1 2 3 4 5 6
7 8 9 10 11 12 13
14 15 16 17 18 19 20
21 22 23 24 25 26 27
28 29 30
บันทึกรักถึงสามี....เมื่อป้าพนอจันเกือบเป็นม่าย
อย่าเพิ่งตกใจว่าวันนี้ป้าพนอจันจะมาไม้ไหน เพียงแต่อยากบันทึกเอาไว้เป็นความทรงจำถึงสามีสุดที่รัก เมื่อวันเสาร์ที่ 6 กันยายน สามีกลับมาทานอาหารกลางวันตามปรกติ เขาดูท่าทางเหนื่อยเพลียๆหน้าตาไม่สบาย บ่นเหนื่อย แล้วไปเข้าห้องน้ำ ออกมาก็บอกว่า ถ่ายออกมาสีดำ เราก็จัดหาข้าวเตรียมไว้ให้ทานปรกติก เขาทานอาหารไปได้สามคำ ก็บอกขอโทษนะทานไม่ไหวแล้ว รู้สึกไม่สบายขอนอนพักสักงีบ เราก็ปล่อยให้เขานอนพักไป พอใกล้บ่ายโมงเขาก็ไปทำงานต่อ เราก็ทานอาหารกลางวันเล่นเน็ตไปเรื่อยๆ ประมาณบ่ายสองโมงครึ่ง สามีโทรมาบอกว่าไม่ไหวแล้วจะกลับบ้าน เราก็ไปบอกว่ากลับมานอนพัก เพื่อนที่ทำงานสามีขับรถมาส่ง เราเห็นเขาหน้าซีดมาก ก็ให้นอนพัก เหงื่อออกเต็มหน้า เขานอนหลับไปได้เรื่อยๆ เราก็คอยมานั่งมองอยู่ใกล้ๆ แล้วเขาก็ไปเข้าห้องน้ำอีกครั้ง ออกมาครั้งนี้ เขาบอกถ่ายเป็นสีดำ เราก็ตามเข้าไปดู เห็นแล้วก็ตกใจนิดหน่อยเพราะดำจริงๆเหมือนหมึก ทำความสะอาดไปก็กังวลไปว่าเขาเป็นอะไร ปล่อยให้เขานอนไปจนเย็น ก็บอกเขาว่าไม่ดีแน่เธอต้องไปโรงพยาบาล เขาก็เหมือนจะรู้ตัวว่าเป็นมาก หันมาถามเราว่า ถ้าต้องอยู่บ้านคนเดียวหนึ่งเดือนจะอยู่ได้ไหม เราก็บอกว่าอยู่ได้ บ้านหลังนี้เราอยู่แล้วสบายใจ ไม่มีความหวาดกลัวอะไร สามีวัดความดันโลหิต ก็น่าตกใจว่าความดันต่ำกว่าปรกติ หัวใจก็เต้นไม่เป็นปรกติ ได้โทรไปที่โรงพยาบาลที่เคยไปรักษา เขาก็บอกให้มาได้เลย จึงโทรเรียกแท็กซี่ให้มารับ เมื่อมาถึงโรงพยาบาลทุ่มกว่า จังหวะดีมากไม่ต้องคอยนาน ก็ได้เข้าพบหมอเลย หมอตรวจอยู่สักพักหนึ่ง ก็นัดให้มาพบหมอตรวจอีกครั้งเช้าวันจันทร์ ให้ยามาทานบรรเทาหนึ่งถุง จ่ายเงินไปห้าพันเยน เรียกแท็กซี่กลับบ้าน วันอาทิตย์ทั้งวัน สามีนอนไม่พูดไม่จา เราก็ดูแลอยู่ไม่ห่าง คอยหาข้าวหาน้ำให้ทานตามกำหนด ผ่านวันอาทิตย์ไปได้ เช้าวันจันทร์ก่อนไปโรงพยาบาล สามีเอาสมุดธนาคาร ใบกรมธรรม์ประกันชีวิต และฮังโกะมาวางให้ เห็นอย่างนั้นรู้สึกใจหายวาบ แต่ไม่พูดอะไร