Bloggang.com : พนอจัน : ...อดีต....ปัจจุบัน....อนาคต...ชีวิตยังต้องเดินต่อไป สู้..สู้..

...อดีต....ปัจจุบัน....อนาคต...ชีวิตยังต้องเดินต่อไป สู้..สู้..

อดีต ....คือสิ่งที่ผ่านมาแล้ว วันนี้อารมณ์เซ็งบวกเศร้า
สับสนวุ่นวายตั้งแต่เช้า เพราะต้องไปเป็นเพื่อนสามีไปโรงพยาบาล สามีเริ่มปวดท้องตั้งแต่วันพฤหัส ไปหาหมอครั้งหนึ่งแล้ว
แต่หมอที่รักษาไม่ได้มาเข้าเวรวันนั้น เลยได้ใบนัดให้มาใหม่วันเสาร์เก้าโมงสี่สิบห้า ห้ามทานอาหารหรือดื่มน้ำ

เมื่อวันพฤหัส พอสามีบอกว่ารู้สึกปวดท้อง สงสัยโรคเก่ากำเริบ เราก็น้ำตาซึมอีก เพราะสงสารเขา
เข้าโรงพยาบาลครั้งหลังสุดก็สามสัปดาห์ เพิ่งออกมาก่อนปีใหม่ไม่กี่วัน พักอยู่บ้านจนร่างกายเข้าที่
ไปทำงานได้ไม่ถึงเดือน อาการเก่าเริ่มอีกแล้ว ทุกวันนี้ใจคอไม่ดีเลย ไม่อยากเห็นเขากลับบ้านมาแล้วบอกว่า
ไปทำงานไม่ได้แล้ว ถ้าทำงานไม่ได้แล้ว เราคงลำบากกันอีก เรียกว่าชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

ไอ้โรคกระเพราะนี่ก็รักษาไม่หายเสียที อายุก็มากแล้ว จะทำงานไปได้แค่ไหน หยุดงานบ่อยๆเดี๋ยวเขาก็บีบให้ออกจะทำอย่างไร

ทุกวันก็ระวังเรื่องอาหารการกินเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นปลา หรือผัก อาหารทั้งเช้า กลางวัน เย็น ดูแลเอาใจใส่ไม่เคยขาด

สามีก็หน้าเศร้า เราก็ปลอบไปว่า ไม่ต้องกลัวเราจะทอดทิ้งเขา เพราะตลอดเวลาเขาเลี้ยงดูเอาใจใส่เรามาสิบสี่ปี
ยามที่เขาเจ็บป่วย เราก็ต้องทำหน้าที่ดูแลเขา เราอาจจะต้องลำบากเรื่องรายรับและมีรายจ่ายมากจากการเจ็บป่วย
แต่เราก็จะสู้ไปด้วยกัน ยามสุขเราก็สุขมาด้วยกัน ยามทุกข์เราต้องไม่ทอดทิ้งกันและกัน

เพิ่งดูหนังเรื่อง ใจร้าว จบวันนี้ เรื่องใจร้าวนี้ เคนแสดงได้ดีมาก ทำให้เราเสียน้ำตาหน้าจอไปหลายรอบ
นึกถึงความรักของพระเอกที่มี่ต่อนางเอก แล้วหันกลับมาดูตัวเอง ว่าเป็นเราจะทำได้แบบในละครไหม

การเจ็บไข้ได้ป่วย สามารถเกิดขึ้นกับใครก็ได้ เราต้องตั้งรับและพร้อมที่จะสู้กับมัน คงมีวันดีๆสำหรับเราบ้างในอนาคต

แม้จะต้องสูญเสียทรัยพ์สินทั้งหมดเพื่อชีวิตของสามี ก็คงต้องยอม อนาคตแม้เราจะต้องยากไร้
ไม่มีทรัพย์สินเงินทองเหมือนเดิม แต่เราก็จะไม่ทอดทิ้งสามี่ สัญญากับตัวเอง
ถ้าเราตัดช่องน้อยแต่พอตัว ทอดทิ้งเขากลับเมืองไทย เราก็ไม่ได้ลำบากอะไร แต่เมื่อสามีป่วยไข้
ถ้าเราทอดทิ้งเขาไป เขาจะเหลือใคร ถ้าต้องกลับไทย ก็กลับไปด้วยกัน ไปไหนไปกัน สู้....สู้....สู้

