.. การันตี .. บทที่ 2 .. .. บทที่ 2 .. .. คนขับรถสุดหล่อ .. . เวนดี้คือหญิงสาวเจ้าของร้านดอกไม้แห่งหนึ่ง ร้านของเธอตั้งอยู่ที่อาคารที่มีบริษัทร้านค้ามากมายตั้งอยู่ วันหนึ่ง ๆ มีผู้คนเดินผ่านตลอดเวลา ทุกเพศวัยทุกอาชีพ ร้านดอกไม้จึงไม่ค่อยเงียบเหงา แม้วันไหนขายไม่ค่อยดีก็มีอะไรให้ดูเพลิน ๆ ในร้านส่วนมากมีแต่สาว ๆ เพราะฉะนั้นถ้ามีหนุ่มเดินผ่านร้านมักได้คะแนนโหวตติดตัวกลับบ้านอย่างไม่รู้ตัว ถึงกับตั้งความหวังขำ ๆ ว่าสักวันหนุ่มปีเตอร์แพนจะมาซื้อดอกไม้ที่ร้านของแวนดี้ คู่จิ้นของเขาในนิทาน มีหนุ่มคนหนึ่งคมเข้ม ใส่กางเกงขาสั้น เสื้อกล้าม สะพายเป้ สวมรองเท้าสานเดินเก๊กหล่อไปทำงานทุกเช้า บางวันใส่เสื้อยืดสีขาวรัดรูปบาดใจสาว ถ้าวันไหนใส่กางเกงยีน เสื้อเชิ้ตตัวแคบปลดกระดุมสองเม็ดบน หวีผมตั้งด้วยละก็ เสียงกรี๊ดดังเกือบออกไปนอกร้าน “กรี๊ง ๆ กรี๊ง ๆ” “สวัสดีค่ะ เวนดี้ค่ะ” “ช่วยจัดดอกไม้ให้ช่อหนึ่งครับ” เสียงหล่อหวานมาตามสาย “ได้ค่ะ” “ขอดอกกุหลาบนอกสีแดงหนึ่งโหลครับ ช่วยส่งไปที่บริษัทไวท์บีชรีสอร์ทที่อยู่เลยร้านคุณสักห้าสิบเมตร” “รู้จักค่ะ..เอ่อ จะส่งให้ใครและเนื่องในโอกาสอะไรคะ?” “ส่งให้คุณนิคครับ เนื่องในโอกาสวันเกิด ไม่ต้องบอกนะครับว่าส่งมาจากใคร ผมชื่อพีระพัฒน์ เบอร์โทรฯ 08670977_ _ พรุ่งนี้จะมาชำระเงินที่ร้านครับ” “ขอบคุณมากที่ใช้บริการของเวนดี้ เราจะจัดให้สวยเป็นพิเศษค่ะ” “โอ้ โฮ ตั้งโหลนึง สงสัยให้กิ๊กแน่ ๆ” เวนดี้พูดด้วยความดีใจที่มีลูกค้า..บางครั้งคนเราก็พูดหรือแสดงอะไรที่ไม่สมควรเพื่อกลบเกลื่อนความดีใจหรือเสียใจของตัวเอง “ไม่รู้จะหล่อหรือสวยนะคุณนิคนี่ อยากรู้จริง” ไหม ช่างจัด ช่างพูด ช่างอยากรู้เหมือนเจ้าของร้านที่ยืนยิ้มติชมผลงานอยู่ข้าง ๆ เวนดี้หันกลับมาเรียงกระถางดอกไม้ที่เพิ่งซื้อมาประดับร้าน สีฟ้า ม่วง แดง เหลือง ชมพู วางเป็นกลุ่มก้อนตรงทางเข้า ด้านในก็เต็มไปหมด บนหิ้ง ชั้น ในตะกร้าหวาย สวยงามหอมอบอวล ..... “โหพี่ !” เด็กส่งของประจำร้านส่งเสียงมาแต่ไกล “ว่าไง?..ว่าไง?..” ทั้งเจ้านาย ลูกน้องประสานเสียง “นึกว่าใคร หนูเข้าไปบอกว่ามีดอกไม้มาส่งให้คุณนิค..” หยุดเหมือนแกล้งคนอยากรู้อยากเห็น “อะไร?” เสียงดังกว่าครั้งแรก “นายหล่อเข้มคนนั้นเดินออกมารับดอกไม้เฉยเลย” ทั้งร้านมีแต่รอยยิ้ม..รู้สึกดอกกุหลาบในร้านจะแย้มเร็วกว่าทุกวัน..เกินไปน่ะ ! เช้าวันรุ่งขึ้น..นายนิคหนุ่มเข้มไม่เดินเก๊กอย่างเคย คราวนี้เอียงหน้ายิ้มผ่านกระจกเข้ามาในร้าน สาวน้อย สาวไม่น้อยยิ้มตอบให้อย่างออกนอกหน้าออกตา “กรี๊ง ๆ กริ๊ง ๆ” เวนดี้สะดุ้งรีบคว้าโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ เวนดี้ค่ะ” “เวนดี้อะไร ร้านดอกไม้ใช่ไหม?” เสียงดุมาตามสาย “เอ่อ..