั้นตั้งอยู่ มองสูงขึ้นไปก็ไม่เห็นมีตึกสูงด้านหลังอย่าว่าแต่จานบินนั่นเลย .. คงเป็นความฝันเพี้ยน ๆ ของผม “ไม่ลองเข้าไปดูอีกครั้งหรือคุณ?” คุณยายเดินออกมาจากต้นไม้ “คงสงสัยใช่ไหมว่าใบไม้สะบัดพลิ้วหรือลมพัดกันแน่” “ไม่ละครับ” ผมไม่แปลกใจเสียแล้วกับการทักทายและการปรากฎตัวคุณยาย “ไม่ใช่เพราะใบไม้หรือลมหรอก สมองและตาของเราต่างหากทำให้เกิดภาพนั้น” คุณยายพูดเป็นปริศนาแล้วเดินจากไป หรือผมจะเข้าไปดูสักหน่อย จะสมองหรือตาหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ผมอยู่ในสภาพนี้ จะดีหรือร้ายอย่างไรคงไม่เป็นไรเพราะประเดี๋ยวผมก็คงตกใจตื่นอย่างที่เคยเป็น วันนี้ร้านส้มตำไม่มาขาย เธอหยุดขายบ่อย ถ้าถูกหวยเธอจะหยุดไปทำบุญ ก่อนวันถูกหวยจะไปขอหวยจากเกจิอาจารย์วัดต่าง ๆ บางทีเธอหมดแรงฟุบหลับดื้อ ๆ วันถูกหวยกิน “วันนี้ส้มตำไม่ขาย ..” หนุ่มคนหนึ่งพึมพำอยู่ที่หน้าปากซอย “ผมจะมาซื้อเหมือนกัน” ผมตอบลอย ๆ “ชอบกินเหมือนกันหรือครับ?” หนุ่มถามผม “เป็นอาหารครบหมู่ ผัก ข้าวเหนียว โปรตีนจากเนื้อไก่ ครับ” “เป็นการเป็นงานเชียว ฮะ ๆ” หนุ่มหัวเราะ “พักอยู่แถวนี้หรือครับ?” ผมถามไปทำไม สงสัยตัวเอง “อยู่ที่อพาร์ตเม้นท์ในซอยครับ ..” หนุ่มหันมามองผมตรง ๆ “แล้วจะกินอะไรล่ะทีนี้?” ผมมองตอบ .. เพิ่งสังเกตเห็นว่าหนุ่มคนนี้คล้ายนายมอมแมม โดยเฉพาะเมื่อสักครู่ที่เพิ่งเดินออกจากต้นไม้ “มีส้มตำอีกร้านหนึ่งต้องเดินทะลุซอยนี้ไปอีกซอยอยู่หลังบริษัทกำแพงแก้ว .. เดินไปกับผมไหม?” “ไปครับ” คนใจง่ายตอบ ใบไม้ที่ต้นไม้หน้าร้านสะบัดดัง .. คนใจง่ายอย่างผมถึงกับต้องหันไปมอง ! 
|
BlogGang Popular Award#20
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|