สามีสั่งเสียว่า ถ้าเขาเป็นอะไรไป ให้เจ้านายเขาจัดการงานให้ เราสองคนขี่จักรยานไปโรงพยาบาล เพราะตอนนั้นสามียังเดินเหินได้ เพียงแต่หน้าซีดๆ เราไปถึงโรงพยาบาลแปดโมงกว่า เพราะขี่จักรยานไปแค่สิบห้านาที รอตรวจอยู่ประมาณชั่วโมงหนึ่ง สามีบอกว่าต้องเข้านอนโรงพยาบาลเลย มีพยาบาลพาไปตึกพักนอน ได้ห้องเบอร์ 207 โรงพยาบาลชื่อ BUNAN เป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลาง หมอเริ่มเข้ามาตรวจอย่างละเอียด วันที่เข้าโรงพยาบาลวันแรกวันที่ * 8 กันยายน รู้สึกสงสารสามีมาก ทางโรงพยาบาลให้ไปเตรียมของมาสำหรับการอยู่โรงพยาบาลสองอาทิตย์ ต้องไปซื้อรองเท้าสลิปเปอร์ใหม่ ชุดเครื่องทำความสะอาด ช้อน ตะเกียบ แก้วน้ำ ผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก สองผืน ระหว่างที่เราไปซื้่อของนั้น สามีได้รับการรักษาทันที เมื่อหมอตรวจพบว่าสาเหตุที่ถ่ายเป็นเลือดสีดำ เกิดจากเลือดออกในกระเพราะอาหาร หมอบอกว่าถ้ามาโรงพยาบาลช้ากว่านี้สักวันอาจเสียชีวิตได้ เลือกจะทะลักออกทางปาก ช็อคหมดสติเสียชีวิต ดีที่มาหาหมอเร็วทำให้รักษาได้ทันท่วงที หมอทำการสอดเครื่องยิงเลเซอร์เข้าไปทางปาก ปิดเส้นเลือดในกระเพราะอาหาร อาจจะอธิบายผิดพลาดไป เพราะฟังไม่ได้เข้าใจมาก โล่งอกไปที่สามีได้รับการรักษาอย่างเต็มที่ จากการเสียเลือดไปมาก ต้องให้เลือดทั้งหมดห้าถุง ในวันแรก และยาอีกเยอะแยะเรียกว่าหลายขนาน เคยคิดตลอดเวลาว่า สงสัยต้องได้อยู่เช็ดอึเช็ดฉี่ก้นแน่ๆ แล้วก็เป็นจริง ได้มีโอกาสปรนนิบัติดูแลสามีอย่างใกล้ชิด วันแรกสามีอ่อนเพลียมากนอนทัังวัน เราก็อยู่เฝ้าเช็ดตัวเช็ดให้ทุกอย่าง เพราะสามีไม่ยอมให้พยาบาลทำให้ รู้สึกดีใจนิดๆที่ได้ตอบแทนบุญคุณสามีในโอกาสนี้ เขาก็คงเห็นความดีความจริงใจของหญิงไทยอ้วนๆแบบเราบ้างละ วันแรกที่โรงพยาบาลผ่านไปด้วยดี วันที่สอง เจ้านายสามีมาเยี่ยมตอนบ่าย มาเห็นเรากำลังทำความสะอาดให้สามีพอดี เขาคงมองหญิงไทยเมียไทยดีขึ้น เมียที่ดีต้องไม่ทอดทิ้งสามีในยามเจ็บไข้ ยามสุขเราสุขด้วยกัน ยามทุกข์เราก็ทุกข์ด้วยกัน สงสารสามีทำงานหนักหาเงินมาเลี้ยงเมี่ย ถึงแม้จะไม่ได้ให้มากมายอย่างคนอื่น