ใช่ค่ะ ร้านดอกไม้เวนดี้” “ผมต้องการดอกไม้สดเพื่อไปแสดงความยินดีเปิดกิจการใหม่ ขอที่ราคาสามพันบาท อีกสักครู่จะให้คนขับรถมารับ ผมชื่อทัพทักษ์ เบอร์โทรฯ 08110829_ _” เสียงห้วนบอกข้อมูลชนิดไม่ต้องให้ถามกลับ เล่นเอาเวนดี้ไม่กล้าพูดอะไรด้วย “ค่ะ เราจะจัดให้สวยเป็นพิเศษ” เวนดี้รับคำด้วยประโยคที่พูดเสมอ ๆ กับลูกค้า “ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น” แล้วเสียงก็เงียบหายไป “เฮ้อ ! คนอะไร” เวนดี้มีสิทธิ์พูดได้เพียงแค่นั้นเพราะลูกค้าคือพระเจ้า เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องไอเย็นเลือกหยิบดอกไม้ให้ช่างจัดกระเช้าของคุณลูกค้าทัพทักษ์..ผู้ชายดุ ๆ ต้องกำหลาบด้วยความอ่อนหวาน เวนดี้เลือกโทนชมพูแซมม่วงจะได้ไม่หวานเกินไป เวนดี้ในชุดสแลคต่อเอวสูงสีชมพูทับด้วยผ้ากันเปื้อนลายสก๊อตตาใหญ่ขาวดำ ก้ม ๆ เงย ๆ เลือกดอกไม้ ผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มถูกรวบไปติดกิ๊บโบว์สีดำใหญ่บนทุยหัวด้านหลัง ปอยผมตรงขมับย้อยลงมาเคลียแก้มสีชมพูรับกับชุดที่สวมใส่ ขณะกำลังสาละวนเลือกดอกไม้ เวนดี้รู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่เธอจึงเหลือบไปนอกกระจก..นายนิคนั่นเอง เขาสะดุ้งนิดหนึ่งที่ถูกจับได้ว่าแอบมอง ยิ้มเขิน ยกมือเสยผม ก้มหัวให้และเดินจากไป ..... “สวัสดีครับ ผมมารับดอกไม้ที่คุณทัพทักษ์สั่งไว้” ชายหนุ่มคนหนึ่งผลักประตูร้านเข้ามาพร้อมเสียงเพลงจากกล่องดนตรีหน้าประตู เขาอายุประมาณสามสิบอยู่ในชุดซาฟารีสีเทาอมกรมท่า ผมใส่เยลหวีเรียบแปล้เหมือนหนุ่มยุคเกสบี้ “จัดเสร็จพอดีเลยค่ะ” ไหม ช่างจัดดอกไม้ประจำร้านนำกระเช้ามาวางบนเคาน์เตอร์รับรองลูกค้า “สวยมากครับ” ชายหนุ่มคนขับรถยิ้มกับดอกไม้ในกระเช้า “นี่ครับเงินสามพันบาท สวยมากครับ ไม่แพงเลย” หันมายิ้มกับเวนดี้พร้อมส่งเงินให้ “รับบิลด้วยค่ะ..” เวนดี้ส่งบิลให้ชายหนุ่ม “อ้อ ! ช่วยเรียนคุณทัพทักษ์ว่าเราตั้งใจทำอย่างเต็มที่ โอกาสหน้าคงได้รับใช้อีก” “ผม” หนุ่มเกสบี้ทำหน้างง สักอึดใจจึงพยักหน้า “ผมจะบอกให้ครับ” เขายิ้มให้เวนดี้อีกครั้ง คราวนี้เป็นยิ้มแบบขำ ๆ แล้วออกจากร้านไป “โอ้โห !” ไหมร้องออกมาทันที “คนขับรถยังเนี๊ยบขนาดนี้ แล้วเจ้านายจะเป็นอย่างไร” “เห็นรองเท้าของเขาไหม..” ขบวนการวิจารณ์ชายหนุ่มเริ่มทำงาน “ดำเป็นเงาวับเลย” เด็กลูกมือเสริม “เห็นสิ..แต่ว่านาฬิกาโรเล็กซ์นั่นคงไม่ใช่ของจริงหรอกนะ” “ไปว่าเขา เดี๋ยววันหลังไม่มาซื้ออีกหรอก” เวนดี้ปราม ..... “คนขับรถ ฮึ !” หนุ่มทัพทักษ์พึมพำ แต่อดใจไม่ได้หันกลับ ส่งยิ้มให้สาวแวนดี้ก่อนจะออกจากร้านไป . 
|
BlogGang Popular Award#21
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||||
 |
|
