.. การันตี .. บทที่ 3 .. .. การันตี .. .. บทที่ 3 .. . ชายหนุ่มคนหนึ่งวาดภาพอยู่กลางถนนคนเดินมีลังไม้ใบใหญ่รองก้น ขาข้างหนึ่งยันพื้นถนน อีกข้างงอขึ้นรองรับกระดานที่มีกระดาษวาดเขียนหนาถูกงับด้วยคลิปหนีบกระดาษ มือซ้ายจับกระดานไม้อัด มือขวาจับพู่กันจิ้มไปในจานสีที่วางอยู่บนลังอีกใบหนึ่ง..มีเสียงฮัมเพลงลอดออกมาจากริมฝีปากของเขา “น่าสนใจนะเด็กคนนี้..” เสียงจากกลุ่มคนดูที่แวะมอง “หน่วยก้านดี ท่าจะร้องเพลงได้” “เฮ้ ! คุณพีระพัฒน์ เราต้องใช้คนที่มีความสามารถระดับอาชีพไม่ใช่สมัครเล่นอย่างนี้” ชายอีกคนที่ดูเหมือนมาด้วยกันพูดขึ้น “ถ้าใช้คนที่เป็นที่รู้จักดีแล้วละครของเราจะไม่เป็นธรรมชาติ คนดูมองอย่างไรก็คือดาราคนนั้น” ชายคนแรกแย้งพลางหยิบนามบัตรขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่างลงในนั้น ..... “ติ้ง ๆๆๆ” จักรยานคันหนึ่งเลี้ยวจากถนนสำหรับจักรยานเข้าบ้าน “เอะอะอะไร?..” ชายสูงวัยนั่งทอดอารมณ์อยู่บนศาลาท่าน้ำที่ยืนลงไปในร่องน้ำของสวนมะพร้าว “ยังไม่ถึงเวลากลับบ้านของแกนี่นานายนิค” “พ่อครับ” หนุ่มนิคเสียงร้อนรน พิงจักรยานกับฝาบ้าน เสือกเป้ใส่อุปกรณ์เขียนภาพบนระเบียงบ้านแล้วตรงไปหาพ่อ “มีเรื่องอะไรมาหรือ?” นายรักพ่อของนิคถามด้วยความสงสัยกับอาการแปลก ๆ ของลูกชาย “มีคนแนะนำงานให้ผมทำ..” นิคนั่งลงบนม้านั่งของศาลาตรงข้ามกับผู้เป็นพ่อ “แต่..ไม่แน่ใจว่าจะได้ทำหรือเปล่านะพ่อ ต้องไปออดิชั่นก่อน” “เดี๋ยวนี้เขาเรียกว่าอะไรชั่น ๆ แล้วหรือ การสอบ การสัมภาษณ์เข้าทำงานนะ” “ไม่ใช่อย่างนั้นพ่อ..แต่ก็อย่างนั้นแหละครับ” นิคยิ้ม นายดอกรักมีสวนมะพร้าวอยู่ที่เขตทวีวัฒนา แม้ไม่มากนักแต่พอให้ทำมาหากินเลี้ยงลูกกำพร้าของเขาจนเติบใหญ่ได้ “อย่าไปท้อนะนิค ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่นเป็นความจริงเสมอ” นายรักยิ้มให้ลูกชาย “สองปีแล้วผมยังสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ แต่จะพยายามต่อไปอย่างพ่อว่าครับ” “แผนกวาดรูปอะไรที่แกอยากเข้าไปเรียนมันคงยากมากซินะถึงสอบไม่ได้สักที..วิชาอื่นอย่างที่เพื่อน ๆ เขาสอบได้ทำไมแกถึงไม่ลองไปสอบมั่ง จะเรียนอย่างที่ชอบไม่เปลี่ยนใจเลยหรือ” “ว่าจะลองสอบอีกสักครั้ง ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็คงต้องเปลี่ยนใจแล้วละครับ จะให้พ่อเลี้ยงจนตายคงไม่ดีแน่” “อยู่ว่างก็หางานทำไปพลาง ๆ ก่อน บางคนเรียนจบแค่มัธยมปลายเขาก็ทำงานหาเลี้ยงตัวได้นี่นะ..