แต่สามีก็ดีกับเรามาก ยามเจ็บยามไข้ไม่เคยทอดทิ้ง ป้อนข้าวป้อนน้ำไม่ห่างไปไหน ถึงเวลาที่เราจะได้ตอบแทนเขาบ้างแล้ว วันที่ 10 ภรรยาเจ้านาย และลูกสาวมาเยี่ยม มอบซองเยี่ยมให้สามี สามีบอกว่าต้องซื้อของกลับคืนเขาครึ่งหนึ่ง ธรรมเนียมญี่ปุ่นนี่ก็แปลกๆนะ ใครให้อะไรมาก็ต้องคืนไปครึ่งหนึ่ง ตอนเย็นเพื่อนเขามาเยี่ยม ยื่นซองให้สามี สามีไม่ยอมรับ ดันกันไปดันกันมาอยู่นั่นแหละ เพื่อนก็เก็บใส่กระเป๋ากลับไป สามีมาบอกตอนหลังว่า ไม่ควรรับเงินจากผู้น้อยกว่า เขามาเยี่ยมก็ดีใจแล้ว อย่าไปรบกวนเขา จ้า...เชื่อจ้า..โดมผู้จองหอง เห็นสามีนอนมองเพดาน กลัวเขาเหงา เลยบอกว่า เอาคอมพ์มาดูทีวี มาดูหนังกันดีกว่า เขาเห็นด้วย ก็เลยเอามาให้ อาการโดยทั่วไปเริ่มดีขึ้น แต่ยังต้องให้น้ำเกลืออยู่ ไม่ได้ทานอาหารมาสามวันแล้ว สงสารจัง วันที่ 11 บ่ายสองโมง เป็นเวลาเยี่ยมไข้ เข้ามาเห็นเขาลุกขึ้นนั่งเล่นคอมพ์ได้ ดูสดใสขึ้นมาก วันที่ 12 เพื่อนมาเยี่ยม เลยขอให้กดชัตเตอร์ให้หน่อย เริ่มทานอาหานรอ่อนๆได้ตอนเย็น สามีทานอย่างอร่อยมาก อาหารเขาน่าทานดีเหมือนกัน สามีทานหมดเกลี้ยง บอกเป็นอาหารที่อร่อยที่สุด วันที่ 13 กันยา เมื่อถึงเวลาเยี่ยมบ่ายสองโมง เข้าไปเห็นสามีนอนเล่นคอมพ์อยู่ อาการดีวันดีคืน วิวัฒนการแพทย์สมัยใหม่นี่ดีจริงๆ ถ้าเป็นสมัยก่อนถ้าต้องผ่าตัดคงต้องนอนซมเพราะพิษแผลผ่าตัดไปหลายวัน ต้องขอบคุณ คุณหมอคนเก่งแห่งโรงพยาบาล BUNAN KAWAGUCHI ที่ช่วยชีวิตสามีเอาไว้ได้ทันท่วงที และท้ายที่สุดนี้ขอขอบคุณหลานๆ เพื่อนๆที่ส่งกำลังใจให้ลุงสาหร่าย กลับไปเล่าให้เขาฟังทุกวันว่า วันนี้ใครหลังไมค์ หรือหน้าบอร์ดมาให้กำลังใจ ลุงฝากอาริกาโตะมายังทุกคนด้วยค้ะ ป้าก็ขอขอบคุณมากจริงๆสำหรับกำลังใจ
Create Date : 13 กันยายน 2551
Last Update : 13 กันยายน 2551 21:18:58 น.
34 comments
Counter : 5727 Pageviews.
โดย: ColaGirl วันที่: 13 กันยายน 2551 เวลา:21:35:34 น.
โดย: thattron วันที่: 13 กันยายน 2551 เวลา:22:15:13 น.
โดย: วิสกี้โซดา วันที่: 13 กันยายน 2551 เวลา:22:39:27 น.
โดย: ชิรัน (teishiran ) วันที่: 13 กันยายน 2551 เวลา:22:51:20 น.
