1
2 3 4 5 6 7 8
9 10 11 12 13 14 15
16 17 18 19 20 21 22
23 24 25 26 27 28 29
30 31
ถนนสายนี้มีตะพาบ 330 : คนเดียวก็ได้ สบายดี
เพิ่งได้ดู Aftersun เมื่อวันก่อน ที่เล่าเรื่องความสัมพันธ์ของพ่อลูกคู่หนึ่งกับทริปการเดินทาง ระยะสั้นที่ประเทศตุรกี เพื่อใช้เวลาร่วมกันเป็นครั้งสุดท้ายของ ทั้งสองฝ่าย ผ่านทางการพูด ภาพความทรงจำจากกล้องวีดิโอ และอารมณ์(แม้จะไม่ได้ถูกเค้นอะไรนักก็ตาม) เห็นจากพล็อตเรื่องครั้งแรก คิดว่าคงแอบฟูมฟาย ร้องไห้ ระหว่างดูแน่ ๆ แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้กลับไม่ได้ส่งพลังแรงเท่าไหร่นักตอนที่ได้ชม สีหน้าของตัวละครในบท Calum ผู้เป็นพ่อ และ Sophie ลูกสาว ต่างแอบซ่อนความขื่นขมเอาไว้ในใจ และพยายามดึงเอารอยยิ้ม มาวางไว้เพื่อประคองความรู้สึกของแต่ละฝ่าย เหมือนกับที่เวลา ถ่ายรูป เราจะต้องฝืนยิ้มเพื่อรักษาภาพความทรงจำเอาไว้อย่างนั้น เมื่อเลื่อนพ้นไปจากกล้อง ภาพของความเป็นจริงก็จะเป็นอีกอย่าง ตัวหนังมีความอึนในความรู้สึกของเราตลอดการดู ถึงพวกเขาจะพยายามบอกว่า เรามาที่นี่เพื่อทำอะไรสนุก ๆ ก็ตาม คือเราไม่มีทางรู้ปัญหาของผู้เป็นพ่อจนหมดเปลือกและนำพาไปสู่ การคลายปมของเรื่องได้สักที แม้ว่าบางกิจกรรม Sophie พยายาม ทำให้พ่อรู้สึกดีและสบายใจขึ้น แต่ก็ดันพาไปสู่ซีนที่สะเทือนใจซะงั้น การเต้นครั้งสุดท้ายกับเพลง Under Pressure ( Queen Feat. David Bowie) อยู่ ๆ ก็ระเบิดความกดดันทั้งหลายทั้งปวงจากในเรื่องได้ยังไงไม่รู้ แม้จะดู ไม่มีอะไรมากกับการที่คุณพ่อคะยั้นคะยอให้ลูกเต้นไปด้วยกัน Sophie ปฏิเสธว่าไม่ชอบทำอะไรแบบนี้ในหนแรก และมองดูพ่อตัวเองยืน เต้นบ้า ๆ บอ ๆ ด้วยสีหน้าอมยิ้ม ก่อนจะเข้าไปอยู่บนลานเต้นร่วมกัน พร้อม กับการแอบสวมกอดในแบบที่พวกเขาไม่เคยได้ทำในช่วงเวลาปกติอย่างที่ มันควรจะทำเพื่อแสดงความรัก สำหรับพวกบ่อน้ำตาตื้น โอเค เรื่องนี้ปลอดภัยดี ถ้าได้ดูครั้งแรก ไม่มีผ้าเช็ดหน้าเปียกหรือร้องไห้ระหว่างเรื่องให้โดนเพื่อนล้อแน่นอน ตัวบทมันไม่ได้ดึงอารมณ์มากเกินไป เราเป็นแค่ผู้สังเกตการณ์จากสิ่ง ที่พวกเขาพูดโต้ตอบกันเท่านั้น แต่กว่าสมองจะเริ่มประมวลผลและจับ ต้องถึงสิ่งที่ค้างคาใจที่เกิดขึ้นก็สักพักใหญ่ เมื่อคืนนี้เผลอกดไปฟังเพลง Tender ของวง Blur เข้าอีก แม้เป็นเพลงที่แทรกสั้น ๆ ให้ได้ยินในหนังเพื่อบอกถึงช่วงเวลา ในเรื่องนี้ว่าเกิดขึ้นในช่วงปีไหน ความรู้สึกที่เริ่มมีต่อหนังอยู่ ๆ มันก็พาย้อนกลับมาปะทะเข้ามาแบบปึงปัง คือถ้าจะดูอีกรอบก็ไหวอยู่นะ แต่ต้องดูคนเดียวเท่านั้นเลยคราวนี้ จะร้องไห้เป็นหมาให้สบายใจแบบไม่ต้องอายใครVIDEO
Create Date : 03 กรกฎาคม 2566
Last Update : 3 กรกฎาคม 2566 16:12:58 น.
4 comments
Counter : 452 Pageviews.
โดย: กาบริเอล วันที่: 3 กรกฎาคม 2566 เวลา:15:53:37 น.
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 3 กรกฎาคม 2566 เวลา:23:02:46 น.
โดย: rajkumarvistar IP: 122.161.72.137 วันที่: 7 กรกฎาคม 2566 เวลา:16:01:00 น.
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 58 คน [? ]
ชอบต้นไม้, แมว, หนังสือ และออกเดินทางท่องเที่ยวบ้าง ไม่ชอบพบปะผู้คนมากนัก เป็นมนุษย์จำพวก introvert การเขียนบล็อก คืออีกพื้นที่บอกเล่าผ่านตัวอักษร และตัวตนของเราก็อยู่ในสิ่งที่เขียนค่ะ ขอบคุณ Bloggang สำหรับพื้นที่แบ่งปันตรงนี้ .... เริ่มต้นลงบันทึกอย่างเป็นทางการ ณ วันที่ 16 ม.ค. 2014 ###ไม่สะดวกพูดคุยหลังไมค์นะคะ###
© ขอสงวนลิขสิทธิ์ ภาพถ่าย
ห้ามนำไปใช้ ดัดแปลง แก้ไข
โดยไม่แจ้งที่มา ก่อนได้รับอนุญาต
ของดฟัง under pressure สักพักฮะ