.. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 5 ... ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่ 5 ... ไม่มีใครบอกให้ผมทำอะไรหลังจากแต่งตัวเสร็จ ทุกคนในครัวมองผมด้วยสายตาต่าง ๆ กัน .. ไม่ใช่มีแต่โกเก๊ต โกบูรณ์ เด เจ้รัตน์และนิ้วที่อยู่ในครัวยังมีอีกหลายคน บางคนมองด้วยสายตาขำ ๆ นอกจากคนที่ผมเอ่ยชื่อมาเท่านั้นที่มองอย่างชื่นชม “มาถึงขนาดนี้แล้วคุณปีเตอร์คงไม่ให้ตินห์ทำงานในครัวหรอกใช่ไหมเด” โกเก๊ตหันไปขอความเห็นจากพ่อของเขา “คุณตินห์ไปถามคุณปีเตอร์ดีกว่าว่าจะให้ทำหน้าที่อะไร” เดแนะนำ “โห ! เดครับ ทำไมเรียกผมว่าคุณด้วย?” ผมโค้งให้เดเหมือนขอโทษ “เดเป็นผู้ใหญ่ย่อมรู้จุดประสงค์ของคุณปีเตอร์..” เดมองหน้าผมด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิม “คงมีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับคุณตินห์ที่พวกเราไม่รู้” “อย่าไปฟังเด..” โกเก๊ตยังพูดและแสดงกิริยาเหมือนเดิม “คุณปีเตอร์จะให้ตินห์เป็นลูกเขยหรือเด?” “จะบ้าหรือ?” เดเขกหัวโกเก๊ต “ก็รู้อยู่ว่าคุณปีเตอร์ไม่มีเมีย สรุปว่าผมยังไม่ได้เรื่องอะไรเลยจากทุกคนผมจึงเดินออกจากครัว เดินไปเรื่อย ๆ ผ่านร้านค้า ผ่านล็อบบี้ ไปห้องคุณแม่บ้านที่มีหน้าที่คุมเมด คุมพนักงานหน้าที่เล็ก ๆ เช่นคนเฝ้าประตูและเด็กยกกระเป๋า..หวังให้คุณแม่บ้านทักหรือบอกอะไรผมบ้าง เมื่อไม่มีใครสนใจทักพูดคุยอะไรด้วย มองก็มองเฉย ๆ ไม่เหมือนเมื่อวานที่มองอย่างแปลกใจและชื่นชม วันนี้ทุกคนทำเหมือนผมไม่มีตัวตน .. เอ๊ะ ! หรือผมไม่มีตัวตนจริง ๆ ผมตายไปแล้วหรือ..ไม่น่า ! ไม่ใช่นิยายหรือซีรีย์เกาหลีสักหน่อย จะลงข้างล่างหรือขึ้นข้างบนดี..ลงข้างล่างดีกว่าผมไม่เคยลงไปเลยอยากไปดูเหมือนกันว่ามีอะไรอยู่ เคยรู้ว่ามีผับสำหรับกินเหล้าเต้นรำเวลากลางคืน ว่าแล้วผมก็ลงไปข้างล่างทันทีไม่ต้องลงลิฟท์เพราะมีบันไดโค้งสวยชวนให้เดินลงไป เมดหลายคนกำลังทำความสะอาดผับ เธอยิ้มให้ผมที่เดินสำรวจไปทั่ว มองเวทีที่มีเครื่องดนตรีตั้งอยู่..โอ ! ที่นี่แหละที่ผมอยากมาทำงานแต่ต้องรอให้ผมเรียนร้องเพลงจนร้องเพราะมาก ๆ เสียก่อน..เอ..เมื่อวานผมไม่ได้ไปโรงเรียน ริต้าจะเป็นอย่างไรบ้างนะ “คุณตินห์ลงมาคุมผับเหรอคะ?” เมดคนหนึ่งถามขึ้น “ทำไมเมดข้างล่างคุยกับผมได้ล่ะข้างบนไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ?” ผมตอบคำถามด้วยคำถาม “อิ ๆ ฮิ ๆ ฮี้..” เมดไม่ตอบแต่หัวเราะเสียงแปลก ๆ ผมเห็นว่าไม่ได้เรื่องจึงเดินขึ้นข้างบน ผมกดลิฟต์ขึ้นชั้นสี่ชั้นที่มีผู้พักไม่มากเพราะคำว่าสี่ในภาษาจีนหมายถึงความตาย มีเมดไม่กี่คนทำงานที่ชั้นนี้ ผมเดินไปถึงห้อง ๆ หนึ่งที่มีประตูใหญ่และอยู่ห่างจากประตูอื่นแสดงว่าห้องนี้มีขนาดใหญ่กว่าทุกห้องในชั้น เปิดประตูเข้าไป..ทีแรกนึกว่าจะเปิดไม่ได้แต่ก็เปิดได้อย่างง่ายดาย คงเป็นความบกพร่องของเมดที่ทำความสะอาดเสร็จแล้วไม่ได้ล็อคประตู ภายในห้องถูกแบ่งออกเป็นห้องสำหรับทำกิจกรรมต่าง ๆ อย่างที่บ้านธรรมดาควรจะมี จากโถงใหญ่มองเห็นครัวที่กั้นด้วยประตูกระจก ครัวนั้นทะลุไปยังห้องอาหาร และอีกด้านหนึ่งของห้องโถงมีทางเดินสู่ระเบียงที่มีต้นไม้ใหญ่น้อยอยู่บนดินที่ใช้เทคนิคก่อสร้างเป็นชั่นต่ำลงกว่าพื้นห้องเพื่อใส่ดิน ผมยืนสูดอากาศบริสุทธิ์อยู่ที่ระเบียงสักครู่จึงเดินกลับเข้าห้องขึ้นบันไดไปชั้นลอยที่มีห้องนอนอยู่ ห้องสะอาดเหมือนมีคนอยู่ มีระเบียงเล็กพอคนยืนได้มองเห็นระเบียงใหญ่ด้านล่างที่ผมยืนสูดอากาศเมื่อสักครู่..ห้องนี้เป็นห้องของใครนะผมนึกสงสัย ถ้าเจ้าของโผล่เข้ามาผมคงโดนข้อหาแน่ ไหน ๆ ก็เข้ามาแล้วผมมองสำรวจความสวยงามของห้อง ตู้เตียงเข้าชุดกันแต่ดูจะไม่ทันสมัยนัก..ผมไม่ใช่กูรูอะไรหรอกแค่เคยเห็นเฟอร์นิเจอร์ทันสมัยในซีรีย์ แต่..ที่ผนังห้องเหนือเตียงนอน มีรูปชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ในบ้านจีนโบราณ..และ..นั่นคือรูป..รูปตัวผมเอง ! “ในที่สุดก็ขึ้นมาเห็น !” คุณปีเตอร์ยืนอยู่ที่ประตูห้อง 
|
BlogGang Popular Award#21
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