โดย: ตา (tukuta ) วันที่: 13 กันยายน 2551 เวลา:23:02:46 น.
โดย: Big Spender วันที่: 13 กันยายน 2551 เวลา:23:25:12 น.
โดย: ตกตะกอน วันที่: 14 กันยายน 2551 เวลา:1:01:57 น.
โดย: May IP: 88.65.87.149 วันที่: 14 กันยายน 2551 เวลา:4:50:16 น.
โดย: morinaga IP: 122.214.128.153 วันที่: 14 กันยายน 2551 เวลา:6:27:51 น.
โดย: เราอุ้มนะ วันที่: 14 กันยายน 2551 เวลา:6:30:03 น.
โดย: หมอกบาง IP: 72.161.56.23 วันที่: 14 กันยายน 2551 เวลา:8:25:04 น.
โดย: micky IP: 58.8.211.165 วันที่: 14 กันยายน 2551 เวลา:10:13:15 น.
โดย: edelweiss วันที่: 14 กันยายน 2551 เวลา:18:03:57 น.
โดย: vipavee IP: 116.65.137.65 วันที่: 14 กันยายน 2551 เวลา:19:10:19 น.
โดย: พิม IP: 82.18.101.81 วันที่: 14 กันยายน 2551 เวลา:19:19:57 น.
โดย: หมากแดง IP: 193.50.44.104 วันที่: 15 กันยายน 2551 เวลา:0:25:12 น.
โดย: ploy IP: 24.240.37.136 วันที่: 15 กันยายน 2551 เวลา:2:12:29 น.
โดย: LilyAi วันที่: 15 กันยายน 2551 เวลา:6:00:31 น.
โดย: ปุ้ย IP: 218.221.133.101 วันที่: 15 กันยายน 2551 เวลา:8:15:13 น.
โดย: Omiya แม่พี่เคนครับ IP: 116.80.49.185 วันที่: 15 กันยายน 2551 เวลา:10:10:17 น.
โดย: ลิตเติ้ลเกิร์ล IP: 60.52.203.179 วันที่: 15 กันยายน 2551 เวลา:16:32:02 น.
โดย: zuling68 IP: 59.140.220.54 วันที่: 15 กันยายน 2551 เวลา:18:15:56 น.
โดย: พนอจัน IP: 218.230.59.116 วันที่: 15 กันยายน 2551 เวลา:21:20:30 น.
โดย: ตา IP: 194.81.199.54 วันที่: 15 กันยายน 2551 เวลา:22:13:51 น.
โดย: KK@love วันที่: 16 กันยายน 2551 เวลา:12:39:54 น.
โดย: ิbooklovers IP: 124.122.149.124 วันที่: 16 กันยายน 2551 เวลา:13:58:07 น.
โดย: Gena (Lilybell ) วันที่: 20 กันยายน 2551 เวลา:15:02:54 น.
โดย: meaw_1985 วันที่: 21 กันยายน 2551 เวลา:23:29:13 น.
โดย: นุช (bolton fanclub) IP: 125.24.0.227 วันที่: 24 กันยายน 2551 เวลา:10:51:27 น.
โดย: louis vuitton outlet online IP: 157.7.205.214 วันที่: 6 ธันวาคม 2557 เวลา:16:20:07 น.
โดย: ?????? - ???? - ???? - ???? - ?????-C3-?????? - ??? - ???? - $1,095.10 : IP: 157.7.205.214 วันที่: 19 มีนาคม 2558 เวลา:6:49:56 น.
Location :
กรุงเทพฯ Japan
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 291 คน [? ]
ป้าพนอจัน เกิด วันที่ ๒ พฤกษภาคม ๒๔๙๔ เป็นคนกรุงเทพ เกิด ที่ เขตดุสิต ถนนสุโขทัย ชอบทำอาหาร ชอบดอกไม้ ชอบท่องเที่ยว ตอนนี้แต่งงาน มาอยู่ประเทศญี่ปุ่น ได้ 16 ปี
แล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้ป้าด้วยค่ะ..