.. ต้นไม้วิเศษต้นนั้น .. บทที่ 2 .. .. บทที่ 2 .. .. เจซอน .. ฝันประหลาดเมื่อคืนทำให้ผมต้องชะโงกดูหน้าร้านแต่เช้า..ออกไปลูบคลำต้นไม้ในความฝัน มันเป็นแค่ต้นไม้ธรรมดา ใจของผมไม่เต้นสักนิดเมื่อเดินผ่านและไม่ได้มีอะไรประหลาดเกิดขึ้น ผมยกโต๊ะตัวเล็กออกมาตั้งหน้าร้าน วางอาหารที่ใส่บาตรทุกเช้าไว้รอพระสงฆ์ วันนี้มีผัดขึ้เมาและแกงจืดไข่เจียวที่ผมลุกขึ้นมาทำตั้งแต่ตีห้า ทั้งตัวเหม็นกลิ่นกระเทียมและคาวหมู ที่จริงต้องอาบน้ำก่อนลงมาใส่บาตรแต่เพราะจะรีบมาพิสูจน์ความฝันจึงปล่อยให้ตัวเหม็นไปก่อน “เช้านี้พี่หน้ามันจัง” กาเหว่าที่บินไม่ได้ ไม่ใช่เพราะไม่มีปีก น้ำหนักที่เกินกว่าแปดสิบกิโลของเขาต่างหาก นายกาเหว่าลูกศิษย์วัดคอยมาดักรอหลวงพี่ที่ยังเจริญพรญาติโยมอยู่ “วันนี้ผมทำกับข้าวเองไม่ได้ซื้อเพราะแม่เบื่ออาหารที่ซื้อทุกวัน ๆ” ผมเลื่อนถุงกล้วยบวชชีและแอปเปิลวางข้าง ๆ “กล้วยบวชชีพี่ทำเองด้วยหรือ?” กาเหว่ากวนโอ้ย “เออ..” “นะ..” “ซะเมื่อไหร่..ฮะ ๆ” พระมารับบาตรแล้วแต่ผมยังอยู่ข้างล่างไม่ได้ขึ้นไปอาบน้ำเพราะขี้เกียจขึ้นมาเฉย ๆ .. ความจริงอยากอยู่ดูพระเอกนางเอกในความฝันเมื่อคืนมากกว่าเขาว่าความฝันคือสิ่งที่อยู่ใต้จิตสำนึกของแต่ละคน คิดอะไร ทำอะไรไว้มักจะแสดงออกมาในรูปของความฝันนอกจากร่างกายอ่อนเพลียเพราะใช้แรงงานมากตอนกลางวันจะไม่ฝัน นั่นไง ! คุณยายในความฝันเดินมาแล้วจริง ๆ เธอเดินหลังค้อมถือไม้เท้าอย่างทุกวัน ผมเห็นเธอทุกวันจนเก็บไปฝัน เธอเดินผ่านต้นไม้ข้างถนนแล้ว .. เดี๋ยวเหอะ ! .. อ้าว ! คุณยายโผล่ออกมาในสภาพเดิมไม่ได้จูงจักรยานมา .. แต่เดี๋ยวก่อน หญิงคนหนึ่งเดินจูงจักรยานตามหลังคุณยายมา นี่กระมังที่ผมนำไปผสมปนกันจนต้นไม้ต้นนี้กลายเป็นเป็นต้นไม่วิเศษ ชายหนุ่มมอมแมมเสื้อแดงเดินสวนคุณยายมาอย่างที่เห็นทุกเช้า เขาผ่านต้นไม้ ผมไม่ได้เฝ้ามองเขาเพราะรู้อยู่แล้วว่าหนุ่มหล่ออีกคนไม่มีวันโผล่มา และก็เป็นเช่นนั้นก่อนที่หนุ่มมอมแมมเสื้อแดงจะเลี้ยวเข้าซอยที่มีรถเข็นขายส้มตำจอดอยู่ผมเผอิญนึกอยากกินหมูน้ำตกจึงเดินไปทางนั้นทันเห็นหลังหนุ่มเสื้อแดง .. เสื้อของเขาเปลี่ยนไปเป็นสีขาวและดูเหมือนเขาไม่ได้มอมแมมอย่างที่เคยเป็น “เฮ้ย !” ผมไม่ได้ร้องทักใครแต่หลุดปากออกมาเอง “วันนี้คุณเบิร์ดรับอะไรหรือคะ?” แม่ค้าส้มตำถาม “เดี๋ยวมาครับ ผมไปตามนายคนนั้นก่อน” “เขาทำอะไรคุณเบิร์ดหรือ?” แม่ค้าทำหน้าสงสัย “เปล่าครับ” ผมหยุดกึก ถามตัวเอง จะตามไปทำไม “เด็กพม่าน่ะค่ะ อยู่ที่อพาร์ทเม้นท์ในซอย รู้สึกเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหารฝั่งถนนตรงข้าม วิ่งไปวิ่งมาข้ามถนนส่งของ ระวังจะถูกรถบี้สักวันยิ่งกะเปิ้บกะป๊าป” แม่ค้าร่ายยาวหนักแน่น “เด็กเสิร์ฟทำไมแต่งตัวดีจัง ใส่สูทสีขาว” ผมตั้งข้อสังเกต “ที่ไหนกันคะ? ชุดฟอร์มสีแดงแท้ ๆ คุณเบิร์ดตาฝาด” “แม่ค้าแหละตาฝาด สูทสีขาวต่างหาก” ผมเถียง “ว่าแต่จะรับอะไรดี?” แม่ค้าเปลี่ยนเรื่อง “น้ำตกครับ ไม่เผ็ดนะ” หรือผมตาฝาดอย่างแม่ค้าว่า เสียงแม่ค้ายืนยันหนักแน่นอย่างนั้น “นายเจซอน เด็กพม่าชัด ๆ คุณเบิร์ดก้อ..ฮะ ๆ” แม่ต้าหัวเราะ “นายเจซอน..” ผมพึมพำ " 
|
BlogGang Popular Award#20
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|