ว่าแต่งานอะไรหรือที่จะไปชั่น ๆ” “ยังไม่แน่ใจเลยพ่อ เขาให้ไปลองสัมภาษณ์ดูก่อนว่าจะทำอะไรได้” ..... นิคยืนวาดภาพอยู่กลางถนนคนเดินอย่างเคย เผลอฮัมเพลง รักน้องเพียงใจที่ได้รับโจทย์มาเมื่อครั้งไปออดิชั่น มือซ้ายจับกระดานไม้อัด มือขวาจับพู่กันจิ้มสีที่วางอยู่บนลังอีกใบ “นายนิค !” เสียงหนึ่งดังขึ้น “หือ..ครับ..โอ๊ะ !” พู่กันหล่นจากมือหนุ่มนิค “นายคนนี้หรือครับที่จะแสดงคู่กับผม มอมแมมจัง” หนุ่มอีกคนวัยไล่เลี่ยกับหนุ่มนิคเอ่ยขึ้น “ผ่านการออดิชั่นแล้ว ได้รับโจทย์แล้วแต่ทำไมไม่ไปซ้อม..” ผู้กำกับที่แนะนำนิคให้ไปออดิชั่นถาม “ดีนะที่ยังไม่ได้เซ็นสัญญาเป็นเรื่องเป็นราวไม่อย่างนั้นโดนปรับแน่” “เปลี่ยนตัวเถอะครับ ผมว่านายคนนี้ไม่ได้ดีไปกว่าอีกหลายคนที่มาออดิชั่นวันนั้นเลย” “ไม่เป็นไรครับ..” นิคก้มตัวลงเก็บพู่กัน “เปลี่ยนตัวแสดงได้ครับ..” ลุกขึ้นยืนปรายตาไปทางหนุ่มท่ายโสที่ยืนอยู่ข้างผู้กำกับ “ผมจะได้มีเวลาเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลับอย่างเต็มที่” “เล่นไม่ได้สิไม่ว่า วาดรูปสั่ว ๆ ของนายไปเถอะดีแล้ว” “พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปที่กองครับ..” จู่ ๆ นิคเปลี่ยนใจ “แต่รูปของผมไม่ได้สั่วนะอย่างพูดมั่ว ๆ” นิคนึกอยากตั้นหน้าไอ้หนุ่มท่ายโสสักกำปั้น ..... คืนนั้นที่บ้านของนายดอกรัก..ใบมะพร้าวพัดชนกันเสียงซู่ ๆ “ต้นตระกูลไทยใจท่านเหี้ยมหาญ รักษาดินแดนไทยไว้ให้ลูกหลาน สู้จนสูญเสียแม้ชีวิตของท่าน เพื่อถนอมบ้านเมืองไว้ให้เรา.. “เดี๋ยว ๆ นิค..” นายดอกรักขัดขึ้น “เพลงนี้หรือที่จะร้องในละคร “ฮะ ๆ” นิคหัวเราะชอบใจ “นี่มันเพลงในละครร้องโบราณเชียวนะ” “เปล่าครับ ตกลงผมไม่เล่นละครแล้ว วาดรูปดีกว่า พยายามสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้..” ยิ้มให้พ่อ “เดี๋ยวนี้เขามีเพจสำหรับลงประมูลรูป ผมจะฝึกวาดให้เก่งแล้วลงขาย” “จะมีคนซื้อรึ ฮะ ๆ” นายดอกรักขยี้ผมลูกชาย “หล่อขนาดพระเอกอย่างผมขายรูปได้แน่นอนครับ !” 
|
BlogGang Popular Award#21
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||||
 |
|
