.... ธี .... (บทที่ ๔) .... ธี .... บทที่ ๔ ท่ามกลางหมู่เมฆขาวและความเยือกเย็น ร่างขาวโพลนของ ธี ลอยละลิ่ว ร่างนั้นมีมวลเทียมมวลเมฆ เย็นปานยอดหิมพานต์ หากสิงสถิตอยู่ด้วยดวงจิตมั่นแห่งมาณพซึ่งมุ่งใฝ่ถึงกามาสีน้ำเงิน มวลขาวลอยพุ่งสู่ทิศแห่งตะวันขจรประหนึ่งเทพเจ้าบัญชา พุ่งไป พุ่งไป ทวีความเร็วยิ่งกว่าแรงแห่งลูกศรแหวกนภา เพียงชั่วยามมวลนั้นก็กลับมาเหนือยอดหิมพานต์ แลพุ่งเลยไปอีก พุ่งไป พุ่งไป วนมา พุ่งไป เวียนวนรวดเร็วจนแลไม่เห็นวิถีโคจร ประหนึ่งชั่วกัปชั่วกัลป์... ดวงจิตชาแข็งแห่งมวลเมฆเริ่มวางเฉยกับกรรมที่เธอกำลังรับอยู่..หรือสีน้ำเงินแห่งห้วงนภาที่เวียนวนอยู่นี้คือประสงค์เห่งเทพยดาและมวลสุคนธชาติที่ปรารถนาให้เธอลิ้มรสกรรมเห่งกามตัณหาแรงกล้าที่เธอไม่ยอมละทิ้ง..ประหนึ่งสอนว่าแท้ที่จริงกามตัณหาไม่ว่าจะสีอะไร ที่สุดก็คือความซ้ำซากเวียนวนจนถึงซึ่งความหน่ายระอา..เช่น ธี กำลังรู้สึกอยู่กระนั้นฤๅ บทเรียนสูงสุดที่ ธี ได้รับ ทำให้แรงพุ่งทะยานลดลงจนหยุดนิ่ง แลเริ่มจะหมุ่นเวียนกลับ ณ แหล่งที่มา อีกทบหนึ่งแห่งกัปกัลป์ เพื่อนำส่งซึ่งดวงจิตเข้าร่างมาณพ ธี ณ เทือกเขาหิมพานต์ที่จากมา “ไม่..ไม่..ไม่..” เสียงดังจากมวลขาวที่ลังเลมิรู้จะเคลื่อนไปทิศใด “ข้าฯ ไม่กลับไปแม้มิได้พบเจ้าดวงตาสีน้ำเงิน” แท้จริงบทเรียนที่ได้รับหากล่อมเกลาจิตใจของ ธี ไม่ เธอยังปรารถนาในบาปสีน้ำเงินนั้นอยู่มิรู้วาย..หารู้ไม่ว่าความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่กำลังรอเธออยู่ มิใช่สุขเกษมดั่งใจจินตนา มวลเย็นนั้นสั้นสะท้านด้วยพลังต่อต้านแห่งดวงจิตที่สิงสถิต เกล็ดขาวร่วงพรูสู่พื้นปฐพีพร้อมอำนาจแห่งหิมพานต์...ละอองกระแสเย็นร่วงลงไปเป็นสายยาว แลจากพื้นโลกประหนึ่งสายใยสวรรค์ประทานพร..แลพร้อมกับสายละอองเย็นนั้นมีสำเนียงหนึ่งพร่ำหาแต่ดวงตาสีน้ำเงิน..ดวงตาสีน้ำเงิน..ตลอดสายใยสวรรค์ ในที่สุด พรแห่งเทพยดาแลสุคนธชาติจำละจากปรารถนาดีต่อมาณพ ธี ด้วยเหตุแห่งความมุ่งมั่นในกามาแห่งเธอ...มวลขาวนั้นปล่อยดวงจิตอันดื้อดึงร่วงลงตามสายใยสวรรค์และสำเนียงเพรียก ดวงตาสีน้ำเงิน..ดวงตาสีน้ำเงิน... ณ ราวป่าแห่งหนึ่งบนพื้นโลกเขียวขจี จุดระเรื่อแห่งตะวันจุดหนึ่งคือแหล่งที่สายใยสวรรค์พุ่งเข้าหา.. หามิใช่ระเรื่อแห่งตะวัน หากคือแสงเพลิงที่กำลังลุกโพลง..มิรู้เหตุผลกลใดละอองเย็นแห่งหิมพานต์จึงพุ่งลงตรงจุดนั้นประหนึ่งเจตนา.. แลพร้อมๆกันนั้นดวงจิตของ ธี ก็พุ่งลงสู่กองเพลิง...กองเพลิงนั้นพลันดับลงชั่วพริบตา... มวลจิตมวลหนึ่งพุ่งสวนขึ้นไปสู่มวลขาวแห่งสุคนธมาลย์ที่ลอยรีรออยู่เบื้องบน ทันทีที่รับมวลจิตดวงใหม่ มวลหิมพานต์นั้นก็พุ่งทะยานวกกลับสู่แดนพุทธกาลในบัดดล...  ท่านผู้อ่านที่รักครับ... “ธี” บทต่อไปนี้จะต่อเนื่องจากบทสุดท้ายของ “สโตน เฮนจ์” โดยตรง หากท่านผู้อ่านใดลืมไปแล้วว่าคืออย่างไร กรุณาย้อนกลับไปอ่านบทสุดท้ายหรือสองบทสุดท้ายเพื่อความต่อเนื่อง แต่ถ้าท่านใดยังไม่เคยอ่าน “สโตน เฮนจ์” เลย กรุณาอ่านสัก 2-3 บทสุดท้ายก่อนเพื่อความเข้าใจใน “ธี” บทต่อไป ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน “ธี” ครับ ดาเรน
|
BlogGang Popular Award#20
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|