เช้าวันอาทิตย์ ....ตื่นนอนมา เห็นสามีนอนน้ำตาไหล เราเอามือไปจับหน้าเขาแล้วถามว่าเป็นอะไร
อย่าคิดมาก เขาบอกว่า ถ่ายเป็นสีดำอีกแล้ว เขากลัวต้องเข้าโรงพยาบาลอีก จะทำอย่างไรดี
เราก็บอกว่า ถ้าจะต้องเข้าโรงพยาบาลอีก ก็ไปเถอะ มันช่วยไม่ได้ ไม่สบายก็ต้องรักษากันไป

เช้านี้ได้คุยและปลอบให้กำลังใจสามี เพราะตัวเองปลงได้แล้ว มันมาถึงจุดเกินกว่าที่จะกลัวแล้ว
เป็นอะไรเป็นกัน จะยากดีมี่จนก็ต้องดูแลรักษากันไป

เราปลอบเขาไปว่า ให้คิดว่า แค่เป็นโรคเกี่ยวกับกระเพราะอาหาร ยังมีแขน มีขา ดีกว่าคนเป็นเบาหวานแล้วตาบอด
ต้องโดนตัดขา (คนรู้จักโดนตัดขาเพราะเบาหวานไปสองคนแล้ว)

ให้คิดในแง่บวกว่า เป็นแค่โรคกระเพราะ ไม่ใช่เป็นมะเร็ง ถ้าเป็นมะเร็งยิ่งแย่ไปกว่านี้

สามีเป็นคนอารมณ์อ่อนไหว คิดมาก ยิ่งทำให้เลือดออกในกระเพราะมาก ต้องพยายามทำให้เขาสบายใจ

ตัวเราก็ต้องพยายามเข้มแข็งเอาไว้ อย่าแสดงความอ่อนแอให้เขาใจฝ่อไปอีก คนเราเมื่อมาถึงจุดหนึ่ง
ก็ต้องหันหน้ามาสู้.....ความเจ็บปวดอย่างอื่นยังร้ายแรงกว่า ทุกปัญหาต้องมีทางแก้ไข

ตอนนี้ต้องฟังเพลงมากๆใจคอจะได้ไม่ห่อเหี่ยว เสียงเพลงช่วยให้เราอารมณ์แจ่มใสขึ้น

วันจันทร์ที่ ๒๖ มกราคม สามีเข้าห้องน้ำ ออกมาแล้วเรียกเราไปดู เหมือนเดิม ทำใจไว้แล้ว
ถ่ายออกมาดำปี๋ เหมือนเดิม เราก็มานั่งคุยกันว่า คงไม่ไหวแล้ว ต้องเข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว
เข้าครั้งนี้ คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ญี่ปุ่น เพราะถ้าเขายังเป็นอยู่อย่างนี้ คงทำงานไม่ได้แล้ว
ร่างกายเขามีปัญหา เราก็คุยกันว่า ถ้าทำงานไม่ได้ ไม่มีรายได้ เราก็กลับไปอยู่ไทยกัน
ลูกๆเขาก็ยินดีเลี้ยงดู อาจจะไม่มั่งมีศรีสุข แต่ก็เราก็จะต้องทำใจ อยู่กันแบบเจียมตัวเจียมใจ
อะไรที่เคยมี เคยได้ จะต้องสูญเสียไปบ้างก็อย่าไปคิดอะไรมาก คิดมากโรคก็จะไม่หาย ทำใจสบายๆ
อย่าไปติดมั่นถือมั่นกับอะไร แค่มีอาหารยังชีพสามมื้อ กินอิ่ม นอนหลับก็ถือว่าดีแล้ว ทรัยพ์สินเงินทองมีได้หมดได้

เดี๋ยวพรุ่งนี้อาจจะต้องไปนอนโรงพยาบาลเลย และรักษาอีกสามสัปดาห์ ออกจากโรงพยาบาลแล้วก็ค่อยคิดกันใหม่

Create Date : 24 มกราคม 2552

Last Update : 26 มกราคม 2552 6:09:02 น.

0 comments

Counter : 1812 Pageviews.