... ลืมแล้วหรือไร 1 ... ... ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่ 1 ... ผมรู้สึกระคายคล้ายคันมือจึงถูฝ่ามือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน น่าแปลกที่อุ้งมือทั้งสองลอกออกมาเป็นขุย ยิ่งถูยิ่งลอกจนฝ่ามือทั้งสองเป็นสีชมพู เย็นมากแล้ว ผมกลับจากทำงานถึงหอพักที่อยู่แถวศรีย่าน อาบน้ำแต่งตัวใหม่ชุดลำลอง คว้าเป้เฉพาะกิจขึ้นสะพายออกไปที่ป้ายรถเมล์..จากศรีย่านต้องต่อรถสองสายจึงถึงสะพานควายเป้าหมายที่ผมจะไป ถ้าขึ้นรถไฟฟ้าจะทอดเดียวไม่ต้องต่อแต่เพราะประหยัดเงินผมจึงเลือกไปโดยรถเมล์ ผมเป็นคนนครสวรรค์จบการศึกษาจากโรงเรียนอาชีวะประจำจังหวัดเข้ากรุงเทพฯ เพื่อตามหาความฝัน..กลางวันทำงานเป็นเบ้ประจำครัวใหญ่ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ตอนเย็นไปเรียนร้องเพลงที่สถาบันดนตรีย่านสะพานควาย..ความฝันที่ผมกำลังตามหา สถาบันนี้อยู่ชั้นบนของห้องอาหารที่มีวงดนตรีสดและนักร้องรับเชิญที่เวียนมาขับกล่อม บางครั้งนักเรียนที่มีฝีมือเข้าขั้นจะได้ขึ้นร้องบนเวทีนี้ด้วยเป็นการฝึกร้องไปในตัว “นักเรียน !” พี่นักดนตรีคนหนึ่งที่กำลังเทสเครื่องดนตรีส่งเสียงมาทางผม “คะ..ครับ?” ผมยกมือกุมหน้าอกพยักหน้าเป็นเชิงถาม “เรานั่นแหละ เขาเริ่มเรียนกันแล้วยังไม่รีบขึ้นไปอีก” พี่นักดนตรีหันไปอยู่กับเครื่องดนตรีของเขา ผมรีบขึ้นบันไดไปชั้นบน..มีนักเรียนนั่งรอเข้าเรียนรอบค่ำหกเจ็ดคนอยู่หน้าห้องเรียนที่เป็นห้องเก็บเสียง บางคนแต่งตัวสวยเหมือนพร้อมจะขึ้นเวที บางคนยังอยู่ในเครื่องแบบที่ทำงาน มีสองคนที่ธรรมดาแทบจะมอมแมมคือผมและหนุ่มคนหนึ่ง “พี่ครับ..” หนุ่มคนนั้นหันมาทางผม “ขอยืมหนังสือตำราร้องเพลงหน่อยได้ไหมครับ ผมลืมเอามา” “ฮะ ๆ ..” ผมขำความบ้องติ้นของหนุ่ม “ใครเขาจะมีหนังสือสองเล่มกันแพงจะตาย” “ว้า !” หนุ่มก้มหน้ามองเข้าไปในเป้ของตัวเอง “ครูยิ่งดุ ๆ ทั้งที่เรานำเงินมาให้แท้ ๆ” “ครูคือครู ดุทุกคนถ้าลูกศิษย์ทำไม่ดี..” ผมสรุป “แต่ก็นะจะหาวิธีช่วยให้” “พี่ซี้กับครูเหรอ?” หนุ่มหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากเป้ “บ้าเหรอ !” ผมค้อนไปหรือเปล่าไม่รู้ “ดุออกอย่างนั้น” “ผมให้พี่” หนุ่มยื่นของจากเป้ให้ผม มันคือขวดยาหรือของเหลวอะไรสักอย่าง “อะไรน่ะ แล้วให้ผมทำไม?” “พี่ใจดีกับผม..มันคือโลชั่นบำรุงผิวครับ อนาคตของพวกเราคือนักร้องใช่ไหมจึงต้องดูแลตัวเองให้ดีให้หล่อให้สวย” หนุ่มยิ้มชอบกล “ยัง..ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย..” ผมรับขวดโลชั่นใส่เป้ “ว่าจะขอยืมหนังสือจากนักเรียนรอบเย็นที่กำลังจะเรียนเสร็จออกมาให้แล้วพรุ่งนี้ต้องมาตอนเย็นเพื่อคืนเขา ๆ จะได้ใช้เรียน” “นั่นละ ๆ คือพี่ใจดีกับผมละ..” แต่ว่าผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ..ฝากเป้ผมด้วย” “ฮื่อ” ผมรับคำ จนออดหมดเวลารอบเย็นแล้วไอ้หนุ่มก็ยังไม่กลับมา นักเรียนทยอยออกมาจากห้อง..ผมจะออกปากขอยืมหนังสือให้หนุ่มดีไหม แต่ละคนทำหน้าไม่ค่อยดี..ผมให้หนังสือหนุ่มดีกว่า คุณครูไม่ได้ซี้กับผมแต่มีสายตาไมตรีให้ เพราะผมหล่อหรือร้องเพลงเพราะก็ไม่แน่ใจ ผมหยิบหนังสือออกมาจากเป้ตั้งใจจะใส่ในเป้ของหนุ่ม แต่..เป้หายไป หายไปไหนผมนั่งอยู่ด้วยแท้ ๆ ไม่มีใครเข้ามาใกล้เลยแม้แต่เจ้าหนุ่มก็ยังไม่มา ออดเริ่มรอบค่ำ ผมอิดออดสักพักรอเจ้าหนุ่ม “ไง ! ไม่เข้าเรียนหรือ? “ คุณครูโผล่หน้ามาเตือน “เรียนครับ” ผมรีบเข้าห้องเรียนแต่หนุ่มก็ยังไม่มา เกือบจะหมดเวลา เจ้าหนุ่มคงไม่มาแน่.. หรือว่าเจ้าหนุ่มและเหตุการณ์หน้าห้องเรียนเมื่อสักครู่คือภาพหลอนหรือผมคิดไปเอง..นึกอะไรได้ผมคลำเข้าไปในเป้ เอ๊ะ ! อย่างไรกัน..ขวดโลชั่นยังอยู่ มันอุ่น ๆ ชอบกล 
|
BlogGang Popular Award#20
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|
หากท่านผู้อ่านใดมีเมตตาได้โปรดใส่เหรียญ 1 บาทให้ผมเมื่ออ่านจบแต่ละตอนนะครับ เพื่อนักเขียนใส้แห้งคนนี้ครับ
โสฬส แสงเดือน
ธ.กสิกรไทย เลขบัญชี 737-2-10364-1 สาขาประชานิเวศน์ 1
ขอบคุณมากครับ